Indignatie redactie 
EU – Brussel wil een breed europees defensiebeleid uitdragen, maar kun je – gezien het gemiddelde IQ van de Europese Commissie – hen daarvoor wel de verantwoordelijkheid toevertrouwen? Een artikel waarin we betogen dat kernwapens in handen van de Europese Unie een nachtmerrie zijn. En: hoe de NAVO de westerse samenleving hersenspoelt met haar anti-Rusland oorlogsspelletjes en de burgers voorbereidt op een Derde Wereldoorlog.
Nu de boeren in opstand komen, de economie achteruitgaat en de traditionele partijen in verval raken, zou je denken dat de Europese Unie genoeg aan haar hoofd heeft om zich zorgen over te maken. Toch houden de uiterst afstandelijke elites ervan om groots te denken. En wat is groter dan kernwapens? Zo zijn ze uiteindelijk gevallen voor één van de typisch botte provocaties van Donald Trump. De voormalige – en waarschijnlijk toekomstige – Amerikaanse president heeft gewaarschuwd dat de NAVO-leden die niet genoeg aan defensie uitgeven, onder zijn toezicht niet op Amerikaanse bescherming kunnen rekenen.
Bij uitstek verstandig – waarom blijven de in verval rakende, maar nog steeds relatief rijke EU-landen zich gedragen als defensiebedelaars? De dreiging van Trump heeft tot verschillende voorspelbare meltdowns geleid.
Het Witte Huis baalde van de ‘verschrikkelijke en losgeslagen’ retoriek van een man die, in tegenstelling tot de huidige president Joe Biden, niet samen met Israël toezicht houdt op een genocide. Go figure, zoals ze in de VS zeggen. Aan de andere kant hebben veel Republikeinen blijk gegeven van demonstratieve onverschilligheid, zo niet van regelrechte instemming. En dat weerspiegelt zeker ook wat veel gewone Amerikanen denken; dat wil zeggen, als ze überhaupt aan Europa denken.
En alsof die Grote Enge Trump nog niet genoeg schade had aangericht, kwam daarna het Pentagon, dat (soort van) onthulde dat Rusland bezig is met het bouwen van zo niet een Death Star, dan tenminste iets even sinisters daarbuiten in de ruimte: opnieuw een Spoetnik-déjà vu, zoals Amerika’s grootste filosoof had kunnen zeggen. Dat alles uiteraard tegen de achtergrond van onophoudelijke NAVO-bangmakerij, die er, naar het schijnt, vooral in is geslaagd de NAVO-lidstaten schrik aan te jagen.
Geen wonder dus dat binnen de EU/Europa de reacties op de treiterende uitval van Trump werden gekenmerkt door ernstige verlatingsangst. Eén van de symptomen ervan was een oproep aan het blok – of de Europese NAVO-leden; de kwestie is vaag: het oprichten van een eigen kernmacht.
Op de één of andere manier heeft Christian Lindner, de Duitse minister van Financiën, tijd vrijgemaakt van het vernietigen van de staatsbegroting in een economie (die zijn kabinetscollega, kinderboekenauteur en minister van Economie, Robert Habeck, zojuist als ‘dramatisch slecht’ heeft bestempeld) om een artikel te schrijven waarin Frankrijk (die zijn kernwapens niet ondergeschikt maakt aan de NAVO) en Groot-Brittannië (zelf niet meer in de EU) – twee kleine kernmachten – worden opgeroepen om als de nieuwe veiligheids-suikeroompjes in te grijpen door hun nucleaire paraplu’s boven alle anderen uit te breiden.
Katarina Barley, de eeuwig fris ogende vice-president van het Europees nepparlement en de beste EU-verkiezingskandidaat van de Duitse sociaal-democraten – een partij die een zeer impopulaire regering leidt terwijl ze in de peilingen met uitsterven bedreigd is – en Manfred Weber, hoofd van de conservatieve fractie in het Europees Pnepparlement, hebben de zaken algemener gehouden: ze suggereren eenvoudigweg dat de EU op de één of andere manier haar eigen doemscenario-wapens moet krijgen.
Donald Tusk, die onlangs opnieuw is opgericht als de onderkoning van Polen, heeft soortgelijke geluiden gemaakt. Nou ja, details zijn niet belangrijk, toch? Die houding van ‘ingrijpen en we zien wel wat de gevolgen zijnt’ is immers een doorslaand succes gebleken in Oekraïne.
