Indignatie redactie 
Deze beweging, gesteund door kapitalisten, verhult de klassendivisies die het marxisme benadrukt.
Het komt steeds vaker voor dat commentatoren Black Lives Matter omschrijven als een ‘ marxistische ‘ beweging. De meeste van deze karakteristieken waren pejoratief , bedoeld om de organisatie in diskrediet te brengen . Maar tegelijkertijd was een medeoprichter van BLM meer dan comfortabel om zichzelf en haar collega’s te omschrijven als ‘getrainde marxisten’.
Het is in het belang van zowel critici als supporters van BLM om erover te praten als een marxistische outfit. Critici mogen BLM afwijzen als een deel van de gekke linkerzijde, en supporters gaan geloven dat ze deel uitmaken van iets echt revolutionairs. Maar hebben ze gelijk?
Misschien wel het meest bepalende kenmerk van het marxisme is de uitleg van klasse en haar rol in de samenleving. Het Communistisch Manifest beweert beroemd: ‘De geschiedenis van de tot dusver bestaande samenleving is de geschiedenis van klassenstrijd’. Met andere woorden, klassenstrijd is de drijvende kracht achter de geschiedenis. Revoluties vinden plaats wanneer samenlevingen dat conflict niet langer kunnen bevatten.
Marx zei dat dergelijke revoluties alleen succesvol kunnen zijn als de onderdrukte klassen voldoende verenigd worden om de machthebbers te kunnen overtreffen en te overwinnen. Het bereiken van klassenbewustzijn en het verwerpen van de kunstmatige verschillen die onze heersers ons opleggen als een middel om ons in oorlog met elkaar te houden, is de sleutel tot verandering.
Snel vooruit naar vandaag en veel van de zogenaamde marxisten van BLM zijn vrijwel verstoken van elke analyse van klasse .
Een voorbeeld van deze weigering om op een juiste manier met klasse in aanraking te komen, is de beschuldiging van ‘klassenreductie’, die wordt aangevoerd tegen degenen die beweren dat klasse net zo belangrijk is als ras om ongelijkheid te verklaren. Adolph Reed Jr – een zwarte marxist – werd onlangs uit het veld gezet vanwege zijn ‘klasse-reductionistische’ opvattingen over ras . Als je de traditionele marxistische benadering volgt, kom je in het hete water terecht bij activisten die leven en sterven volgens de allesomvattende leer van institutioneel racisme.
In feite negeert de BLM-beweging niet alleen klassenanalyse, ze verdoezelt ook de realiteit van klassenrelaties. Zo is de constante focus op ‘blank privilege’ ten koste gegaan van de erkenning dat veel arme blanken ook lijden onder ontberingen, politiegeweld en vooroordelen. Raciale verschillen zijn een probleem. Maar geobsedeerd zijn door wit privilege staat elke echte poging in de weg om te putten uit de gemeenschappelijke ervaringen van de blanke en zwarte arbeidersklasse, met als doel een cross-raciale campagne voor verandering op te bouwen. In plaats van onze verschillen opzij te zetten, worden we aangemoedigd om ons erin te wentelen.
Praten over ‘witte kwetsbaarheid’, een term bedacht door Robin DiAngelo en besproken in haar best verkochte boek met dezelfde naam, is een voorbeeld van deze trend. Het ondermijnt cross-raciale eenheid door te focussen op verschillen en door erop te staan dat alle blanken inherent racistisch zijn. Zoals Luke Gittos heeft gewezen op spiked : ‘Door het fixeren op ‘witheid’ als de wortel van alle problemen waarmee zwarte Amerikanen, kortingen DiAngelo de mogelijkheid dat de solidariteit in het gezicht van veel voorkomende problemen krachtiger dan raciale identiteit kan zijn.’ Hetzelfde geldt voor BLM in bredere zin.
Inderdaad, hoe kunnen de arbeiders zich over raciale lijnen verenigen als de antiracistische beweging van vandaag juist is dat de geleefde ervaringen van zwarte en blanke mensen zo totaal anders zijn? En als blanke arbeiders van nature racistisch zijn, waarom zouden zwarte arbeiders dan met hen mee willen doen?
