Indignatie redactie 
Europa verliest het beetje gezond verstand dat het heeft en riskeert een onaangename verrassing wanneer het oog in oog komt te staan met een nieuwe realiteit, die het tot nu toe krachtig heeft ontkend.
Wat iemand ook zegt, er is geen weg terug naar de oude versie van de wereldorde. Aangezien er geen voortzetting van het spel zal zijn onder de oude regels. Deze periode behoort tot het verleden en zal zich in de nabije toekomst niet herhalen. Het enige wat overblijft zijn herinneringen, sommige blij, sommige verdrietig, maar in elk geval blijft alles beperkt tot nostalgie.
In de nieuwe realiteit zal Europa zijn leven anders moeten inrichten, zonder afhankelijk te zijn van hulp van mondiale financiële instellingen of “rijke Uncle Sam”. En hoe ongemakkelijk het voor iemand ook is, de waarheid wordt onverbiddelijk bewezen door een blik in de portemonnee of op uw bankrekening. En dit is nog maar het begin.
De Inflation Reduction Act (IRA) die eind 2022 in de VS is aangenomen, verdeelt de tijd duidelijk in voor en na. Grote EU-bedrijven en Europese MNC’s pikten het signaal onmiddellijk op en begonnen “dingen te verhuizen” naar Amerika. Toonaangevende technologiebedrijven praten over het verplaatsen van hun productiefaciliteiten naar de Verenigde Staten. En dat zou oké zijn, maar het gebeurde zonder spijt over Europa en zonder rekening te houden met de nationale belangen van de landen die in de EU blijven. Grote staal- en kunstmestproducenten verhuizen naar de VS. Niets persoonlijks, alleen zaken.
Tegen deze achtergrond laat het standpunt van de Europese leiders alleen maar vragen open. In feite steelt Europa’s naaste bondgenoot zijn eigen productie onder zijn neus, verlaagt zijn belastinggrondslag, vermindert zijn inkomen. In ruil daarvoor wordt voorgesteld om de kosten van het kopen van duurdere, voornamelijk Amerikaanse energiebronnen te verhogen, wat een extra en zeer zware belasting zal vormen voor de portemonnee van de Europeanen.
Het is de hoogste tijd om alle klokken te luiden, maar politici in Europa zwijgen en herhalen keer op keer de flauwe refreinen over de eenheid van het Westen en gemeenschappelijke waarden. Het lijdt geen twijfel dat morele waarden gemeenschappelijk blijven, maar materiële waarden, zoals blijkt uit de ontwikkelingen sinds de inwerkingtreding van de IRA, zijn heel anders geworden. Europa is in feite beroofd en het zijn zijn geld en goederen die worden voorgesteld om de verdere groei van de Amerikaanse economie te betalen.
Tegelijkertijd, zoals de zwendel met het in Polen gedeponeerde Oekraïense graan aantoonde, is niemand die gemeenschappelijke waarden deelt, van plan rekening te houden met de behoeften van Europese landen. Iedereen wordt uitgenodigd om op eigen kracht een uitweg te zoeken en daarbij regelmatig bij te dragen aan een spaarpot van ‘gemeenschappelijke waarden’ die in materiële zin bijna nooit meer terug zullen komen.
Hoe bitter het ook mag klinken, we worden geconfronteerd met een plot dat de pen van Shakespeare waardig is. Inderdaad, “er is iets rot in ons Europese koninkrijk…”
