Engeland moet nu verandering zien teweeg te brengen, anders is het voorgoed verloren

Engeland vrijdag steeg er rook op uit een stad met iets meer dan 500.000 inwoners in West Yorkshire, namelijk de stad Leeds. Een zeer grote minderheid ging de straat op om te rellen. Een bus werd in brand gestoken; gebouwen en auto’s werden vernield; en politieagenten werden aangevallen, waarbij veel van hun voertuigen beschadigd raakten, waaronder minstens één politieauto die omver werd geworpen. De politie werd gedwongen het gebied te ontvluchten waar het geweld uitbrak, en daarna werden de relschoppers schijnbaar met rust gelaten om hun ravage voort te zetten.

Engeland – Leeds De directe reden voor deze explosie van geweld blijft vooralsnog onduidelijk, hoewel de media melden dat het begon met een soort “familie-incident”. De algemene reden voor deze rel is echter zeker bekend bij het hele land. Al tientallen jaren zien de gewone Engelse inwoners van Engeland hoe hun land wordt getransformeerd door de kolonisatie en herbevolking van hun steden en dorpen door nieuwkomers uit het buitenland.

Ze hebben naar de media en de politieke klasse gekeken voor een kritische beschouwing van wat er is gebeurd, en ze hebben niets anders gehoord dan het geluid van krekels. Als iemand onverstandig genoeg was om zich uit te spreken over wat er gebeurde, werd hij onderworpen aan beschuldigingen van ‘racisme’ en ‘xenofobie’ en werd zijn carrière op het spel gezet. Deze cultuur van censuur, die al snel leidde tot een cultuur van zelfcensuur, is buitengewoon effectief gebleken.

Voor de Engelsen voelt Engeland niet langer als hun thuis op een groot aantal plekken in het land. De burgerlijke liberalen die al lang pleiten voor multiculturalisme en etnisch pluralisme – en daarbij de retoriek van diversiteit en inclusie inzetten – zijn nu grotendeels verhuisd naar de rustieke dorpen van de West Country om te voorkomen dat ze te midden van de degradatie leven die ze zelf hebben gecreëerd.

Veel van de geïmporteerde volkeren die grote delen van Engeland hebben overgenomen, voelen zich noch Engels noch buitenlands. Veel van deze mensen zijn geboren in het VK en zijn misschien zelfs de kleinkinderen van immigranten, omdat ze altijd tot grote gemeenschappen hebben behoord die nooit zijn opgenomen in de nationale, inheemse cultuur van het land waarin ze leven. 

Als er ooit een tijd was waarin een robuust maar onpartijdig beleid van repatriëring voor een groeiende immigrantengemeenschap kon worden overwogen, dan lijkt het erop dat de tijd nu voorbij is. Misschien was er een moment in onze geschiedenis – misschien eind jaren zestig – waarop grote bedragen aan immigrantengemeenschappen hadden kunnen worden gegeven om terug te keren naar die landen waarmee ze nog steeds een band of gehechtheid voelden.

Gezien het feit dat veel van hun leden niet werken, grote uitkeringen van de staat claimen en de gewoonte hebben om te trouwen met nauwe verwanten en kinderen te baren die uitgebreide doorlopende gezondheidszorg nodig hebben voor de aangeboren kwalen die voortkomen uit bloedverwantschap, zouden dergelijke uitkeringen op de lange termijn waarschijnlijk veel minder veeleisend zijn geweest voor de belastingbetaler.

Maar er is zoveel tijd verstreken en de populatie van ontwortelde kolonisten is zo enorm gegroeid dat het nu blijkbaar te laat is voor zo’n maatregel, zelfs als het grootste deel van het land het zou steunen en een regering bereid was het door te voeren. Het zou kunnen werken voor de miljoenen nieuwkomers die de afgelopen jaren zijn gekomen, maar dat zou niet voldoende zijn om het probleem op te lossen waarvan de branden in Leeds gisteren slechts symptomen waren. Engeland lijkt op zijn beurt vast te zitten in een sleur. 

In zeer algemene termen is het eerlijk om te zeggen dat we in Engeland geen bevolking hebben, maar twee bevolkingen. We hebben de inheemse bevolking die vindt dat Engeland niet langer Engels is. En we hebben de kolonisten en hun nakomelingen, die zich noch Engels noch buitenlands voelen. Op hun beurt hebben we de ergste van alle situaties vanuit het perspectief van culturele stabiliteit en sociale cohesie. Aan de andere kant van het land, zij aan zij, leven twee ontheemde volkeren waartussen weinig communicatie of sympathie is: de ontheemde inheemse bevolking en de ontwortelde kolonisten.

