Een chaotische herschikking: Europa’s ‘baanbrekende verschuiving’ gaat (in grote lijnen) in dezelfde richting als de Amerikaanse politiek

Europa lijkt (in grote lijnen) dezelfde kant op te gaan als de Amerikaanse politiek , schrijft Alastair Crooke .

Europa – De terugslag is begonnen. Het komt langzaam op gang en loopt achter op dat van de VS, maar het is serieus begonnen. Het is, zoals Wolfgang Münchau, een voormalig FT- journalist en redacteur van EuroIntelligence , heeft opgemerkt : “een baanbrekende verschuiving (voor Europa), met belangrijke gevolgen”.

Het zal de politiek waarschijnlijk hervormen langs een nieuwe breuklijn: niet langer de banale kwesties van ‘uni-party’ (pro-Establishment) politiek: marginale belastingtarieven; gemakkelijke monetaire ‘fixes’ en de daaruit voortvloeiende schulden die zich zouden ophopen. Maar het zou eerder tot uiting komen in de confrontatie tussen degenen die een groene omwenteling van de menselijke samenleving wensen; een ‘Trans’-wereld voor kinderen; gemakkelijke immigratie; de radicale herordening van de macht tussen ‘identiteits’-groepen in de samenleving – en degenen die visceraal gekant zijn tegen al het bovenstaande.

In Duitsland staat deze evolutie op ‘break-out’: de coalitie van bondskanselier Scholtz zit diep in de problemen. Er is een anti-groene reactie. De steun voor de Groene Partij is in de laatste peiling gedaald tot 13%. Daarentegen trekt de partij van de alt-rechtse AfD ongeveer een op de vijf Duitsers aan die bereid zijn erop te stemmen.

De “CDU en andere partijen van Europees centrumrechts hadden eerder de Groenen het hof gemaakt als potentiële toekomstige coalitiepartners. Nu beschouwen ze hen als hun belangrijkste politieke tegenstanders”, stelt Münchau .

Bot gezegd, hoewel de meeste Europeanen inderdaad milieuactivisten zijn (tot op zekere hoogte), is het voor velen duidelijk geworden dat de groene extremistische ideologie zo ‘groen utopisch’ is dat haar voorhoede bereid is de menselijke samenleving te vernietigen (of haar permanent te maken). lockdown) ‘om het te redden’. Maar groene ijver bovenop de-industrialisatie en stijgende inflatie is te veel voor Duitsers om te verdragen:

‘Vergeet de EU als model’, suggereerde EuroIntelligence in mei:

“ De EU dient niet langer als rolmodel voor anderen … door volledig te worden opgeslokt door haar eigen groene agenda, lijkt [de EU] te zijn vergeten dat er een andere wereld is die moet deelnemen aan die inspanningen om effectief te zijn op mondiaal niveau … Zou [het] niet eerder echt leiderschap zijn dan de introspectieve, zelfingenomen manier waarop we nu te werk gaan? … we moeten deze op opoffering gebaseerde ideologieën loslaten. Ze zijn te duur voor onze economieën. In plaats daarvan hebben we meer innovatie en meer geld nodig om die te realiseren. We moeten vooral ophouden onszelf te zien als een rolmodel voor de wereld ”.

Duitsers worden ook steeds ontvankelijker voor de standpunten van de AfD over massa-immigratie – terwijl de Duitse regering stappen zet om de immigratiewetten te liberaliseren en miljoenen buitenlanders tot Duits staatsburger te naturaliseren. De AfD krijgt ook steun vanwege zijn verzet tegen sancties tegen Rusland, die volgens hem de Duitse economie verzwakken en leiden tot de-industrialisatie.

Maar wat de Duitsers echt in de war bracht, was een artikel in Die Zeit dat beweerde dat Duitsland binnenkort “een land zal zijn waarin migranten niet langer een minderheid zullen zijn … Integratie was gisteren: Duitsland is het op een na grootste immigratieland ter wereld, en de oorspronkelijke Duitsers zullen in de nabije toekomst waarschijnlijk een numerieke minderheid onder velen worden”.