In werkelijkheid is dit geen door Trump veroorzaakt probleem: dat, in een wereld met meer dan één kernmacht, de Amerikaanse nucleaire paraplu over elke andere plaats dan de VS zelf fundamenteel onbetrouwbaar is – en dat alleen maar kan zijn –, is natuurlijk een eeuwigdurend, structureel probleem. Degenen die realisme verkiezen boven wensdenken hebben dit altijd begrepen.
Henry Kissinger bijvoorbeeld, een sinistere maar soms brutaal openhartige beoefenaar van realpolitik, legde het al in de jaren vijftig – misschien wel het meest beknopt in een televisie-interview in 1958 – iets meer dan tien jaar na het aanbreken van het nucleaire tijdperk uit.
Als een cliënt in het buitenland zo hevig of succesvol zou worden aangevallen dat alleen een Amerikaanse nucleaire aanval nog zou kunnen reageren, zou iedere Amerikaanse president – welke verdragen er ook zijn of welke beloftes ook zijn gedaan – altijd voor een onmogelijke keuze staan: de cliënt laten vallen of een vergeldingsaanval op Amerika zelf ondergaan.
Het is waar dat er verschillende beleidsmaatregelen zijn bedacht om dit dilemma te verzachten (‘beperkte’ kernoorlog, het delen van kernwapens, of de middellangeafstandsraketten van de NAVO uit de jaren tachtig), maar in werkelijkheid kan dit niet worden opgelost.
Toch staan we hier. Een EU die aan historisch geheugenverlies lijkt te lijden, produceert geruchten over een zoektocht naar eigen kernwapens. Niet de kernwapens die zich sowieso al in het aan de VS verbonden Europa bevinden, in de nationale arsenalen van Frankrijk, Groot-Brittannië en op Amerikaanse bases in vijf NAVO-landen, zodat we er in ieder geval al aan gewend zijn, maar andere kernwapens, nieuwe kernwapens. Nukes waarvan de acquisitie, de politiek en de regels allemaal nog moeten worden uitgewerkt. Wat kan er fout gaan? Alles, echt. Maar laten we wat gedetailleerder zijn.
In de eerste plaats hebben de elites van de EU en Europa, zoals verwacht, onmiddellijk blijk gegeven van verdeeldheid en verwarring.
Hoewel niemand de roep om kernwapens als een uitdaging voor de VS bedoelde, was het in wezen nog steeds te veel voor hardcore Atlanticistische compradors: de Duitse minister van Defensie, Boris Pistorius, het boegbeeld van de NAVO secretaris-generaal Jens Stoltenberg, en het hoofd van de defensiecommissie van het Duitse parlement – en “gekscherend” “Volkssturm”-nostalgisch (geen grapje) – de über-havik Marie-Agnes Strack-Zimmermann, haastten zich allemaal om het onbedoeld licht subversieve idee in bedwang te houden dat Europa mogelijk zelfstandig zou kunnen proberen iets belangrijks te doen op zijn grondgebied. Vergeet dat maar! Een huis dat zo tegen zichzelf verdeeld is, is geen veilige plek om kernwapens te bezitten.
In de tweede plaats zijn kernwapens uiteraard bedoeld voor extreme noodsituaties, een middel als laatste redmiddel, hetzij ter afschrikking, door de dreiging van vergeldingsmaatregelen als alles toch verloren is (het doel van de plannen van Groot-Brittannië en Frankrijk’s arsenalen) of, op zijn best, in een situatie van een dreigende, catastrofale nederlaag. Eén implicatie van dit feit is dat de beslissing om ze te gebruiken zou eindigen bij één persoon of een zeer compacte groep die zich in een bunker zou nestelen.
Wie zou dat zijn in het geval van de EU? Het hoofd van de Europese Commissie bijvoorbeeld? Iemand als Ursula von der Leyen, een zelfpromotie voerende, kortzichtige en roekeloze machtsgrijper, vrij van enige electorale legitimiteit, die werkelijk de VS dient en niet Europa? Succes ermee!
