Elite-angst voor het publiek: Oekraïne, Gaza en Assange

Het is een historisch feit dat machtige elites zich niet door het publiek willen laten afleiden van het nastreven van hun egoïstische belangen. In ogenschijnlijke ‘democratieën’ kunnen minimale, niet-bedreigende uitingen van afwijkende meningen worden getolereerd. Maar de publieke opinie moet worden beheerd, gemanipuleerd of, indien nodig, eenvoudigweg worden genegeerd.

Oekraïne, Gaza en Assange – Zoals Noam Chomsky heeft gezegd , is echte ‘democratie immers een bedreiging voor elk machtssysteem’. Hij merkte op dat Edward Bernays, een van de oprichters en leidende figuren van de enorme PR-industrie:

‘herinnerde zijn collega’s eraan dat met “algemeen kiesrecht en universeel onderwijs… zelfs de bourgeoisie bang was voor het gewone volk. Want de massa beloofde koning te worden.” Die ongelukkige tendens zou kunnen worden ingeperkt en teruggedraaid, zo drong hij aan, door nieuwe methoden van ‘propaganda’ die door ‘intelligente minderheden’ zouden kunnen worden gebruikt om ‘de publieke opinie net zo goed te regimenten als een leger de lichamen van zijn soldaten reguleert. ”

(Voorwoord bij ‘De mythe van de liberale media’, Edward S. Herman, Peter Lang Publishing, 1999, pp. x-xi)

Het elitair vormgeven van de publieke opinie is uiteraard niet 100 procent waterdicht, maar vaak wel zeer effectief. Zoals Peter Beattie, assistent-professor politieke economie aan de Chinese Universiteit van Hong Kong, opmerkte:

‘Hoewel de media verre van een hersenspoelende ‘beïnvloedingsmachine’ of een injectienaald zijn die ideeën in onze geest kan injecteren, hebben ze niettemin de grootste invloed op de publieke opinie, omdat ze het kanaal zijn waarlangs de bouwstenen van de publieke opinie worden getransporteerd. .’

(Beattie, ‘ Sociale evolutie, politieke psychologie en de media in de democratie : de onzichtbare hand in de Amerikaanse marktplaats van ideeën’, Palgrave Macmillan, 2019, p. 8)

Je zou zelfs kunnen stellen dat de media ‘een hersenspoelende “beïnvloedingsmachine” zijn , zoals bijvoorbeeld blijkt uit de kracht en het succes van de propaganda-blitz tegen Jeremy Corbyn, en de doelbewuste vermenging van antisemitisme met antizionisme in het establishment. pogingen om critici van Israël te belasteren. Als de publieke opinie echter koppig immuun blijft voor de druk van het establishment, kan deze eenvoudigweg worden verworpen of terzijde worden geschoven.

Kijk eens naar een peiling van YouGov afgelopen oktober waaruit blijkt dat 66 procent van de Britse publieke opinie voorstander is van het herstel van het publieke eigendom van energiebedrijven. Op dezelfde manier bleek uit een onderzoek uit 2022 van campagnegroep We Own It dat een meerderheid publiek eigendom van nutsvoorzieningen zoals energie en water wil zien.

We Own It-regisseur Cat Hobbs zei:

‘De privatisering is al bijna veertig jaar mislukt. Politici kunnen de waarheid niet langer negeren: deze monopolies zijn een melkkoe voor de aandeelhouders en we moeten ze terugnemen.

‘We hebben energiebedrijven nodig die ons niet oplichten, openbaar vervoer dat voor passagiers werkt en waterbedrijven die geen rioolwater in onze rivieren lozen.’

Uit de peiling bleek ook een zeer sterke steun voor het publieke eigendom van bussen, de spoorwegen, de National Health Service en Royal Mail. Deze bevindingen werden afgelopen augustus weerspiegeld in een Ipsos-enquête .

