Enkele simpele leugens uit Washington: wie is de terrorist en wie is het slachtoffer?

Er is geen Amerikaans belang dat wordt gediend door Israëli’s toe te staan ​​Palestijnen te doden, schrijft Phil Giraldi.

Er zijn weinig verrassingen gekomen uit het geweld dat is uitgebroken in Palestina en Israël. Israël, dat stevig de controle heeft over een groot deel van de media in de VS en West-Europa, heeft ervoor gekozen het in eenvoudige bewoordingen weer te geven: de Palestijnse “terreurgroep” Hamas heeft de Joodse staat aangevallen die evenredige stappen heeft ondernomen om zichzelf te verdedigen. Deze simplistische weergave van een veel gecompliceerder reeks interacties is opgepikt door veel van de pratende hoofden die in de Verenigde Staten doorgaan voor politiek commentaar, evenals door de volledig corrupte politici in Washington.

Opmerkingen die enige sympathie uitten voor de decennialange benarde situatie van de Palestijnen zijn zo schaars als de spreekwoordelijke kippenkippen, hoewel dat sentiment zelfs in het Congres groeit naarmate het Israëlische doden van burgers toeneemt. In feite kon ik aanvankelijk slechts vijf verklaringen vinden van democraten die op enigerlei wijze spijt hadden van het lijden dat werd toegebracht aan Arabische burgers in Gaza, Jeruzalem en op de Westelijke Jordaanoever. Een daarvan bestond uit opmerkingen van senator Elizabeth Warren over de reeks diefstallen van Palestijnse huizen die tot het recente geweld hebben geleid. Ze twitterde: “De gedwongen verwijdering van oude Palestijnse inwoners van Sheikh Jarrah is weerzinwekkend en onaanvaardbaar. De regering moet de Israëlische regering duidelijk maken dat deze uitzettingen onwettig zijn en onmiddellijk moeten stoppen. opiniestuk  getiteld “De VS moeten stoppen een apoloog te zijn voor Netanyahu.” Hij beschrijft dat de Israëlische premier “een steeds intoleranter en autoritairder soort racistisch nationalisme heeft gecultiveerd”.

Er was ook een korte berisping van Alexandria Ocasio Cortez tegen de burgemeesterskandidaat van New York City, Andrew Yang, die had getweet: “Ik sta achter het volk van Israël dat onder bombardementen komt te staan, en veroordeel de terroristen van Hamas. De mensen van NYC zullen altijd achter onze broeders en zusters in Israël staan ​​die het terrorisme onder ogen zien en volharden. ” AOC  antwoordde:  “Het was volkomen beschamend dat Yang probeerde op te komen dagen voor een Eid [Ramadan] -evenement nadat hij een op de borst bonzende steunbetuiging had gestuurd voor een staking waarbij negen kinderen omkwamen.”

Een veel sterkere opmerking kwam van congreslid Ilhan Omar, die van Somalische afkomst is, die de onwil van haar eigen partij afkeurde om de realiteit van de kwestie onder ogen te zien. Ze twitterde: “Sjeik Jarra wordt niet genoemd. Geen melding gemaakt van de al-Aqsa-aanval. Geen melding gemaakt van de 13 onschuldige kinderen die zijn omgekomen bij luchtaanvallen. Geen melding gemaakt van de voortdurende bezetting van miljoenen in een openluchtgevangenis. Je geeft geen prioriteit aan mensenrechten. Je kiest voor een onderdrukkende bezetting. ” Omar werd  vervolgens  door niet minder dan ex-staatssecretaris Mike Pompeo ervan beschuldigd “antisemitisch” te zijn.

En de Palestijnse afstammeling Rashida Tlaib zei  in een toespraak  voor het Congres: “Als je de verklaringen van president Biden en secretaris Blinken, generaal Austin en leiders van beide partijen zou lezen, zou je nauwelijks weten dat er überhaupt Palestijnen bestonden. Er is geen erkenning voor de aanval op Palestijnse families die op dit moment uit hun huizen in Oost-Jeruzalem worden gerukt of voor de vernieling van huizen; geen melding gemaakt van kinderen die worden vastgehouden of vermoord; geen erkenning van een aanhoudende campagne van intimidatie en terreur door de Israëlische politie tegen aanbidders die neerknielen en bidden en hun heiligste dagen vieren op een van hun heiligste plaatsen – geen melding gemaakt van Al-Aqsa, omringd door geweld, traangas, rook, terwijl mensen bidden.”

Geen van de commentaren had enige echte impact op het Witte Huis en de AOC’s waren bijzonder onhandig, aangezien Yang zich kandidaat stelt voor burgemeester in een stad met een aanzienlijke Joodse bevolking waaraan hij toegeeft, maar hij heeft helemaal niets te maken met het buitenlands beleid van de VS. AOC had haar kritiek op het leiderschap van haar eigen partij moeten richten, wat ze natuurlijk niet wilde doen.

