EU – Brusselse staatsgreep stap dichterbij

Europese wetgevers hebben woensdag plannen goedgekeurd om het nationale veto voor EU-lidstaten op te heffen in de laatste poging tot machtsgreep door Brussel om de controle van nationale regeringen weg te nemen. Het publiek mag niet merken dat deze staatsgreep op het punt staat plaats te vinden, dat de Europese Unie als gemeenschap van soevereine staten wordt afgeschaft en dat er een superstaat wordt gecreëerd zonder enige instemming van het volk.

Het Europees nepparlement heeft woensdag ingestemd met het plan om het nationale vetorecht van de EU-lidstaten op te heffen. Het besluit maakt deel uit van een voorgestelde hervorming van de Europese Unie die tot doel heeft de macht van Brussel te centraliseren door die van de nationale regeringen te verkleinen.

In totaal steunden 291 parlementsleden het voorstel van de radicale Verhofstadt-groep, EP-leden onder leiding van aartsfederalist Guy Verhofstadt (zie foto), om de verdragen van de Europese Unie te wijzigen ten gunste van grotere centralisatie en het beperken van de soevereiniteit van de lidstaten. Het besluit werd aangenomen met een meerderheid van slechts 17 stemmen, nadat een fractie van conservatieve parlementaire fracties zich aanzienlijk tegen het besluit had uitgesproken.

In het plenaire debat over de kwestie dinsdag beweerde Guy Verhofstadt (die in de Brusselse wandelgangen de “Belgian mental and dental patient” wordt genoemd) dat vetorechten waren gebruikt door lidstaten die gedesillusioneerd waren door het traject van de Europese Unie om het blok te ‘chanteren’, een nauwelijks verhulde grap tegen de Hongaarse premier Viktor Orbán, die heeft geweigerd sancties op te leggen als gevolg van de door de Europese Unie voorgestelde wijzigingen in de collectieve begroting van het blok om de Oekraïense oorlogsinspanningen verder te financieren.

In reactie daarop beschuldigde het Poolse parlementslid Jacek Saryusz-Wolski de federalisten in het Europees nepparlement ervan te proberen “de EU te transformeren van een gemeenschap van soevereine staten in een superstaat”.

Sariusz-Wolski nam ontslag uit de werkcommissie onder leiding van Verhofstadt uit protest tegen de ontwikkeling van het plan, dat de Europese Commissie verder zou politiseren, Brussel exclusieve bevoegdheden zou geven over verschillende kwesties, waaronder het milieu, onderwijs en volksgezondheid, en de noodzaak van unanimiteit tussen de lidstaten op belangrijke beleidsterreinen zou wegnemen.

Het Poolse parlementslid noemde de maatregel een “stille staatsgreep met communistische wortels”. Vicevoorzitter van de Fractie van de Europese Conservatieven en Hervormers (ECR), Rob Roos, schreef op X/Twitter : “In Straatsburg ligt onze democratie begraven.”

Het wijzigen van het EU-verdrag blijft echter een kwestie die unanimiteit tussen de regeringen van de lidstaten vereist. Hongarije en Polen, zelfs onder een potentieel liberale regering onder leiding van Donald Tusk, blijven gekant tegen de plannen, en verschillende andere landen hebben hun grote bezorgdheid geuit over wat veel critici zien als een nieuwe machtsgreep die de belangen van grotere lidstaten zal dienen en die vooral de belangen van de grotere lidstaten zal behartigen en verdere soevereiniteit van de lidstaten naar Brussel zal overhevelen.

Met het oog op de aanneming van het Verhofstadt-plan wordt het verrassende besluit van ongeveer een derde van de Nederlandse parlementsleden om zich niet herkiesbaar te stellen plotseling begrijpelijk. Het was al die tijd duidelijk dat de nationale soevereiniteit op weg was naar een exit en dat de nationale parlementen totaal onbelangrijk zouden worden, of zelfs helemaal zouden worden afgeschaft.