Geen van deze populaire beleidsmaatregelen is consistent met de extremistische bedrijfsagenda van de Tory-regering of de ‘oppositiepartij’ Labour. Ook komen ze niet veel voor in de berichtgeving en het commentaar van de reguliere media. Dit vat de realiteit van de Britse ‘democratie’ samen: een staat die de wensen van de meerderheid onderdrukt en wordt bestuurd ten behoeve van een zeer rijke minderheid.

Niets hiervan is uniek voor Groot-Brittannië; het is een endemisch kenmerk van kapitalistische samenlevingen. Justin Lewis, hoogleraar communicatie aan de Cardiff School of Journalism, Media and Culture, schreef het volgende:

‘Meerderheden [in de VS en andere westerse landen] steunen consequent hogere overheidsuitgaven op traditioneel ‘liberale’ gebieden zoals gezondheidszorg, onderwijs, milieubescherming en zelfs – als het woord ‘welzijn’ niet wordt gebruikt – programma’s voor hulp aan de armen. Dit is goed gedocumenteerd in een aantal uitgebreide onderzoeken. En toch hebben de interpretatieve kaders van de media de neiging om de linkse neigingen van de opiniepeilingen te onderdrukken, waardoor een beeld ontstaat van een gematigde tot conservatieve burgerij die past bij een gematigde tot conservatieve politieke elite.’

(Lewis, ‘Constructing Public Opinion: How Political Elites Do What they like and Why We lijken daarin mee te gaan’, Columbia University Press, 2001, p. 44)

Natuurlijk is het idee dat macht ter verantwoording wordt geroepen door een ‘vrije pers’ in een moderne ‘democratie’ een in diskrediet gebrachte mythe. Patrick Lawrence, jarenlang buitenlandcorrespondent voor de International Herald Tribune, merkte op dat de VS:

‘heeft volgens geen enkele serieuze definitie van de term een ​​pers. Het land heeft een regering die in de loop van vele decennia de pers heeft veranderd in een aanhangsel dat verantwoordelijk is voor de manipulatie van de publieke opinie.’

De Amerikaanse politieke journalist Glenn Greenwald merkte bijvoorbeeld op over de oorlogsverslaggeving in Oekraïne:

‘Elk woord dat op CNN wordt uitgezonden of in The New York Times over het conflict wordt gedrukt, sluit perfect aan bij de boodschap van de CIA en het Pentagon.’

Journalisten met een succesvolle carrière in de grote westerse nieuwsmedia zouden nooit zo’n overtuigende opmerking in het openbaar durven maken. In plaats daarvan moet de aandacht worden gericht op de propaganda-operaties van wie de huidige ‘officiële vijand’ ook mag zijn. Om maar één voorbeeld te geven: op 27 februari 2022 stond Steve Rosenberg, de correspondent van de BBC in Moskou, buiten het Kremlin en riep die avond live op BBC News uit:

‘In Rusland blijft televisie het belangrijkste instrument voor het vormgeven van de publieke opinie. Dus als je de televisie controleert, zoals het Kremlin doet, beheer je ook de berichtgeving. Maar niet 100 procent, want tegenwoordig krijgen veel Russen hun nieuws en informatie wel online. En daar zien ze een heel ander beeld.’

Op dezelfde manier bevatte een BBC ‘Live’-webpagina over de oorlog in Oekraïne op 24 februari vorig jaar een veronderstelde analyse door Francis Scarr van BBC Monitoring met de titel ‘De evolutie van Russische propaganda thuis’. Het begon:

‘Een jaar na de invasie van Oekraïne is de berichtgeving over de oorlog op de Russische staatstelevisiezenders veranderd nu het Kremlin probeert de publieke opinie in eigen land te vormen.’

Scarr vervolgde:

‘Twee derde van de Russen ontvangt de meeste informatie van de televisie, waar de berichten onder strikte controle van het Kremlin staan.’