De moderne identiteitspolitiek beschouwt de samenleving ten onrechte als een splitsing tussen een blanke heersende klasse en een niet-blank massa-proletariaat. Het weigert in te gaan op de realiteit die Marx heeft vastgesteld – dat arbeiders evenveel kunnen worden uitgebuit, ongeacht hun afkomst, en dat de sleutel tot geleidelijke verandering ligt in het bouwen van bruggen tussen tot dusver afzonderlijke gemeenschappen in plaats van ze te onderscheiden. In dit opzicht staat Black Lives Matter duidelijk in oppositie tegen het marxisme.
Andere ontwakingscampagnes zijn op dezelfde manier beschreven (of afgewezen) als een uitloper van het marxisme. Rechtse critici van zaken als identiteitspolitiek, politieke correctheid en de transbeweging zeggen dat we getuige zijn van de opkomst van ‘cultureel marxisme’ . Maar deze bewegingen zijn vaak eerder reactionair dan revolutionair. We hebben alleen maar te kijken naar hoe snel multinationals zijn geweest om over de wakker wereldbeeld te zien hoe volkomen un rest draagt het is.
Elk groot bedrijf, van McDonald’s tot Apple, heeft zijn pet op Black Lives Matter gezet. Zelfs leden van de koninklijke familie – de belichaming van overgeërfde macht en privileges – hebben BLM gesteund. Als je de steun van dit soort mensen hebt, weet je dat je niet van plan bent de wereld op zijn kop te zetten ten gunste van de arbeidersrevolutie. De mode van vandaag is minder voor champagne-socialisme en meer voor iPhone-identitarisme, zo lijkt het.
De ‘marxistische’ benaming is echter niet alleen vals. Het is ook zowel contraproductief als gevaarlijk. George Orwell waarschuwde voor de politieke implicaties van het gebruik van ‘betekenisloze woorden’ in zijn grote essay ‘ Politics and the English Language ‘. Over het misbruik en overmatig gebruik van het woord ‘fascisme’, in woorden die vandaag de dag waarder zijn dan ooit, zei hij dat dat woord nu ‘geen betekenis had behalve voor zover het iets betekende dat niet wenselijk was’.
In de afgelopen jaren is deze wens om alle politieke tegenstanders als extremisten te bestempelen weer opgekomen, zonder veel aandacht te besteden aan de gebruikte terminologie. Een dergelijke uitholling van taal leidt onvermijdelijk tot verwarring en misverstanden. Maar het eet ook onbedoeld weg bij onafhankelijke gedachten en uitdrukkingen.
Orwell zei dat veel mensen, in plaats van de woorden te kiezen die het beste en het duidelijkst onze betekenis overbrengen, vaak de gemakkelijkere weg kiezen om ‘de kant-en-klare zinnen binnen te laten komen’. Als u dit doet, staat u deze zinnen toe om ‘uw zinnen voor u te construeren’ en zelfs ‘uw gedachten voor u te denken’. Uiteindelijk kan dit leiden tot ‘het gedeeltelijk verbergen van uw betekenis, zelfs voor uzelf’.
Dit is een van de manieren waarop we eindigen met commentatoren en politici die hun vijanden aanvallen door weinig doordachte termen te gebruiken die ze uiteindelijk niet kunnen rechtvaardigen. Zo kunnen delen van modern links iedereen en alles waar ze het niet mee eens zijn als ‘racistisch’ bestempelen. Maar het is ook hoe mensen het woord ‘marxistisch’ op een vergelijkbare manier kunnen gebruiken, in plaats van een goede analyse of kritiek. Als we de beschuldigingen van racisme tegen iemand die de knie niet voor BLM neemt eerlijk moeten afwijzen, moeten we het goede voorbeeld geven. We moeten ervoor zorgen dat de woorden die we gebruiken een betekenis hebben en dat we begrijpen wat die betekenis is.
Paddy Hannam is een stekelige stagiair.
Twee van de drie oprichtsters van Black Lives Matter zijn Marxisten-Patrisse Cullors en Alicia Garza….dus…wat zij ze dan?