‘Een prachtige uitbarsting van woede’ – The Observer, The Great Peace March en Nord Stream

De 20e ^verjaardag van de illegale, niet-uitgelokte aanvalsoorlog tussen de VS en het VK tegen Irak komt op een ongemakkelijk moment voor een Britse pers die momenteel de waarheid over de illegale, uitgelokte Russische invasie van Oekraïne en aanslag op de Nord Stream onderdrukt. Het is bijzonder ongemakkelijk voor onze onverschrokken waakhonden om terug te denken aan de grote anti-oorlogsmars van 15 februari 2003, toen ze in 2023 bezig waren met het onderdrukken van afwijkende meningen die protesteerden tegen Amerika’s gruwelijke proxy-oorlog in Oekraïne.

In The Observer schreef Tim Adams een stuk onder de vrolijke titel:

‘”Een prachtige uitbarsting van woede”: heeft Groot-Brittannië’s grootste protest ooit de wereld veranderd?’

Nu het er niet meer toe doet – Irak doet er al jaren niet meer toe of heeft zelfs maar bestaan ​​voor de Britse pers – kan de Guardian Media Group toestaan ​​dat een van zijn journalisten het protest afschildert als ‘mooi’. Ironisch genoeg is het stuk van Adams een lelijke afwijzing van alles wat het beweert te bewonderen. Deze opmerking zegt alles:

‘Met wat we nu weten, stonden degenen die die dag in de hoofdstad bijeenkwamen aan de goede kant van de geschiedenis.’

Sterker nog, op 15 februari 2003 was het absoluut duidelijk dat wij demonstranten ‘aan de goede kant van de geschiedenis stonden’ op basis van wat we toen wisten ! Maar 20 jaar later, alsof hij gevangen zit in een time warp, blijft Adams vasthouden aan de neppe ‘mainstream’ focus van die tijd:

‘De demonstranten waren het destijds niet over alles eens, maar ze deelden de belofte om te proberen het tromgeroffel tot oorlog het zwijgen op te leggen – of in ieder geval de VN-wapeninspecteurs meer tijd te geven om de legendarische massavernietigingswapens te vinden waarop de retoriek van Blair en president George W. Bush afhing (de vorige dag had Hans Blix, leider van die inspecteurs, de VN opnieuw laten weten dat dergelijke wapens nog niet waren gevonden).’

En opnieuw:

‘The Observer was in tweeën verdeeld over de vraag of ze de regering moest steunen in haar wanhopige pogingen om een ​​VN-mandaat voor oorlog te krijgen…

‘Hoewel de nieuwssectie van de Observer van die dag diep onder de indruk was van de vredesmars, suggereerde de leiderskolom elders dat het, “als de minst slechte optie”, met tegenzin instemde met “een meerderheid in Groot-Brittannië die militaire actie zou accepteren als gesteund door de VN-Veiligheidsraad”.’

Het is prima om te vermelden dat dit destijds inderdaad ‘mainstream’-obsessies waren, maar niet zonder erop te wijzen dat het allemaal onzin was. De hele focus op ‘massavernietigingswapens’ (WMD) was nep, een grof bedrog. In 2002 waren er geen ‘massavernietigingswapens’ meer in Irak – zoals de hoofdwapeninspecteur van de VN, Scott Ritter, in 2002 en 2003 tegen iedereen zei die wilde luisteren. Westerse hulp door een Iraakse regering die geen enkele band had met de terroristen van 11 september; een regering die geen enkele interesse had getoond in het voeren van een terreurcampagne tegen de VS of Groot-Brittannië – landen die elk verzonnen excuus hadden gebruikt om het land te martelen tot onderwerping door middel van genocidale sanctiesvoor 13 jaar.

Er was nooit sprake van dat Irak over kernwapens beschikte. Maar zelfs als er biologische en chemische wapens op het slagveld waren geweest, en zelfs als Irak banden had gehad met al-Qaeda, zouden Groot-Brittannië en de VS niet het recht hebben gehad om een ​​land binnen te vallen dat geen van beiden was aangevallen of zelfs maar bedreigd. En wat zou Saddam Hoessein, duidelijk geconfronteerd met een allesomvattende oliegreep door een supermacht, mogelijk winnen door aanvallen op het Westen aan te vallen of te ondersteunen? Dergelijke aanvallen zouden het risico voor zijn eigen leven dramatisch hebben vergroot zonder praktisch voordeel.

