Indignatie redactie 
‘Le Monde Diplomatique’ plaatste een uitgebreide nabeschouwing van ‘Russiagate’ van de hand van Aaron Maté. Naar zijn kritieken, gepubliceerd in de ‘alternatieve’ media, en in eigen beheer, heb ik u al verschillende keren verwezen. Maté is een ‘klassiek linkse’ Joods-Amerikaanse journalist waarvan er velen zijn, die zich al geruime tijd niet meer herkennen in de ‘Democratische’ partij, waar die is versmolten met de op imperialistische grondvesten gestoelde globalistische ‘Warparty’. In de huidige Amerikaanse politiek dus in feite ‘onafhankelijk’, en ook in de Europese context lastig te plaatsen.
Daarvoor was er al de vreemde oproep in de ‘New York Times’ waar ik eerder naar verwees, waarin de redactie aangaf dat China nu het grotere gevaar is, en dat ‘Washington’ er goed aan zou doen vriendschap te sluiten met ‘Moskou’. Vreemd gelet op de leidende rol die de krant had bij het aanjagen van de Russofobie de laatste tien jaar.
Russofobie is nog niet ‘uit’, en Chinafobie nog niet ‘in’. Daarbij kun je lastig stellen dat de nuance terug is als de ene fobie wordt ingeruild voor de andere. En in Europa zie ik dat ook niet snel gebeuren. Daarbij zullen bepaalde groepen politici, en journalisten, vasthouden aan het verketteren van alles wat Russisch is, al wordt het onze ondergang. En ook in de Verenigde Staten vindt je groepen op strategische lokaties in de politiek die zo’n doorgeslagen háát voelen tegen alles wat Russisch is, tenzij het Russen zijn die hun voeten kussen, dat het simpelweg onmogelijk zal blijken te zijn op goede gronden de bakens te verzetten.
Neem de kwestie van de onrust rondom de gemeenteraadsverkiezingen in Moskou die voor september op de agenda staan. Wat westerse media aanduiden als ‘de oppositie’ is een groep Russen die getrouwd is met westerse denkbeelden en ook op de been wordt gehouden met geld uit het westen. Bij alle verkiezingen maken zij opnieuw hun opwachting, maar onveranderlijk slaan zij electoraal geen deuk in een pakje boter. Wij in het westen lopen weg met activisten die in een museum copuleren als protest tegen de president, of die een ‘punk-concert’ ten gehore geven in een kerk, maar de gemiddelde Rus zit daar niet op te wachten.
De onvermijdelijke Aleksej Navalny, van Russisch/Oekraïense afkomst, staat bij ons weer volop in de belangstelling. Opgeleid/getraind in de Verenigde Staten waar hij in 2010 een jaar lang werd klaargestoomd in de cursus die opleidt tot ‘Yale World Fellow’, één van de vele programma’s die er in de Verenigde Staten zijn om de politiek in andere landen te ondermijnen. Het is geen studie, maar een ‘stoomcursus’/‘selectieprocedure’ van vier maanden om ‘talent’ op te sporen en in te voegen in bestaande ‘netwerken’. In ‘Now I know who my comrades are’, met als subtitel ‘Voices from the internet underground’, staat een stukje over een ontmoeting van de schrijfster, Emily Parker, die werkte op het ‘State Department’ onder Hillary Clinton, met Navalny, waarin het gaat over de beschuldigingen die er tegen hem worden geuit dat hij ‘CIA’-is. Maar zo steekt dat niet in elkaar. ‘Fellowship’-programma’s richten zich op beïnvloeding, waarbij de ‘nieuwe media’ en het internet volop gebruikt worden om een agenda te bevorderen waar de ‘Fellow’ zelf ook geen zicht op heeft.
Het succes van die strategie van beïnvloeding laat te wensen over, maar je begrijpt waar de paranoia vandaan komt die het idee voedt dat ‘de Russen’ beter zijn in dat spel dan ‘de Amerikanen’. Als het niet lukt om landen langs die weg om te ploegen en te veranderen in een puinhoop waar strijdgroepen elkaar 24/7 de hersens inslaan, kán het bijna niet anders of ‘de Russen’ zijn hen voor geweest. Het komt niet bij hen op dat die strategie wellicht ineffectief is in landen waar de cohesie te groot, en het bereik van het internet te klein is. Of dat die strategie hoe dan ook immoreel en onethisch.
