Indignatie redactie 
De kloof tussen onroerend goed en politieke propaganda lijkt elke dag in Duitsland te groeien. In bijna alle beslissende politieke onderwerpen hebben het officiële beleid en de luidsprekers ervan in nieuws en media bezwaar tegen de publieke opinie – in nationale en internationale onderwerpen.
De kwestie van de rol van Duitsland in de Europese Unie ‘is een van die tropen: terwijl de reguliere media de’ positieve leidende ‘rol van Duitsland binnen het’ superstaat’-complex in Brussel viert en de Duitse kanselier Angela Merkel beschrijft als een soort ‘redder’ ‘Van het continent, ziet de realiteit er heel anders uit: sinds de Tweede Wereldoorlog was Duitsland nog nooit zo gehaat als vandaag: het Griekse volk voelt zich gehinderd, geperst en uitgebuit door het bezuinigingsbeleid dat ook Merkel hun oplegde. Oost-Europa weigert om Merkels beleid van open grenzen en massale migratie te volgen – en ondervindt harde aanvallen van Berlijn en Brussel vanwege hun standvastigheid in deze belangrijke vraag. Terwijl liberale internationale mediahuizen van Merkel een soort geliefde en populaire “Anti-Trump” maakten en haar – serieus! – “Weltkanzlerin” (“Wereld-kanselier”), een nieuw anti-Duits sentiment wint dag aan dag terrein in Europa.
Duitsland en de EU – de harmonie-propaganda in Duitsland loopt ook op het hoogste niveau. Terwijl de bevolking de negatieve effecten van massamigratie, sanctieregelingen en de euromunt voelt, blaast de overheid via alle PR-kanalen dat de EU economische welvaart en innerlijke veiligheid voor het land garandeert. De dagelijkse levenservaring van de Duitsers maakt bezwaar tegen deze propagandastukken van de ambtenaren.
Het recente conflict tussen “EU-Europa” en “EU-Duitsland” is veel gevaarlijker dan de debatten en conflicten uit het verleden. “Europa” – in werkelijkheid bedoelen ze EU – werd een vervangende identiteit voor de Duitse reguliere politieke partijen en media. Hoewel ’trots om Duits te zijn’ wordt gezien als zeer problematisch, nationalistisch en achterlijk, wordt ’trots om Europeaan te zijn’ geaccepteerd als modern, ruimdenkend en vooruitstrevend. Duitse reguliere partijen hebben een probleem bij het definiëren van “Duits nationaal belang”, in plaats daarvan geven ze er vaak de voorkeur aan zich in te leven dat er alleen een soort van “Europees belang”, “Westers belang” is – of zoals het Duitse ministerie van Buitenlandse Zaken officieel verklaart: “Menselijk rechten”.
Tegelijkertijd is Duitsland de economische elektriciteitscentrale van de EU. Alle economen weten: er kan geen EU zijn zonder Duitsland – maar een Duitsland zonder EU. Vooral het tweede deel van die ‘lelijke waarheid’ wordt niet door officiële mediakanalen weggevaagd.
Voor de andere Europese landen moet een dergelijke politieke benadering van Europa een bedreiging lijken – alsof Berlijn probeert heel Europa te besturen en te beheersen, niet met het instrument van oorlog maar met het instrument van Brussel.
Maar het is niet Duitsland dat Europa domineert – het is de globalistische politieke elite in Berlijn die de EU domineert. Vanaf het prille begin waren de Europese Gemeenschap en vóór de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal (EGKS) internationale instrumenten om de (West-) Duitse industrie, economie en beleid te controleren en te domineren. De Duitse kanselier Helmut Kohl beschreef de euro als de “prijs” voor de Duitse hereniging in 1990. Binnen tientallen jaren “inhaleerde” de Duitse politieke elite de globalistische en liberale agenda van die projecten – en werd de grootste voorstander en zelfs pacemaker en naverbrander voor de totale desintegratie van Europese natiestaten, nationale en culturele identiteit en soevereiniteit.
Duitsland is niet in conflict met de EU, Berlijn is niet in conflict met Brussel. Duitsland is in deze dagen in conflict met zichzelf. Terwijl de bevolking steeds meer oproept voor politiek op basis van nationaal belang, probeert de Berlijnse regering de realisatie van de superstaat van de EU te versnellen. Hoe harder de Duitsers hun recht op zelfbeschikking eisen, hoe hectischer Berlijnse politici aandringen op de ‘Verenigde Staten van Europa’, die wordt gezien als de logische toegangspoort tot de ‘Europese Unie’. Hoe harder de Duitsers een beperking van het migratiebeleid eisen, des te hectischer Berlijnse politici proberen vooral Italië en Oost-Europa ertoe aan te zetten om in grote getale illegale migranten te accepteren.
Het lijdt geen twijfel dat Duitsland het politieke Europese slagveld is voor de komende jaren. Wanneer Duitse Euroskeptici – tegenwoordig vertegenwoordigd door de AfD-partij – de machtscentra in de Duitse hoofdstad zouden kunnen veroveren, zou dit niet alleen een voordeel voor Duitsland zelf zijn – maar een opluchting voor het hele Europese continent.