Velen in Duitsland bleven nadenken over de vraag of de verwatering van de autochtone Duitse bevolking gewoon een ‘zakelijke noodzaak’ was, of opzettelijke ‘identity engineering’ – of zelfs identiteitsrotatie. Ook in het VK werd op de kwestie gezinspeeld door Nigel Farage, die de “oneerlijke, globalistische” regering van het VK hekelde voor haar verslaving aan goedkope geïmporteerde arbeidskrachten. (Let op de globalistische tag die aan de conservatieven is gehecht.)

Andere tekenen van deze beginnende politieke herschikking zijn duidelijk in Frankrijk (met een uitgesproken zwaai naar rechts) en in Spanje (waar onverwachte vervroegde verkiezingen werden gehouden, na een scherpe zwaai naar rechts daar ook bij lokale verkiezingen). Ook in Nederland wonnen boze kiezers met een agenda om zich te verzetten tegen stikstofemissiereducties (en de verplichte massale ruiming van vee). En in Oostenrijk en Slowakije zijn pro-Russische partijen in opmars.

Woede groeit naarmate het publieke discours eindeloos debatteert over ‘het absurde’ (“wat is een vrouw?”), terwijl iedereen het opgeeft ooit de diepere kwesties op het spel te zetten. Wat deze situatie zijn bijzondere uitstraling geeft, is dat niemand serieus gelooft dat Europa zal doen wat nodig is om de diepere malaise te corrigeren – de onmogelijkheid om te blijven doen wat het deed, alleen geëvenaard door de onmogelijkheid om iets anders te doen.

Natuurlijk is rechts in Europa niet allemaal hetzelfde, maar de componenten wel (zij het in verschillende mixen).

Als zodanig past de Europese terugslag bij de legitimiteitscrisis die alle westerse samenlevingen vandaag de dag treft, merkte Malcom Kyeyune op .

“De heersende elite wordt steeds bozer en verbitterder dat de geregeerden niet langer luisteren; de geregeerden van hun kant zijn verbitterd dat het systeem zo duidelijk niet in hun belang handelt, en zelfs niet meer doet alsof. Misschien worden we op een dag wakker en ontdekken we dat noch politici, noch kiezers denken dat ‘democratie’ hen nog veel helpt”.

In Frankrijk zijn buitengewone politieke gebeurtenissen het nieuwe normaal geworden. Kyeyune merkt op:

“Hervormingen worden steeds onmogelijker, het wantrouwen in het politieke systeem neemt jaar na jaar toe en de basislegitimiteit lekt langzaam uit de parlementaire procedures. Als president Macron voelt dat Frankrijk langzaamaan onbestuurbaar wordt zonder buitengewone – en politiek dubieuze – uitvoerende maatregelen, dan heeft hij waarschijnlijk geen ongelijk en is hij verre van de enige westerse leider die met dit dilemma wordt geconfronteerd”.

“Vorige week verscheen de democratische presidentskandidaat Robert Kennedy op een Twitter Spaces-panel, mede georganiseerd door Elon Musk, Tulsi Gabbard en durfkapitalist David Sacks. Hij sprak meer dan twee uur over uiteenlopende onderwerpen, waaronder de oorlog in Oekraïne, energiebeleid, wapenbeheersing en de oorsprong van SARS-CoV-2. Kennedy betreurde de bedrijfsovername van de Democratische Partij; hekelde de pro-oorlogsinstincten van president Biden; hekelde de overheersing van het buitenlands beleid van de VS door neoconservatieven – en promootte hernieuwbare energie”.

“En toch was het volgens de New York Times en CNN een orgie van rechtse samenzweringstheorieën. “Robert F. Kennedy Jr., een telg uit een van de beroemdste democratische families van het land,” schreven drie verslaggevers van de New York Times: “doken in de volledige omhelzing van een groot aantal conservatieve figuren die gretig zijn langlopende primaire uitdaging om President Biden … Maandag klonk hij als een kandidaat die zich veel meer op zijn gemak voelt in de snelgroeiende Republikeinse presidentiële strijd.

“In een eerder tijdperk zou Kennedy universeel zijn beschouwd als een extreem-linkse kandidaat in de vorm van Ralph Nader … Kennedy gelooft dat de oorlog in Oekraïne wordt aangewakkerd door “de neoconservatieven in het Witte Huis” die een regime willen verandering in Rusland. In zijn campagneaankondigingstoespraak beschreef hij zijn missie als het beëindigen van “de corrupte fusie van staats- en bedrijfsmacht” die dreigt “een nieuw soort bedrijfsfeodalisme in ons land op te leggen”.