‘New America’, waar Emily Parker mee verbonden is, is zo’n ‘NGO’ waar ik het in mijn vorige bijdrage over had, die geld krijgt van het ‘State Department’, en van een aantal extreem rijke donoren, waar je leuk kunt werken aan je ‘Regime Change’-loopbaan. Het budget is met iets van veertig miljoen per jaar niet direct bescheiden. De ‘Foundation’ ging door waar ‘Project for a New American Century’ ophield. Waar ‘PNAC’ gezien werd als ‘rechts’, wordt de ‘Foundation’ gezien als ‘links’, maar beiden zijn versmolten met de ‘Warparty’. De ‘Foundation’ bood particulieren en organisaties die affiniteit hebben met de globalistische agenda, maar kriegel werden van de ‘haviken’ in de PNAC, een mooi alternatief. De innige samenwerking met ‘Google’ is daar een mooi voorbeeld van.
Een ‘testimony’ voor het ‘judiciary subcomittee’ over de bedreiging van Google voor de democratie, wat op dit moment een populair thema is ter rechter zijde van het politieke spectrum, binnen en buiten de ‘Warparty’, door de censuur en repressie van politiek incorrecte websites waarvan vooral ‘conservatieven’ de dupe zijn, naast openlijke fascisten, voorzover ze geen vrienden van het ‘Nieuwe Amerika’ zijn, is ook iets voor mensen ter linker zijde om goede nota van te nemen. Gedenk de wijze woorden van Martin Niemöller.
En Navalny?
Die is net weer ontslagen uit het ziekenhuis, nadat hij in de gevangenis, waar hij verbleef wegens het organiseren van een niet geautoriseerde demonstratie, c.q. ‘opruiing’, een allergische reactie kreeg. Waarbij zijn arts, die hem niet heeft kunnen onderzoeken, en geen tests heeft kunnen doen, suggereerde dat hij wellicht vergiftigd is. Wat is het toch met dat gif? En als dat de ‘autoriteiten’ in Rusland zijn die met gif lopen te strooien, waarom zijn ze daar dan zo slecht in? Het begon ooit met Viktor Joesjtsjenko, vervolgens kwam Alexander Litvinenko voorbij, recent de Skripals, en nu weer Navalny. En steeds is het een drama voor de Russische ambities om de bladzij in de geschiedenis om te slaan, terwijl het volkomen onduidelijk is wat ‘Moskou’ erbij te winnen zou kunnen hebben. Daarbij komt dat geheime diensten tegenwoordig over een waslijst ‘trucs’ beschikken om lieden die hen niet aanstaan om zeep te helpen. Van varianten op de ‘Boston Brakes’ en andere noodlottige ongevallen, tot niet te traceren middelen die acute hartstilstand genereren, of van deze of gene een ‘basket case’ maken.
Na het akkefietje met Ivan Golunov, werkzaam voor een op Rusland gerichte, met westers geld gefinancierde propaganda-website in Letland, die valselijk werd beschuldigd van handel in drugs, greep het Kremlin in en werden de betrokken politiefunctionarissen ontslagen. Nu zag ik een foto voorbij komen van een lachende Navaly die mij een ander gevoel gaf dan bij het zien van een ernstig aangeslagen Golunov achter de tralies bij zijn voorgeleiding destijds. Dus wat speelt hier? Opnieuw corrupte justitiemedewerkers? Of hebben we te maken met een ‘False Flag’ propaganda-operatie bedoeld om de Russische politiek blijvend te ontwrichten, te beginnen in Moskou? En als dat laatste het geval is, zit Navalny dan in het complot? Of wordt hij opgeofferd, omdat hij hoe dan ook niet meer bruikbaar is, daar geen Rus hem nog een blik waardig gunt, buiten zijn ‘kliek’ van ‘Dollar-Russen’, en in musea copulerende ‘avantgardisten’ uit de betere kringen van het Moskouse establishment?