En hoe zou de EU het feit kunnen overwinnen dat zo’n uiteindelijke beslisser ook nationale loyaliteiten zou hebben: een Est of een Pool misschien, van staten die hun eigen riskante agenda’s hebben en, om eerlijk te zijn, nationaal(istische) complexen? Of misschien iemand uit Spanje of Griekenland, dat wil zeggen uit landen die wellicht grotendeels kunnen ontsnappen aan de directe gevolgen van een grootschalige strijd in Midden-Europa, en daarom geen redelijke prikkel zouden hebben om Madrid of Athene te laten verbranden om een laatste punt te maken.
Of Letland of, inderdaad, Duitsland? Zet een commissie op (unanimiteitsregels of meerderheidsstemming over wanneer je op de allerlaatste rode knop moet drukken?), en het enige wat je krijgt is een vermenigvuldiging van botsende brlangen en verdeelde loyaliteiten.
Ten derde, meer in het algemeen: kunt u zich voorstellen dat de huidige EU – of iets dat daaruit voortkomt – in het bezit is van massavernietigingswapens? Dat wil zeggen, een club van staten waarvan de meeste nu koppig medeplichtig zijn (het Internationaal Gerechtshof moet vervloekt zijn) aan een voortdurende genocide in het Midden-Oosten (begaan door Israël tegen de Palestijnen), waarvan er vele een pathologische obsessie hebben met kruistochten tegen Rusland, en geen van hen kan zelfs maar begrijpen dat de grootste bedreiging voor hun soevereiniteit afkomstig is van hun ‘bondgenoten’ in Washington.
En dat brengt ons bij het laatste en meest fundamentele probleem: dit hele debat over kernwapens voor Europa is gebaseerd op bizarre, kortzichtige premissen die verraden dat de EU en Europa politiek verreweg niet volwassen genoeg zijn om over zulke wapens te beschikken (als een staat dat ooit zal hebben).
Want als dat wel zo zou zijn, dan zouden de strategen en politici één simpel feit eerlijk erkennen en bespreken: een kernmacht zou elke mogelijke levensgevaarlijke tegenstander moeten afschrikken, dat wil zeggen, natuurlijk, inclusief de VS. Toch zijn dit dezelfde leiders die eenvoudigweg hebben genegeerd dat de grootste oorlogsdaad, ecoterrorisme en sloop van vitale infrastructuur tegen de EU – de vernietiging van de Nord Stream-pijpleidingen – door Washington werd gelanceerd, hetzij hands-on of via proxy’s.
“Produceer europees, koop europees”, dat lijkt het motto van een continent in verwarring, geconfronteerd met de dreiging van een zelf veroorzaakt conflict met Rusland en het risico van Amerikaanse terugtrekking. Volgens de Europese Commissie moet de EU gereed, bewapend en autonoom zijn.
Dit is in ieder geval ook de essentie van de Europese Defensiestrategie (EDIS) en het investeringsprogramma (EDIP) die gisteren door de Europese Commissie zijn aangenomen en gepresenteerd. Maar het afdoen van de oogkleppen lijkt voor sommigen erg moeilijk. De Duitsers en Nederlanders zijn tegen elke nieuwe gezamenlijke lening en de beschuldigingen van protectionisme vliegen door de lucht zodra de zinsnede “koop europees” wordt uitgesproken.
“Wapenaankopen blijven een voorrecht van de lidstaten. Wij gaan ze niet vervangen. Defensie bestaat uit de legers en is een exclusieve bevoegdheid van de lidstaten. We moeten voorkoómen dat er verwarring ontstaat. De koper blijft de gebruiker, en in het geval van bewapening zijn dat de legers en dus de staten.”
De Hoge Vertegenwoordiger voor het Buitenlands en Veiligheidsbeleid, de Spanjaard Josep Borrell, werd gedwongen deze verduidelijking te geven tijdens de presentatie van het project, omdat er zoveel misverstanden waren. De führerin van de Europese Commissie Ursula von der Leyen, die ooit als Duitse minister van Defensie haar hele krijgsmacht had uitgehold (en dus uitermate geschikt voor haar huidige topfunctie), heeft in hoge mate bijgedragen aan deze verwarring met de aankondiging van haar voornemen om een commissaris voor Defensie te benoemen als zij wordt herbenoemd voor een tweede termijn.
