Een open brief aan het LINKSE westen uit KIEV

Het ‘anti-imperialisme van idioten’ betekende dat mensen een oogje dichtknijpen voor de acties van Rusland.

Ik schrijf deze regels in Kiev terwijl het onder artillerie-aanval ligt.

Tot het laatste moment had ik gehoopt dat Russische troepen geen grootschalige invasie zouden lanceren. Nu kan ik alleen degenen bedanken die de informatie hebben gelekt naar de Amerikaanse inlichtingendiensten.

Gisteren heb ik een halve dag nagedacht of ik me bij een territoriale verdedigingseenheid moest voegen. In de nacht die volgde, tekende de Oekraïense president Volodymyr Zelenskyi een volledig mobilisatiebevel en trokken Russische troepen binnen en bereidden zich voor om Kiev te omsingelen, wat de beslissing voor mij nam.

Maar voordat ik mijn functie op zich neem, wil ik aan West-Links communiceren wat ik denk van zijn reactie op de Russische agressie tegen Oekraïne.

Ten eerste ben ik die linksen dankbaar die nu Russische ambassades bezetten – zelfs degenen die de tijd namen om te beseffen dat Rusland de agressor was in dit conflict.

Ik ben de politici dankbaar die steun geven aan het uitoefenen van druk op Rusland om de invasie te stoppen en zijn troepen terug te trekken.

En ik ben de  delegatie  van Britse en Welshe parlementsleden, vakbondsleden en activisten dankbaar die ons kwamen steunen en horen in de dagen voor de Russische invasie.

Ik ben ook de  Oekraïne Solidariteitscampagne  in het VK dankbaar voor haar hulp gedurende vele jaren.

Dit artikel gaat over het andere deel van West-Links. Degenen die zich ‘NAVO-agressie in Oekraïne’ voorstelden en die de Russische agressie niet konden zien, zoals de  afdeling New Orleans  van de Democratic Socialists of America (DSA).

Of de DSA International Committee, die een  beschamende verklaring publiceerde waarin  geen enkel kritisch woord tegen Rusland werd gezegd (ik ben de Amerikaanse professor en activist Dan la Botz en de anderen zeer dankbaar voor hun  kritiek op deze verklaring ).

Of degenen die Oekraïne bekritiseerden voor het niet uitvoeren van de  Minsk-akkoorden  en het stilzwijgen over hun schendingen door Rusland en de zogenaamde ‘Volksrepublieken’.

Of degenen die de invloed van extreemrechts in Oekraïne overdreven, maar extreemrechts in de ‘Volksrepublieken’ niet opmerkten en het vermijden van kritiek op het conservatieve, nationalistische en autoritaire beleid van Poetin. Een deel van de verantwoordelijkheid voor wat er gebeurt, ligt bij jou.

Dit maakt deel uit van het bredere fenomeen in de westerse ‘anti-oorlog’-beweging, door linkse critici gewoonlijk  ‘kampisme’ genoemd. De Brits-Syrische auteur en activist Leila Al-Shami gaf het een sterkere naam: het  ‘anti-imperialisme van idioten’. Lees haar prachtige essay van 2018 als je dat nog niet hebt gedaan. Ik zal hier alleen de hoofdstelling herhalen: de activiteit van een groot deel van de Westerse ‘anti-oorlog’ De overgebleven oorlog in Syrië had niets te maken met het stoppen van de oorlog. Het verzette zich alleen tegen westerse inmenging, terwijl het de betrokkenheid van Rusland en Iran negeerde of zelfs steunde, om nog maar te zwijgen over hun houding ten opzichte van het ‘legitiem gekozen’ Assad-regime in Syrië.

“Een aantal anti-oorlogsorganisaties hebben hun stilzwijgen over Russische en Iraanse interventies gerechtvaardigd door te stellen dat ‘de belangrijkste vijand thuis is'”, schreef Al-Shami. “Dit verontschuldigt hen om een ​​serieuze machtsanalyse uit te voeren om te bepalen wie de belangrijkste actoren zijn die de oorlog leiden.”

Helaas hebben we hetzelfde ideologische cliché gezien dat herhaald werd over Oekraïne. Zelfs nadat Rusland eerder deze week de onafhankelijkheid van de ‘Volksrepublieken’ erkende, schreef Branko Marcetic, een schrijver voor het Amerikaanse linkse tijdschrift Jacobin, een  artikel dat  bijna volledig was gewijd aan kritiek op de VS. Als het op de acties van Poetin aankwam, ging hij slechts zover dat hij opmerkte dat de Russische leider “minder goedaardige ambities had gesignaleerd”. Ernstig?

