Indignatie redactie 
De afgelopen weken laten zien dat de geest van verzet tegen het neoliberalisme fel brandt
IEDEREEN die de afgelopen dagen gebeurtenissen in Ecuador observeerde, kon worden vergeven als hij dacht dat ze terug waren getransporteerd naar Latijns-Amerika in de jaren negentig.
Toen werden enorme protesten tegen door het IMF opgelegde soberheid regelmatig geconfronteerd met gewelddadige staatsrepressie. Dergelijke gebeurtenissen keerden vorige week met een knal terug naar de straten van Ecuador.
De massale demonstraties die in Ecuador plaatsvinden, volgen op nieuwe aanvallen op de levensstandaard die zijn ontworpen om te voldoen aan de voorwaarden van een IMF-lening van miljoenen dollars. De onmiddellijke vonk voor de enorme straatprotesten was de afschaffing van subsidies op brandstof die niet alleen de transportkosten beïnvloeden, maar ook de voedselprijzen opdrijven.
Bezuinigingen op de overheidsuitgaven werden ook aangekondigd, met massale ontslagen in de publieke sector gepland en een aanval op de omstandigheden van de werknemers in de publieke sector, waaronder het halveren van vakantierechten tot slechts 15 dagen per jaar.
Geconfronteerd met een terugslag op deze elite-vriendelijke maatregelen heeft de president van Ecuador, Lenin Moreno, een noodtoestand opgelegd die de grondwet 60 dagen opschort, het recht op vrije vergadering opheft, censurering van de media toestaat en de strijdkrachten in dienst neemt om de orde te handhaven .
Meer dan 350 mensen zijn sindsdien vastgehouden. Schokkende scènes van politiegeweld zijn traangas en fakkels op hoofdhoogte afgevuurd in menigten en wijdverspreide slagen. Gepantserde militaire voertuigen kwamen zondagavond de hoofdstad binnen.
Amnesty International waarschuwde dat “de beslissing om de strijdkrachten in te zetten om demonstraties te beheersen alleen het risico op mensenrechtenschendingen verhoogt” en riep op “alle aantijgingen van buitensporig gebruik van geweld, willekeurige detenties en andere mensenrechtenschendingen die hebben plaatsgevonden in de context van de huidige protesten en de noodtoestand ”om goed te worden onderzocht.
Zoveel hiervan weerspiegelt de onrust die Ecuador rond de eeuwwisseling op zijn kop zette.
Toen zorgden neoliberale aanvallen op de levensstandaard voor zo’n politieke volatiliteit dat zeven presidenten kwamen en gingen in slechts 10 jaar. Een aantal werd door krachtige straatprotesten gedwongen het kantoor te verlaten.
De stabiliteit keerde pas terug naar Ecuador toen socialist Rafael Correa president werd in 2007. Zijn progressieve alternatief beëindigde niet alleen de economische crisis en bereikte ongelooflijke verminderingen van armoede en ongelijkheid maar verzekerde 14 opeenvolgende verkiezingsoverwinningen.
Dat succes werd bereikt door het IMF-regelboek te scheuren. Een regelmatig thema in de toespraken van Correa was dat “mensen de overhand moeten hebben op kapitaal en de maatschappij op de markt moet overwinnen.”
Maar in de twee jaar sinds president Moreno werd gekozen – eigenlijk op een manifest om het beleid van Correa te verdedigen en voort te zetten – heeft hij geprobeerd alle overblijfselen van dat progressieve, door de staat geleide ontwikkelingsmodel te zuiveren.
De repressieve maatregelen van de afgelopen dagen maken deel uit van een patroon omdat Moreno heeft geprobeerd alle wegen van verzet af te sluiten.
Moreno heeft zich systematisch gericht op diegenen die zijn lek uitdagen voor neoliberalisme.
Voormalig president Correa zelf is effectief in ballingschap in België, met een hele reeks niet-onderbouwde beschuldigingen die zijn terugkeer naar Ecuador verhinderen.