“Er is vandaag geen Europese Defensiecommissaris, alleen een commissaris die verantwoordelijk is voor de defensie-industrie. Hiervoor zouden de verdragen moeten worden gewijzigd, en dat zal niet morgen gebeuren. Je moet heel voorzichtig zijn met wat je zegt”, waarschuwde Thierry Breton, ontwerper van de gisteren gepresenteerde strategie. Nòg een afwijzing voor Ursula von der Leyen van de leden van haar college.
Er is een sfeer van het einde van de regeerperiode waarneembaar en veel commissarissen praten over de fouten en vergissingen die zijn gemaakt door de führerin, met wie de betrekkingen vaak conflictueus zijn geweest.
“Wij zijn hier niet om te kopen, maar om de voorwaarden te creëren om samen te werken, om de industriële basis van de EU te versterken, niet om deze te financieren”, benadrukte hij. Thierry Breton, die al verantwoordelijk was voor het mobiliseren van de farmaceutische industrie in de EU tijdens de pandemie, raadpleegde vertegenwoordigers van de defensie-industrie om te zien wat er ontbreekt en de knelpunten te begrijpen, om zo zijn strategie voor te bereiden. Alles om het militair-industrieel complex te pleasen…..
Ursula von der Leyen was hem te slim af en onthulde de grote lijnen vooóórdat het voorstel werd aangenomen, om te schitteren in haar toespraken voor de Veiligheidsconferentie van München – het was bij deze gelegenheid dat ze de benoeming aankondigde van een commissaris voor Defensie – en vervolgens voor het Europees nepparlement. “We staan op een belangrijk moment. Europa staat aan het einde van een lange periode van vrede. Het heeft zijn waakzaamheid verminderd, maar heeft zijn vermogen behouden om alle technologieën te ontwikkelen die nodig zijn voor individuele en collectieve verdediging”, legde Breton uit.
“Geconfronteerd met een uitputtingsslag of een conflict met hoge intensiteit, moeten we een versnelling hoger kunnen schakelen”, betoogde de Franse commissaris. “In het segment van de munitieproductie zijn we overgegaan op een oorlogseconomie en we stellen voor dit te doen voor de gehele productie van de defensie-industrie.
Wij moeten klaar zijn. We moeten de productiecapaciteit vergroten en samen sneller produceren op EU-grondgebied”, betoogde hij. “We hebben alles wat we nodig hebben in de EU.” Er zal ook een register van beschikbare Europese wapens worden aangelegd. Een Europese FMS (Foreign Military Sales), naar het voorbeeld van de Amerikaanse FMS voor buitenlandse militaire verkopen, zou Europese fabrikanten helpen door de levertijden te verkorten.
EU-staten kopen 68% van hun wapens bij de Verenigde Staten, omdat ze niet weten of de Europeanen deze capaciteiten op voorraad hebben. Ook adviseert de commissaris om bedrijventerreinen te financieren die stilgelegd zijn, maar wel klaar zijn voor gebruik als er vraag naar is. “Dit is allemaal heel goed, maar er zijn middelen nodig”, waarschuwde hij.
Maar het geld ontbreekt en zodra er over de financiering wordt gesproken, worden de Eurocraten verscheurd. “We moeten voldoende budgettaire ambitie hebben. Daarom ben ik van mening dat we nu binnen twaalf maanden de mogelijkheid moeten voorbereiden van een ad hoc en aanvullende investering in defensie, in de orde van grootte van honderd miljard euro”, betoogt Thierry Breton.
Het idee van een nieuwe lening wordt verdedigd door de Franse president Emmanuel Macron, de Estse premier Kaja Kallas en de Belgische premier Alexander de Croo, drie leden van de liberale familie. Geld speelt in Brussel geen rol, en waar tien jaar geleden een miljard nog veel geld was vliegen ze nu in vele tientallen over de toonbank.
“Het zou relevant zijn voor de EU-landen om een garantie te geven zodat de Europese Commissie een schuld kan uitgeven om uitzonderlijke uitgaven te financieren die ons allemaal aangaan”, betoogde Emmanuel Macron tijdens de conferentie voor de steun aan Oekraïne in Parijs op 27 februari. Maar Berlijn wil niets horen over gezamenlijke leningen. De Nederlanders zitten op dezelfde lijn. “Het zal ingewikkeld zijn met de Duitsers, maar we moeten het debat volwassener maken omdat het een rationele oplossing is”, legt een Europese diplomaat in Brussel uit.
