Een verlaten seculiere religie: de Greta-apocalyps kent geen redding

Nogmaals, het uur van de apocalyptisten heeft toegeslagen. Hysterie vermengt zich met het verlangen naar een ramp (Balzac). Maar bovenal hebben de totalitaire socialisten in de klimaatverandering een nieuw project gevonden om alle krachten te mobiliseren voor de laatste grote strijd voor niets minder dan de redding van de wereld. De natuur vervangt als het ware het proletariaat. Maar dit is een sombere seculiere religie, zoals Alexander Meschnig prachtig laat zien, één zonder uitzicht op redding. Maar dat is niet waar de nieuwe Jacobijnen over gaan, omdat ze in werkelijkheid een heel ander doel nastreven, gedreven door iets heel anders.

Na de apocalyps volgt de redding

De Openbaring van Johannes of de Apocalyps (= Openbaring) is het laatste boek van het Nieuwe Testament. De inhoud ervan is samengevat in het eerste vers:  “Dit is de openbaring van Jezus Christus, die God hem heeft gegeven om zijn dienstknechten te tonen wat binnenkort zal gebeuren.” De onthulling zit vol met indrukwekkende foto’s. Allerlei catastrofes achtervolgen de wereld, de vier apocalyptische ruiters die oorlog, oproer, honger en dood brengen zullen worden vrijgelaten na het openen van de zeven zegels. Trombones kondigen het vroege einde van de wereld aan. Maar na de gruwel van de ondergang vindt de opstanding plaats. Degenen die in het Woord van God geloven, worden opgewekt en bevinden zich met Christus in een duizendjarig koninkrijk, zoals de ziener tegen Johannes zegt :  “En ik zag een nieuwe hemel en een nieuwe aarde; omdat de eerste hemel en de eerste aarde zijn overleden (…). En ik zag de heilige stad, het nieuwe Jeruzalem, uit de hemel neerdalen uit de hemel. “

Na de apocalyps volgt het heil, het hemelse Jeruzalem, een tijd van rechtvaardigen, vrede en harmonie. Alleen omdat de vorige wereld oneerlijk en onvolledig was, moest deze ten onder gaan, maar het einde ervan leidt tot een nieuwe wereld waarin iedereen wordt beoordeeld op zijn acties:  ” Zie, ik kom snel en mijn beloning met mij, om aan iedereen te geven, zoals zijn werken zijn. Ik ben de Alfa en de Omega, de eerste en de laatste, het begin en het einde. ”  Redding kan daarom alleen maar komen door de vernietiging van een wereld die zo zondig is dat deze niet meer kan worden verbeterd , de ondergang is dat noodzakelijke voorwaarde om naar het paradijs te gaan.

De figuur van Johannes en zijn profetieën zijn vandaag belichaamd – weliswaar profaan – in de SPIEGEL-columnist Christian Stöcker bijvoorbeeld , die op 16 september 2019 zich overgeeft aan doemscenario’s die een einde maken aan de corrupte mensheid:

“Maar zodra monsterstormen, moorddadige hittegolven, droogtes en stervende ecosystemen zo alomtegenwoordig worden dat zelfs de meest hardnekkige ontkenners van de klimaatverandering de realiteit van de opwarming van de aarde niet aankunnen, is het te laat. Er zijn duidelijk gedefinieerde omslagpunten wanneer het aardingssysteem verandert en wanneer deze worden overschreden, is er geen weg terug. Het klinkt zielig, maar het is waar: het einde van de menselijke beschaving is mogelijk. “

De calamiteiten, die vandaag hittegolven en droogte zijn, de apocalyptische rijderindustrieën, auto’s, vliegtuigen, de AfD , oude blanke mannen . De angst voor vernietiging moet dagelijks worden gepresenteerd als een catechismus. Zelfs een profetes ( Greta! ) Is al aan ons verschenen en wil dat we in paniek raken om uiteindelijk te handelen, dat wil zeggen om verlost te worden van onze aardse zonden. Omdat ons einde ongetwijfeld dichtbij is. Maar er ontbreekt iets cruciaal: in tegenstelling tot de apocalyps van John, is hier geen beeld van het paradijs.De voorspelde ondergang is geen voorwaarde voor een hemels koninkrijk, maar slechts het beginpunt voor gedragsveranderingen die zonder alternatief zijn en daarom uiteindelijk ook met dwang en voorschriften moeten worden afgedwongen. Alles ten behoeve van de ongeremde.

In plaats van verlossing, alleen vernietiging

De doemscenario’s in verband met klimaathysterie bieden, in tegenstelling tot de bijbelse apocalyps, niet langer redding. Een nieuwe, betere wereld dan een positieve visie bestaat hier niet, of het is tenminste niet herkenbaar. De wereld van ‘ klimaatspaarders ‘ kent alleen boete en verzaking. De naakte overleving van de mensheid wordt hun hoofdtaak. De apocalyps wordt niet langer gelijkgesteld met openbaring of redding, maar met vernietiging en dood. Het huidige ecologisme, dat het duidelijkst zichtbaar is in de klimaatbeweging , is in principe een sombere seculiere religie, die alleen ontslag en bijbehorende activiteiten vereist. Maar iedereen – en dit is wat hen aantrekkelijk maakt – moet als Messias en Verlicht worden beschouwd, want wie zou geen ziener en waarschuwer willen zijn? Bovendien kan de positie van het morele goede, dat weet hoe de tekenen van de tijd moeten worden geïnterpreteerd, zonder grote inspanning worden ingenomen.