Hoe zit het met de ‘strakke controle’ op de ‘berichten’ van de overheid via BBC News? Het vereist niet noodzakelijkerwijs directe instructies van Whitehall of Downing Street. Maar senior managers en redacteuren van de BBC zijn zeker op hun plek gestegen door de juiste gedachten te denken en de juiste dingen te zeggen.

Je zult daarom moeite hebben om een ​​BBC-journalist te vinden die wijst op de discrepantie tussen de door de staat gemandateerde ‘berichten’ van BBC News en geïnformeerde bronnen die de ideologie van het establishment via niet-bedrijfsmedia ter discussie stellen. 

Een uiterst zeldzame uitzondering is Rami Ruhayem, journalist en producer bij de BBC Arabic en BBC World Service sinds 2005, die vernietigend was over de berichtgeving door de BBC over de huidige fase van het Israëlisch-Palestijnse conflict (zie onze recente waarschuwing ). Ruhayem is in wezen ‘verdwenen’ zonder publieke reactie van de BBC en vrijwel zonder enige berichtgeving in de staatsmedia.

Evenmin zal BBC News zijn publiek informeren dat het overheidsbeleid grotendeels wordt bepaald door de wensen van de zakenelites, zoals onafhankelijke onderzoeken hebben aangetoond. Chomsky verwees naar een van deze onderzoeken in zijn boek uit 2010, ‘Hopes and Prospects’:

‘In een zeldzame en ongewoon zorgvuldige analyse van de binnenlandse invloeden op het Amerikaanse buitenlandse beleid komen Lawrence Jacobs en Benjamin Page tot de conclusie dat de belangrijkste invloed op het beleid ‘internationaal georiënteerde bedrijven’ is, hoewel er ook een secundair effect is van ‘experts’. ’, die, zo benadrukken zij, ‘zelf ook beïnvloed kunnen worden door het bedrijfsleven.’ De publieke opinie daarentegen heeft “weinig of geen significant effect op overheidsfunctionarissen”, vinden ze.’ (pag. 47)

Uit opiniepeilingen in Duitsland en Frankrijk bleek bijvoorbeeld dat de meeste mensen daar de Verenigde Staten en/of de NAVO de schuld geven van de oorlog in Oekraïne. De Amerikaanse politieke analist Ben Norton merkte op :

‘Deze resultaten suggereren dat veel gemiddelde Europeanen duidelijk kunnen zien dat het conflict in Oekraïne niet alleen maar een strijd is tussen Kiev en Moskou, maar eerder een proxy-oorlog die de militaire NAVO-alliantie, geleid door de Verenigde Staten, voert tegen Rusland .’

Dergelijke onaanvaardbare publieke opinies worden routinematig door politieke leiders afgewezen. De Duitse havikachtige minister van Buitenlandse Zaken Annalena Baerbock benadrukte dat de NAVO ‘Oekraïne moet steunen zolang zij ons nodig hebben’, en beloofde militaire steun ‘ongeacht wat mijn Duitse kiezers denken’.

Israëlische claims tegen UNRWA: ‘Geen bewijs’

Ondertussen zorgt het massale publieke verzet tegen de genocidale aanval van Israël op Gaza voor bezorgdheid op hogere niveaus in de westerse hoofdsteden. De Nederlandse premier Mark Rutte heeft naar verluidt zelfs aan het ministerie van Juridische Zaken gevraagd:

‘Wat kunnen we zeggen om de indruk te wekken dat Israël geen oorlogsmisdaden begaat?’

Hier in Groot-Brittannië werd in een recente opiniepeiling van YouGov duidelijk benadrukt hoezeer zowel de Tory-regering als de Labour-partij van Sir Keir Starmer niet in de pas lopen met de Britse publieke opinie over Israël en Palestina. 66 procent van de Britten is van mening dat Israël moet stoppen met het aanvallen van Gaza en moet instemmen met een onmiddellijk staakt-het-vuren. Slechts 13 procent van de Britten vindt dat Israël door moet gaan met zijn ‘militaire actie’.

