Deze keer willen we beginnen met een vraag aan jou. Een vraag die eigenlijk zo voor de hand ligt dat hij nooit of nauwelijks wordt gesteld. En toch is het een vraag die voor onze toekomst van het grootste belang is.

Is er eigenlijk nog iemand die gelukkig is in dit land?

Als we deze vraag stellen is hij gericht aan de gewone mensen. Niet aan de kleine rijke minderheid, want met genoeg geld kun je overal gelukkig zijn. Als we deze vraag stellen aan de bevolking, moeten we er bij zeggen dat het idee, dat over de laatste jaren ontstaan is, aangeeft dat het antwoord waarschijnlijk Nee zal zijn. Veel meer is het de onvrede, de frustratie, de woede en de machteloosheid die door onze straten zweven. Meestal wordt het niet duidelijk onder woorden gebracht, en vaak worden de gevoelens ook verscholen. Maar over het algemeen kunnen we vaststellen dat de meeste mensen waarschijnlijk niet gelukkig zijn in het Nederland van 2019, en dat is ook geen wonder.

Strijd

Veel mensen zijn het intussen vergeten en de betrokken generaties sterven uit, maar toen meteen na de Tweede Wereld Oorlog de wederopbouw begon, was er sprake van bittere armoede in Nederland. De lonen waren laag, een aantal zaken waren nog op de bon en aan een woning was bijna niet te komen. Niet dat het Nederlandse kapitaal plotseling arm was geworden, verre van dat. De wederopbouw werd juist voor hen het instrument om de bevolking zoveel mogelijk te kunnen uitbuiten. Iedereen die zich verzette, door bijvoorbeeld in staking te gaan, werd als een soort verrader neergezet en kon op ontslag rekenen. Een voordeel was nog wel dat de arbeidersklasse nog behoorlijk georganiseerd was. Daardoor werd het over de jaren mogelijk om door strijd een aantal verworvenheden en verbeteringen te bewerkstelligen. Er kwam een 5-daagse werkweek, er werden meer betaalbare woningen gebouwd, de lonen konden omhoog en stap voor stap ontstond er een betere gezondheidszorg en later de welvaartsstaat.

Elite

Al deze zaken waren geen gunsten van het kapitaal, zij waren het resultaat van harde en verbitterde strijd. De vakbonden waren toen nog echte vakbonden, en natuurlijk was er de CPN om het vuur van de klassenstrijd aan het branden te houden. De CPN heeft nooit in Nederland geregeerd, maar haar aanwezigheid, en het bestaan van de Sovjet Unie maakten dat het Nederlandse kapitaal concessies deed om de arbeiders bij het communisme vandaan te houden. Op zich waren de concessies kruimels van de tafels van de rijken als we het vergelijking met wat de elite zelf binnen sleepte, en een socialistisch Nederland is het nooit geworden. Maar voor veel mensen ging het wat beter en dat werd terecht als een duurbetaalde verworvenheid gezien.

Verzet

Dit alles bleef wel zo’n beetje in stand tot de jaren 80 van de vorige eeuw. Toen werd bezuinigen het motto en later ook het privatiseren. De bevolking werd weer meer uitgeknepen en het resultaat van dit alles kunnen we elke dag om ons heen zien. Nederland is weer het koude, kille, berekenende land dat het ook in de jaren 30 was. Hoe heeft het kunnen gebeuren dat zo veel verbeteringen die in strijd waren afgedwongen intussen weer zijn geschrapt of in ieder geval tot op het bot teruggesnoeid? Waarom hebben we dit allemaal toegelaten zonder verzet? Verzet is er natuurlijk wel geweest, maar meestal was het niet voldoende.

Klassenstrijd

Laten we eens kijken hoe het Nederlandse systeem het heeft klaar gespeeld dat de arbeidersklasse weer monddood en zonder strijdmiddelen achter is gebleven. We kunnen gerust stellen dat hier een hele lange campagne van de elite aan vooraf is gegaan. Langzaam maar zeker is het er bij de arbeiders ingestampt dat we allemaal dezelfde belangen hebben en dat het ons allemaal goed zal gaan als het Nederland goed gaat. Dat voor dit soort beleid meestal de werkers de offers moeten brengen werd met wat kruimels handig gecamoufleerd. Mensen die de klassenstrijd kennen weten dat er geen gezamenlijke belangen zijn, maar alleen maar tegenstellingen. Toch slaagde het systeem er in om de arbeiders zo ver in slaap te wiegen dat men echt ging geloven dat er geen strijdorganisaties meer nodig waren. Strijdtradities werden als iets beschreven dat was achterhaald en voorbij, en het ging zelfs zo ver dat men zich er eigenlijk voor moest schamen dat er ooit zo iets was geweest. De campagne werkte: de sociaal democratie schoof, zo mogelijk, nog verder op naar rechts, de vakbonden werden hervormd tot een soort verzekerings- en advies bedrijven en veel mensen geloofden echt dat wat later het poldermodel ging heten, de oplossing was. Wie niet luisterde werd met bedreigingen en intimidatie buiten spel gezet.