Maar zelfs als Groot-Brittannië en de VS waren aangevallen door Irak, zouden ze niet het recht hebben gehad om het land te verwoesten met een volledig onevenredige invasie en bezetting. Zouden we beweren dat Irak het recht had om de Verenigde Staten en Groot-Brittannië binnen te vallen, te bezetten en te verwoesten als reactie op ‘onze’ luchtaanvallen en invasie?

We betwijfelen ten zeerste of de toenmalige redacteur van The Observer, Roger Alton, ‘stevig onder de indruk’ was van de vredesmars. In januari 2003, toen de oorlog dreigde, zei Alton tegen zijn staf:

‘We moeten schouder aan schouder staan ​​met de Amerikanen.’ (Nick Davis, Flat Earth News, Chatto & Windus, 2008, p.350)

In september 2006 meldde de Evening Standard dat Alton op ‘een soort jongensvakantie’ in de Alpen was geweest. Zijn metgezellen waren onder meer Jonathan Powell, ‘Tony Blair’s meest vertrouwde assistent’, en de onwankelbare Blairite-parlementslid en propagandist Denis MacShane. (Gideon Spanier, ‘In de lucht’, Evening Standard, 6 september 2006)

Een paar dagen na de mars sprak de vooraanstaande Observer-columnist Nick Cohen minachting uit over:

‘De voldoening van een anti-oorlogsbeweging die een miljoen mensen overhaalde om Irakezen te vertellen dat ze onder een tirannie moesten blijven leven…’ (Cohen, ‘The Left’s unholy Alliance with Religious Bigotry’, The Observer, 23 februari 2003)

Wat heeft Adams in gedachten als hij schrijft over ‘Knowing what we know now’? Hij bedoelt natuurlijk dat er geen massavernietigingswapens waren en dat de resultaten van de oorlog catastrofaal waren voor de Irakezen (hoewel niet voor de VS en het VK; de oorlog was helemaal geen ‘mislukking’, zoals vaak wordt beweerd). Maar dat is een klein deel van wat we nu weten, en niet dankzij de Observer en de Guardian. Zoals we vorig jaar meldden , kan elke toevallige lezer Google ‘BP and Iraq’ vinden en vinden:

‘In 2009 keerde bp na een periode van 35 jaar als eerste internationale oliemaatschappij terug naar Irak…

‘Vandaag werken bp, PetroChina en BOC samen aan de ontwikkeling van Rumaila, het op één na grootste producerende veld ter wereld, met naar schatting nog ongeveer 17 miljard vaten winbare olie over.’

Iedereen kan ‘Exxon en Irak’ Googlen en vinden:

‘In januari 2010 tekende ExxonMobil Iraq Limited (EMIL), een dochteronderneming van Exxon Mobil Corporation, een overeenkomst met de South Oil Company van het Iraakse Ministerie van Olie om het West Qurna I-veld in Zuid-Irak te rehabiliteren en te herontwikkelen…

‘In oktober 2011 tekende ExxonMobil zes productiedelingscontracten voor meer dan 848.000 acres in de regio Koerdistan van Irak.’

Vorig jaar brak de BBC op de een of andere manier met haar lange traditie van het negeren van Amerikaanse en Britse misdaden in Irak door te rapporteren :

‘BP in olieveld waar ‘kanker is als griep”

De BBC merkte op:

‘Prof Shukri Al Hassan, een plaatselijke milieuwetenschapper, vertelde ons dat kanker hier zo wijdverspreid is dat het “als griep” is.’

Met andere woorden, ‘Weten wat we nu weten’ moet het feit bevatten dat het eindresultaat van de illegale aanvalsoorlog die het leven kostte aan meer dan een miljoen Irakezen, was dat de Britse BP en de Amerikaanse Exxon de olie kregen. En opnieuw betalen Irakezen de prijs.

Maar dat is niet controversieel, of zelfs maar nieuws, voor Tim Adams, of iemand anders bij de Observer and Guardian die de ‘prachtige uitbarsting van woede’ in 2003 viert.

Wetende wat we nu weten, krijgt een rapport uit november 2001 in The Guardian getiteld ‘Among friends at “Blair Petroleum”’ inderdaad een nieuwe en verschrikkelijke betekenis:

‘Anji Hunter zal een van de New Labour-vrienden zijn wanneer ze aan haar nieuwe baan begint als directeur communicatie bij BP – bijgenaamd Blair Petroleum vanwege de nauwe banden met de overheid.

‘Chef John Browne staat dicht bij de premier en een dankbare meneer Blair voegde een adelstand toe aan de ridderorde van de olieman nadat hij vorig jaar hielp een einde te maken aan de brandstofprotesten van de zomer.’ (Kevin Maguire, The Guardian, 9 november 2001)

Het rapport vervolgde:

‘Lord Simon was voorzitter van BP tot mei 1997, toen hij aftrad om minister van Handel te worden in de eerste regering van de heer Blair. gevestigde orde en wordt beschouwd als de favoriete oliegigant van de regering.’