Op 20 februari, toen het dodental in Gaza bijna 30.000 bedroeg, en ruim vier maanden nadat het Israëlische bloedbad begon, riep Labour uiteindelijk op tot ‘een onmiddellijk humanitair staakt-het-vuren’, onder parlementaire druk van een motie van de Scottish National Party (SNP). Uiteindelijk vond er echter geen formele stemming over een staakt-het-vuren plaats, waardoor het debat in het Lagerhuis in chaos verviel . 

Er waren beschuldigingen dat de voorzitter van het Lagerhuis, Sir Lindsay Hoyle, en Starmer hadden samengespannen om de stemming in het Parlement over de SNP-motie te blokkeren, waardoor een muiterij onder Labour-parlementsleden werd vermeden die een minder barbaars standpunt van de Labour-leider eisten. SNP Westminster-leider Stephen Flynn zei :

‘Dit had voor het Britse parlement de kans moeten zijn om het juiste te doen en voor een onmiddellijk staakt-het-vuren in Gaza en Israël te stemmen – in plaats daarvan veranderde het in een Westminster-circus.’

Een groot deel van het publiek, maar ook juridische experts en geïnformeerde commentatoren, beschouwen de acties van Israël in Gaza als genocidaal; niet in de laatste plaats de meerderheid van de rechters die de recente Zuid-Afrikaanse zaak tegen Israël bij het Internationale Gerechtshof (ICJ) in Nederland hebben behandeld .

De cynische en met voorbedachten rade reactie van Israël op de uitspraak van het Internationaal Gerechtshof bestond uit ongefundeerde beweringen dat werknemers van Unrwa, het VN-agentschap dat hulp biedt aan zes miljoen Palestijnse vluchtelingen, betrokken waren bij de Hamas-aanvallen van 7 oktober vorig jaar. Nieuwsmedia, waaronder met name BBC News, berichtten over de beweringen van muur tot muur. 

Het door Israël genoemde personeel – 12 van de 13.000 werknemers – werd op staande voet ontslagen, zonder onderzoek , door Unrwa. Dit weerhield veel landen, waaronder de VS en Groot-Brittannië, er niet van om essentiële humanitaire bijdragen aan de hulporganisatie op te schorten.

Het is zijn verdienste dat Channel 4 News de aantijgingen van Israël heeft onderzocht en een rapport heeft uitgezonden waaruit blijkt dat Israël ‘geen bewijs’ had geleverd voor zijn beweringen tegen het UNRWA-personeel, afgezien van details die de werknemers identificeerden die er vermoedelijk bij betrokken waren. Zoals Peter Oborne opmerkte , lijkt het erop dat de Britse minister van Buitenlandse Zaken, David Cameron, door de hulp onmiddellijk op te schorten:

‘onder de aandacht gekomen uitsluitend op basis van beweringen van een regering die er al lang een groot belang bij heeft om Unrwa in diskrediet te brengen.’

Oborne uitgebreid:

‘Zoals de Israëlische televisie heeft gemeld, op basis van een “geheim rapport van het ministerie van Buitenlandse Zaken op hoog niveau”, is Israël van plan Unrwa uit de Gazastrook te verdrijven.

‘Het plan omvat drie fasen: de publicatie van een rapport waarin wordt beweerd dat de Unrwa samenwerkt met Hamas; gevolgd door de bevordering van alternatieve organisaties om welzijnsdiensten te verlenen; en tenslotte de volledige verwijdering van Unrwa uit Gaza.’   

Hij ging verder:

‘Het is niet zo dat Israël het verdient om automatisch geloofd te worden. Het Israëlische leger is herhaaldelijk betrapt op het afleggen van valse en verzonnen verklaringen over de gebeurtenissen in Gaza en elders. Dit betekent dat elke claim afkomstig van Israël sceptisch moet worden behandeld. (Hetzelfde geldt uiteraard voor Hamas.)’