De ontheemde inheemsen zijn nog steeds erfgenamen van een nationale cultuur, een reeks gewoontes en gebruiken, en een manier van politieke en burgerlijke participatie. Maar zoals we gisteren zagen bij de rellen in Leeds, zijn de ontwortelde kolonisten misschien ontworteld uit die landen waar in ieder geval weinig groeit, maar ze hebben de gewelddadige politiek van de woestijn en de hysterische gewoontes van de stam met zich meegebracht.

Hun manier van gedragen is volkomen vreemd aan het land waarin ze zich hebben gevestigd, van wiens cultuur ze zich stevig hebben afgescheiden. En hun wijdverbreide veronderstelling, zoals de county Yorkshire goed heeft geleerd door de vele jaren van bendeoorlogen en de verkrachting van Engelse meisjes, is dat minachting voor de inheemse bevolking volkomen respectabel is.

Engeland heeft nog maar heel weinig tijd, als er al tijd is. De controle over de situatie – met voorzichtige, stapsgewijze stappen om de verdwijning van Engeland te stoppen en de transformatie die het heeft ondergaan terug te draaien – moet nu worden gegrepen, anders is Engeland voorgoed verloren. Het zijn tenslotte niet de onrustige inboorlingen die alle kinderen krijgen, want ze zijn te druk bezig hun eigen families te scheiden, anticonceptie te plegen en zichzelf van de aardbodem te laten verdwijnen.

Het zijn de ontwortelde kolonisten die bij elkaar blijven, kinderen krijgen en grondgebied winnen. Als de Engelsen zichzelf niet moreel hervormen, de balans opmaken en nu handelen, verdienen ze het volledig om hun gedeelde thuis te verliezen. Binnenkort zal alles wat we tot nu toe hebben bedoeld met het woord ‘Engeland’, met al zijn instellingen, kunst, poëzie, muziek, landelijke gebruiken en glorieuze stadsgezichten, niet meer bestaan ​​en zal de ondergang van het land de bucolische dorpen van Devon omvatten, waar zelfingenomen liberalen zijn gevlucht en zich hebben verborgen voor de aankomende kolonisten.

Om het duidelijk te maken, want ik weet dat mijn woorden verdraaid zullen worden door mensen met kwade bedoelingen, bedoel ik met ‘inheems’ en ‘inheems’ niets raciaals. Ik bedoel degenen, ongeacht hun ras of religieuze overtuiging, die zichzelf zien als onderdeel van Engeland, als behorend tot Albion, als leden van een collectief geheel met al zijn geschiedenis en cultuur. Ik ben noch Angelsaksisch noch lid van de gevestigde kerk, maar ik ben Engels en de Engelsen zijn mijn volk.

Iedereen die naar Engeland komt om te blijven, zou zich verplicht moeten voelen om zich in te wijden aan het nationale leven. Maar weinigen hebben het gewicht van die noodzaak op hun schouders gevoeld, en dat is waarom we zijn waar we zijn: in een stadium waarin het land verdeeld is tussen twee ontheemde volkeren en zijn steden in brand staan.

De nieuwe Labour-regering zal het probleem dat ik heb benadrukt natuurlijk alleen maar verergeren. En daarom zal de enige hoop voor het VK over vijf jaar een hervormingsregering of een conservatieve regering zijn die volledig voldoet aan de politieke agenda van hervorming, met Nigel Farage aan het roer van de Tories, te beginnen met terugtrekking uit het Europees Hof voor de Rechten van de Mens, zodat het proces van het redden van Engeland daadwerkelijk kan beginnen.

Want het onderliggende probleem waar ik over heb gewaakt, is dat van een leiderschap dat niet patriottisch is en dus geen beleid of wetgeving heeft ontwikkeld, of zijn juridische organen helemaal niet heeft gebruikt, om de erosie van Engeland te voorkomen. 

Op dit moment lijkt Reform de enige partij te zijn voor wie patriottisme geen kwaadaardige connotaties heeft. Bij de recente nationale verkiezingen stemden miljoenen op Farage, en over vijf jaar zullen miljoenen meer stemmen op degene die de principes promoot waarop zijn korte campagne stond. Engeland moet een verandering zien of het zal voor altijd verloren zijn, en dat is verre van triviaal, want de overgrote meerderheid van onze onrustige inboorlingen heeft nergens anders heen te gaan.