Duitsland : Hier is het slechtste deel van de gelekte Duitse ‘Krimbrugaanval’-oproep

Duitsland  Sommige officieren lijken te zijn vergeten welk land ze gezworen hebben te verdedigen. En ze zijn ook heel slecht in bedrog.

Sinds Rusland heeft onthuld dat op  19 februari  hoge Luftwaffe-officieren in Duitsland – op een in principe open conferentieplatform – bespraken hoe Duitse Taurus-kruisraketten Russische doelen konden treffen (laten we het de ‘Taurus Huddle’ noemen), is de publieke reactie in het Westen toegenomen. twee hoofdvormen:

• In Duitsland was de basisregistratie een onhandige schadecontrole; Onder de bondgenoten van Berlijn is er schaamte ontstaan, evenals een nauwelijks verborgen woede over meerdere indiscreties – vooral met betrekking tot geheime Britse en Amerikaanse operaties in Oekraïne.

• De ergernis van de geallieerden is tot uiting gekomen in vernietigende krantenkoppen zoals  The Telegraph’s  ‘ Duitsland lekt Britse militaire geheimen … met behulp van kant-en-klare videotelefoontechnologie bij een van de ergste veiligheidsinbreuken in Berlijn sinds de Koude Oorlog’.

De onhandige pogingen van Berlijn om wat bondskanselier Olaf  Scholz ‘een zeer ernstige’ zaak  heeft genoemd,  in  bedwang te houden, bestonden uit twee smakeloze bewegingen. Zorg er eerst voor dat het allemaal over Rusland gaat:  “Wat slecht, ze hebben ons gehackt!”

Het is duidelijk dat het moraliseren over routinematig afluisteren onder tegenstanders nogal dwaas overkomt van een regering die het niet erg vindt om opgeblazen pijpleidingen en bewapende de-industrialisatie tussen  ‘bondgenoten’ te bewerkstelligen.

De nogal zeurderige klacht zorgt er ook voor dat de Duitse elite er nog tweedejaars uitziet. Publieke dienstaankondiging voor de geheel nieuwe  “Zeitenwende”  Duitsland:

• Ja, staten, vooral staten waartegen u een proxy-oorlog voert, zullen inlichtingen over u verzamelen. Als uw topman klungelig genoeg is om de bonen te laten vallen via bij uitstek hackbare online communicatie, dan heeft u dat alleen aan uzelf te wijten.

In dezelfde geest heeft de minister van Defensie Boris Pistorius in Duitsland de Russische ontmaskering van de Berlijnse streken  “ een hybride desinformatie-aanval ” genoemd.

In werkelijkheid is wat hem hindert niet  ‘desinformatie’  , maar het tegenovergestelde: feiten die zelfs Duitsland als authentiek heeft moeten erkennen .

De reactie van Duitsland laat alleen maar zien dat de technieken van Berlijn en Kiev om verantwoordelijkheid te ontlopen nu naar elkaar toe groeien:

• Toevallig heeft de Oekraïense president Vladimir Zelenski al – profylactisch, om het zo maar te zeggen – elke toekomstige Oekraïense rebellie tegen zijn letterlijk catastrofale leiderschap aan Russische  ‘desinformatie’ toegeschreven.  Tussen de Duitse Tweedle-Dee en de Oekraïense Tweedle-Dum is het principe hetzelfde: maak jezelf kapot, geef anderen de schuld (dat wil zeggen Rusland).

De tweede stap van Berlijn om rook over het fiasco te blazen is om niet over de inhoud ervan te praten. Voor zover de inhoud van de Taurus Huddle zelfs maar wordt samengevat, dan alleen om op misleidende wijze te beweren dat het allemaal onschuldige routine was:

• Planners zullen plannen, weet je; gewoon wat hypothetische brainstorming. Bovendien volgden ze alleen maar bevelen op (een  ‘oude maar gouden’ versie  van de Duitse politieke cultuur) door een briefing voor de minister voor te bereiden.

Opnieuw heeft Pistorius het voortouw genomen bij het witwassen, door te verklaren dat de officieren  “ alleen maar deden waarvoor ze daar zijn. Dat  is eigenlijk een verbluffend zelfonthullende uitspraak:

• Als de Taurus Huddle nu echt deel uitmaakt van de gewone  ‘baan’  – zoals Pistorius het ook uitdrukte – van Duitse officieren, is alles weer zoveel erger.

Om te begrijpen waarom, moeten we doen wat zoveel Duitsers graag omzeilen: in de details van het schandaal duiken.