Vergelijk dit met de reactie van de Britse regering op het op bewijzen gebaseerde oordeel van het Internationaal Gerechtshof dat Israël genocide pleegt in Gaza:

‘De Britse premier Rishi Sunak en Cameron hebben de rechtbank vernield nog voordat deze tot een oordeel was gekomen, en zijn dat sindsdien blijven doen. 

‘Groot-Brittannië reageerde daarentegen onmiddellijk op de beschuldigingen over de Unrwa van Israël en schortte de financiering op aan de enige instantie die in staat was hulp te verlenen in het licht van een humanitaire catastrofe.’

De enorme publieke protesten in Groot-Brittannië en over de hele wereld benadrukken de grote kloof tussen het publiek en de regeringen over Israël en Palestina, en over het bredere buitenlands beleid. Dit is historisch gezien het geval geweest. 

Vestigingsalarm bij openbaar protest

In februari 2003, toen een enorme mondiale beweging die probeerde de naderende oorlog in Irak te stoppen de straat op ging, schreef de New York Times :

‘De enorme anti-oorlogsdemonstraties dit weekend over de hele wereld herinneren ons eraan dat er mogelijk nog steeds twee supermachten op deze planeet bestaan: de Verenigde Staten en de publieke opinie in de wereld.’

Een soortgelijk fenomeen doet zich nu voor, waarbij internationale druk vanuit de basis een onmiddellijk staakt-het-vuren in Gaza eist. Maar de berichtgeving in de staatsmedia weerspiegelt niet de kracht of het belang van publiek protest. Zoals Des Freedman, hoogleraar media en communicatie aan Goldsmiths, Universiteit van Londen, opmerkte :

‘Mainstream media zoals de BBC zullen deze beweging niet vertegenwoordigen, noch de regeringen ter verantwoording roepen die medeplichtig zijn aan de vernietiging van Gaza, omdat ze voor een overweldigende meerderheid gebonden zijn aan een imperialistisch wereldbeeld.’

In plaats daarvan platformen de BBC en andere nieuwsmedia eindeloos Israëlische propaganda, met name de herhaalde beweringen van de apartheidsstaat dat zij zichzelf ‘verdedigt’ in ‘reactie’ op de Hamas-aanvallen van 7 oktober vorig jaar. 

Het is echter belangrijk om te benadrukken dat de macht van de elite niet onkwetsbaar is voor de publieke opinie. In de jaren na de oorlog in Irak kwam een ​​groot deel van het publiek tot het besef dat het misleid was. De door de VS geleide invasie-bezetting ging niet over het ontwapenen van Saddam van mythische ‘massavernietigingswapens’ of over het brengen van ‘democratie’ naar Irak. Het ging over olie en de westerse hegemonie in het Midden-Oosten.

In 2014 zei maar liefst 71 procent van de Amerikanen dat de oorlog in Irak ‘het niet waard was’. Op dezelfde manier bleek uit drie opiniepeilingen die tussen 1990 en 2000 werden gehouden dat ongeveer zeven op de tien Amerikanen geloofden dat de Amerikaanse oorlog tegen Vietnam een ​​’vergissing’ was. Velen zouden ongetwijfeld hebben gezegd dat de oorlog in Vietnam, net als de oorlog in Irak, een internationale oorlogsmisdaad was en niet louter een ‘fout’.

Op de twintigste ^verjaardag van de invasie van Irak afgelopen februari publiceerde journalist Ian Sinclair een belangrijke analyse in de Morning Star. Hij wees erop dat, hoewel de enorme Stop the War-marsen de voortzetting van de oorlog, of de Britse deelname daaraan, niet verhinderden, de anti-oorlogsbeweging wel aanzienlijke gevolgen had. Het hielp de publieke opinie te informeren en publieke actie te mobiliseren die het Britse buitenlandse beleid uitdaagde. Sinclair schreef:

‘Als politicus raakte Blair dodelijk gewond vanwege Irak. Uit een ComRes-enquête uit 2010 bleek dat 37 procent van de respondenten vond dat hij terecht moest staan ​​voor de invasie.’