Het Europese Defensie-investeringsprogramma zal beginnen met de toewijzing van 1,5 miljard euro die gepland is voor defensie tijdens de herziening van de meerjarige begroting van de EU. Thierry Breton moest vechten om dit bedrag op te leggen. Het was niet gepland in de eerste versie van het door Ursula von der Leyen ingediende project. Vervolgens werd de lijn voor defensie toegevoegd en het toegewezen bedrag overleefde alle bezuinigingen die de lidstaten nodig hadden om akkoord te gaan.
Deze begrotingslijn moet het mogelijk maken de strategie te lanceren, als deze in 2025 wordt aangenomen. Het doel is om de financiering van industriële productiecapaciteiten in de defensiesector voor alle soorten bewapening in de periode 2025-2027 te ondersteunen. Onmogelijk om alles te doen, denkt men in Brussel. Er zullen keuzes gemaakt moeten worden. De ‘oerknal’ zal de volgende meerjarenbegroting 2028-2034 zijn, legt een Europese functionaris uit die bij het project betrokken is.
“Als er een onverwachte existentiële dreiging opdoemt, stellen we een doel om de financiering te bereiken en te vinden. Als de noodzaak om burgers te beschermen tegen onvoorzienbare gevaren geen existentiële bedreiging is, weet ik niet over wie we het hebben”, aldus commissaris Breton. “Onze reactie komt laat. Deze strategie hadden we in september kunnen voeren”, erkende Thierry Breton. Waarom te laat ? Ursula von der Leyen had het project opgeschort omdat Duitsland financieringsvoorstellen weigerde.
Zij maakte geen melding van defensie tijdens haar State of the Union-toespraak in september 2023, voorafgaand aan de bijeenkomst van het nepparlement in Straatsburg. Het was wachten op het debat dat volgde. Vervolgens sprak ze over de strategie die in voorbereiding was, nadat ze was ondervraagd over het gebrek aan vermelding van defensie door de voorzitter van de EVP-fractie, haar landgenoot Manfred Weber.
Maar ze noemde het investeringsprogramma niet vanwege de bedenkingen van Berlijn, vertelde een hoge Europese functionaris. “Ursula von der Leyen is nog steeds zes maanden te laat met de toelichting. “Het is een echt probleem voor leiderschap”, zei hij.
Oekraïne zal profiteren van strategische steun van de EU om zijn defensieproductiecapaciteiten te verbeteren, maakte Breton gisteren bekend tijdens bovengenoemde presentatie van de nieuwe strategie voor de Europese defensie-industrie. “Het zal profiteren van het programma voor gezamenlijke overnames en we bereiden de integratie van zijn defensie-industrie in onze defensie-industrie voor. Dit is een primeur”, verzekerde hij. Oekraïne is kandidaat voor het lidmaatschap, maar de onderhandelingen zijn nog niet begonnen en de integratie ervan zal onmogelijk zijn zolang het land in conflict is met Rusland.
De EU is een groot blok landen in een steeds onstabieler en wettelozere wereld waar de steeds bredere proliferatie van kernwapens onvermijdelijk zal zijn. Hypothetisch gezien zou een dergelijke entiteit een kandidaat zijn voor het bezit van dergelijke wapens.
Maar in werkelijkheid ontbeert de EU drie essentiële kwaliteiten om zelfs maar te overwegen deze te verwerven: zij is veel te verdeeld, zij heeft geen serieus idee van haar eigen belangen als los van en zelfs tegengesteld aan de VS, en zij ontbeert een elite die op afstand kunnen worden toevertrouwd met wapens die de wereld kunnen beëindigen. Daar is het natuurlijk niet de enige. Maar is één VS op planeet Aarde niet al erg genoeg?
Dat brengt ons bij het privé-leger van de VS dat in het Westen de NAVO wordt genoemd.
De NAVO is bezig met haar grootste oefening sinds het einde van de Koude Oorlog. Steadfast Defender 2024 zal enkele maanden duren en omvat ongeveer 90.000 troepen, meer dan 50 marineschepen, 1.100 grondvoertuigen (waaronder minstens 133 tanks en 533 gepantserde troependragers) en 80 verschillende soorten vliegtuigen (vliegtuigen, helikopters en drones).
