Een Europese lente

De leegste, stomste gemeenplaats van onze tijd, uitgesproken door gevestigde stiffs zoals de aartsbisschop van Canterbury en door zelfbenoemde radicale linksen, is dat de jaren 1930 een comeback hebben gemaakt. Behandelen dat donkere decennium alsof het een bewuste kracht was, een nog steeds aanwezig ding, waarnemers van zowel de bezorgde bourgeoisie als de edgy linkse strijders van de jaren dertig zijn teruggewoeld tot leven en hebben een groot deel van het Westen in hun gereanimeerde dodelijke greep. Kijkend naar Brexit, de Europese wending tegen de sociaaldemocratie, de opkomst van populistische partijen en de verspreiding van ‘gele vest’ opstanden, ziet de opinievormende reeks het fascisme overal, oprijzend uit het graf, ter vernietiging van de progressieve verworvenheden van de afgelopen decennia.

Deze analyse is ongeveer net zo fout als een analyse kan zijn. Het vergelijken van het hedendaagse politieke leven met gebeurtenissen uit het verleden is altijd een onvolmaakte manier om te begrijpen waar de politiek is. Maar als we in het verleden echt naar echo’s van vandaag moeten zoeken, dan is het niet de jaren dertig dat onze tijd er uitziet en aanvoelt – het zijn de jaren 1840. In het bijzonder 1848. Dat is het jaar waarin mensen in heel Europa in opstand gekomen voor radicale politieke veranderingen, beginnend in Frankrijk en verspreiding naar Zweden, Denemarken, de Duitse staten, de Italiaanse staten, het Habsburgse rijk en elders. Het waren democratische revoluties, die eisten dat de parlementaire democratie werd ingesteld of verbeterd, de persvrijheid, de verwijdering van oude monarchale structuren en de vervanging ervan door onafhankelijke natiestaten of republieken. 1848 wordt vaak de Lente van Naties genoemd.

Klinkt bekend? Natuurlijk was 2018 niet zo tumultueus als in 1848. Er zijn protesten in de stembus geweest en op straat gebaseerde opstanden, maar geen pogingen tot echte revoluties. En toch voelt onze tijd ook als een Lente van Naties. Vooral in Europa. Er zijn nu miljoenen mensen in heel Europa die de idealen van de natie, de nationale soevereiniteit en de populaire democratie willen herstellen, tegen wat we zouden kunnen zien als de neo-monarchale structuren van de 21ste-eeuwse technocratie. De opstandige jaunes opstandelingen in Frankrijk vangen dit goed op. Hier hebben we een steeds meer monarchale heerser – het afstandelijke, zelfbenoemde Jupiteriaanse presidentschap van Emmanuel Macron– week in, week uit uitgedaagd worden door mensen die meer zeggenschap en meer nationale onafhankelijkheid wensen. ‘Macron = Louis 16’, zei graffiti in de goudgouden jaunes -rule straten tijdens een van hun opstanden. En we weten wat er met hem is gebeurd (hoewel in 1793, natuurlijk, niet in 1848).

De Februarirevolutie van Frankrijk van 1848 – die een einde maakte aan de constitutionele monarchie die in 1830 was ingesteld en leidde tot de oprichting van de Tweede Republiek – was een van de belangrijkste ontstekers van de lente van de mensen die zich in 1848 door Europa verspreidden. , de goudlagen jaunes opstanden hebben verspreid. De afgelopen weken hebben gele vestactivisten in België geprobeerd de Europese Commissie te bestormen – een ongekende gebeurtenis, die opvallend weinig media-aandacht kreeg – terwijl gele vesten in Nederland opgeroepen hebben tot een referendum over het EU- lidmaatschap en in Italië hebben ze zich verzameld om uit te drukken steun voor hun eurosceptische regering. Die verkiezing in Italië was een belangrijk evenement in 2018. Toen het in maart kwam, bracht het de League en de Five Star Movement, partijen verafschuwd door het establishment van de EU, in het gedrang en verbrijzelde daarmee de waanideeën die veel Europese waarnemers vasthielden na de verkiezing van Macron als laatste jaar – dat Macron’s overwinning de vervaging van het populistische moment vertegenwoordigde. Italië weerlegde dat, Franse revolteringen bevestigden het, en lokale en nationale verkiezingen overal van Duitsland tot Zweden droegen verder bij aan het feit dat de populistische opstand niet snel zal verdwijnen.

Als je in de schaduw zit van iets, als je dagelijkse verslagen leest over de oorlog van de elite met de Brexit en getuige foto’s van Parijs ziet branden en kijken terwijl de EU politieke oorlog verklaart tegen de gekozen regering van Italië, kan het moeilijk zijn om waarderen de historische aard van wat er gaande is. Of alleen de omvang ervan. We worden allemaal zo verzand in de ins en outs van de Brexit ‘onderhandelingen’ (in werkelijkheid is er geen echte onderhandeling, maar eerder milde meningsverschillen tussen het VK en de EU-instellingen over hoe Brexit het meest soepel kan worden gedood). We verdiepen grafieken waarin de ineenstorting van publieke steun voor de oude reguliere partijen, vooral sociaal-democratische partijen, wordt weergegeven. We spreken onze verbazing uit over de corrosie van de consensuspolitiek, zelfs in Zweden, dat traditioneel de meeste consensuele landen. Maar het kan moeilijk zijn om dingen samen te voegen en een groter beeld te creëren. We zouden het echter moeten proberen, want dan kunnen we zien dat het onze echt een tijdperk van opstand is, van chaos, zelfs – maar welkom, goede, vruchtbare chaos.

