Egyptische protesten: een door de VS aangedreven ‘Arabische lente’ reboot
Indignatie redactie
8 min. lezen
Wanneer de toonaangevende mediaorganisaties in het Westen proberen het publiek te overtuigen dat ze niets weten over waar Mohammed Aly – een in Egypte gevestigde Egyptische protestleider – vandaan komt, is het eerste waar men zeker van kan zijn dat er tegen hen wordt gelogen.
Protesten beginnen zich opnieuw te verspreiden in Egypte na bijna een decennium van frustratie in Washington vanwege het onvermogen om Cairo te dwingen zijn regionale en wereldwijde ontwerpen te dienen.
Naar verluidt zijn demonstranten aangewakkerd door economische onrust die Egypte nog steeds treft, maar vertrouwde door de VS gesteunde organisaties die in het verleden werden gebruikt om Egypte te destabiliseren, verschijnen in het centrum van protestlocaties, waaronder de Moslimbroederschap, die een cruciale rol heeft gespeeld in andere regionale Amerikaanse projecten waaronder het vullen van de rangen van militante strijdkrachten die tegen de regering in Syrië vechten.
De vermeende onwetendheid van de westerse media over de zelfbenoemde protestleider Mohammed Aly is bedoeld om zijn politieke banden en die van de organisaties en ondernemingen waarmee hij verbonden is te verdoezelen.
De New York Times in haar artikel: “ Egypte protesteerde als een totale schok. De man achter hen is net zo verrassend ‘, zegt:
Onder de regering van president Abdel Fattah el-Sisi van Egypte, is zo weinig afwijkende meningen toegestaan - en wat is er weinig voor zo’n hoge prijs – dat toen slechts een paar honderd mensen in het hele land de heer El-Sisi afzetten in een uitbarsting van verspreide protesten op vrijdagavond, het kwam als een schok. De schijnbare trigger voor de demonstraties was bijna net zo onverwacht: Mohamed Ali, een 45-jarige bouwaannemer en parttime acteur die zegt dat hij rijke bouwprojecten voor het Egyptische leger kreeg en vervolgens naar Spanje vertrok om in zelfopgelegde ballingschap te leven , waar hij video’s begon te posten op sociale media die de heer el-Sisi beschuldigden van corruptie en hypocrisie.
De New York Times beweert ook:
“Het is een beetje vreemd,” zei Amy Hawthorne, de adjunct-directeur voor onderzoek bij het Project on Middle East Democracy. “Wie is deze persoon, met wie is hij verbonden, waardoor hij nu met deze aantijgingen naar buiten kwam? Vanzelfsprekend is hij zeer goed verbonden, maar wie zijn precies zijn connecties? ‘
De New York Times maakt geen melding van het Project on Middle Eastern Democracy (POMED) – een front in Washington DC dat wordt gefinancierd door de US National Endowment for Democracy (NED) en die tijdens de door de VS gevoede ” Arabische lente ‘en promoot opnieuw retoriek om lopende protesten in Egypte te ondersteunen.
POMED onthult zijn financiering en verenigingen niet op haar eigen website, maar NED in een “Grantee Spotlight” uit 2017 getiteld ” BRAINSTORMING FOR DEMOCRACY IN THE MENA REGION ” onthult:
De belangrijkste partner van NED bij het versterken van lokale beleidscentra is het Project on Middle East Democracy (POMED), een in Washington gevestigde denktank die in 2006 is opgericht.
Dat de adjunct-directeur van POMED – gefinancierd door NED – zich niet bewust is van wie Mohammed Aly is en de door de Amerikaanse overheid gefinancierde netwerken waarmee hij wordt geassocieerd, is moeilijk te geloven.
Wie is Mohammed Aly?
Aly beweert een Egyptische aannemer te zijn die klokkenluider is geworden na getuige te zijn geweest van corruptie door de overheid – maar rapporten geven aan dat hij slechts een deel was van een familiebedrijf dat geleid werd door zijn vader, die hem en zijn “activisme” aan de kaak stelde.
De BBC in haar artikel, ” Mohamed Ali: de zelf verbannen Egyptische vonkende protesten thuis ,” zou rapporteren:
Zijn vader, Ali Abdul Khalek, was een nationale kampioen gewichtheffen voordat hij zijn familiebedrijven voor zichzelf en zijn zonen startte, waaronder Mohamed. In een interview met Ahmed Moussa, een tv-presentator voor de overheid, leek Abdul Khalek zijn zoon te verwerpen en probeerde hij zijn aantijgingen in diskrediet te brengen door te zeggen dat zijn familie hun fortuin te danken had aan het leger.
