Een ‘Point of No Return’ (PNR) komen de meeste mensen zelden of nooit tegen in hun leven.

Een ‘Point of No Return‘ (PNR) komen de meeste mensen zelden of nooit tegen in hun leven.

We worden allemaal ouder, en kunnen niet terug naar onze jeugd, maar dat wordt hier niet mee bedoeld. ‘PNR‘ slaat exclusief op een weg die we afleggen, van ‘A‘ naar ‘B‘, waarbij we op enig moment een herkenbaar punt passeren waarop terugkeer naar ‘A‘ niet langer mogelijk is. U zult daarbij wellicht denken aan die spanning die u voelde tijdens een lange autorit, waarbij u begon te twijfelen of u de volgende benzinepomp nog wel zou halen, maar dat is het ook niet. Als u zonder benzine komt te staan is dat hinderlijk, en wellicht kostbaar, omdat de hulpdienst die u weg moet slepen of benzine komt brengen niet gratis is. Maar ik bedoel: Dood.

De enige beroepsgroep die daar bijna dagelijks keuzes in maakt, zijn piloten, zoals de ‘link‘ hierboven laat zien. Dat wil zeggen, als de brandstof op is, is er geen ‘ANWB‘, en geen sleepboot. Dus zijn er veiligheidsmarges en wettelijk verplichte criteria voor uitwijkhavens en weersomstandigheden, en opleidingseisen die ervoor zorgen dat u zich als passagier geen zorgen hoeft te maken.

De ‘Brexit‘ was een ingrijpende keuze, maar er is een weg terug, al is de schade op allerlei niveaus dan wel aanzienlijk. Operatie ‘Barbarossa‘, de keuze van Duitsland om de Sovjet-Unie aan te vallen, was andere koek. En het heeft er alle schijn van dat we inmiddels het ‘PNR‘ zijn gepasseerd op weg naar een epische strijd met China en Rusland, terwijl wij als passagiers achterin het vliegtuig van onze snack en het filmaanbod zitten te genieten.

De afgelopen jaren heb ik, in alle bescheidenheid omdat ik ook geen kristallen bol heb, en al helemaal niet de pretentie dat ik wél weet hoe je de wereld moet besturen, gewaarschuwd voor ontwikkelingen waarvan ik het idee had dat ze een bedreiging waren voor onze toekomst, op het niveau van Dood. Of minimaal onherstelbare averij. En mij erover verbaasd dat er een ongrijpbare wellust lijkt te zijn die ons juist richting dat gevaar voert. Terwijl onze leiders ons verzekeren dat ze juist druk zijn met het garanderen van onze veiligheid.

Tot op zekere hoogte is het, vanuit mijn optiek, niet echt verwijtbaar. Geen kwade opzet. Geen ‘complot‘. De matroos aan boord van de Titanic die de passagier die de veiligheidsvoorschriften niet in acht neemt een reprimande geeft kun je geen verwijt maken over die ijsberg recht vooruit. We hebben allemaal zo onze taak in de samenleving. Als we naar de stembus gaan om ‘de politiek‘ te laten weten dat we ontevreden zijn over het verbod op de ‘pulsvisserij‘, of de ‘open grenzen‘, of de bemoeizucht van ‘Brussel‘ met ons privéleven, of de toewijzing van belastinggeld aan banken om hen te ‘redden‘, of omdat we die Frans Timmermans zo zielig vinden nu hij ‘persoonlijk‘ is aangevallen door de SP, valt ons geen verwijt te maken omdat we niet zien dat we op weg zijn naar een bestemming die niet in de reisfolder stond, en dat we het ‘PNR‘ inmiddels gepasseerd lijken te zijn.

De ‘RAND‘-corporation is een organisatie die zich, onder andere, bezighoudt met mondiale strategie, ten bate van de ‘Warparty‘. Zij hebben een strategie ontwikkeld die er op gericht is om Rusland over de rand van de afgrond te duwen. Niet in het geniep. Gewoon, open en bloot. En Steve Bannon, de ‘denker‘ achter Trump, maakt er in de ‘South China Morning Post’ geen geheim van dat Amerika uit is op de vernietiging van Huawei, en de onderwerping van China aan ‘Washington‘. En dat de ‘Democraten‘ uit hetzelfde vaatje zullen tappen als Trump bij de volgende verkiezingen het onderspit delft.

Ons wordt niks gevraagd. Maar veel erger is het om te moeten constateren dat bij ons de ‘matrozen‘ op de ‘brug‘ staan, om die analogie met de Titanic maar even te gebruiken. Vanuit ‘Brussel‘ bereikt ons de instructie om stil te blijven zitten terwijl we geschoren worden. En dat genereert bij mij wrevel, zoals tot uitdrukking is gekomen in mijn bijdragen de afgelopen jaren, want ik zie niet hoe het ons gelukkig en welvarend gaat maken/houden als we maar braaf de instructies vanuit ‘Washington‘ volgen. Sterker nog, ik vrees dat de Amerikanen er ook niks mee opschieten, en dat is dan nog zachtjes uitgedrukt.

Eenmaal voorbij het ‘PNR‘ kan de reis niet meer worden afgebroken, en is er geen alternatief meer. Bij geostrategische conflicten die het gevolg waren van blunderende politici die hun militaire, en/of economische macht onjuist hadden ingeschat, kwam tot nu toe nooit de hele bevolking om. Die kans is nu groter dan ooit tevoren, maar totale destructie is niet gegarandeerd. Ik ben in die zin dan ook niet defaitistisch. Zo lang er leven is, is er hoop. Maar wat is het dat ons zo aantrekt in oorlog dat we er geen weerstand tegen kunnen bieden? Zoals ik hierboven laat zien wordt die confrontatie, uit onze naam, welbewust gezocht, en aangekondigd, maar we hebben het er liever niet over?

Tegen die achtergrond is het vermoedelijk mijn eigen ‘bias‘ die mij hier parten speelt. Wellicht is het een illusie dat we keuzes hebben, en is het meer zoals ouder worden: Een uitgestippeld pad dat we eenvoudigweg moeten gaan. Maar dat zet dan mijn hele liberale kijk op mens en maatschappij op zijn kop, en daar ben ik nog niet klaar voor. Maar als de toon hier cynischer wordt terwijl ik de ontwikkelingen verder van commentaar voorzie, dan weet u waar dat vandaan komt. Ook ik heb geen parachute, maar ik ben wel vastbesloten om niet gedeprimeerd te raken, en zo lang mogelijk te genieten van het leven dat mij gegeven is. Het één sluit het ander niet uit.