Wat we in heel Europa hebben, is dat mensen de heersende politieke, morele en culturele orde ter discussie stellen. Dit zijn niet alleen maar economische opstanden, zelfs in Frankrijk, waar economische kwesties zeker in de mix zitten. Linkse waarnemers, wanneer ze zichzelf kunnen brengen om het weerzinwekkende moment het hoofd te bieden, hebben geprobeerd de populistische opstand te verminderen tot een noodkreet van ‘achtergelaten’ of ‘economisch kwetsbaar’. De stemming voor de Brexit werd echt veroorzaakt door het gevoel van economische onzekerheid van mensen, beweren ze. Een dergelijke analyse verlaagt de populistische opstand; het maakt het leeg van zijn echt radicale karakter, van zijn bewuste uitdaging niet alleen tot het neoliberalisme dat centraal staat in het EU-project, maar veel belangrijker dan de culturele normen en politieke praktijken van de nieuwe elites in het Europa van de 21ste eeuw. Zeggen: ‘Deze mensen zijn arm en daarom zijn ze boos’ is om deze mensen van hun radicale agency te beroven.

In zekere zin is 2018 minder zoals 1848 zelf en meer zoals de decennia die aan dat tumultueuze jaar voorafgingen. Dit waren, in de woorden van Trygve Tholfsen in zijn studie uit 1977 van arbeidersklasse radicalisme in de aanloop naar 1848, ‘hongerige decennia’ – decennia waarin ontevredenheid en radicalisme staken en groeiden voordat explodeerde in krachtige eisen voor verandering. En hoewel veel mensen in deze ‘hongerige decennia’ alarmerend arm waren, was het niet hun ‘directe ontbering’ die hen ertoe aanzette om te organiseren en actie te ondernemen, zegt Tholfsen; integendeel, hun instinct voor oproer was gebouwd op ‘solide intellectuele grondslagen’ en het drukte een ‘ontkenning van de legitimiteit van de sociale en politieke orde’ uit. We hebben vandaag iets vergelijkbaars. Ja, Macron’s belasting op brandstof raakt de zakken van mensen; ja, veel Brexit-stemmers zijn minder welgesteld dan de overige elites; Ja, Eurosceptische Italiaanse jongeren hebben moeite om werk te vinden. Maar hun opstanden, of ze nu in de stembus of op straat zijn, worden gestimuleerd door meer dan ‘onmiddellijke ontbering’ – ze zijn gebouwd op een ontkenning van de legitimiteit van de bestaande politieke en culturele orde.

De Brexit heeft dit vastgelegd: een massale stemming in strijd met de politieke en deskundige klassen die volhielden dat de Euro-technocratie de enige realistische manier was om een ​​zo groot en gecompliceerd continent als Europa te organiseren. We hebben nee gezegd. We hebben de legitimiteit van deze politieke orthodoxie ter discussie gesteld. Frankrijk legt het ook vast. Daar hebben we de opkomst van een nieuwe tegenculturele beweging, hoewel de cultuur wordt tegengegaan door de gilets jaunesis de cultuur van de nieuwe elites, van de generatie na 1968 zelf, in feite. De nieuwe cultuur van ideologisch multiculturalisme, technocratisch bestuur, anti-nation-state elitarisme, milieugeschillen – dat is wat nu wordt tegengegaan, en bewust, door Franse revolters. Sommigen droegen zelfs borden die pleitten voor de oprichting van een zesde republiek: een expliciete confrontatie van de sterk gecentraliseerde, parlement-verslapte stijl van bestuur van de Vijfde Republiek, en natuurlijk ook van de EU.

Dus we leven opnieuw in ‘hongerige decennia’. Mensen hongeren naar verandering, want het alternatief dat ons 40 jaar lang is verteld, bestaat niet (‘Er is geen alternatief’, in de beruchte woorden van Thatcher). Deze hongerige jaren, waarvan 2018 nog het meest hongerig is, moeten worden verwelkomd en gevierd en op gebouwd. Het is een open vraag wie, als er iemand is, deze honger zal vormen en leiden. Links kan het niet, want het heeft zijn lot in het elitarisme van de rottende technocratie gestort die onze populistische honger ziet als een nieuwe vorm van fascisme, of het probeert het populisme te reduceren tot een economische kreet, die het verschrikkelijke effect heeft van bagatelliseren en zelfs het doden van zijn veel meer historische en weerzinwekkende culturelenatuur. Er zijn nieuwe stemmen nodig. Deze hongerige opstand is in werkelijkheid mensen die op zoek zijn naar een stem; een politieke, morele stem. In 2019 zullen, naar we hopen, stemmen uit deze neo-lente van naties naar voren komen.