Indignatie redactie 
De Duitse samenleving is verdeeld. Tot slot wil de auteur hier nog iets aan toevoegen. Miljoenen mensen uit dit land zijn eindelijk opgestaan en zeggen nee tegen een beleid tegen hun eigen bevolking. Ze zeggen nee tegen ongecontroleerde massa-immigratie, ze zeggen nee tegen aangewakkerde klimaathysterie, ze zeggen nee tegen censuur in naam van politieke correctheid, en in het bijzonder zeggen ze nee tegen verdere vernietiging van Duitsland.
De Berlijnse elites van dit land zijn al tientallen jaren uit elkaar. U voerde een puur klantenbeleid en verrijkte uzelf ook schaamteloos met de belastingbetaler. De soeverein werd klein gehouden en bezocht met behulp van reguliere journalisten. Mensen die de dictaten van het monopolie tegenspraken en hen veroordeelden van liegen, werden gemarginaliseerd, belasterd en probeerden ze sociaal en economisch te vernietigen. Maar dat is nu voorbij! De mening van de linkse ideologen is gebroken. Iedereen die vandaag nog Spiegel- en Zeit- artikelen gebruikt, is al lang geïdentificeerd als een groene filistijn die onrealistisch is.
De linkse activisten in de redactie zijn ook diep geschokt door de aantijgingen van “liegen pers”, omdat, zoals het spreekwoord zegt, “honden blaffen”. Claas Relotius is een voorbeeld van deze decadente kaste van journalisten, die geen artikelen publiceert voor informatie, maar alleen voor zelfadulatie en om hun linkse wereldbeeld te propageren.
Iedereen die zich dieper in het mediaschandaal heeft verdiept, weet dat de zestig Relotius-artikelen in de spiegel geen geïsoleerde gevallen waren. In plaats daarvan kan men zeggen dat de hoofdredacteur van Spiegel is veranderd in een dokter Frankenstein van het journalistengilde. Deze gecreëerde monsters waren ook begiftigd met miljoenen en gepositioneerd tegen de rebellerende bevolking. En om de schaamte tot het uiterste te beperken, worden ze moedig ‘ARD-feitenzoeker’ of ‘corrigerende’ genoemd.
De media-oppositie vecht terug
Keer op keer wordt er geklaagd dat men te weinig heeft bereikt, artikelen schrijven, nutteloos is, boeken publiceren, zonder gevolgen blijft. Maar deze stemmen kloppen niet. Het boek dat Duitsland afschaft , dat Thilo Sarrazin in 2010 schreef, heeft een revolutie teweeggebracht in de publieke perceptie in Duitsland, vooral op het gebied van moslimimmigratie. En zonder het intellectuele voorbereidende werk van auteurs als Udo Ulfkotte, die bestsellers zoals Bought Journalists en Mekka Duitsland schreef, zou de triomftocht van vandaag over het alternatief voor Duitsland moeilijk voorstelbaar zijn.
Met name de AfD-fractie heeft zich geprofessionaliseerd, gevestigd en bouwt geleidelijk gekwalificeerd personeel op het tweede en derde niveau op. Ondanks de aanhoudende laster van de partij op alle mediakanalen, beweegt de partij zich in de richting van 20 procent, in het oosten zelfs naar 30 procent. Miljoenen mensen zeggen nee tegen de baanbrekende ongewenste ontwikkelingen in het land en geven de AfD hun stem.
Terwijl de kritiek op de staatsmediabedrijven die met meer dan acht miljard verplichte bijdragen zijn gecreëerd, elke maand blijft groeien, dalen de eisen van de reguliere media. Een deel van de vrije media is al lang gevestigd bij de bevolking, die een gestage instroom heeft. Daarnaast zijn er een groot aantal door de overheid kritieke kanalen gevormd op YouTube, waaronder veel jonge mensen zoals Neverforgetniki, Naomi Seibt en Klemens Kilic, die de politieke carrière van de SPD onsympathieke Ralf Stegner beëindigden met een moedig telefoontje.
Dankzij internet en sociale netwerken hebben de mensen een luide stem ontvangen en het is precies deze luide stem die onder vuur is gevallen door de heersers. Het verhaal over een gevecht tegen Hatespeech gelooft niet eens in zijn eigen links-groene bubbel, het is harde censuur. Een censuur waarvan de totalitaire aanpak, zoals de NetzDG, al lang wordt gekopieerd door dictaturen over de hele wereld. Bijvoorbeeld, zoals in de voorgaande decennia, wordt gezegd dat het weer zwijgt over onderwerpen zoals het noodlottige VN-migratiepact en brute moorden op meisjes en verkrachtingen door moslim “vluchtelingen”.
De Duitse Michel moet zijn mond houden en betalen. Maar die dagen zijn voorbij. De stem van het volk spreekt hardop, en nieuwe censuurmaatregelen of het omkaderde spook van een “juist” gevaar zullen dat niet langer veranderen. De reguliere media en de oude partijen komen onder druk te staan bij elk nieuw “incident”, hetzij om de waarheid te melden, hetzij om een extra verontwaardiging te veroorzaken die de reputatie verder schaadt. Ondanks of misschien vanwege internetcensuur zal burgerlijk verzet zoeken naar nieuwe kanalen en zijn organisatieniveau verder uitbreiden.
Duitsland 2020
Misschien zal de escalerende censuur op Facebook en YouTube zelfs leiden tot iets waar de Berlijnse elites het meest bang voor zijn – massale protesten op straat. Stel je voor demonstraties door miljoenen scherpschutters en jagers die het beu zijn om in het algemeen te worden gecriminaliseerd en verder gesanctioneerd. Voor het volgende boerenprotest rijden duizenden tractoren niet langer naar Berlijn, maar tienduizenden om het vijandige landbouwbeleid vanuit Berlijn en Brussel onder ogen te zien.
Na kernenergie probeert de groene kanselier de volgende pijler van de Duitse economie neer te halen. De jacht op dieselbestuurders met rijverboden en, recent, de haat voor SUV-bestuurders zal de Duitse auto- en leveranciersindustrie hard treffen. Daarnaast is er de klimaathysterie die niet stopt bij het aanzetten tot basisschoolkinderen en de volledig onrealistische propaganda over e-mobiliteit. De nieuw geïntroduceerde CO2-belasting is slechts het begin van een steeds snellere oplichterspiraal van de middenklasse. Het verwachte banenverlies in de automobiel- en toeleverancierssector zal honderdduizenden gezinnen in armoede doen storten, dus het is tijd om samen te werken.
Het is tijd om te werken aan een Duitsland 2030, waarin islamitische bedreigde alimentatie van belastingbetalers op de Berlijnse kerstmarkt niet hun onheil kan doen en een overhaaste evacuatie kan veroorzaken, maar in het deportatievliegtuig naar Syrië zit.
Het is tijd om de hoogste prioriteit te geven aan de bescherming van de bevolking en dat jonge vrouwen Oud en Nieuw weer ongestoord kunnen vieren – zelfs op de domplaat van Keulen. Het is ook tijd om criminele Turks-Arabische familieclans gevangen te zetten of te verdrijven. En het is tijd dat de voortdurende schending van de basiswet, artikel 16a, wordt beëindigd door de federale regering en haar redactionele medeplichtigen, en dat de grenzen van Duitsland eindelijk worden beschermd en gecontroleerd in al hun gevolgen.
De onderdrukte helft van de samenleving is lang genoeg stil geweest. Nu verheft ze haar stem – eindelijk!
