Indignatie redactie 
Op de haatcampagnes volgen de kampen, zei de Italiaanse schrijver Primo Levi na zijn terugkeer uit Auschwitz. De hedendaagse haatcampagnes worden steeds feller en frequent. Zo roept de Franse polemist Eric Zemmour te wapen tegen de horden die onze identiteit al hebben kapotgemaakt en uit zijn op ‘le grand remplacement’.
Tribune
Eric Zemmour teistert al jarenlang de Franse tv-zenders met agressieve boodschappen rond de invasie van migranten. Op een ‘convention de la droite’ is hij eind september een stap verder gegaan, genoeg om het parket een onderzoek te doen openen voor aansporing tot rassenhaat. Op zichzelf geen sensationeel nieuws, ware het niet dat tv-zender LCI zijn toespraak 32 minuten lang rechtstreeks uitzond. Of hoe agressief racisme een dagelijkse banaliteit wordt.
LCI is een dochter van de grote zender TF1, eigendom van ondernemer Bouygues. Die uitzending heeft wel een vloed van protest uitgelokt en RTL heeft elke samenwerking met deze sulfureuze man opgezegd. Maar dat zoiets kon, geeft sterk te denken. LCI zelf mompelde dat het een vergissing inzake ‘format’ was, meer niet.
Toch moeten we LCI dankbaar zijn, aldus journalist Claude Askolovitch (www.slate.fr): Dankzij die uitzending zijn we rechtstreeks getuige geweest hoe smerig die man wel is. De krant Le Monde schreef in een bijtende commentaar dat men Zemmour moet behandelen voor wat hij is: een delinquent en een pyromaan die geen tribune mag krijgen.
Rechtse eenheid
De tribune waar hij zijn toespraak hield was de ‘convention de la droite’ georganiseerd door Marion Maréchal (ex Le Pen), kleindochter van Jean-Marie Le Pen en nicht van Marine Le Pen. Maréchal gaat haar eigen weg, los van het RN van haar tante. Haar project: rechts en uiterst-rechts samenbrengen rond een identitair project.
En alhoewel de rechtse Les Républicains (LR) dat afwijzen, is hun discours sterk in die richting opgeschoven. In zijn campagne voor herverkiezing in 2012 ging president Nicolas Sarkozy resoluut de identitaire toer op.
Er is rechtse eenheid op straat, bijvoorbeeld tijdens de recente “Marche contre le PMA pour toutes”, concreet de afwijzing van natuurlijk ouderschap voor lesbische koppels. Rechts en uiterst-rechts verwerpen dat in naam van de verdediging van de christelijke familie met vader als gezinshoofd.
Ook inzake migratie en islam leunt rechts steeds dichter aan bij het discours van uiterst-rechts. Niet alleen in Frankrijk ziet men een osmose tussen rechts en uiterst-rechts, dat is zo in Spanje, Oostenrijk, Italië, Duitsland, Vlaanderen (NVA-VB) …
Restauratie
Zemmour is een boegbeeld van dat project voor rechtse bundeling rond de verdediging van de identiteit. Niet alleen verdedigen: in zijn discours op de convention de la droite had hij het over een burgeroorlog tegen ‘bezetters wier jellabah hun uniform is”. Frankrijk is al teveel beroofd van zijn identiteit, het heeft nood aan een restauratie, terug naar het katholieke Frankrijk.
Dit is dus geen conservatief project, maar een reactionair, een project niet om te behouden wat er is, maar om terug te keren naar vroeger. Met de termen invasie en burgeroorlog schaart dit deel van rechts zich achter de stellingen van Renaud Camus over het “grand remplacement”: de ‘invasie’ van migranten zou deel uitmaken van een plan om de bevolking van Europa te vervangen door allochtonen. Die stelling werd onder meer ingeroepen door de tegenstanders van het Pact van Marrakech, de aanloop tot de regeringscrisis van vorig jaar in België.
“We hebben een restauratie nodig”, aldus Zemmour en compagnie, “omdat we ons niet kunnen neerleggen bij wat er nu is, onze identiteit is vernietigd”. Dit deel van rechts, rond Maréchal en Zemmour, voert oorlog tegen het “progressisme” dat de positie van de katholieke heteroseksuele blanke man heeft ondermijnd. Feministen en verdedigers van homorechten moeten teruggeschopt worden, de man moet zijn natuurlijke rol (leidende) kunnen spelen.
Ecologisch
Immigatie moet niet alleen teruggedrongen worden, remigratie mag in die redenering geen taboe zijn. Het idee van restauratie impliceert massale terugkeer van migranten, alleen zo kan het eigen land weer zuiver zijn. Een zuiverheid die ecologisch wordt ingekleed. Uiterst-rechts belijdt een eigen ecologie, waarin de verdediging van het eigen milieu, van de eigen identiteit, centraal staat. En die identiteit, dat is niet de Republiek en haar mensenrechten, nee, dat is het “eeuwige, katholieke Frankrijk”.
Banbliksems tegen dat gedachtegoed volstaan niet. Lieden als Zemmour hebben hun luidsprekers, ze hebben tribunes in talrijke media, onder meer de krant Le Figaro. Ze rekenen op de angst die bijv. de steekpartij in het politiegebouw in Parijs uitlokt, om hun stellingen te doen indringen. Misschien droomt Zemmour ervan in 2022 kandidaat voor het Elysée te worden, al wil Marion Maréchal dat misschien ook.
Identitair links
Bovendien helpt een deel van de linkerzijde hen door zelf een discours rond identiteit te promoten. Het ‘dekoloniseren van de geesten’ speelt rechtse identitairen in de kaart, het elementaire kernbegrip van links, solidariteit, wordt opzij geschoven voor discours rond identiteit, vaak met volslagen blindheid voor uiterst-rechtse bewegingen aan de kant van het moslimfundamentalisme. En voor het onrustwekkende ‘identitair’ beleid van hindoenationalist Modi in India.
Het neemt soms ridicule vormen aan, zoals schuldbekentenissen rond de voorrechten verbonden aan de eigen identiteit. Uiterst-rechts, van welke ‘identiteit’ ook, kan zich alleen maar in de handen wrijven.