De Apocalyps – en dat is cruciaal – bevindt zich niet in de toekomst, maar is er al . Het beïnvloedt ons allemaal en betekent het einde van de mensheid als we ons gedrag niet fundamenteel en onmiddellijk radicaal veranderen:  ” Nu is het tijd om te handelen. Snel, afgestemd en wereldwijd. Voor het eerst in zijn geschiedenis heeft de hele mensheid een gemeenschappelijke vijand. Een luie, vreselijke golem die ze zichzelf per ongeluk maakte. We kunnen hem samen verslaan. We moeten eindelijk beginnen met vechten. “  (Stöcker 16.9.2019)

Er zijn veel bekende rampen geweest in de menselijke geschiedenis: de val van het Romeinse rijk, de verwoesting van de pest, de Dertigjarige oorlog, de Wereldoorlogen, Auschwitz, de Gulag, Hiroshima en Nagasaki-archipel – al deze gebeurtenissen blijven in de immanentie van de mens geschiedenis. Bovendien bestond er echter altijd het idee van de overgang van een corrupte wereld naar een betere wereld, die eerst moet worden gecreëerd: de terugkeer van de Messias, het millennium, de dictatuur van het proletariaat, de rechtsstaat (Jacobinisme), het Derde Rijk – Aan het einde van deze visioenen waren meestal terreur, moord en terreur .

Met de ” klimaatcrisis “ wordt de figuur van de apocalyps gereinigd van alle transcendentie.Als een antropogene (door de mens veroorzaakte) apocalyps zijn we zowel slachtoffers als daders. Alles wordt toegeschreven aan puur menselijk handelen, dus we hoeven alleen ons gedrag te veranderen, wat noodzakelijk maar ook mogelijk is. Alle oproepen om iemands gedrag te veranderen hebben de functie van gebeden die het kwaad verslaan en om genade vragen. In tegenstelling tot de nucleaire dood, die hard en plotseling begint, is de zogenaamde zachte variant van de apocalyps in de vorm van de milieucrisis een langzaam optredende catastrofe, waarvan de progressie niet wordt opgemerkt of zelfs wordt ontkend door de ongelovigen. Bovendien is het klimaatprobleem onoverkomelijk omdat het niet langer onschuldige mensen kent. Omdat het klimaat wereldwijd is, hebben we allemaal schulden. Iedereen wordt beïnvloed, dat wil zeggen schuldig. Er is geen limiet meer aan verantwoordelijkheid.Alleen berouw en ascese kunnen de wereld redden.

Natuur in plaats van proletariaat

Hoewel we allemaal schuldig zijn, zijn er grote daders . De milieucrisis verschijnt in het perspectief van klimaatspaarders als een crisis van marktgestuurde economie , wat een antikapitalistische inslag suggereert, omdat het de industriële samenlevingen van het Noorden zijn, dus de zekerheid die grotendeels verantwoordelijk is voor de vernietiging van de natuur. Hoewel milieuproblemen eenvoudig kunnen worden teruggebracht tot de vriend-tegen-vijand verhouding, laat de behandeling – beter: niet-behandeling – van bevolkingsgroei door het “rebellenkamp” zien dat hier geen tegenstander kan worden vastgesteld aan wie men zijn morele oproepen kan richten.

In de notie van klimaatredders vervangt ‘natuur’ op de een of andere manier het proletariaat : het wordt onderdrukt, uitgebuit, vernietigd. Aangezien de Westerse markteconomie als een belangrijke oorzaak wordt beschouwd, vinden we hier het inlooppunt voor een centralistisch, quasi-socialistisch beleid, bijvoorbeeld over milieunormen en hun monitoring (wat in het begin logisch is), een soort ecodictuur , planning en planning zou kunnen installeren vereist een controlerende staat. Om de mensheid te redden, worden totalitaire visies zonder enige schaamte uitgesproken. Daarom roept Fridays for Future op  tot  een wereldwijde, totale mobilisatie van middelen om te redden, en tot op zekere hoogte “Gelijk aan oorlogstijd”.

