Er zijn mensen die rijk zijn, en er zijn mensen die veel te besteden hebben.

Rijke mensen hebben de potentie om veel te besteden, maar veelal moeten ze daarvoor eerst bezittingen ‘liquideren’. Na verkoop van die bezittingen hebben ze het geld dat ze uit kunnen geven. Mensen met een hoog inkomen die het geld laten rollen, ogen rijk, maar zijn niet zelden platzak. Begraven onder de schulden. Want door dat hoge inkomen hebben ze ‘toegang’ tot krediet. Snelle auto’s, grote boten, dure huizen, en ‘kunst’ waar op de veiling astronomische bedragen voor worden neergelegd, maar die in een toenemend aantal gevallen geen ‘tijdloze’ kwaliteit bezitten. Ook het bezit van een ‘voetbalclub’, de ‘must-have’ voor mensen die willen pronken met hun inkomsten, zou ik niet aan willen merken als een blijk van rijkdom. Zeker niet nu door de ‘Coronamaatregelen’ de stadions leeg moeten blijven.

Er zullen lezers zijn die hier al langer lezen wat ik te melden heb, die menen dat mijn sombere verwachtingen over de ontwikkeling van de economie in ons deel van de wereld overduidelijk misplaatst waren. De prijzen van huizen gaan door het dak. De aandelen staan op recordhoogte. Het geld klotst tegen de plinten. Overheden houden iedereen uit de wind die een tegenvaller voor de kiezen krijgt. En ‘sparen’ loont minder dan ooit door negatieve rente.

Er valt veel voor te zeggen om klassieke rijkdom, het ‘bezit’, nu te ‘liquideren’ en de bloemetjes buiten te zetten. Waarom zou je het willen ‘oppotten’, als de overheid in geval van nood toch bijspringt? Is het ook niet beter voor de economie als de ‘omloopsnelheid’ van het geld wordt gemaximaliseerd? Is dat niet de les van de ‘kredietcrisis’, dat ‘austerity’ van een problematische situatie een zwart gat maakt? Moeten we juist daarom nu niet volop geld uitgeven aan onze ‘Groene Droom’? Wat maakt het uit dat dat geld er niet is? Dan schrijven we toch gewoon extra krediet uit, of zetten we de geldpers in de hoogste versnelling?

Onderdeel van die spagaat in onze kijk op wat ons nou welvaart brengt, en wat niet, en voor wie, is de kwestie van de ‘Coronamaatregelen’. Andermaal benadruk ik dat mijn medische kennis ontoereikend is om te beoordelen hoe gevaarlijk dat virus voor uw en mijn gezondheid is. De kritiek op het gevoerde beleid valt uiteen in twee groepen. De ene groep stelt dat er aanzienlijk doortastender opgetreden moet worden, en de andere groep stelt dat we volledig de weg kwijt zijn, omdat het niet veel meer is dan een flinke griepepidemie. Die laatste groep sleept de cijfers van de ‘oversterfte’ naar voren, waaruit blijkt dat de griepepidemie van 2016/17 tot nu toe meer mensenlevens heeft gekost dan ‘Covid-19’, in Nederland. Daar valt geen speld tussen te krijgen, maar wat dan gemakshalve wordt vergeten, is dat de weg naar het eind van het jaar nog lang is, de trend niet bemoedigend, en dat er in 2016/17 niet zulke vergaande maatregelen werden genomen om besmetting te voorkomen. Wat dan weer leidt tot speculatie over andere oorzaken dan ‘Covid’ voor een deel van het aantal doden, zoals minder goede zorg voor ‘Niet-Covid’ patiënten, uitgestelde behandelingen en suïcide door de slechte vooruitzichten.

Die hele zinloze ‘dialoog’ wordt gevoed en gevoerd door de ‘Corona-Melkers’. Of er rechtstreeks aan wordt verdiend, of dat men in dat spel slechts ‘sparringpartner’ is, maakt op zich niks uit. Wel voor uw beleving, als u met elke nieuwe ‘maatregel’ steeds bozer wordt, of waar u ‘mooie mogelijkheden’ ziet om nu eindelijk uw ‘Groene Droom’ te realiseren door gebruik te maken van deze crisis. Maar het zijn twee zijden van dezelfde munt. En het verandert niets aan de uitkomst. Journalisten, ‘kwebbelkousen’ op de televisie, en ‘experts’ die elkaar voor ‘rotte vis’ uitmaken verdienen er leuk aan. Alles wordt ‘verbouwd’ om gebouwen en de ‘leefomgeving’ aan te passen aan de laatste inzichten om onze samenleving ‘Corona-bestendig’ te maken. En wat ongemerkt ook wordt verbouwd, is wat we ooit de ‘economie’ noemden.