Met andere woorden: zelfs als Wilders erin slaagt een coalitieregering samen te stellen, zal deze in principe niet meer gezag hebben dan bijvoorbeeld een gemeentelijke regering. Tegen de tijd dat hij aan de macht komt, heeft het demissionaire kabinet Rutte hoogstwaarschijnlijk tpch ingestemd met het plan Verhofstadt.

Machtsconcentratie in Brussel

We zien hier hetelfde gebeuren als destijds met de Europese Grondwet. Er waren toen veel tegenstanders en uiteindelijk, onder druk en chantage, stemde zelfs de meest resistente lidstaat, Groot-Brittannië, ermee in.

Dit verdrag werd slechts geblokkeerd door twee referenda, in ons land en in Frankrijk. Het invoeren van het Verdrag ging toen niet door maar werd – met dank aan Mark Rutte, dankzij zijn “inlegvelletje” (wat uiteindelijk toiletpapier bleek te zijn) in ingekorte vorm aangenomen en omgedoopt tot het Verdrag van Lissabon. De geschiedenis van het zogenaamde Grondwettelijk Verdrag bewijst dus dat zelfs de meest resistente mensen onder druk, zonodig smeergeld en chantage in de loop van de tijd kunnen inbinden.

Hier is de druk echter zeer groot, en de instrumenten die de Europese Commissie tot haar beschikking heeft zijn veel krachtiger dan in de tijd waarin ze probeerden het Grondwettelijk Verdrag erdoor te drukken. Destijds kon de Commissie geen fondsen blokkeren, zoals nu wel het geval is. Het zou een lidstaat niet tegen de muur kunnen zetten op grond van gekunstelde beschuldigingen met betrekking tot bijvoorbeeld de zogenaamde rechtsstaat.

Het arsenaal aan middelen voor afpersing en chantage is tegenwoordig veel groter en wordt actief gebruikt. De Franse Marine Le Pen zei dat de Italiaanse premier Giorgia Meloni niet voor het immigratie- en herplaatsingspakket wilde stemmen, omdat zij geloofde dat een zeeblokkade nodig was, en niet dit soort ineffectieve maatregelen. Ze werd echter bedreigd met de blokkering van een deel van de Italiaanse herstelfondsen en ze bezweek voor de druk omdat ze, zoals we inmiddels weten, een aanval van de financiële markten op Italië riskeerde.

Eerder eisten Duitsland en Frankrijk eerder dit jaar al de intrekking van het vetorecht in de EU die het begin van het einde markeert van de soevereiniteit van de Europese naties. Kleinere landen in de EU vrezen een einde aan hun soevereiniteit, omdat landen met een grotere bevolking het recht zullen hebben om beslissingen aan anderen op te leggen, of ze het er nu mee eens zijn of niet.

De Duitse minister van Buitenlandse Zaken Anna Lührmann vertelde toen aan Euractiv: “Dit is een van de mogelijkheden die we willen onderzoeken om onze positie als wereldspeler in het gemeenschappelijk buitenlands en veiligheidsbeleid van de EU te behouden”. Ze voegde er ook aan toe dat “het een belangrijk signaal zal zijn op andere beleidsterreinen als we dit jaar overgaan tot stemming met gekwalificeerde meerderheid” en en liet toen al doorschemeren dat dit zal gebeuren.

Een gekwalificeerde meerderheid wordt bereikt als aan twee voorwaarden tegelijkertijd wordt voldaan:
– 55% van de lidstaten stemt vóór – in de praktijk betekent dit 15 van de 27 landen
– het voorstel wordt gesteund door de lidstaten waarvan de bevolking minstens 65% van de totale EU-bevolking vertegenwoordigt.