Geen schaamte

Het offensief van de elite werd pas echt in gezet toen de Berlijnse Muur viel en een poosje later de Sovjet Unie instortte. Nu had men vrij spel en kon de aanval op alle verworvenheden van de arbeidersklasse met volle kracht worden doorgevoerd. Met gebruikmaking van de media werd het poldermodel tot oplossing voor alle kwalen opgehemeld, en zaken als de welvaartsstaat en goede zorg werden als verdacht en onnodig beschreven. Men ging zo ver dat men de bevolking ging overtuigen dat we ons allemaal samen moesten schamen voor goede sociale wetten. Dat alleen klaplopers er profijt van hadden. Kortom er werd door de autoriteiten gelogen, bedrogen en gestolen op grote schaal. Een offensief dat nog steeds gaande is. Vandaag, in 2016, schamen de heersende klasse, en haar politieke terroristen in Den Haag, zich nergens meer voor. Men ging altijd al over lijken, maar nu gebeurd dat in het meest heldere daglicht. Dat is dan gelijk een waarschuwing aan ons allemaal, wie onder de wielen terecht komt, hoeft nergens meer op te rekenen.

Elite en haar misdaden

Laten we even wat misdaden van de elite en haar vazallen in regering en parlement op een rijtje zetten. Van een 5-daagse werkweek is nauwelijks meer sprake. Flexibiliteit is het toverwoord, wat betekend dat iedereen maar moet komen opdraven wanneer het de bazen goed uitkomt. Voeg daar nog eens aan toe dat bijna alles op korte contracten wordt gedaan, de ontslagbescherming steeds meer wordt uitgekleed, een toenemend aantal mensen worden gedwongen als zelfstandige te werken en de bescherming bij ziekte en arbeidsongeschiktheid steeds meer wordt afgebouwd. Het komt er in feite op neer dat je twee centimeter van het graf moet zijn om arbeidsongeschikt verklaard te worden. Dan hebben we het nog niet eens over de dwangarbeid en het gedwongen vrijwilligerswerk, inclusief stages. Wie had nog niet zo heel lang geleden ooit gedacht dat in Nederland, een van de rijkste landen ter wereld, door de vele bezuinigingen duizenden mensen van de voedselbanken moeten leven?

Pensioen

Terwijl de arbeidsdruk toeneemt, gaat de AOW leeftijd naar 67 voor sommige zelfs 70. Voor mensen in veel beroepen betekend dit dat ze gedwongen moet volhouden ook al zijn ze versleten en in feite niet meer in staat om door te gaan. Door de leugens van de politieke terroristen in de regering worden mensen gedwongen twee jaar van hun leven gewoon op te geven. Diefstal is het enige woord dat hier voor te vinden is. Het is dan ook geen wonder dat onder deze druk een toenemend aantal mensen doordraait of in verwarring raakt. Zij die dit soort plannen bedenken interesseert dat natuurlijk niet. Zij willen alleen productie zien, net als de slavendrijvers uit voorbije tijden.

Zorg

Dan is er ook nog de zorg. Eens was je gewoon verzekerd bij het ziekenfonds via je werkgever. Van zorgpremies had nog niemand gehoord. Tot er plotseling een klein bedrag betaald moest worden. Een bedrag dat steeds hoger werd en dat nu een groot deel van het inkomen opvreet. Weer een oplichtersplan om ons te bestelen. Intussen ligt de macht niet meer bij de doktoren en verplegers, maar bij de zorgverzekeraars, de grootste aasgieren die maar te bedenken zijn. We betalen steeds meer voor de zorg en krijgen steeds minder. Het is als of je bij de bakker voor een heel brood betaald en maar een half mee naar huis krijgt. Als een bakker dit kunstje zou uithalen werd hij opgepakt voor diefstal en bedrog. Maar de zorgverzekeraars mogen deze stunt iedere dag uithalen en worden er ook nog rijkelijk voor beloond.

Nederland in handen van dieven

Heeft er nog iemand twijfel over dat dit land in handen is van dieven en oplichters? De maffia met stropdas en documentenkoffer bepaald ons leven tot zo’n niveau, dat je er niet aan ontkomt om je af te vragen of we nog wel een eigen leven hebben. Op zich is het allemaal niets nieuws. Het kapitalisme is nooit anders geweest. Het vindt alleen steeds nieuwe gedaanten om haar misdadige praktijken te kunnen voorzetten. Boven hebben we maar een minimaal deel van deze misdaden laten zien, het is maar een kleine greep, want de lijst is ongelooflijk lang. Hij wordt ook nog iedere dag langer. Helaas.

