Indignatie redactie 
Zwitserland heeft al enige tijd onder druk, het EU-kader overeenkomsten worden ondertekend, zodat een soort van toetreding in te stemmen “light *”. De EU komt onder druk te staan en veel Zwitsers zijn bezorgd over het overdragen van hun onafhankelijkheid aan de Brusselse bureaucratie als ochtendgeschenk. De onderhandelingen lopen nu vast. Om voor de hand liggende redenen. In het licht van de pandemie doet de Zwitsers-Europese expert Darius Farman van de denktank “foraus” nu enkele uitspraken die nauwelijks eerlijker kunnen zijn. Hier zijn enkele reflecties op de verklaringen van Farman in het artikel over 20min. Ch.
“ De competenties van Brussel op het gebied van gezondheidsbeleid zijn relatief slecht.”
Stel je voor dat het anders was. Een centraal vanuit bijvoorbeeld Brussel gestuurd gezondheidssysteem. Of voorbereid zijn op noodsituaties, die wordt geregeld door een EU-commissaris. Hoe lang zou het nog duren voordat de alarmbellen in Brussel gingen rinkelen omdat de wereld op zijn kop staat in een klein deel van Italië … daar komen we aan het einde van de tekst op terug.
‘ Bij de pandemie worden de diepe loopgraven tussen noord en zuid weer breder.’
De loopgraven zijn nooit gesloten. Met de gemeenschappelijke munteenheid van de euro werden er alleen stromatjes overheen gelegd. De zuidelijke landen waren nauwelijks hersteld van de crash van 2008.
Volgens de deskundige zou het worstcasescenario een lange en moeilijke economische crisis voor de EU zijn: “Dit zou de hervormingsmogelijkheden van de EU en het Europese model in de wereld permanent verzwakken”.
De economische crisis komt niet, die is er al. Het zou ook zonder het virus zijn gekomen, vanwege de onevenwichtigheden binnen het eurogebied en het financiële beheer van de ECB. Dit beperkt de reikwijdte van het favoriete project van Brussel: model zijn voor de wereld! In tegenstelling tot wat ze zelf beweren, zien ze zichzelf niet als een middel om het leven van de burgers van de EU-landen beter en veiliger te maken. Je wilt de wereld vormgeven!
De EU en wereldaangelegenheden
Ondanks de vele bewezen onvolkomenheden, blijft de Unie de beste oplossing voor Europese landen om wereldaangelegenheden te beïnvloeden.
Nogmaals! Wereldevenementen! En met dat in gedachten, laten we eens kijken naar een verklaring vanaf het begin van het artikel:
De pandemie na de Brexit-hackhack betrapte Brussel op het verkeerde been: “Aan het begin van de crisis speelden nationalistische reflexen.” Het exportverbod voor beschermingsmiddelen door verschillende EU-landen zou bijvoorbeeld hebben getuigd van een gebrek aan solidariteit.
Ik zie hier iets anders. Bij de Brexit heeft Brussel vooral last van het verlies aan omvang en internationaal belang. Je hebt nu simpelweg minder vingers in de bouillon van wereldgebeurtenissen, die je wilt beïnvloeden. De pandemie laat zien dat, in tegenstelling tot de Brusselse politiek, de aandacht van de natiestaten niet primair naar buiten, maar naar binnen is gericht.
Wat Farman ‘nationale reflexen’ noemt, is de reactie van een lang onderdrukt immuunsysteem dat de EU als kunstmatige entiteit nooit heeft gehad. Anders zou men de auto-immuunreacties hebben herkend die tot de amputatie van Groot-Brittannië hebben geleid – en dit voorkomen door de politiek te veranderen. Brussel kijkt naar buiten naar “wereldevenementen” – en slaagt er zelfs niet in. De pandemie was in eerste instantie immers een externe factor, waarvan de EU het belang niet op tijd inzag.
* Reader *** wijst er terecht op dat het geen “licht” contract zou zijn. Vooral niet omdat het contract een geautomatiseerde geleidelijke goedkeuring van het EU-recht betekende en in strijd zou zijn met elk beginsel van directe democratie in Zwitserland. Dat klopt helaas. Dit ‘licht’ hield meer verband met de manier waarop het verdrag wordt gepresenteerd door de supporters – zowel in de EU als in Zwitserland. De term als zodanig bestaat waarschijnlijk alleen hier in het artikel. Maar daar kom ik in een later artikel op terug.