De basis is eenvoudig: de opname van het gesprek duurt bijna 40 minuten; er waren vier deelnemers. Twee met hooggeplaatste en belangrijke functies:

• Het hoofd van de Duitse luchtmacht, Ingo Gerhartz, en het hoofd van de afdeling Operaties en Training, Frank Grafe. Beiden zijn generaals.
• Daarnaast namen ook twee experts van lagere rang (Oberstleutnant) van het Air Operations Command van het Space Operations Center, genaamd Fenske en Frohstedte (of mogelijk Frostedte), deel.

De discussie beschrijft de opties voor het gebruik van Taurus-raketten – formeel door Oekraïners, maar met onvervangbare Duitse en mogelijk Britse en Amerikaanse inbreng – tegen de Straat van Kertsj of tegen Russische munitiedepots.

Twee deelnemers hebben de neiging te benadrukken hoe haalbaar dergelijke operaties zouden zijn (Fenske en Frohstedte), één – tot zijn eer – is ambivalenter, wijst op obstakels en benadrukt dat de Duitse betrokkenheid moeilijk te verbergen is (Grafe).

Het is alarmerend dat Gerhartz, hoofd van de luchtmacht, niet kan ontdekken wat hij een  ‘showstopper’ noemt  , dat wil zeggen een duidelijke reden om geen geheime raketaanval op Russische doelen via Oekraïne te lanceren.

In het origineel is de toon informeel en het taalgebruik vaak slordig:

• een vreemd hybride Duits (een ‘Kauderwelsch’, zoals Duitsers placht te zeggen), vaak nauwelijks grammaticaal en doordrenkt met komische calques uit het Engels ( ‘vals spelen’ wordt ‘den Trick pullen’ (een trucje uithalen);
• een aanval is “doenbaar” zolang de Oekraïners bijvoorbeeld “das Ding zu schiessen” leren (het ding neerschieten). De hoge stijl van Ernst Jünger is dit niet.

Om twee diametraal tegenovergestelde misinterpretaties uit de weg te ruimen:

• De discussie  komt niet  neer op een expliciete samenzwering.
• Dit is  geen  bijeenkomst van buitensporige officieren  die openlijk  bespreken hoe ze hun politieke leiderschap in een geheime kruisraketaanval op Rusland kunnen betrekken door gebruik te maken van Oekraïense volmachten.

Maar dat is ook het beste dat kan worden gezegd over de Taurus Huddle, die een zeer lage lat heeft. Omdat – hier is het tweede populaire misverstand waar we vanaf moeten komen – dit  ook geen  normale bijeenkomst is.

Dit zijn  niet , zoals Pistorius wil doen voorkomen, politiek niet-geëngageerde stafofficieren die emotieloos militaire gedachte-experimenten doorspelen (hoe erg dat ook zou zijn in dit soort scenario’s).

In werkelijkheid is de ‘grijze zone’ de beste zin om de essentie van de zaak te beschrijven  .  Zie het als een rommelige mix tussen een rudimentaire schijn van professionele analyse en een enorme dosis vooringenomenheid, politiek en indiscretie.

Misschien wel het meest opvallende kenmerk van de Taurus Huddle is dat alle deelnemers adembenemend bedrog als vanzelfsprekend beschouwen. Niemand ziet problemen behalve van  technische  aard in het idee van een de facto Duitse aanval op Rusland, zolang de Duitse inbreng verborgen of ontkend kan worden.

Dat is de geest waarin de agenten nadenken over details zoals het overbrengen van doelinformatie via een beveiligde datalijn (oh, de ironie…) of misschien een persoonlijke koerier door Polen. (Duitsers schilderen een dik doelwit op Polen voor Russen? Qui mal y pense!)

Of hoe het bedrijf dat de Taurus produceert (MBDA) zou kunnen dienen als excuus om de betrokkenheid van het leger te verbergen. Hun ideeën zijn verrassend grof, maar belangrijker is de pure criminele energie en jongensachtige roekeloosheid die ze verraden.

In oorlog is alles eerlijk, zullen sommigen misschien zeggen. Maar er kleven twee tekortkomingen aan dat antwoord:

• Ten eerste is Duitsland feitelijk niet in oorlog met Rusland – en de deelnemers aan de bijeenkomst gaan er niet van uit dat dit wel het geval zal zijn (tenminste niet om mee te beginnen, en  ‘de dag erna’  lijkt hen niet te interesseren). Vandaar,
• Ten tweede, hoewel bedrog een traditioneel en vooral legitiem element van oorlogvoering is, is wat deze officieren als normaal beschouwen iets anders, namelijk het vervangen van bedrog  binnen  een oorlog door geheime operaties tegen een staat waarmee Duitsland niet in oorlog is en ook niet zou zijn.