Wetende wat we nu weten, lijkt het duidelijk dat Blair samen met George W. Bush de gruweldaad van 11 september uitbuitte om een ​​valse rechtvaardiging te geven voor de bevrijding van Irak van zijn olie ten voordele van ‘Blair Petroleum’. Het leest als een horrorverhaal.

Als we daar het recente nieuws aan toevoegen dat ‘BP’s jaarlijkse winst meer dan verdubbelde tot 28 miljard dollar (£ 23 miljard) in 2022 nadat een sterke stijging van de gasprijzen in verband met de oorlog in Oekraïne haar inkomsten verhoogde’ in een tijd waarin het klimaat instort, wanneer we moet gewoon stoppen met olie, leest het als dystopische sciencefiction.

In plaats van een van deze echte problemen te bespreken, concentreerde Adams zich op:

‘De ongekende diversiteit van de demonstranten … vastgelegd in het Observer-rapport op de voorpagina van de mars door mijn overleden, betreurde collega Euan Ferguson:

‘“Er waren nonnen. Peuters. Vrouwelijke advocaten. De Eton George Orwell Society. Archeologen Tegen Oorlog….”’

Ah, ‘diversiteit’, vrijwel de enige ‘mainstream’ ethische zorg; alom geliefd omdat het geen uitdaging vormt voor de ‘dictatuur van twee partijen… in slavernij van gigantische bedrijven’, geïdentificeerd door de drievoudig Amerikaanse presidentskandidaat Ralph Nader (Interview met The Real News Network, 4 november 2008).

Een tweede stuk in The Guardian van Clea Skopeliti verscheen drie dagen na het artikel van Adams onder de titel ‘“Het veranderde mijn leven”: demonstranten kijken terug op de Stop the War-mars van 2003’. Diversiteit stond opnieuw centraal, opmerkelijk genoeg zelfs verwijzend naar hetzelfde citaat:

‘Het was een protest dat werd gekenmerkt door zijn breedte, met Euan Ferguson die in The Observer schreef: ‘Er waren nonnen. Peuters. Vrouwelijke advocaten. De Eton George Orwell Society. Archeologen tegen oorlog …”’

Protest gepresenteerd als een spektakel, een sociale gebeurtenis. De argumenten die de demonstranten motiveerden – dat de VS een imperiale schurkenstaat was die werd gemotiveerd door hebzucht, dat er ‘geen bloed voor olie’ zou moeten zijn, dat een reeds verpletterde Iraakse samenleving volkomen verwoest zou worden door weer een nieuwe oorlog – werden niet opnieuw onderzocht. in het licht van de geschiedenis. Wat gebeurde er twintig jaar later eigenlijk met Irak? Maakt het niet uit? Hoe staat het met zijn democratie, zijn mensenrechten, zijn gezondheidszorg, zijn vrije pers, zijn vrijheid? Serieuze politiek, volwassen analyse, worden vervangen door lege, weemoedige reflecties op het verleden. De kwestie van olie werd in geen van beide stukken genoemd.

De Duitsers laten bevriezen – De Amerikaanse terreuraanval op Nord Stream

Het cynische opportunisme van de veronderstelde genegenheid van The Observer voor de anti-oorlogsmarsen van 2003 wordt sterk verlicht door de volledige onderdrukking door de krant van de recente bewering van de Pulitzer Prize-winnende journalist Seymour Hersh dat de VS verantwoordelijk waren voor de terroristische aanslag op het Nord Stream – gas pijpleidingen onder de Oostzee afgelopen september.

De pijpleidingen van Nord Stream 1, de eerste fase van de infrastructuur, leverden al goedkoop Russisch gas aan Duitsland en elders in Europa. De VS hadden al lang duidelijk gemaakt dat ze tegen Nord Stream 2 waren. Op 6 februari 2022, meer dan twee weken voor de invasie van Rusland, zei de Amerikaanse president Joe Biden :

‘Als Rusland binnenvalt, betekent dat dat tanks of troepen de… grens van Oekraïne weer oversteken, dan is er… geen Nord Stream 2 meer. Wij, wij maken er een einde aan.’

Op de vraag hoe dit zou gebeuren, aangezien het project onder Duitse controle staat, zei Biden:

‘Ik beloof je dat het ons gaat lukken.’

