Een column over The Voice? Schreef ik al niet honderd keer dat vrouwen altijd de schuld krijgen van seks?

Stella Bergsma is schrijver van Nouveau Fuck. Ze schreef deze bijdrage op uitnodiging van Indignatie redactie.

Of ik een column wil schrijven. Over The Voice, seksueel misbruik en grensoverschrijdend gedrag. Hoe de slachtoffers allemaal beschuldigd worden, beschuldigd worden van aandachtshoererij en hoe de manier waarop we vrouwen bekijken in het water zit waarin we zwemmen? Water dat onzichtbaar voor ons is, omdat het zo alomtegenwoordig is?

Schreef ik al eerder column vorig jaar niet al toen ik het had over misandrie versus misogynie en hoe vrouwenhaat en vrouwenmisbruik een wijdverbreid en systemisch probleem is? Hoe het jaarlijks 180.000 doden en miljoenen verkrachtingen en aanrandingen oplevert? Huiselijk geweld oplevert? Terreur tegen vrouwen oplevert?

En schreef ik hem twee jaar daarvoor niet ook al toen ik stelde dat #MeToo het begin was van een ommekeer die noodzakelijk is? Van een revolutie die vrouwen nog moeten doormaken omdat de seksuele revolutie toch voornamelijk positief voor mannen was? Een strijd die vrouwen moeten leveren voor hun eigen genot? Eentje waarbij ze erachter komen wat ze zelf willen, in plaats van het eeuwige verlengstuk van mannelijke seksualiteit te zijn? Een sensuele revolutie die ze eindelijk meer plezier dan pijn gaat opleveren?

En schreef ik die column niet al honderd keer toen ik zei dat vrouwen de schuld van seks krijgen? Dat hun lichaam, hun kleding, hun houding, hun woorden allemaal verantwoordelijk zijn voor de misstanden die mannen ze aandoen? Dat hun al dan niet bedekte hoofd de schuld is of hun decolleté? Dat er altijd maar weer een boerka over hun seksuele verlangens moet? Want als ze geil zijn, zijn ze beschikbaar. Dan vragen ze erom. En dat doen ze misschien ook wel, maar niet aan iedereen. Niet aan hun leraren, bazen, orkestleiders en collega’s.

Schreef ik er niet al over in mijn boek Nouveau Fuck, waarin ik vrouwen oproep om woedend te worden? Schreef ik hier niet al over? Ik heb eigenlijk het gevoel dat ik nooit ergens anders over schrijf. Dat is zelfs een verwijt dat ik krijg. Dat ik seksismestokpaardjes berijd. Schrijven niet heel veel vrouwen hierover? Vertellen er niet heel veel hun ervaringen? Waren het er met #MeToo geen miljoenen? Komt deze problematiek niet overal voor? Niet alleen in de tv-wereld, maar in alle werelden? Heeft het niet gewoon maken met de verhouding tussen mannen en vrouwen? Met hoe we naar seksualiteit kijken, met hoe we denken – of eigenlijk veel te weinig denken – over macht? Over mannelijke macht? Over mannelijkheid? Of kunnen we alleen maar denken in aardige kerels en schurken? Gaan we zo’n zaak iedere keer dat in het nieuws komt weer behandelen alsof het een geïsoleerd incident is? Terwijl vrouwen al hun hele leven vertellen over hun opdringerige ooms, denigrerende bazen en handtastelijke collega’s?

Ik hoor om me heen dat vrouwen zich niet genoeg uitspreken. Dat doen ze dus wel. Maar wanneer begint het luisteren nou eindelijk?