Hij voegde toe:

‘De anti-oorlogsstemming bij het publiek had waarschijnlijk ook een beperkende invloed op de Britse strijdkrachten in Irak. In een artikel in de RUSI Journal uit 2016 merkte generaal-majoor Christopher Elliott op dat er “een limiet was voor de aantallen, eerder gedreven door politieke beperkingen dan door militaire noodzaak.”’

Milan Rai, redacteur van Peace News, betoogde dat de Britse anti-oorlogsbeweging de Britse betrokkenheid bij de oorlog in Irak bijna had doen ontsporen:

‘Wiebelende dinsdag is een van de grote geheimen van de oorlog in Irak, niet geheim gehouden door staatscensuur en repressie, maar door media en academische zelfcensuur.’

‘Wobbly Tuesday’ was dinsdag 11 maart 2003, de datum waarop de Britse regering in paniek raakte dat zij een parlementaire stemming over de oorlog zou kunnen verliezen, gezien de massale publieke protesten. 

De Sunday Telegraph meldde dat Geoff Hoon, de minister van Defensie, op die dag ‘verwoed bezig was met het voorbereiden van noodplannen om de Britse troepen volledig los te koppelen van de militaire invasie van Irak, en hun rol te degraderen naar volgende fasen van de campagne en vredeshandhaving.’ Uiteindelijk won de regering de stemming in het Lagerhuis en nam Groot-Brittannië op schandelijke wijze deel aan de invasie-bezetting van Irak, die leidde tot de dood van ongeveer een miljoen Irakezen .

Uit een YouGov-enquête uit 2019 bleek dat 52 procent van de respondenten nu tegen Britse militaire interventies in het buitenland is. Deze nieuwe realiteit werd al duidelijk in augustus 2013 toen parlementsleden tegen een regeringsmotie stemden ter ondersteuning van geplande Amerikaanse luchtaanvallen op Syrië. De publieke opinie was sterk gekant tegen militaire actie, waarbij uit een YouGov-peiling vlak voor de verkiezingen bleek dat 51 procent tegenstand had en slechts 22 procent steun. Dit was de eerste keer sinds 1782 dat een Britse premier een stemming over oorlog verloor.

Sinclair merkte op dat:

‘Deze nederlaag veroorzaakte grote onrust binnen het establishment. Twee jaar later maakte Sir Nick Houghton, de chef van de defensiestaf van Groot-Brittannië, zich zorgen over “we ervaren steeds grotere beperkingen op onze vrijheid om geweld te gebruiken” als gevolg van een gebrek aan “maatschappelijke steun, instemming van het parlement en een steeds grotere juridische uitdaging”.’

Julian Assange: vervolgd wegens het melden van de waarheid

Een van de grootste campagnes van het establishment van de afgelopen tijd om de publieke opinie te manipuleren is de poging tot laster van medeoprichter van WikiLeaks, Julian Assange, zoals we herhaaldelijk hebben benadrukt in waarschuwingen in de media (zie bijvoorbeeld hier en hier ).

De laatste fase van deze campagne was de laatste hoorzitting van het Hooggerechtshof deze week in Londen om te beslissen of Assange in de VS zal worden berecht op grond van de Spionage Act van 1917, een primeur voor de vervolging van elke journalist of uitgever. En dat allemaal vanwege het zogenaamde ‘misdrijf’ van het publiceren van de waarheid over Amerikaanse oorlogsmisdaden.

Nina Cross, onderzoeksjournalist voor de website The Indicter, merkte op dat ‘de laster van Assange’s karakter door de Britse regering institutioneel is’ en dat ‘dit misbruik alleen mogelijk is geweest door de medeplichtigheid van de bedrijfsmedia.’

