Indignatie redactie 
De wereldwijde epidemie van isolatie vloeit rechtstreeks voort uit de geautomatiseerde technologieën van aandachtswerving, ‘sociale’ media en online advertenties.
Isolatie, eenzaamheid, angst en vervreemding zijn wereldwijd trending. Ze voeden zich met zichzelf om de antisociale reacties van wantrouwen, vijandigheid en depressie te kweken en zo nog meer isolatie te creëren. Die feedbacklus maakt isolatie structureel zelfversterkend, wat het belangrijkste enge kenmerk is van een zich uitbreidende epidemie. Daarom kan een wereldwijde isolatie-epidemie, mogelijk met fascisme en terrorisme, om de hoek liggen.
Overweeg nu gazelles. Ze hoeden dieren en brengen bijna al hun tijd door met eten, buren verdringen, horens opsluiten, slapen en paren. Ze evolueerden voor wederzijdse, autonome neuromechanische interactie. Hun zenuwstelsel heeft die trillingsversterkingssignalen nodig om bioritmen te reguleren en gezond te blijven.
Nee wacht! Een witte staart flitste! Gazelles springen, witte staart omhoog, witte staart omhoog, witte staart omhoog! Iedereen sprint! Gaan! Gaan! Gaan! Geen tijd om te wachten! Er is een alarm afgegaan! Gevaar! Rennen!
Dat is de gazelle-versie van uitzendmedia: snel, eenrichtingsverkeer, ontworpen om aandacht te trekken, af te leiden, te motiveren. Dat wil zeggen, om alarm, angst, urgentie en haat te motiveren – reacties met snelle reacties. Uitzending motiveert geen binding, genegenheid en liefde, maar het tegenovergestelde.
Dat komt omdat het niet kan . Bonding, genegenheid en liefde hebben wederzijdse, autonome interactie nodig, iets dat per definitie wordt uitgezonden, kan niet. Ik weet zeker dat elke geïsoleerde gazelle, als hij de hele dag wordt blootgesteld aan witstaartflits-signalen op zijn oogballen, een nerveus wrak zou zijn.
Dat is hoe uitgezonden media werken en niet werken. Uitzendingen in welke vorm dan ook, zelfs old-school kranten en radio, hebben last van het gazelle-tail probleem van het communiceren van emoties die mensen veel efficiënter isoleren dan emoties die ons dichterbij brengen. Bovendien concentreert en concentreert moderne digitale transmissie zich op de subtiele sociale toxiciteit van de duizendvoudige uitzending, door persoonlijke segmentatie, onmiddellijke levering en inkomsten te vermengen. Digitale dingen trekken onze aandacht heel efficiënt – met opzet.
Voeg aan die overdosis witte staartflits het fysieke isolement toe waar zoveel mensen tegenwoordig last van hebben, hele dagen doorbrengen zonder menselijk gezicht persoonlijk te zien en geen menselijke hand aan te raken, zelfs terwijl ze alarmerend nieuws op schermen bekijken. Informatie consumeren die je alleen maar kan irriteren, is al erg genoeg; alleen doen is nog erger. Geen wonder dat hele landen zich vullen met haat en angst.
Menselijke kinderen zijn hier niet voor geboren. We zijn geboren voor verwantschap, gezelschap, knuffelen, vastgrijpen, oogkijken, verzorgen – en natuurlijk jagen, verzamelen en rusten. Dat wil zeggen, we hebben wederzijdse autonome neuromechanische interactie nodig, net als de gazellen. Als we genoeg nabijheid en aanraking krijgen, genoeg live-gesprekken en rugwrijvingen en knuffels en armverbindingen en hoofdhuidmassages, dan zijn we weer gelukkig. Dat is gewoon hoe warmbloedige biologie werkt.
De wereldwijde epidemie van isolatie vloeit rechtstreeks voort uit de geautomatiseerde technologieën van aandachtswerving, ‘sociale’ media en online advertenties. Zoals de meeste uitbraken, festeert het isolement het meest in het epicentrum – mijn jongenshuis in Silicon Valley – waar iedereen samen en afzonderlijk meestal in stilte maaltijden eet, gebogen over de telefoon; waar niemand tijd heeft om iets te doen, vooral om te praten; waar mensen altijd achterdochtig zijn over ‘pitches’; waar gezonde, goed opgeleide tieners zichzelf voor treinen gooien om te sterven.
De tragedie is dat homo sapiens, de meest diepgaande en ingewikkeld liefdevolle en empathische soort die ooit op planeet Aarde heeft gelopen, nu een van de meest eenzame, hatelijke en angstige is, volledig dankzij technologie die ons laat kijken en aanraken in plaats van elkaar. En dankzij white-tail-flash angst en woede fungeert broadcast-technologie als een betoverd venster dat, door vooral vreselijkheid over te brengen, iedereen vreselijk maakt en het waard is om te vermijden.
Gelukkig is de remedie dichtbij.