In januari 2022 had Victoria Nuland, de Amerikaanse staatssecretaris voor Politieke Zaken, verklaard :

‘Ik wil vandaag duidelijk met je zijn: als Rusland Oekraïne binnenvalt, zal Nord Stream 2 op de een of andere manier geen vooruitgang boeken.’

In een getuigenis van het congres in januari glunderde Nuland eigenlijk :

‘Ik denk dat de administratie erg blij is te weten dat Nord Stream 2 nu, zoals je graag zegt, een stuk metaal op de bodem van de zee is.’

Op de Jimmy Dore Show deelde Aaron Maté een buitengewone videocompilatie van Amerikaanse functionarissen die er vóór het bombardement op aandrongen dat Nord Stream moest worden ‘gestopt’, ‘gedood’, ‘afgesloten’, ‘geannuleerd’.

Het rapport van Hersh, dat een naamloze bron citeert ‘met directe kennis van de operationele planning’, vertelt wat er is gebeurd. In juni 2022 plaatsten duikers van de Amerikaanse marine onder dekking van een marine-oefening explosieven op drie van de vier Nord Stream-pijpleidingen. In september werden deze op bevel van Biden op afstand tot ontploffing gebracht. Dit gebeurde met de hulp van de Noorse geheime dienst en de marine, maar zonder medeweten van Duitsland of andere westerse bondgenoten.

Als het relaas van Hersh juist is, was dit een massale terroristische aanslag van de VS op een van zijn eigen bondgenoten (Duitsland), maar ook een van ’s werelds ergste milieurampen die een enorme uitstoot van opwarmend methaangas veroorzaakte. De dodelijke gevolgen van de aanval voor de mensen in Europa zijn bijna volledig genegeerd. In november onderzocht The Economist de relatie tussen ‘Brandstofprijzen en buitensporige sterfgevallen’:

‘Hoewel hittegolven meer aandacht krijgen, zijn koude temperaturen meestal dodelijker dan warme. Tussen december en februari sterven er 21% meer Europeanen per week dan tussen juni en augustus.’

Het rapport vervolgde:

‘In het verleden hebben veranderingen in de energieprijzen een klein effect gehad op de sterfte. Maar de kostenstijgingen van dit jaar zijn opmerkelijk groot… als patronen uit het verleden aanhouden, zouden de huidige elektriciteitsprijzen zelfs in de zachtste winter het aantal doden boven het historische gemiddelde doen stijgen.

‘Exacte sterftetotalen zijn nog afhankelijk van andere factoren, met name temperatuur. In een zachte winter kan de stijging van het aantal sterfgevallen beperkt blijven tot 32.000 boven het historische gemiddelde (rekening houdend met veranderingen in de bevolking). Een strenge winter kan in totaal 335.000 extra levens kosten.’

De aanval van de VS zal zeker hebben bijgedragen aan deze tien- of honderdduizenden extra sterfgevallen – afschuwelijke cijfers die nog lelijker worden gemaakt door de enorme winsten van onder meer BP en Shell. Terwijl we deze waarschuwing aan het schrijven waren, meldde de BBC :

‘Britse Gas-eigenaar Centrica heeft enorme winsten geboekt nadat de energieprijzen vorig jaar enorm waren gestegen.

‘Centrica’s winst over het hele jaar bedroeg £ 3,3 miljard voor 2022, meer dan driemaal de £ 948 miljoen die het het jaar ervoor verdiende.

‘Energiebedrijven hebben recordwinsten geboekt sinds de olie- en gasprijzen na de Russische invasie van Oekraïne enorm zijn gestegen.’

Hers merkte op :

‘Het punt is dat Biden heeft besloten om de Duitsers deze winter te laten bevriezen. De president van de Verenigde Staten ziet liever dat Duitsland bevriest dan dat Duitsland mogelijk stopt met het steunen van Oekraïne, en dat is voor mij een verwoestende zaak voor dit Witte Huis …

‘De mensen die bij de operatie betrokken waren, zagen dat de president Duitsland wilde bevriezen voor zijn politieke kortetermijndoelen, en dat baarde hen opzien.’

Seymour Hersh begraven

Schrijver en media-analist Alan MacLeod legde uit hoe Hersh’ verslag van de Nord Stream-aanval uit het zicht is weggestopt door Amerikaanse bedrijfsmedia:

‘Een studie van MintPress News analyseerde de 20 meest invloedrijke publicaties in de Verenigde Staten, volgens analysebedrijf Vergelijkbaar Web, en vond tussen hen slechts vier vermeldingen van het rapport.