De Franse minister van Europese Zaken Laurence Boon en Anna Lührmann zeiden toen dat beide landen het belangrijk vinden om vóór de uitbreiding van de Europese Unie de unanimiteit in de Europese Raad op gebieden als buitenlands beleid en belastingen af ​​te schaffen. Dit betekent bijvoorbeeld dat Brussel in de hele EU een vlaktaks kan invoeren, of zelfs meer betrokken zou kunnen raken bij de oorlog in Oekraïne of waar ook ter wereld.

Momenteel kan een land, zelfs als het het niet eens is met een EU-besluit, er een veto over uitspreken. Een voorbeeld hiervan is Hongarije, dat meerdere keren zijn veto heeft gebruikt om besluiten die het niet accepteert, tegen te houden.

Parijs en Berlijn hebben betoogd dat het opheffen van het veto een verandering is die mogelijk is zonder de EU-verdragen te wijzigen, een punt dat door een aantal Europese partijen fel wordt betwist, omdat het niet alleen Brussel enorme macht zou geven, maar ook de grootste landen zoals Duitsland en Frankrijk. Dit zou de EU vervolgens in staat stellen een liberaal immigratiebeleid, groene regels en diverse andere progressieve doelstellingen in te voeren, zonder enige belemmering van Hongarije en andere kleinere, conservatieve landen.

Overigens zijn nu al deze twee landen de grootste profiteurs van de EU. De huidige situatie is dat Parijs en Berlijn hun macht gebruiken om onevenredige hulp te krijgen, waardoor de armste landen van de EU in de steek worden gelaten. Zo produceerden Duitsland en Frankrijk vorig jaar 42% van het totale bbp van de EU. Tegelijkertijd ontvingen zij in 2022 bijna 80% van alle verleende EU-steun.

Het afschaffen van het unanimiteitsbeginsel in de gebieden waar het stemmen in de Europese Raad nog steeds bestaat, zou neerkomen op het wegnemen van de soevereiniteit van Nederland, Hongarije, België, Polen, Bulgarije, Roemenië en andere kleinere landen. Het heeft er veel van weg dat het doel van Brussel is om een ​​gecentraliseerde superstaat te creëren waarin de lidstaten steeds meer hun belang en zelfbeschikking verliezen.

Brussel denkt door steeds meer bevoegdheden weg te nemen van de nationale staten en deze over te brengen naar Brussel op die manier een ​​Verenigde Staten van Europa te creëren over de hoofden van de burgers heen.

Tegenstanders in Brussel  waarschuwen tegen de ontwerpresolutie zelf, omdat naar hun zeggen onder de co-rapporteurs werd gezegd dat de resolutie zó moest worden geformuleerd dat de meest radicale voorstellen verborgen zouden blijven en zouden worden herschik, zodat ze zelfs binnen het kamp van de politieke tegenstanders, van communistisch links tot de uiterst rechts, geen weerstand zouden oproepen. Daarom is de resolutie volgens hen een ‘lichte’ versie, een versie die opzettelijk is vervalst om het ware radicalisme van wat er op de 110 pagina’s van het rapport staat te verbergen.

De eerder gehouden Conferentie over de Toekomst van Europa was slechts een opzetje. Achthonderd vertegenwoordigers van het zogenaamde maatschappelijk middenveld waren bijeen. Ze werden onderworpen aan coaching en gehersenspoeld met de hulp van subieuze NGO’s, om zo de boodschap in hun mond te leggen dat het Brusselse establishment door het bredere publiek gehoord wilde worden. Dit had niets te maken met een openbare raadpleging. In werkelijkheid werd de inhoud van de conferentie geschreven in de kantoren van de Europese Commissie en de Spinelli Group.

Het is vermeldenswaard dat de auteurs van de resolutie van het Europees nepparlement verwijzen naar het Ventotene Manifest van Altiero Spinelli, een Italiaanse trotskistische communist. Zijn manifest wordt als eerste aangehaald, gevolgd door de verklaring van Schuman als tweede.