Oproer of uitsterven

Opvallend is dat de kruising tussen de klimaathysteriek en de no-border fractie praktisch 100 procent is. Kenmerkend voor deze bewegingen zijn hun maximale eisen, die geen empirische beperking of enige verwijzing naar de werkelijkheid onthullen. Dit is het motto van de “uitsterven rebellie” omdat ook bondig:  “oproer of uitsterven.”  Dat deze bewegingen, evenals de eisen voor een onbeperkte immigratie, vooral in Duitsland zoveel gelovige volgelingen, geen toeval is. Idealisme, hypermoraliteit, perfectie, overdrijving en naleving van principes zijn ronduit opvallende unieke verkoopargumenten, zelfs voor hun eigen zelfvernietiging. Dus wat is er geschikter dan de kwestie van universele mensenrechten of “klimaatbehoud” tot een principe (of een hoogste doel = Telos ?, JFB ) te maken dat in elk geval van toepassing moet zijn (wat boven alles staat?, JFB ), kost het wat het wil? In dit opzicht is de ‘ klimaatvluchteling ‘ de ideale synthese van twee zelfconvergerende discoursen.

Het is waarschijnlijk niet al te gedurfde prognose dat met de zogenaamde klimaatbeweging nieuwe vormen van terreur en geweld hand in hand zullen gaan. Het affakkelen van auto’s, het blokkeren van luchthavens, autoshows, industriële bedrijven, enz. Is al een programma. De “klimaatactivist” Roger Hallum, die op 13.09.2019 een openbaar platform in SPIEGEL ontvangt, spreekt openlijk wat de innerlijke essentie van elke radicale beweging kenmerkt:  “Als een samenleving zo immoreel handelt, wordt democratie irrelevant.”  In verband met de ” Vecht tegen Rechts, “ zei een van de meest ijverige Vorturners, Herbert Grönemeyer , over ” dicteren “aan de niet-ingewijdenmoeten hebben wat ze moeten accepteren. Misschien zal alles in de toekomst worden toegestaan, waardoor de ontkenners en de geharde op het juiste pad komen. Een eco-socialisme zou serieus kunnen zijn over de totale regel, waarin “milieuongedierte” opnieuw moet worden opgeleid om redenen van rede en overleving, of in het ergste geval uit de samenleving moet worden verwijderd. Het goede geweten blijft onaangetast.

Moeiteloosheid veroorzaakt radicale ondankbaarheid

Een onderwerp dat hier moet worden vermeld en verder moet worden gedacht, is een generatieconflict dat zich manifesteert in de klimaatbeweging. Omdat wij (oude, blanke mannen) van de jeugd en de niet-westerse wereld de toekomst tegemoet zien door onze economie en onze consumptie, kan en kan de haat voor de vervuiler ongefilterd leven. Als voorbeeld, slechts één stem van velen uit de jongere Facebook-gemeenschap, wat op een indrukwekkende manier “vluchtelingenagitatie” en “klimaatontkenning” gelijkstelt:

» Ik heb geen ruzie met mensen die onmenselijke termen gebruiken, zoals” stroom vluchtelingen “of” pull-effect “. Sorry, maar onze generatie heeft belangrijkere problemen, zoals klimaatverandering. Dit is echt een belangrijke kwestie, maar dat wordt ontkend door de oude AFD-nazi’s en het feit dat alle mensen hetzelfde waard zijn. Racisten en klimaatontkenners zijn dezelfde domme groep oude, ontevreden mensen waar we als jonge generatie niet langer om geven hier en over de hele wereld. (…) Carola Rackete is een geweldige vrouw die onze jonge generatie vertegenwoordigt. De oude AFD-nazi’s, die zich tegen vluchtelingen haasten en klimaatverandering ontkennen, hebben het gewoon niet gecontroleerd. Greta, Carola, Rezo, Space Frogs, FFF. Dat is de toekomst. AfD Nazi’s, Pegida en Wutbürger waren gisteren. “

Dus hier zijn de toekomst en het verleden onverenigbaar. De ouden moeten aftreden, iets dat elke radicale beweging onderscheidt. U wilt niet meer met hen worden geassocieerd. De eerste generatie, die geen offers of verzaking in hun leven hoefde te brengen, heeft nu hun seculiere reddingsproject met klimaatveranderingwaarop ze haar generatieconflicten projecteert. Politiek en media zijn al lang in hun wateren en overbieden zichzelf in hulde en anticiperende gehoorzaamheid. Alles wat door generaties in Europa door discipline, verzaking en arbeid is gecreëerd, wordt gedevalueerd, in diskrediet gebracht en ontkend. Dit is het resultaat van een culturele ontwikkeling die heeft geleid tot de overtuiging dat men overal op aanspraak kan maken zonder er iets aan te hoeven doen. Maar moeiteloosheid levert alleen radicale ondankbaarheid op.

In het idee van de naderende ondergang van de mensheid, waarin de schuldige partij een uitgemaakte zaak is, is er ook een moment van verlangen naar de catastrofe .  Honoré de Balzac  (1799-1850), een Franse filosoof en romanschrijver, herkende dit al vroeg: ” De Apocalyps is geschreven ecstasy “. De vraag blijft, wanneer afzien van alle gemakken van ons leven een wijdverbreide waan zal genezen die vandaag de dag politieke actie bepaalt. Een opkomend hemels Jeruzalem – zoals in de openbaringen van Johannes – lijkt meer dan onwaarschijnlijk.