Alle leden van de alliantie zullen deelnemen, evenals Zweden, dat inmiddels is toegetreden. Het is echter niet alleen een kwestie van aantallen en duur. Het enorme evenement is ook om nog twee redenen bijzonder: de ene redelijk eenvoudig, de andere ingewikkelder en serieus onderzoek waard.
Simpel gezegd zal de oefening regionale defensieplannen testen, wat de NAVO sinds het einde van de Koude Oorlog niet meer heeft gedaan. Een politiek voordeel van het terugkeren naar dergelijke gedetailleerde plannen is dat ze, in essentie aan Washington- via het SACEUR-kantoor van de NAVO – een hefboomwerking bieden om Europese regeringen aan de lijn te krijgen door troepen, uitrusting en geld ter beschikking te stellen.
Dat is waar The Economistmet met voldoening op wees tijdens de top van Vilnius vorig jaar, toen dit alles in gang werd gezet. De opmerking van de Russische vice-minister van Buitenlandse Zaken Alexander Grushko is juist: de manoeuvre markeert een “onherroepelijke terugkeer” van het bondgenootschap naar de Koude Oorlog-modus, hoewel ook dit slechts een nieuw hoogtepunt is in een lange periode van agressieve ontwikkeling.
Het is dan ook geen verrassing dat de vijand die het doelwit is van dit denkbeeldige gevecht Rusland is (ook al verschijnt het alleen als een “bijna gelijkwaardige tegenstander” (in de officiële aankondiging van Steadfast Defender).
De ingewikkelder kwestie is dat de oefening werd voorafgegaan door een ware aanval van propaganda – of, in moderne NAVO-taal, cognitieve oorlogsvoering. Eén van de aanwijzingen dat dit opzettelijk is gebeurd, is dat het westerse denktank/informatieoorlogsplatform, het Institute for the Study of War (ISW), Rusland vooraf al beschuldigde van deelname aan “een informatieoperatie om het puur “defensieve” verkeerd voor te stellen. Denk aan de oude vuistregel: waar het Westen anderen van beschuldigt (bijvoorbeeld genocide) is het juist datgene wat het Westen meestal zelf doet.
In werkelijkheid waren de NAVO-vertegenwoordigers en spin-masters (officieel en in de gedaante van academici en denktankexperts), politici en journalisten een verhalend spervuur aan het opzetten. Via officiële verklaringen, interviews en zelfs fantasiescenario’s in Tom-Clancy-stijl werd het westerse publiek, vooral in de EU, ertoe aangezet zich een enge – en nabije – toekomst voor te stellen waarin Moskou een invasie van de Europese NAVO-lidstaten lanceert.
In die zin is ” Defender” niet alleen een terugkeer naar de patronen van de Koude Oorlog, maar ook naar de donkere toon van de meest virulente en gevaarlijke fasen ervan, bijvoorbeeld het begin van de jaren tachtig. Denk aan diepgevroren Hollywood-klassiekers uit de Koude Oorlog, zoals “Firefox”, waarin Clint Eastwood een Sovjet-superjet steelt, of (het origineel) “Red Dawn”, waar dappere Amerikaanse tieners heldhaftig sterven terwijl ze kwade Russen (en Cubanen!) afweren. die midden in het hart van Amerika waren geland. Dat soort sfeer.
Het is belangrijk op te merken dat er niets vanzelfsprekends is aan deze propagandablitz. De NAVO zou haar grote manoeuvre kunnen uitvoeren, maar er minder ophef over maken. Of vergezeld gaan van een andere, minder scherpe boodschap, waarbij de nadruk wordt gelegd op de nodige zorgvuldigheid op het gebied van de veiligheid, maar zich onthoudt van gedetailleerde verklaringen over de vermeende acties van Rusland, morgen, als het ware.
Daarom is dit cognitieve oorlogsoffensief opzettelijk. Het werd zo ver gedreven dat, na de eerste golf van paniekzaaierij, zelfs het formele boegbeeld van de NAVO, Jens Stoltenberg, het angstzweet kreeg en zich genoodzaakt voelde iedereen eraan te herinneren dat er “geen directe dreiging” bestaat.