Dit laat duidelijk zien dat dit idee van wijziging van het EU-verdrag geworteld is in de communistisch-marxistische visie op Europa, waar natiestaten worden afgeschaft en waar democratie feitelijk niet bestaat. Deze toekomstige “democratie” zal in die visie, net als in het communisme, geleid worden door de dictatuur van revolutionaire partijen. Het Ventotene Manifest zegt verder dat het een stabiele federale staat zal zijn met een Europees leger, enz.

Voor de goede orde: dit project om de EU-verdragen te hervormen is communistisch van aard en verwerpt het christen-democratische concept van Schuman. De Spinelli-groep, die co-auteur was van de voorstellen, is een informele groep in het Europees nepparlement. Ze beweren federalisten te zijn, maar hun project is in werkelijkheid antifederalistisch.

De Verenigde Staten van Europa

Als je in een federatie naar de Duitse Bundesrepublik, Zwitserland of de Verenigde Staten kijkt, zijn de samenstellende delen van de federatie gelijk of bijna gelijk. Elke staat in de Verenigde Staten heeft twee vertegenwoordigers in de Senaat. Duitse Länder (bondsstaten) zijn vrijwel gelijkwaardig vertegenwoordigd in de Bundesrat. Hetzelfde geldt voor de Raad van Staten in Zwitserland. In de Europese Unie daarentegen is het stemgewicht van de lidstaten evenredig aan hun bevolking.

Dit is dus niet alleen een antidemocratisch project, maar ook een antifederalistisch project, ook al noemen ze zichzelf federalisten. Ze staan ​​eigenlijk verre van federale concepten. Het zijn centralisten, een soort groep politieke ideologen, waarvan sommigen zelfs fanatics zijn, mensen die een superstaat willen bouwen op de ruïnes van natiestaten, waar een politieke oligarchie op onverklaarbare wijze zal regeren en zal ontsnappen aan de democratische controle van de burgers.

Onder de voorgestelde wijzigingen in de EU-verdragen bevindt zich ook deze nogal revolutionaire regel vergeleken met de regel die tot nu toe van kracht was: daaropvolgende verdragen zouden worden aangenomen door een 4/5 meerderheid van de lidstaten. Aan de andere kant zal dit eerste verdrag, dat naar verluidt baanbrekend is en een dergelijk beginsel zou introduceren, unaniem moeten worden aangenomen, toch?

Het gevaar is, nu het is aangenomen,dat het niet meer nodig zal zijn om de wil van sommige lidstaten serieus te nemen als deze kan worden omzeild. Dit is merkwaardig, want nergens in een internationale organisatie bestaat zoiets dat een wettelijke, constitutionele handeling van een organisatie anders dan met unanimiteit wordt aangenomen.

Een andere revolutionaire verandering betreft de manier waarop de bevoegdheden van de Unie worden toegewezen. Tot nu toe zijn het – in ieder geval in theorie, want in de praktijk ligt dat toch een beetje anders – de lidstaten die de Unie nieuwe bevoegdheden verlenen. Daarentegen zou het volgens dit nieuw voorgestelde verdrag officieel mogelijk worden voor de Unie om zichzelf nieuwe bevoegdheden toe te kennen en te beslissen over de bevoegdheden van de lidstaten.

Tot een paar dagen geleden bestond er, althans op papier, volgens artikel 5 het zogenaamde beginsel van overdracht. Dit betekent dat de Unie alleen die bevoegdheden heeft die haar door de lidstaten zijn toegekend en die in de verdragen zijn opgesomd.

Daarentegen wil de Groep Verhofstadt de overdracht van tien bevoegdheidsgebieden aan de Unie invoeren, waarvan twee als exclusieve bevoegdheden op het gebied van klimaat en milieu, en acht als zogenaamde gedeelde bevoegdheden. Gedeelde bevoegdheden, zo zegt het verdrag, zijn die waarbij de Unie voorrang heeft bij de uitoefening ervan, en lidstaten kunnen alleen optreden voor zover de Unie deze bevoegdheden niet uitoefent.