Van Aly himsef – de BBC zou opmerken:
Hij staat er ook om bekend dat hij kort een carrière als acteur heeft nagestreefd – met credits waaronder de weinig bekende, maar enigszins geprezen film The Other Land – voordat hij zijn vermogen liquideerde en naar Spanje verhuisde.
Niet vermeld is dat “The Other Land” gezamenlijk werd geproduceerd en gefilmd in Spanje. Betrokken bij de marketing van de film was MAD Solutions – een bedrijf dat verbonden is met USAID, door de VS-Europese overheid gefinancierde niet-gouvernementele organisaties, westerse media zoals Forbes, en Arabische productiebedrijven in de MENA-regio.
Onder de partners van MAD is het Ana Hunna Network – een in Duitsland gevestigd front dat zich voordoet als verdedigers van de rechten van de vrouw. Het netwerk bestaat op zijn beurt uit verschillende door de VS en Europa gefinancierde fronten, waaronder door USAID gefinancierde International Development Support and Consulting (IDSC) .
MAD werkt ook samen met het Arabische satelliettelevisie-kanaal Alhurra in de VS en wordt rechtstreeks door de Amerikaanse overheid (Arabisch) gefinancierd via het US Agency for Global Media (USAGM), voorheen de Broadcasting Board of Governors (BBG).
USAGM / BBG is ook verantwoordelijk voor het wereldwijde propagandanetwerk van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken, waaronder Voice of America, Radio Free Europe / Radio Liberty en Radio Free Asia.
Hoewel er nog steeds gedocumenteerd bewijs is dat Mohammed Aly rechtstreeks voor de Amerikaanse regering of haar bondgenoten in het Midden-Oosten werkt, is het geen toeval dat hij een “plotselinge” en “onverwachte leider” is geworden van protesten gericht op het terugdringen van Egypte op een pro-westerse voet, gepromoot door de westerse media, terwijl zijn duidelijke banden met agenten van Amerikaanse invloed worden verdoezeld door diezelfde agenten zelf.
De rol van Aly in een politiek geladen film geproduceerd en gepromoot door pro-westerse fronten – en een film gezamenlijk geproduceerd en gefilmd in Spanje – is ook geen toeval. De banden en netwerken die hem door dat proces hebben geleid, zijn nu gastheer voor zijn volgende optreden als een invloedrijke protestleider.
Hoewel het duidelijk is, is hij slechts het publieke gezicht van een veel meer sinistere poging van de militante en extremistische moslimbroederschap om de straten van Egypte te vullen met groeiende chaos – de westerse media hebben grote inspanningen geleverd om dit te ontkennen.
DW – bijvoorbeeld – zou in zijn artikel ‘ Moslimbroederschap of el-Sissi-rivalen: wie zit achter de protesten van Egypte? ‘ Proberen te beweren:
Ooit een belangrijke speler in de 2011-revolutie, is de MB sindsdien door de regering van el-Sissi bestempeld als een ’terreurorganisatie’, maar waarnemers zeggen dat de beschuldigingen een afbuiging zijn, omdat de organisatie een bestede kracht is. “Er zijn zeer weinig of geen aanwijzingen dat de Broederschap in Egypte enige mogelijkheid heeft om zich op zo’n schaal te organiseren,” vertelde David Butter, een collega in Chatham House, aan DW. “Social media-activisten van buiten Egypte die de actie toejuichten, proberen misschien wat eer te wekken, maar niets suggereert dat de broeders überhaupt enige betrokkenheid hebben,” zei Butter.
De Moslimbroederschap is een massale regio-brede organisatie compleet met politieke partijen, gewapende vleugels en natuurlijk enorme staatssponsoring, inclusief uit de Verenigde Staten, West-Europa en de partners van het Westen, met name in de Perzische Golf en Turkije.
Als de Moslimbroederschap ‘geen enkele mogelijkheid heeft om zich op zo’n schaal te organiseren’ in Egypte, wie heeft dan meer mogelijkheden om dat te doen?
Het DW-artikel suggereert dat er misschien een kloof is binnen de heersende elite van Egypte – maar er is geen bewijs, namen of zelfs een theorie over wie onder de elite van Egypte betrokken zou kunnen zijn of waarom.
Omgekeerd wijst het substantiële bewijs dat de Amerikaanse inmenging en de rol van de Moslimbroederschap aangeeft – samen met het feit dat de VS en hun bondgenoten niet alleen herhaaldelijk andere naties over de hele wereld hebben gedestabiliseerd door vergelijkbare tactieken – maar hebben ze Egypte zelf in 2011 gedestabiliseerd door vergelijkbare tactieken – vinger vierkant naar Washington en zijn bondgenoten.