Nationaal en internationaal wordt ijverig gewerkt aan een geheel nieuw ‘systeem’, dat in de basis een omkering is van wat het tot nu toe was. Adam Smith bedacht dat de ‘Wealth of Nations’ toenam bij een stijgende productiviteit en vindingrijke oplossingen, waarbij ‘producenten’ en ‘klanten’ elkaar moesten zien te vinden op een ‘Open Markt’. Wie succesvol was als ‘producent’, zag zijn eigen persoonlijke waarde (bezit) groeien. Door vervolgens het gespaarde vermogen te investeren, met een passende rente als vergoeding voor het risico, omdat een investering immers ook mis kon lopen, en de investeerder dan zijn geld kwijt was, bleef iedereen scherp. De producent, degene die zijn of haar eigen geld inbracht om die productie te realiseren, en de klant, die het beste product wilde voor het laagste bedrag. Dat systeem was het ‘kapitalisme’.

Het werd gekaapt door bankiers, die met bergen ‘Fiat-Geld’, geld dat niet bestond, niet verdiend was, maar dat kon worden geleend aan ondernemers door afspraken met de Koning of regering van een land, een ware goudmijn was voor die bankiers. Ik heb daar al meermaals mijn licht over laten schijnen en u verwezen naar relevante artikelen die meer achtergrondinformatie gaven. Het was in de kern geen gezond systeem, omdat bankiers die niet ‘scherp’ genoeg waren, en geld verloren, altijd meer ‘nieuw geld’ uit konden lenen, binnen het raamwerk van de afspraken die gemaakt waren met de Vorst of regering. De enige bedreiging was de regelgeving, en het gevaar van particulieren die het werkelijke bestaande geld uit de circulatie haalden door het op te potten. Vermogen veilig te stellen voor een ‘regenachtige dag’ en ‘tegenvallende oogsten’.

Bij een oplopende schuldenberg hoort, in het kapitalisme, maar ook in het ‘Fiat-Geld’-gedreven systeem met commerciële banken als spin in het web, en de facto machtigste spelers in de wereld, een oplopende rente. Daar is inmiddels geen sprake meer van. De rente wordt kunstmatig laag gehouden, en zelfs negatief gemaakt, door ‘Centrale Banken’ die zo mensen met spaargeld (zoals pensioentegoeden) onteigenen. Om dat proces te kunnen controleren, en te voorkomen dat mensen met een ‘vermogen’ de wijk nemen naar landen waar de rente nog wordt gezien als een vergoeding voor het risico dat men loopt, wordt nu in ijltempo gewerkt aan het ‘digitaliseren’ van de ‘geldmarkt’. Met een ‘druk op de knop’ bent u dan rijk, of arm, afhankelijk van de grillen van degene die de ‘bestanden’ beheert. Dat systeem functioneert nu al in ons deel van de wereld, maar vergt nog wel dat elk alternatief voor de ‘digitale munt’ uit de vergelijking wordt gehaald. Anders ontstaat een ‘Zwarte Markt’ die de macht van de overheid ondermijnt.

Dat nieuwe systeem is niet écht nieuw. In het verleden noemden we het ‘communisme’. Of, wat mijn voorkeur heeft, ‘feodalisme’. Een systeem dat is gegrondvest op ‘credits’. Met de overheid die geeft, en neemt. Rijk is degene die veel subsidie krijgt, en arm is degene die niet ‘naar boven likt’, en ‘naar onderen trapt’. Recht op subsidie wordt verstrekt op basis van onduidelijke voorkeuren, die met het uur kunnen veranderen. Productiviteit is geen criterium meer. Bepalend is ‘toegang’. Nationaal en internationaal wordt er al volop mee gewerkt. ‘Sancties’ en ‘Pluk Ze’, alsmede het nog altijd snel groeiende imperium van tarieven, opslagen, kosten, accijnzen, boetes, léges, variabele ‘eigen bijdragen’ en noem alle creatieve manieren om te ‘sturen’ maar op.

De tragiek is, dat het onvermijdelijk een aanzuigende werking heeft op mensen die niet zouden weten hoe je iets moet produceren, maar die wel graag rijk willen worden. ‘Toegang’ tot overheidsfuncties en gesubsidieerde activiteiten is aantrekkelijk, omdat je dan veel geld uit kunt geven, en dus veel te besteden hebt. Maar ‘tussen je oren’ ben je gewoon een ordinaire struikrover die geen benul heeft van wat nodig is om de mensheid boven zichzelf uit te laten groeien. ‘Cronyism’, zoals volop zichtbaar is bij de Bidens, de Clintons en andere ‘ritselaars’ in de Amerikaanse politiek die al vele jaren druk zijn met ‘netwerken’, is een ziekte die gevaarlijker is dan ‘Covid’. De ‘Coronamelkers’ verliezen zich in het spel, en rollen kissebissend over straat, terwijl iedere notie van welvaart en welzijn uit beeld schuift. Eenieder claimt de beste bedoelingen te hebben, en grootste plannen, waarvoor ze veel geld vrij willen maken. Maar ze bedoelen ‘krediet’. Gunsten. Met schattingen van de waarde van wat we als onderpand inbrengen die kant noch wal raken.