Laten we eens kijken naar enkele voorbeelden van dit opmerkelijke propaganda-offensief:
NATO-lid Zweden, dat bij het begin van de manoeuvre nog geen NAVO-lid was, haastte zich om voorbeeldige verbale strijdbaarheid te tonen: de opperbevelhebber, generaal Micael Bydén, drong er bij zijn mede-Zweden op aan zich “mentaal voor te bereiden” op oorlog, terwijl minister van Civiele Defensie Carl-Oskar Bohlin benadrukte dat “oorlog naar Zweden zou kunnen komen.” (Het lijkt erop dat het opgeven van de neutraliteit je angstiger kan maken.)
Gedeeltelijk in reactie op Bydén deelde de Duitse minister van Defensie Boris Pistorius vervolgens zijn wilde inschatting dat een Russische aanval op een NAVO-land binnen minder dan tien jaar zou kunnen plaatsvinden.
Tijdens een persconferentie vervolgde de voorzitter van het Militair Comité van de NAVO, “onze eigen” admiraal Rob Bauer, door dezelfde toon aan te slaan, het gesprek, zij het met meer details. Bauer sprak over operaties om de strijdkrachten van het bondgenootschap decennialang vorm te geven, een historisch ongekende mate van integratie tussen de NAVO en de nationale defensieplannen, en ‘veerkracht’ die moet worden gecultiveerd door een gehele ‘samenlevingsbenadering’ van oorlog en aan de voorbereiding op oorlog. Dit alles klinkt misschien hoogdravend. Het zou echter een vergissing zijn om dit niet serieus te nemen.
Dergelijke retoriek geeft aan dat de NAVO zichzelf opwerpt als een op de achtergrond actieve, maar toch dominante politieke kracht, en openlijk de hele samenleving – over al die “ongekend” geïntegreerde nationale regeringen en in vredestijd – claimt als haar legitieme en permanente actieterrein. Als je goed luistert naar de heerszuchtige opmerkingen van Bauer, uitgesproken op een toon van strenge vermaning, kun je niet anders dan beseffen dat Steadfast Defender 2024 niet alleen over 2024 gaat, of over legers.
Het is bedoeld om politieke en sociale trajecten voor de toekomst uit te stippelen. Britse generaals zijn deze kant van het NAVO-propaganda-offensief blijven illustreren met herhaalde publieke overpeinzingen over de noodzaak om de dienstplicht (weer) in te voeren en plannen te maken voor een oorlog tegen Rusland.
Het spervuur van de NAVO-oorlogsbesprekingen gaat ook niet alleen over Rusland. In zekere zin gaat het zelfs nog meer over de samenlevingen van de Europese NAVO-lidstaten: een heel duidelijke herinnering dat hun soevereiniteit ongeveer evenveel waard is als die van Griekenland toen de ‘trojka’ van westerse opperheren in 2015 aanklopte. Niets van dit alles is verrassend natuurlijk: als sleutelinstrument voor Amerikaanse controle en Europese (zelf)onderwerping is de NAVO altijd een door en door imperialistisch (in de technische, niet polemische zin van het woord) instrument voor Amerikaanse machtsprojectie en -controle geweest in Europa.
Nu de EU zich aan Amerika onderwerpt tot op het punt van ernstige zelfbeschadiging, is Bauers stijl om Europeanen te vleien alleen maar consistent. Er is echter iets opmerkelijks aan de manier waarop de NAVO nu schaamteloos haar wil tot macht toont, vooral tegen de achtergrond van Donald Trump, een verklaarde NAVO-vijand, nu de man die het meest waarschijnlijk de Amerikaanse presidentsverkiezingen eind dit jaar zal winnen: dit zou wel eens het laatste heuglijke feit voor de NAVO kunnen zijn.
Laten we voor de massamediale afhandeling van het berichtenoffensief rond Steadfast Defender 2024 slechts twee voorbeelden kiezen. De hyperpopulaire Britse tabloid The Sun was zo bot als je zou verwachten en hamerde zijn lezers met de kop: “Maak je klaar voor oorlog: de NAVO roept de grootste mondiale strijdmacht in decennia op met 90.000 troepen om binnen enkele dagen te beginnen met ‘Steadfast Defender’ WO3-oefeningen.” De rest van het artikel is net zo sensationeel als de titel belooft, inclusief beschuldigingen van een Russisch plan om al in 2025 op “Dag X” aan te vallen.