Dat is misschien het domein van inlichtingendiensten en speciale eenheden (en het is nog steeds geen goed idee). Er zijn zeer goede constitutionele redenen waarom officieren van het traditionele leger dergelijke methoden niet eens mogen beschouwen als toelaatbaar of (luister eens, Boris Pistorius!) als  ‘hun taak’.

Een hoogtepunt van deze houding doet zich voor wanneer een van de Taurus Huddlers toegeeft dat met alle verwachte Duitse training van Oekraïners om met de Duitse raketten in Oekraïne om te gaan, op zijn minst de  “eerste missies” door ons ter ondersteuning  zouden moeten  plaatsvinden.

Degenen die het Duits niet goed kennen, kunnen deze zin – die in het origineel en niet alleen in deze vertaling verward is – verkeerd interpreteren als simpelweg herhalen dat de Oekraïners hulp nodig zouden hebben. Maar dat zou verkeerd zijn:

• Lees aandachtig in de context van de voorgaande discussie: het is duidelijk een eufemisme voor Duitsers die daadwerkelijk op zijn minst de planning en doelgerichtheid van deze aanvallen uitvoeren. 

Een ander opmerkelijk kenmerk van de Taurus Huddle is de extreme nonchalance waarmee zeer gevoelige en schadelijke informatie over NAVO-bondgenoten en Oekraïne wordt rondgegooid. We leren nauwelijks iets verrassends over de diepe Britse, Amerikaanse en Franse betrokkenheid bij aanvallen op Russische troepen.

Wat schokkend is, is de slappe houding waarmee officieren in Duitsland  hun mond openschieten over deze geheime operaties die niet eens de hunne zijn.

Wat Oekraïne betreft, de luchtmacht moet opgetogen zijn geweest toen ze de Luftwaffe hoorde bevestigen hoe weinig vliegtuigen van een bepaald type ( ‘in de enkele cijfers’ ) ze nog over hadden. Het staat vast dat dit allemaal geen nieuws was voor Rusland. Maar ik kan me voorstellen dat Russische officieren hun hoofd schudden in een mengeling van spijtig ongeloof en wrang geamuseerd over hun Duitse tegenhangers.

En last but not least is er het feit dat zelfs momenten van realisme de Taurus Huddlers niet tot nadenken aanzetten. Tijdens de bijeenkomst erkent het hoofd van de luchtmacht, Gerhartz, zelf dat zelfs als de Taurus in het spel zou worden gebracht, hun aantal beperkt zou blijven tot maximaal 100 raketten en dat het gebruik ervan “  de oorlog niet zou  veranderen”,  dat wil zeggen: uiteraard in het voordeel van Kiev.

Grafe, de andere Huddler met de rang van generaal, benadrukt dat de Kerch Strait Bridge geen gemakkelijk doelwit is en een aanval goed zou kunnen overleven. Nutteloosheid rondom; en toegegeven.

En toch levert geen enkele daarvan zelfs maar het ernstigste risico op dat een dergelijke operatie met zich mee zou brengen. Grafe is bang dat de media lucht krijgen van de achterbakse methoden van het Duitse leger. Toch zou dat kinderspel zijn, vergeleken met het ergste dat kan gebeuren.

Omdat een strategie van kinderachtig bedrog met Stier  in feite  ‘de oorlog zou kunnen veranderen’ : door Rusland te dwingen zijn beleid op te geven om de ogen te sluiten voor het grootste deel van de westerse feitelijke strijdlust en in plaats daarvan bijvoorbeeld wraak te gaan nemen , tegen Duitsland.

Dit zijn officieren die gezworen hebben Duitsland te verdedigen. Maar hun  enige  echte zorg lijkt te zijn hoe ze Oekraïne kunnen helpen in de strijd tegen Rusland, terwijl de risico’s waaraan hun plannen Duitsland zouden blootstellen aan hun aandacht ontsnappen.

Het eerste probleem hier is dat ze, in praktische termen, elk besef van het verschil lijken te hebben verloren tussen hun verplichtingen tegenover Duitsland en Oekraïne (of de NAVO, wat dat betreft).

De tweede is dat hun minister van Defensie in Duitsland , hun kanselier en een groot deel van het Duitse publiek het onderscheid ook niet lijken te kunnen maken. In die zin kan de Taurus Huddle in de geschiedenis een rol spelen als een triomf van het Oekraïense beleid, ook al is het nutteloos.