Een tegenvisie voor Polen

Geopolitiek wordt gelukkig een meer mainstream onderwerp, zelfs op YouTube. Hoewel sommige video’s op de site beweren dat bepaalde landen geografisch gezien een positie hebben vanwege het klimaat, de nabijheid van vijandige buren of gewoon vast te zitten in de bergen, is er één land in Europa, dat gemakkelijk zou kunnen pleiten voor de moeilijkste geopolitieke bestemming van het hele continent en verdient zijn eigen videoserie – Polen.

In feite heeft premier Mateusz Morawiecki uit Warschau onlangs een interessant maar uiteindelijk teleurstellend stuk geschreven voor Politicobetreffende “de visie van Polen op Europa”. Dit is een buitengewoon opwindend onderwerp, maar helaas viel het stuk plat en negeerde het de geopolitiek van Polen. Slavische naties zijn veruit de meest genegeerde en neergekeken in de EU, dus het zou leuk zijn om een ​​gedurfde visie te zien van een van de kleine jongens die Brussel vertellen hoe het gaat worden, maar helaas was dit artikel zacht en presenteerde het geen visie in verband met Polen of wat dan ook Pools, Slavisch enz. In wezen smeekte de premier alleen in geschreven vorm naar de Brusselse bureaucratie om bureaucratie te gebruiken om de Unie een beetje minder bureaucratisch te maken en voor de lidstaten om meer gelijkheid te hebben en iets over protectionisme is slecht. Wat een dynamische “Poolse” visie!

Gelukkig is het, wanneer iemand niet wordt belast met het juk dat hij als politicus in de EU moet werken, veel gemakkelijker een visie voor Polen te conceptualiseren die moet beginnen met zijn geopolitieke en identiteitsachtergrond.

Tijdens de Koude Oorlog bevond Polen zich zeer aan het uiterste Westelijke einde van het Oostblok en vandaag bevindt het zich zeer aan de uiterste oostelijke rand van het Westen.

In feite lijkt er in Polen een groeiend soort politieke correctheid te bestaan ​​met betrekking tot zijn “positie”, die in feite de identiteit van het land weerspiegelt. Veel Polen willen niet dat Polen deel uitmaakt van Redneck Oost-Europa met “barbaarse” Ukro-Russen, maar in plaats daarvan deel uitmaken van een classier “Centraal-Europa” samen met Duitsland, Oostenrijk, Hongarije enz. (Dwz meestal niet-Slaven) Bellen het Poolse deel van vandaag in Oost-Europa zal je vrienden niet winnen tijdens je vakantie in Krakau.

Er is veel waarheid in het centraal positioneren van Polen. De natie zit en zit nog steeds vast tussen twee gigantische geopolitieke entiteiten – het Westen (vooral Duitsland) en Rusland. Deze ongelukkige plaatsing op het geopolitieke schaakbord leidde ertoe dat het werd verscheurd door conflicten, het begon niet en had weinig te winnen in WO I en WO II.

Met de meeste gebieden ten zuiden van Polen die bergachtig zijn, is het land in wezen de enige weg waarlangs men een leger uit Parijs of Berlijn kan marcheren om te sterven aan bajonetten en de Russische winter rond Moskou. Tijdens de Koude Oorlog werd Polen ook gezien als een potentiële tankstede van beide kanten en met al het gepraat over het proberen een Amerikaans raketafweersysteem in Polen te bouwen , zou het de natie mogelijk “in de vuurlinie” kunnen plaatsen tussen grote beschavingen .

Polen’s in-the-middle-heid was ook heel duidelijk toen het werd opgedeeld in drie brokken door de grote krachten van de dag die het aan alle kanten omringde. De unieke positie van Polen opnieuw bleek in dit geval niet van groot nut te zijn.

Dus aan de geopolitieke kant zien we dat voor Polen om een ​​visie te hebben het ofwel moet stoppen om de man in het midden te zijn die duidelijk is maar hoe zit het met de spirituele / ideologische kant van de naties?

Na de val van het communisme kon de Poolse identiteit niet duidelijker zijn, ze hielden hun geloof intact ondanks verschillende pogingen om het te vernietigen, en met Johannes Paulus II aan het roer “wonnen” de getrouwe Polen de Koude Oorlog. Dankzij hun actieve (en georkestreerde) straatprotesten in de jaren tachtig, gelooft de bevolking dat het legitiem de keuze heeft gemaakt om toe te treden tot het vrije Westen en daarin is geslaagd. In de jaren negentig was het duidelijk dat Polen een grote historische vijand had om zich zorgen over te maken – de kwaadaardige heidenen die de Russen bewonen.

In de jaren ’90 was alles glashelder voor Polen, maar elk jaar vooruit in deze eeuw worden de wateren steeds duisterder. De huidige paus gedraagt ​​zich als een SJW-activist en vertegenwoordigt niet het Woord van God dat de Polen levend hielden onder het socialisme. Het Westen heeft het christendom verlaten en verandert in een multinational Sodom en Gomorrah. Het lijkt er steeds meer op dat Brussel / Washington in principe Polen bezet houdt. De EU gebruikt Polen en andere landen in het oosten als een Balto-Slavisch Afrika om braindrain op te bouwen en migrerende arbeiders weg te halen. De VS hebben Polen vooral nodig als een vleeshut tegen een Russische aanval. De natie krijgt geen respect uit Parijs, Berlijn of Londen en kan zich alleen in de EU bevinden (samen met andere Slavische landen), zodat de Russen het gewoon niet kunnen hebben.

Nu, kijkend naar het oosten vanuit de ramen van Warschau zien we een bloeiend christen Rusland, met gecontroleerde migratie die bereid is om deals te sluiten met Polen, die Washington verbiedt via sancties. Opiniepeilingen tussen het kerngebied van Rusland en Polen liggen veel meer in lijn dan Duitsland, Frankrijk of Engeland. Polen is het vandaag meer eens met de boogeyman dan ooit tevoren.

Als Polen de EU zou verlaten voor zoiets als de Visegrad-groep (een blok van naties met zijn buren), zou het genoeg kritische massa hebben als een collectief om zijn eigen Centraal-Europese beschaving te zijn. Het zou ophouden deze lagere regio tussen Oost en West te zijn en een plaats van betekenis te worden op de mondiale routekaart.

Bovendien zou Polen binnen dit hypothetische blok van landen veel meer respect afdwingen en een van gelijken zijn in plaats van als een kolonie voor Brussel / Washington.

Ideologisch gezien zou dit hypothetische Polen kunnen worden opgebouwd rond een soort ‘Braveheart’-retoriek die iedereen probeert de Poolse vrijheid te nemen, maar nooit zal slagen dankzij deze nieuwe alliantie, die hen bevrijdt uit het onzichtbare concentratiekamp SJW-politiek en van elke traditionele dreiging van een Russische mentaliteitsverandering.

Polen’s visie voor Europa zou er een moeten zijn waar Polen van belang is, waar het de kern vormt van iets belangrijks en niet alleen op het grensgebied tussen grote mogendheden.