Waar gaat dit allemaal over?
De meest beangstigende interpretatie zou zijn dat de NAVO al vastbesloten is om Rusland te bestrijden, wat er ook gebeurt. Dat zou hoogst irrationeel en suïcidaal zijn, maar aan de andere kant heeft het Westen de laatste tijd niet veel rationaliteit getoond. Noem het de ‘Baltische Kamikaze’-verklaring van het NAVO-gedrag. Onze gok: we zijn er gelukkig nog niet helemaal.
Begrijp ons niet verkeerd: we zijn er zeker van dat er gekken in de NAVO (en de EU) zijn die graag oorlog zouden willen voeren, liever gisteren dan morgen. In dat opzicht zijn de geruchten over Kaja Kallas, de zogenaamde ijzeren dame van Estland, die wordt afgeluisterd voor het de facto ministerie van Buitenlandse Zaken van de EU, zeer verontrustend. Maar wat waarschijnlijker is, is een rommelig intern compromis: waar sommigen al oorlog willen, spelen anderen voor iets anders: compensatie voor de dreigende nederlaag van het Westen in Oekraïne.
Dit geldt vooral omdat het Westen een catastrofale fout heeft gemaakt. Door Oekraïne bijna als een de facto NAVO-lid te behandelen, heeft het land ervoor gezorgd dat de nederlaag van Kiev tegen Rusland de geloofwaardigheid van het bondgenootschap bijna net zo grondig ter discussie zal stellen als wanneer een officieel NAVO-lid zou zijn verslagen: overbelasting heeft gevolgen. Daarom is het nu dringend nodig om veel ophef te maken over de mate waarin het bondgenootschap klaar is en vooral de nieuwere, oostelijke leden van de NAVO wil verdedigen.
Maar laten we even uitzoomen: er is een ironie die grote strategen als admiraal Bauer missen: als je de ‘veerkracht’ van een ‘gehele samenlevingsbenadering’ wilt, dan moet je samenleving in principe tevreden zijn, terwijl de elites genieten van de ultieme reservevaluta van de politiek – fundamentele legitimiteit, die het staatsbestel in stand houdt, zelfs als de geregeerden het in grote mate oneens zijn met de heersers. Dat soort overeenstemming komt echter alleen voort uit vertrouwen, en dat is precies wat al te veel burgers van de EU, en ook van de VS, niet meer hebben.
Oorlog – en de voorbereiding op oorlog – blijven in wezen politieke activiteiten, maar niet op de kortzichtige manier die de NAVO nu toepast: samenlevingen doordrenken met het gevoel van een grote dreiging van buitenaf kan een tijdje werken. Op de niet zo lange termijn zal het echter nutteloos zijn als er twee dingen gebeuren: de dreiging van buitenaf blijft uit, en in plaats daarvan blijft de frustratie die de meeste mensen in hun eigen leven voelen van binnenuit komen.
Dat is trouwens wat de Sovjet-Unie heeft gedood, die, zoals sommige nabootsers van de Koude Oorlog van de NAVO zich misschien kunnen herinneren, stierf terwijl ze tot de tanden bewapend was en decennia lang een hele ‘samenleving’-defensie-indoctrinatie had beoefend.
De enige oplossing is de-escalatie. Maar de psycho-gehandicapten die hier in de EU en de VS de leiding hebben (een werkelijk gevaarlijke groep met historisch geheugenverlies, pathologische neigingen en vooroordelen) volgen koppig de baas van de bende, en zijn ze ver verwijderd van de realiteit over wat elk land zou moeten nastreven – een weg die leidt naar een beter leven, naar een ontwikkeling van meer ethische en morele relaties met de wereld, een plek die ver verwijderd is van hun belangen voor de menselijke ontwikkeling.
Ze zijn zo trots om deel uit te maken van de wereldbende, die samen genocides begaat, hun eigen landen vernietigt en alle politiek aanstuurt die de globalisten willen opleggen. Natuurlijk zouden kernwapens een mooie versiering zijn in het huis van de ‘leiders’. Het nucleaire porno-tijdperk.
Wat een verspilling van creatieve energie (van ons, de burgers). Als ze nu maar zouden proberen het leven van onschuldige mensen te redden, het internationale recht zouden volgen, een teken van fatsoen tonen…