Kortom, het is de Unie die voortaan zal beslissen over de bevoegdheden en reikwijdte van de soevereiniteit van de lidstaten, en niet andersom. De soevereiniteit binnen de Europese Unie berust dus niet langer bij de lidstaten, maar bij de Unie zelf, en de eerstgenoemde wordt door het verdrag ondergeschikt gemaakt. Overigens wordt de euro verplicht voor alle EU-leden. Dat is ook de reden waarom wij vinden dat het niet lang duurt eert de lidstaten simpele ‘Länder’ worden: het zullen gewoon staten van de Europese Unie zijn, net zoals er Duitse staten zijn.

Immigratie

In de “oude” situatie is economische immigratie de exclusieve bevoegdheid van de lidstaten op basis van de bestaande Europese verdragen, maar dit wordt in de praktijk niet gerespecteerd. Het migratiepact, dat momenteel wordt afgerond, met zijn herplaatsingsprincipe, geeft de EU bevoegdheden die niet door de lidstaten zijn verleend.

En in termen van toekomstige bevoegdheden: als je al deze bevoegdheden doorneemt die de EU zou krijgen – milieu, klimaat, bosbouw, volksgezondheid, grensoverschrijdende transportinfrastructuur, buitengrenzenbeleid, buitenlandse zaken, binnenlandse veiligheidszaken, defensiezaken, civiele zaken, defensie, industrie, onderwijs… er blijft niet veel meer over voor de lidstaten. De bevoegdheden van de lidstaten zullen daarom residuaal en gedeeltelijk zijn.

Hieraan wordt het grote hoofdstuk van de culturele revolutie, of genderideologie, toegevoegd, waar overal in het Verdrag ‘gelijkheid tussen mannen en vrouwen’ wordt vervangen door het concept ‘gender’. En dit is om opgenomen te worden in de catalogus van zogenaamde Europese waarden. Dan zal – om maar wat te noemen – het niet toestaan​​van homohuwelijken in een lidstaat een schending van de rechtsstaat vormen, zoals begrepen in de nieuwe EU-definitie.

Voeg daarbij dat artikel 7, waarmee Polen en Hongarije al jaren onder vuur liggen, gewijzigd kan worden zodat het gebrek aan respect van een land voor de rechtsstaat kon worden vastgesteld en het genoemde land niet langer met unanimiteit zou kunnen worden gestraft, maar met een meerderheid van de andere lidstaten.

Het aannemen van deze veranderingen zal tot gevolg hebben dat lidstaten op dit gebied worden uitgeschakeld. Het zal gemakkelijker zijn om een ​​lidstaat te straffen en de EU-fondsen waar het recht op heeft te blokkeren. Kortom, wat lidstaten nu door hun soevereiniteit wel kunnen, zouden ze voortaan niet meer kunnen doen, omdat alles in het Verdrag zou worden vastgelegd.

Hoe nu verder?

Nu het voorstel door het Europees nepparlement is goedgekeurd zal het voorstel tot wijziging van de EU-verdragen op het bureau van de EU-Raad belanden, waar de betrokken ministers uit de EU-27 bijeenkomen. Het zal worden doorgestuurd naar de Europese Raad, dat wil zeggen de bijeenkomst van staatshoofden en regeringsleiders. Burgers hebben geen enkele stem in dit traject – zoals trouwens meestal het geval is in Brussel.

De Europese Raad kan vervolgens met een gewone meerderheid van stemmen, wat ongebruikelijk is, besluiten een Conventie bijeen te roepen. Het is het soort Conventie dat Giscard d’Estaing ooit vóórzat en waaruit het mislukte Constitutionele Verdrag van de EU voortkwam. De volgende stap is het besluit om een ​​Intergouvernementele Conferentie bijeen te roepen, die dit alles regelt met een gemeenschappelijk akkoord over verdragswijzigingen.