Het meeste commentaar van de zogenaamde leiders van Amerika was voorspelbaar oorlogszuchtiger. Jen Psaki, de perswoordvoerder van het Witte Huis, citeerde de mening van president “Ik ben een zionist” Joe Biden, en meldde dat “de steun van de president voor de veiligheid van Israël, voor zijn legitieme recht om zichzelf en zijn volk te verdedigen, fundamenteel is en nooit zal afstand doen. Wij veroordelen de aanhoudende raketaanvallen door Hamas en andere terroristische groeperingen tegen Jeruzalem. ” Dit leverde een absurde reactie op van de nog meer gepassioneerde zionistische ex-president Donald Trump, die karakteristiek zowel agressief was als vol onwetendheid. Hij twitterde: “Toen ik in functie was, stonden we bekend als het Vredespresidium, omdat Israëls tegenstanders wisten dat de Verenigde Staten sterk achter Israël stonden en dat er snel vergelding zou komen als Israël werd aangevallen. Onder Biden, de wereld wordt gewelddadiger en instabieler omdat Biden’s zwakheid en gebrek aan steun voor Israël leidt tot nieuwe aanvallen op onze bondgenoten. Amerika moet altijd achter Israël staan ​​en duidelijk maken dat de Palestijnen een einde moeten maken aan het geweld, de terreur en de raketaanvallen, en duidelijk moeten maken dat de VS het recht van Israël om zichzelf te verdedigen altijd krachtig zullen steunen. “

Maar het was moeilijk om de enige voering te verslaan van de gouverneur van Florida, Ron DeSantis, die de titel “Israëls gouverneur” claimde, terwijl hij ook zijn staat kentekenplaten liet uitgeven   met de slogan “Florida staat bij Israël”. Hoe zit het met “Florida staat door Amerikanen” Ron? De Santis zei: “Hamas is een terroristische organisatie en Israël heeft het recht om zichzelf te verdedigen tegen terroristische aanslagen.” Inderdaad, de kernachtige uitspraak dat “Israël het recht heeft zichzelf te verdedigen” is wijd en zijd opgepikt in de VS. Of een ongewapend Palestina blijkbaar hetzelfde recht heeft, is voor veel Amerikanen geen punt van zorg.

Ook uit Florida komt  een soortgelijk bericht  van Democratisch Congreslid Ted Deutch die het argument promoot: “Laat je niet misleiden door verkeerde keuzes: Israël of Hamas. Als mij wordt gevraagd te kiezen tussen een terroristische organisatie en onze democratische bondgenoot, zal ik achter Israël staan. ” Ted is zelf joods en vertegenwoordigt een grotendeels joodse kiesdistrict.

En Ted interpreteert de situatie natuurlijk naar zijn eigen voorkeuren. Ook luistert hij, zoals veel democratische politici, naar de belangrijkste politieke donoren, van wie een  duidelijke meerderheid  voor de democraten naar verluidt joods is. Haim Saban, een Israëlisch-Amerikaanse Hollywood-producent en grote donor, zegt: “Ik ben een democraat, en helaas is er een extreem linkse vleugel van de Democratische Partij die wat voorlichting kan gebruiken over wat in ons Amerikaans belang is. Over Israël zou er geen argument mogen zijn. Het is de enige democratie in de regio en onze trouwste bondgenoot in de regio. “

Saban herhaalt natuurlijk een comfortabel argument over het steunen van Israël. Het is ook onjuist, aangezien Israël noch een bondgenoot, noch een democratie is en zijn acties volledig in strijd zijn met de werkelijke belangen van de VS. Objectief gezien is Palestina het slachtoffer geworden van de Joodse staat en niet andersom en kan Israël worden beschuldigd van genocide, massamoord of etnische zuivering, wat of hoe men het ook wil omschrijven. Men zou door kunnen gaan met pagina’s die de schendingen van de mensenrechten en oorlogsmisdaden beschrijven die de inheemse moslim- en christelijk-Arabische inwoners de afgelopen zeventig jaar hebben moeten doorstaan ​​door toedoen van de joodse Israëli’s.

Israël heeft zichzelf zelfs wettelijk uitgeroepen tot een Joodse staat met inferieure rechten voor de 20% van de bevolking die technisch gezien Israëlische staatsburgers zijn, maar bijna alle Palestijnse christenen en moslims. De Palestijnen die geen staatsburger zijn, vallen onder de door Israël opgelegde staat van beleg op de Westelijke Jordaanoever en hebben geen enkele rechten, inclusief het recht op leven. Israëlische soldaten die schieten om ongewapende Arabische burgers te doden, waaronder kinderen, worden bijna nooit gestraft en sommigen van hen worden zelfs als helden gevierd.

Noam Chomsky beschrijft de situatie vanuit een  Arabisch standpunt : “Je neemt mijn water, verbrandt mijn olijfbomen, vernietigt mijn huis, neemt mijn baan, steelt mijn land, zet mijn vader gevangen, doodt mijn moeder, bombardeert mijn land, verhongert ons allemaal , verneder ons allemaal, maar het is mijn schuld: ik heb een raket teruggeschoten. ” Het wordt nu algemeen erkend dat Israël een apartheidsstaat is, waarbij de Arabieren in het historische Palestina blijven wonen in wat praktisch een openluchtgevangenis is. In ruil daarvoor hebben de ongewapende Palestijnen af ​​en toe teruggeslagen voor zover ze konden, wat leidde tot een Israëlische reactie die bestond uit overweldigend militair geweld dat gebruikmaakt van ‘industriële’ ultramoderne wapens versus zelfgemaakte raketten om de onevenredige slachting te veroorzaken zoals die rechts plaatsvindt. nu.

Wat vooral verontrustend is aan de reactie van de Amerikaanse regering op wat er in Gaza gebeurt, is het gebrek aan enig echt Amerikaans belang dat wordt gediend door Israëli’s toe te staan ​​Palestijnen te doden. Integendeel, want Washington zal door bijna iedereen terecht de schuld krijgen van het mogelijk maken van Israëlisch gedrag. Even verontrustend is het weefsel van leugens en opzettelijke onjuistheden die worden gebruikt om de realiteit te verdoezelen en de ingenomen standpunten te rechtvaardigen. Is het een wonder waarom zoveel Amerikanen niet langer het gevoel hebben dat ze kunnen vertrouwen of geloven wat er uit de mond komt van politici in Washington en de bijbehorende reguliere media?