‘De volledige aandacht van de corporate media voor het verhaal bestond uit:

‘Een miniverslag van 166 woorden in Bloomberg;

‘Een fragment van vijf minuten over “Tucker Carlson Tonight” (Fox News);

‘Een ronde van 600 woorden in The New York Post;

‘Een schrille Business Insider-aanvalsartikel, waarvan de kop Hersh bestempelt als een “in diskrediet gebrachte journalist” die een “geschenk aan Poetin” heeft gegeven.

‘De 20 onderzochte verkooppunten zijn, in alfabetische volgorde:

‘ABC nieuws; Bloomberg-nieuws; Business insider; BuzzFeed; CBS-nieuws; CNBC; CNN; Forbes; Fox nieuws; De Huffington Post; MSNBC; NBC-nieuws; De New York Post; De New York Times; NPR; Mensen tijdschrift; Politiek; USA Today, The Wall Street Journal en The Washington Post.’

Hetzelfde geldt voor de Britse staatsmedia. Met name BBC News, The Guardian en The Observer hebben het verhaal van Hersh simpelweg genegeerd, met uitzondering van een terloopse vermelding die de ontkenningen van het Witte Huis benadrukte in een liveblog van Guardian op 12 februari. Vreemd genoeg heeft George Monbiot, het veronderstelde dissidente vijgenblad van de Guardian, ondanks het feit dat hij afgelopen maart uitgebreid over Nord Stream schreef , het rapport van Hersh niet genoemd, behalve om een ​​thread te retweeten die deze opmerking bevatte:

‘… kortom, de openbaar beschikbare gegevens bevestigen de berichtgeving van Hersh niet. Ik zou binnenkort aanvullende gegevens over het volgen van schepen moeten hebben, en als dat anders uitwijst, zal ik het hier updaten’.

Bedenk dat Hersh een gerenommeerde verslaggever is die de Amerikaanse My Lai-gruweldaden in Vietnam, de CIA uit het Nixon-tijdperk die linkse dissidenten bespioneerde, en het Abu Ghraib-schandaal in Irak aan het licht bracht.

The Independent schreef in totaal 324 woorden onder de politiek correcte kop:

‘Witte Huis ontkent beweringen journalist dat Russische gaspijpleiding is opgeblazen’

Het rapport van Hersh was, zo beweerde het Witte Huis, ‘volstrekt onjuist en complete fictie’.

De Daily Mail wijdde 600 woorden aan het verhaal. Tragikomisch genoeg bevatte de Mail bij wijze van ‘balans’ een afbeelding in James Bond-stijl onder de titel:

‘Hoe de troepen van Poetin de Nord Stream-pijpleidingen zouden hebben gesaboteerd’.

We vonden ook een enkele vermelding in The Times, verborgen achter de betaalmuur.

Media Lens heeft niet de middelen om de ether af te speuren naar mogelijke vermeldingen op radio en televisie.

Een stuk van Snopes, de ‘website voor het controleren van feiten’, verwierp de analyse van Hersh – waarbij hij zijn naam driemaal verkeerd spelde als ‘Hersch’ – en beweerde dat het berustte op een enkele ‘almachtige anonieme bron’. In een interview met Radio War Nerd maakte Hersh zelfs duidelijk dat hij zijn verhaal met andere bronnen had bevestigd . De realiteit van wat er gebeurde was, zei hij, ‘welbekend’ in de pijpleidingindustrie:

‘Laat me je iets zeggen: dit is geen moeilijk verhaal om te vinden.’

Jeffrey Sachs – een wereldberoemde econoom en directeur van het Center for Sustainable Development aan de Columbia University – merkte op :

‘Zelfs verslaggevers van onze kranten die erbij betrokken zijn, vertellen me “natuurlijk” (de VS hebben het gedaan), maar het komt niet in onze media.’

Het is ook vermeldenswaard dat Hersh in zijn boek ‘Reporter – a Memoir’ uit 2018 schreef :

‘Ik nam me al vroeg voor dat ik nooit informatie van iemand van binnenuit zou publiceren zonder die elders te verifiëren, zelfs niet als een tweede bron erop stond dat ik moest doen alsof hij niet bestond.’

Dit alles doet er niet toe voor de ‘vrije pers’. En toch zou de rationele journalistieke reactie op de beweringen van Hersh zijn om ze op te volgen – controleer ze, daag ze uit, test ze. Zoals Craig Murray opmerkte , is de ‘reguliere’ behandeling van Hersh ‘een duidelijke indicator van het verdwijnen van vrijheid uit onze zogenaamde westerse democratieën’. We zijn inderdaad een nieuwe en verontrustende fase van extreme ‘mainstream’ censuur ingegaan door weglating.

DE en DC