Ik ben geen fan van de NAVO. Ik weet dat het blok na het einde van de Koude Oorlog zijn defensieve functie verloor en een agressief beleid voerde. Ik weet dat de uitbreiding van de NAVO naar het oosten de inspanningen voor nucleaire ontwapening en de vorming van een systeem van gezamenlijke veiligheid ondermijnde. De NAVO probeerde de rol van de VN en de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa te marginaliseren en in diskrediet te brengen als ‘inefficiënte organisaties’. Maar we kunnen het verleden niet terughalen en we moeten ons bij het zoeken naar een uitweg uit deze situatie oriënteren op de huidige omstandigheden.

Hoe vaak bracht West-Links de informele beloften van de VS aan de voormalige Russische president, Michail Gorbatsjov, over de NAVO ( ‘niet een centimeter naar het oosten’ ) ter sprake, en hoe vaak noemde het het memorandum van Boedapest uit 1994 dat de soevereiniteit van Oekraïne garandeert? Hoe vaak steunde West-Links de “legitieme veiligheidszorgen” van Rusland, een staat die het op een na grootste nucleaire arsenaal ter wereld bezit? En hoe vaak herinnerde het zich de veiligheidszorgen van Oekraïne, een staat die onder druk van de VS en Rusland zijn kernwapens moest inruilen voor een stuk papier (het Memorandum van Boedapest) dat Poetin in 2014 definitief vertrapte? Is het ooit bij linkse critici van de NAVO opgekomen dat Oekraïne het grootste slachtoffer is van de veranderingen die de uitbreiding van de NAVO teweeg heeft gebracht?

Keer op keer reageerde West-Links op de kritiek op Rusland door de Amerikaanse agressie tegen Afghanistan, Irak en andere staten te noemen. Natuurlijk moeten deze staten in de discussie worden betrokken, maar hoe precies?

Het argument van links zou moeten zijn dat in 2003 andere regeringen niet genoeg druk op de Verenigde Staten hebben uitgeoefend over Irak. Niet dat het nu nodig is minder druk uit te oefenen op Rusland boven Oekraïne.

EEN DUIDELIJKE FOUT

Stel je eens voor dat Rusland in 2003, toen de VS zich voorbereidden op de invasie van Irak, zich had gedragen zoals de VS de afgelopen weken heeft gedaan: met dreiging van escalatie.

Stel je nu eens voor wat Russisch links in die situatie had kunnen doen, volgens het dogma van ‘onze belangrijkste vijand is thuis’. Zou het de Russische regering hebben bekritiseerd voor deze ‘escalatie’ en gezegd hebben dat het ‘inter-imperialistische tegenstellingen niet in gevaar mag brengen’? Het is voor iedereen duidelijk dat dergelijk gedrag in dat geval een vergissing zou zijn geweest. Waarom was dit niet duidelijk in het geval van de agressie tegen Oekraïne?

In een ander Jacobin-artikel van eerder deze maand ging Marcetic zelfs zover dat  hij zei  dat Tucker Carlson van Fox News “helemaal gelijk” had over de “Oekraïense crisis”. Wat Carlson had gedaan, was   “de strategische waarde van Oekraïne voor de Verenigde Staten” in twijfel trekken. Zelfs Tariq Ali in  de New Left Review  citeerde goedkeurend de berekening van de Duitse admiraal Kay-Achim Schönbach, die zei dat het geven van “respect” aan Poetin voor Oekraïne  “goedkoop was, zelfs zonder kosten”  , aangezien Rusland een nuttige bondgenoot tegen China zou kunnen zijn. Meen je het? Als de VS en Rusland een overeenkomst zouden kunnen bereiken en als bondgenoten een nieuwe Koude Oorlog tegen China zouden kunnen beginnen, zou dat dan echt zijn wat we wilden?

DE VN HERVORMEN

Ik ben geen fan van liberaal internationalisme. Socialisten zouden het moeten bekritiseren. Maar dit betekent niet dat we de verdeling van ‘belangensferen’ tussen imperialistische staten moeten steunen. In plaats van te zoeken naar een nieuw evenwicht tussen de twee imperialismen, moet links strijden voor een democratisering van de internationale veiligheidsorde. We hebben een mondiaal beleid en een mondiaal systeem van internationale veiligheid nodig. Dat laatste hebben we: het is de VN. Ja, het heeft veel gebreken, en het is vaak het voorwerp van eerlijke kritiek. Maar men kan kritiek leveren om iets te weerleggen of om het te verbeteren. In het geval van de VN hebben we de laatste nodig. We hebben een linkse visie op hervorming en democratisering van de VN nodig.

Dit betekent natuurlijk niet dat links alle besluiten van de VN moet steunen. Maar een algehele versterking van de rol van de VN bij het oplossen van gewapende conflicten zou links in staat stellen het belang van militair-politieke allianties te minimaliseren en het aantal slachtoffers te verminderen. (In een  vorig artikel schreef ik hoe VN-vredeshandhavers hadden kunnen helpen bij het oplossen van het Donbas-conflict. Helaas heeft dit nu zijn relevantie verloren.) We hebben de VN immers ook nodig om de klimaatcrisis en andere mondiale problemen op te lossen. De onwil van veel internationale linksen om er een beroep op te doen is een verschrikkelijke vergissing.