Ze voegde eraan toe:

‘Zonder hun aanhoudende samenzwering en slaafsheid zouden de machtigen niet ongestraft blijven; ze zouden niet durven proberen wat de langzame moord lijkt te zijn op een journalist in het volle zicht van het publiek, omdat hij hun misdaden aan het licht bracht.’

Noam Chomsky en Alice Walker wezen erop hoe de media bogen voor het dictaat van de Amerikaanse regering dat ze zich moesten concentreren op de persoonlijkheid van Assange, en niet op de principes van de zaak: 

‘Assange staat niet terecht voor het skateboarden in de Ecuadoriaanse ambassade, voor het tweeten, voor het noemen van Hillary Clinton een oorlogshavik, of voor het hebben van een onverzorgde baard toen hij door de Britse politie naar de gevangenis werd gesleept. Assange riskeert uitlevering aan de Verenigde Staten omdat hij onweerlegbaar bewijs heeft gepubliceerd van oorlogsmisdaden en misbruiken in Irak en Afghanistan, waardoor de machtigste natie op aarde in verlegenheid is gebracht. 

Assange publiceerde hard bewijsmateriaal over “de manieren waarop de eerste wereld de derde wereld uitbuit”, aldus klokkenluider Chelsea Manning, de bron van dat bewijsmateriaal. Assange staat terecht vanwege zijn journalistiek, vanwege zijn principes, niet vanwege zijn persoonlijkheid.’

Ze voegden toe:

‘Door de aandacht af te leiden van de principes van de zaak, verdringt de obsessie met persoonlijkheid de betekenis van de onthullingen van WikiLeaks en de mate waarin regeringen wangedrag voor hun eigen burgers verborgen hebben gehouden. Het benadrukt hoe Assange’s publicaties uit 2010 15.000 voorheen ontelbare burgerslachtoffers in Irak blootlegden, slachtoffers die het Amerikaanse leger zou hebben begraven. Het onderstreept het feit dat de Verenigde Staten proberen te bereiken waar repressieve regimes alleen maar van kunnen dromen: beslissen wat journalisten over de hele wereld wel en niet kunnen schrijven. Het onderstreept het feit dat alle klokkenluiders en de journalistiek zelf, en niet alleen Assange, hier terechtstaan.’

Wat de uitkomst van de hoorzittingen van het Hooggerechtshof van deze week ook mag zijn, het dappere voorbeeld van Assange en WikiLeaks in het blootleggen van macht dient als inspiratie voor wat kan worden bereikt door de kracht van waarheid, menselijkheid en mededogen.

De macht van de elite kan soms overweldigend lijken, grenzend aan onoverwinnelijk. Het is een vaak geciteerde zin, maar een essentiële waarheid: ‘Wij zijn met velen en zij zijn met weinigen’. In de basis zijn elitebelangen bang voor publieke macht. Daarin schuilt hoop.

De schrijfster Maria Popova benadrukte David Byrne, voormalig frontman van Talking Heads, als:

‘een van de laatste overgebleven idealisten in onze wereld – een tegenculturele kracht van helder en stralend optimisme, verwant aan Walt Whitman, die zo hartstochtelijk schreef over optimisme als een machtige kracht van verzet en een pijler van de democratie .’

In ‘One Fine Day’ , geschreven in samenwerking met Brian Eno, zingt Byrne een ‘levendige hymne van optimisme [die] tegen de stroom van onze tijd in rimpelt als een machtig tegencultureel volkslied van verzet en veerkracht.’

Het lied observeert ontroerend:

‘Schreeuwen en strijdkreten, van elk deel
kan ik die tranen zien, ze zijn allemaal waar’

Het besluit met een opbeurende noot:

‘Toen viel er een gemoedsrust over mij –
In deze moeilijke tijden kan ik nog steeds zien dat
we de sterren kunnen gebruiken om de weg te wijzen
. Het is niet zo ver, die ene prima –

‘Een mooie dag’

Die ene mooie dag ligt nog binnen ons bereik.