Vaak komt de vraag waarom de bevolking niet in verzet komt. Waarom verworvenheden die door jarenlange strijd zijn bereikt niet worden verdedigd. Een deel van het antwoord ligt in de sluipende manier waarop de afbraak wordt uitgevoerd. Daarnaast wordt het poldermodel steeds naar voren geschoven als bewijs dat de werkende bevolking mee kan praten en mee kan beslissen. Het is een illusie, net als dat een illusie is dat wij en de heersende klasse dezelfde belangen hebben. Het zijn de leugens van de staat en de regering die deze illusie in leven houden. Een ander deel van het antwoord is dat de arbeiders eigenlijk geen strijdorganisaties meer hebben om de verworvenheden te verdedigen en in verzet te komen tegen de dictaten van de regering en het groot kapitaal.

Onze vakbonden

We hebben al gezien dat de vakbonden deze titel nauwelijks meer verdienen. Geleid door verraders en overbezet door bestuurders die alleen maar op de eigen carrière zijn gefixeerd, is er uit deze hoek geen echte tegenstand meer te verwachten. Natuurlijk komt het voor dat de bonden toch nog in actie moeten komen, omdat het onrecht te groot is. Maar gelijktijdig wordt er alles aan gedaan om een snelle, meestal slechte, oplossing te vinden en de strijdbaarheid onder de arbeiders af te breken. Mensen die echt willen vechten en willen vasthouden aan de strijdtradities worden snel uitgerangeerd of helemaal de bond uitgewerkt. Daar komt nog bij dat de arbeiders sinds de opheffing van de CPN geen politiek vertegenwoordiging meer hebben. Niemand kan er omheen dat de CPN de enige echte arbeiderspartij was die Nederland ooit heeft gekend. De zogenaamde “linkse” partijen die we nu kennen willen alleen maar meeregeren en zullen daar altijd alles voor opofferen. Principeloos en naar binnen getrokken, dat geldt voor allemaal; van de PvdA over GroenLinks tot de SP. Ook van hen is geen strijd meer te verwachten. Alleen maar loze woorden en lege beloften.

Je zou tot de conclusie kunnen komen dat de strijd voor altijd verloren is en dat er, op wat achterhoede gevechten na, niets meer te halen is. Dat zou betekenen dat het kapitaal en de bijbehorende politieke en financiële terroristen vrijspel hebben. Dat mogen ze gerust geloven, maar ze vergissen zich. Luister naar de onvrede en de woede onder de bevolking. Kijk naar het totale gebrek aan vertrouwen in de heersende politiek. De meerderheid van de bevolking ziet in de Haagse politici niets meer dan leugenachtige zakkenvullers. Tot open verzet komt het nog niet, tenminste niet op massa basis. Maar onder de oppervlakte gist en borrelt het. Sommige kringen zoeken een uitweg bij extreem rechts of de populisten. Maar de meeste mensen voelen wel aan dat dit niet de oplossing is en dat ook deze partijen uiteindelijk deel uitmaken van het systeem.

Waar moet het verzet dan vandaan komen? Het antwoord ligt in de geschiedenis. Onze ouders en grootouders hebben met alle macht en veel offers gevochten voor de verworvenheden die nu worden afgebroken. Wij staan nu op hun schouders en het zou beschamend zijn als wij niet de moed zouden hebben om het systeem opnieuw uit te dagen en aan te vallen. De pessimisten zeggen dat ze niet kunnen zien waar het verzet dan vandaan moet komen. Er is geen organisatie en er zijn geen leiders. Maar als het echt moet zal dit alles opnieuw ontstaan. Misschien veel sneller dan we denken. Nog niet zo lang geleden joeg de vredesbeweging de militaristen en de heersers de stuipen op het lijf, en de kraakbeweging deed hetzelfde met de huisjesmelkers en de speculanten. Niemand kan ook de strijd tegen de Golfoorlogen vergeten, waar duizenden mensen spontaan aan deelnamen.

Dat gevoel, het gevoel van het niet meer pikken, en naar de hel met de consequenties, is er nog niet. Maar het is niet ver weg meer. Je merkt de frustratie en de woede overal. Het moet alleen nog gebundeld worden en dan zal op een zeker moment het vat ontploffen. Als dan alle opgekropte woede loskomt, mag het gespuis in Den Haag en de rest van de overheid wel heel snel een goed heenkomen zoeken. Dan zal er geen houden meer aan zijn. Daarom waarschuwen we de politieke elite; waan je niet te veilig. Ga er niet van uit dat je leugens en diefstallen tot in het oneindige door kunnen gaan. Nu al is er onzekerheid, maar dat is nog niets vergeleken bij wat er gaat komen. Het wachten is op de eerste vonk. Die vonk is het waard om op te wachten, of hij morgen komt of pas over een paar jaar.

Als de klassenstrijd weer op de agenda komt, is de overwinning niet ver meer. Dat is geen dreigement, maar een belofte.