Nu samenlevingen en politieke krachten binnen de EU niet wakker worden (door het stilzwijgen van politici en hun ten dienste staande mainstream media) en dit in een vroeg stadium tegenhouden dendert de stoomwals van de EU helemaal door tot het einde. Maar we gloort nog hoop: er is weerstand tegen in de samenlevingen van een aatnal lidstaten en die hebben invloed op politieke debatten en verkiezingen.

Als deze krachten die tegen deze regimeverandering zijn, in (o.a. en vooral) Frankrijk aan de macht komen, wat méér dan denkbeeldig is, en als er er is een verschuiving van het politieke toneel nog verder naar rechts plaatsvindt bij de verkiezingen voor het Europees nepparlement – als dit een belangrijke kwestie wordt voor deze Europese verkiezingen zoals het dat hoort te zijn, dan is er een kans om deze verdragswijzigingen te blokkeren.

Maar als dit in stilte gebeurt, zoals tot nu toe het geval is geweest, terwijl politici en de mainstream media zwijgen, dan zal dit proces tot het einde toe doorgaan. Nu worden de werkzaamheden onder de radar uitgevoerd. Alleen deskundigen en een zeer klein aantal journalisten hebben dit opgemerkt.

Het is overigens de bedoeling om dat in eigen huis te doen, op een discrete manier. Het publiek mag niet merken dat er een staatsgreep op het punt staat plaats te vinden, dat de Europese Unie als gemeenschap van soevereine staten wordt afgeschaft en dat er een superstaat wordt gecreëerd zonder enige instemming van het volk, en dat de nog resterende macht van de lidstaten (er is al veel ingeleverd) wordt verkleind.

Daarom is het nu noodzakelijk om te waarschuwen en te alarmeren dat deze staatsgreep op het punt staat te gebeuren. Dit zou geen probleem zijn als de Europese samenlevingen ermee instemden. Als mensen de afschaffing van natiestaten willen, dan is dat oké, ook al vinden we dat niet leuk. De vraag is: willen de burgers een superstaat waar een kaste van eurocraten zal regeren zonder controle van diezelfde burgers? Zo ja, laat het volk daar dan over stemmen.

Maar omdat Brussel heel goed dat een dergelijke overeenkomst door burgers zal worden afgewezen willen ze het dus in het geheim doen, en daarom is het niet meer en minder dan een complot en een putsch. Het is een aanval op de democratie. Eén van de grondleggers van de EU, Robert Schuman, draait zich waarschijnlijk om in zijn graf. Dat geldt ook voor de Italiaan Alcide de Gasperi, een andere grondlegger van een samenwerkend Europa.

Het probleem is dat de Europese Unie is gekaapt en gestolen. Net zoals Zeus, in de vorm van een stier, Europa ontvoerde, hebben links-liberale kringen bezit genomen van iets dat – als we maar ver genoeg teruggaan in de tijd – een concept was met een christelijke oorsprong, iets dat gebaseerd was op het subsidiariteitsbeginsel, dat overigens is afgeleid uit de sociale leer van de Kerk. Dit iets wordt door hen getransformeerd in een project met communistische, en niet te vergeten nazistische wortels. De auteurs van de ontwerpresolutie en het rapport van het Europees nepparlement verbergen dit niet eens.

Tenslotte: afgezien van een ineenstorting van de NAVO en de EU, die mogelijk zal volgen in de nasleep van de Russische overwinning in Oekraïne en de verkiezing van Donald Trump tot de nieuwe Amerikaanse president november volgend jaar, zal de bende sinistere criminelen die de EU besturen – als alles loopt zoals Brussel wil dat het loopt – de volledige leiding grijpen. Onder hun leiding zal Europa veranderen in een regelrechte hel van het soort dat Wilders koste wat het kost heeft proberen te voorkómen.