Een ‘Arabische lente’ opnieuw opstarten
Door de VS gefinancierde protesten hebben de Egyptische regering onder leiding van Hosni Mubarak in 2011 ten val gebracht.
VS-Turks-Saoedische genomineerde – Mohamed Morsi – kwam aan de macht en wilde onmiddellijk de grote Noord-Afrikaanse natie transformeren in een gehoorzame dienaar van westerse belangen.
Dit omvatte het verbreken van banden tussen Egypte en de Syrische regering van president Bashar al-Assad tijdens het bewapenen, financieren en werven van militanten die naar het slagveld in Syrië zelf worden geleid.
Een artikel in Voice of America uit 2013 getiteld ‘ Morsi Cuts Egypt’s Syria Ties, Backs No-fly Zone ‘ zou het volgende melden:
De Egyptische president Mohamed Morsi zei dat hij zaterdag alle diplomatieke banden met Damascus had verbroken en steunde voor een no-fly zone boven Syrië, waarmee hij de dichtstbevolkte Arabische staat steviger tegen president Bashar al-Assad gooide. Het soennitische islamitische staatshoofd waarschuwde Assall’s bondgenoot, de door Iran gesteunde Libanese sjiitische militie Hezbollah, om zich terug te trekken uit gevechten in Syrië, en richtte zich op een bijeenkomst die door soennitische islamitische geestelijken in Caïro werd georganiseerd.
Later in 2013 hergroepeerde het krachtige leger van Egypte en slaagde erin Morsi uit zijn ambt te verdrijven.
De daaropvolgende regering onder leiding van generaal Abdel Fattah el-Sisi heeft Morsi opgesloten, de banden met Syrië hersteld en Egypte teruggestuurd naar een meer neutraal buitenlands beleid.
Commentatoren hebben de rol van Egypte in de door de VS geleide oorlog in Jemen aangehaald als bewijs dat de regering van el-Sisi ook de Amerikaanse belangen dient – maar er moet worden opgemerkt dat de verplichtingen van Egypte symbolisch waren, van korte duur waren en het resultaat waren van het terugbetalen van Perzische Golfmonarchieën die na de instabiliteit van 2011 is de financiële economie van Egypte financieel gered.
Voor een natie als Egypte, wiens buitenlands beleid, economische banden en relaties al tientallen jaren over Oost en West heen liggen, is het kiezen van partijen geen eenvoudige zaak.
Het fragiele economische, sociale en politieke evenwicht van Egypte is herhaaldelijk het doelwit van Westerse belangen, zowel rechtstreeks als via militante proxy’s, gewapend en ondersteund door Perzische Golfstaten, na pogingen van Caïro om de banden met Rusland opnieuw op te bouwen of nauwere banden met China op te bouwen.
De aanwezigheid van de zogenaamde “Islamitische Staat” – dezelfde militante kracht die als volmachten dient in de oorlog van Washington tegen Syrië – in de Sinaï-regio in Egypte dient als een constante bron van druk die probeert Cairo te dwingen om Westwaarts te draaien.
Recente protesten zijn ook bedoeld om deze druk te vergroten.
Waarom Egypte nu onder dergelijke druk staat – we hoeven alleen maar te kijken naar de recente escalatie van Washington met Iran. Egypte onder Morsi probeerde Syrië te verzwakken als onderdeel van het bredere conflict van Washington met Iran. Pogingen om Egypte te dwingen deel te nemen aan de door de VS geleide oorlog in Jemen was ook gericht op het elimineren van Iraanse bondgenoten en het verder isoleren van Iran zelf.
De sleutel tot elke overwinning van het Amerikaanse buitenlands beleid ten aanzien van Iran zal de oprichting zijn van een regionaal, verenigd front tegen Teheran – met naties – al dan niet gewillig – om een rol te spelen, hoe klein ook, in het isoleren en ondermijnen van de Iraanse stabiliteit intern, regionaal en wereldwijd.
Mochten protesten voldoende vaart krijgen in Egypte, dan volgt ongetwijfeld het vooruitzicht dat Washington eisen stelt in ruil voor tijdelijke verlichting van straatgeweld.
In de komende dagen en weken – het vermogen of het onvermogen van Egypte om de protesten te beheersen en weerstand te bieden aan de Amerikaanse inspanningen om Caïro naar een nieuwe ronde van regionaal geweld en instabiliteit te slepen – zal op zijn beurt helpen om de bredere vooruitzichten op vrede of oorlog in de regio aan te geven terwijl Washington worstelt om koste wat kost opnieuw.