Voormalig minister van Buitenlandse Zaken Ricardo Patino, een hechte Correa-bondgenoot tijdens zijn decennium in de regering, ontving onlangs politiek asiel in Mexico nadat hij werd geconfronteerd met gevangenisbedreigingen, terwijl de eigen vice-president van Moreno in de gevangenis zit, in een zaak die wijdverbreide bezorgdheid uitte over een gebrek aan gepast proces.
Moreno hield zelfs toezicht op de as van alle leden van het Constitutionele Hof en ondermijnde de belangrijke scheiding der machten die gepaard gaat met elk presidentieel systeem.
Het meer op Latijns-Amerika gerichte buitenlands beleid van president Correa ontsnapte ook niet aan de scherpe koersverandering van Moreno. Moreno maakte het moedige besluit van Correa om de militaire rol van de VS in het land te beëindigen, waaronder het verwijderen van de grootste Amerikaanse militaire basis in Zuid-Amerika, teruggedraaid.
Moreno bereidt zich daarentegen voor op Amerikaanse militaire vliegtuigen om de ecologisch kwetsbare Galapagos-eilanden te kunnen gebruiken.
Moreno droeg ook Julian Assange over om uitgeleverd te worden aan de Verenigde Staten vanwege zijn rol in de blootstelling van WikiLeaks aan oorlogsmisdaden, kort na het ondertekenen van de IMF-lening.
Deze heroriëntatie is misschien populair bij Ecuador’s lange machtige rechtse politieke partijen en economische elites, maar het heeft de eigen steun van Moreno vernietigd. Uit peilingen blijkt dat hij 75-80 procent afkeuringsniveaus heeft.
Of Moreno het al dan niet overleeft tot het einde van zijn presidentschap in 2021, hij en zijn omgeving zijn politiek klaar.
Zijn enige hoop is nu dat de rechtse partijen van Ecuador hem in functie houden terwijl hij hun biedingen doet.
In feite vertelde Moreno zelf een persconferentie tijdens het weekend dat hoewel hij het zware werk doet om een meer marktvriendelijke economie te creëren, het een van de twee belangrijkste rechtse partijen zal zijn – beide gekoppeld aan de economische en sociale rampen van het verleden – dat zullen de begunstigden zijn als ze in de toekomst het land leiden.
Het Ecuadoraanse volk zal inspraak hebben of dat het geval is – en de enorme protesten in de afgelopen dagen tonen opnieuw de mythe dat het “roze tij” in Latijns-Amerika voorbij is.
De toekomst van Latijns-Amerika blijft diep betwist. Het recht is in veel landen in de regio op de achterste voet gedrukt en heeft niets meer kunnen bieden dan een terugkeer naar het oude dogma van de vrije markt, vergezeld van een verontrustend gebruik van antidemocratische praktijken.
In Brazilië bekleedt het recht alleen het presidentschap vanwege de gevangenhouding van voormalig president Lula, de favoriet om de presidentsverkiezingen van 2018 te winnen, op basis van verzonnen aanklachten.
In Argentinië verkeert meer dan een op de drie mensen in armoede na de ondertekening door de neoliberale regering van de grootste IMF-lening ooit.
Dat betekent dat linksdragende Alberto Fernandez het presidentschap later deze maand zal winnen in een andere belangrijke winst voor progressieven na de verkiezing van Lopez Obrador in Mexico vorig jaar.
Verwacht wordt dat Evo Morales in Bolivia de komende weken wordt herkozen als president.
Deze week zullen tienduizenden inheemse mensen marcheren in de twee grote steden van Ecuador, met studenten en vakbonden die ook beloven hun nationale protesten voort te zetten.
Het IMF is mogelijk terug in Ecuador. Maar dat geldt ook voor de geest van verzet en daarmee de hoop op een terugkeer naar een regering van progressieve links in de nabije toekomst.