Het is een duizelingwekkende politieke herschikking – alle traditionele categorieën door elkaar gooiend en slechts twee kanten achterlatend: niet links en rechts, maar insider en outsider. En wat de inhoud van iemands overtuiging ook is, voor de media betekent ‘buitenstaander’ standaard ‘rechtse complottheoreticus’.

En zoals te verwachten is, heeft het een stortvloed aan misbruik en woede gewekt :

‘Kennedy’s “gekke beweringen” en “bizarre opvattingen” hebben hem “in de gunst van rechts” gebracht, kreunde Vanity Fair.

“Dhr. Kennedy heeft een andere weldoener gevonden die het leuk lijkt te vinden om de pers met uitwerpselen te overspoelen: Elon Musk”, snauwde The Independent.

“Robert F. Kennedy Jr. besteedt een uur lang zuigen aan Elon Musk in Twitter Space”, schetterde een New Republic-kop …

Rolling Stone spotte met zijn ‘bizarre en pseudowetenschappelijke ideeën’ en bestempelde Kennedy als een ‘marginale kandidaat’ met ‘crank beliefs’.

Esquire noemde hem een ​​”enthousiaste anti-vaxxer” en hekelde het idee van een betwiste Democratische voorverkiezingen”, schrijven Shellenberger en Woodhouse.

Daar heb je het: kritisch spreken (zoals Michael Scherer schreef in de Washington Post ), is een “complottheoreticus” zijn.

De ‘duizelingwekkende politieke herschikking’ beschrijft ook goed de aard van het Europese verzet: Europese centrumrechtse en groene coalities zagen het Oekraïne-conflict als het middel om ‘ een nieuw soort feodalisme’ in de EU te centraliseren; de Europese nationale parlementen hun prerogatieven ontnemen; en om het vooruitzicht te openen voor het consolideren van de vreemde metamorfose van de NAVO van een zuiver militair bondgenootschap naar een verlicht, progressief vredesalliantie – die ‘rechtvaardigheid’, waarden en democratie nastreeft in Oekraïne.

Met “de Amerikaanse democraten die langzaam pro-corporate, pro-oorlog en pro-censuur worden”, zei Kennedy, en met de “Republikeinen die anti-censuur, pro-burgerlijke vrijheden en anti-oorlog worden – is er een enorme herschikking geweest. ”

Europa lijkt (in grote lijnen) dezelfde kant op te gaan als de Amerikaanse politiek. De Europese elites omarmden – net als hun Amerikaanse democratische tegenhangers – de oorlog tegen Rusland. De Euro-Élites hebben massaal MSM-verhaal en sociale controle overgenomen en hebben de burgerlijke basisnormen van het huwelijk tussen een man en een vrouw en het biologische geslacht waaraan veel Europeanen zich nog steeds houden, uiteengereten.

De Europese ‘buitenstaanders’ beginnen “genoeg” te roepen! Toch kunnen ze verwachten dat ze door de reguliere media dezelfde ruwe behandeling krijgen als Kennedy (ongeacht hun mening). De Amerikaanse Deep State zal er alles aan doen om ervoor te zorgen dat noch Kennedy – noch Trump – ook maar in de buurt komt van zijn ambt. Brussel zal parallel optreden, in Europa.

Waar leidt deze herschikking allemaal toe? Welnu, we bevinden ons momenteel in een chaotische periode van hersorteren. Kennedy, een democraat, beschuldigd van MAGA-isme?? Uitzonderlijk! Klassenpolitiek is het niet . Het is een nieuwe herschikking, het door elkaar halen van oude categorieën. En een verschuiving in kernwaarden tussen ‘buitenstaanders’ en hun heersers. Een van de redenen dat dit heel moeilijk te ontcijferen zal zijn, is dat buitenstaanders nu met groeiend wantrouwen tegen ‘democratie’ aankijken. Zal dat leiden tot tactisch stemmen? Heeft ‘Rechts’ of ‘Links’ veel betekenis als een Kennedy wordt beschuldigd van MAGA-sympathieën?