Nadat Russische troepen Oekraïne waren binnengevallen,  schreef Jacobin’s Europa-redacteur David Broder  dat links “zich niet zou moeten verontschuldigen voor het verzet tegen een Amerikaanse militaire reactie.” Dit was sowieso niet de bedoeling van Biden, zoals hij meerdere keren zei. Maar een groot deel van West-Links zou eerlijk moeten toegeven dat het het volledig verkloot heeft bij het formuleren van zijn reactie op de “Oekraïense crisis”.

MIJN PERSPECTIEF

Ik sluit af met een korte beschrijving van mezelf en mijn perspectief.

De afgelopen acht jaar is de Donbas-oorlog het belangrijkste probleem geweest dat de Oekraïense linkerzijde heeft verdeeld. Ieder van ons heeft onze positie gevormd onder invloed van persoonlijke ervaring en andere factoren. Een andere Oekraïense linkse zou dit artikel dus anders hebben geschreven.

Ik ben geboren in de Donbas, maar in een Oekraïens sprekende en nationalistische familie. Mijn vader raakte in de jaren negentig betrokken bij extreemrechts en observeerde het economische verval van Oekraïne en de verrijking van het voormalige leiderschap van de communistische partij, waartegen hij sinds het midden van de jaren tachtig vocht. Natuurlijk heeft hij zeer anti-Russische, maar ook anti-Amerikaanse opvattingen. Ik herinner me zijn woorden op 11 september 2001 nog. Toen hij op tv de Twin Towers zag instorten, zei hij dat de verantwoordelijken ‘helden’ waren (hij denkt van niet meer – nu gelooft hij dat de Amerikanen ze met opzet hebben opgeblazen).

Toen in 2014 in Donbas de oorlog begon, sloot mijn vader zich als vrijwilliger aan bij het extreemrechtse Aidar-bataljon, vluchtte mijn moeder uit Luhansk en bleven mijn opa en oma in hun dorp dat onder de controle van de ‘Volksrepubliek Luhansk’ viel. Mijn grootvader veroordeelde de Euromaidan-revolutie in Oekraïne. Hij steunt Poetin, die naar eigen zeggen ‘de orde in Rusland heeft hersteld’. Toch proberen we allemaal met elkaar te blijven praten (maar niet over politiek) en elkaar te helpen. Ik probeer sympathie voor hen te hebben. Mijn opa en oma hebben tenslotte hun hele leven op een collectieve boerderij gewerkt. Mijn vader was bouwvakker. Het leven is niet aardig voor ze geweest.

De gebeurtenissen van 2014 – revolutie gevolgd door oorlog – duwden me in de tegenovergestelde richting van de meeste mensen in Oekraïne. De oorlog doodde het nationalisme in mij en duwde me naar links. Ik wil vechten voor een betere toekomst voor de mensheid, en niet voor de natie. Mijn ouders, met hun post-Sovjet-trauma, begrijpen mijn socialistische opvattingen niet. Mijn vader is neerbuigend over mijn ‘pacifisme’, en we hadden een akelig gesprek nadat ik opdook bij een antifascistisch protest met een piketbord waarin werd opgeroepen tot de ontbinding van het extreemrechtse Azov-regiment.

Toen Volodymyr Zelenskyi in het voorjaar van 2019 president van Oekraïne werd, hoopte ik dat dit de catastrofe die zich nu voltrekt, zou kunnen voorkomen. Het is tenslotte moeilijk om een ​​Russisch sprekende president te demoniseren die won met een vredesprogramma voor Donbas en wiens grappen populair waren bij zowel Oekraïners als Russen. Helaas heb ik me vergist. Hoewel de overwinning van Zelenskyi de houding van veel Russen ten opzichte van Oekraïne veranderde, verhinderde dit de oorlog niet.

De afgelopen jaren heb ik geschreven over het vredesproces en over burgerslachtoffers aan beide kanten van de Donbas-oorlog. Ik probeerde de dialoog te bevorderen. Maar dit is nu allemaal in rook opgegaan. Er zal geen compromis zijn. Poetin kan plannen wat hij wil, maar zelfs als Rusland Kiev inneemt en zijn bezettingsregering installeert, zullen we ons ertegen verzetten. De strijd zal duren totdat Rusland Oekraïne verlaat en alle slachtoffers en alle vernietiging betaalt.

Daarom zijn mijn laatste woorden aan het Russische volk gericht: schiet op en zet het regime van Poetin omver. Het is zowel in uw belang als dat van ons.