EU laat zijn ‘scheuren’ al zien: Brussel moet acht slaan op Guy Verhofstadt en zich ervan ontdoen

De waanbeelden van diehard federalisten in Brussel zullen waarschijnlijk verantwoordelijk zijn voor de EU zelf die op haar eigen zwaard valt. Wanneer BBC pro-EU-journalisten de realiteit moeten toegeven, moet Brussel acht slaan op Guy Verhofstadt en zich ervan ontdoen.

De laatste keer dat er zoiets sensationeels gebeurde in de EU, was op 31 december 1998 toen de Europese Commissie, zo leek het, een vuurwerkshow organiseerde namens de gemeenschappelijke munt. Bang echter dat als ze dat deden op de dag van 1 januari – of wat dat betreft de euro zelf op een andere dag volledig (volledig haalbaar) lanceerde, er een zeer reëel risico zou zijn dat zelfs met pro EU-Belgen, weinig, als er zou iets komen voor de gejuich.

En dus waren de ‘feesten’ grotendeels oneerlijk omdat de meeste Belgen kwamen opdagen voor een vuurwerkshow op oudejaarsavond in het centrum van Brussel en waren verrast om te zien dat ‘euro’-parafernalia al opgericht waren. Wat een manier om een ​​eenheidsmunt te beginnen die nu een zeer zware tol betaalt van Frankrijk en meer recent Duitsland, omdat een ellendige groei van 1,2% deze economieën dood-dood-traag maakt.

Maar zo’n somberheid voor Groot-Brittannië en zijn feesten op 31 januari, waarvan ik denk dat velen er niet zullen zijn. En om een ​​goede reden. Ze nemen zelfs hun eigen vuurwerk mee.

Maar toch, vooruitlopend op speculatie, zijn er tekenen dat zelfs het oude argument van de zeer reële dreiging om de EU over een jaar helemaal geen ‘vrijhandelsovereenkomst’ (FTA) te verlaten, de enige manier is om een ​​fatsoenlijke deal met Brussel te krijgen , klinkt waar.

Veel experts, waaronder ikzelf, wisten dat de enige manier voor Brussel om het VK een fair trade deal te geven, zou zijn om de Europese Commissie te bewijzen dat de Britse regering bereid is het alleen te doen en zonder een handel uit de EU te crashen behandelen. Alleen al die dreiging, die teruggrijpt op de WTO-regels, zou voldoende zijn om Duitse autofabrikanten en Franse voedsel- en wijnleveranciers in de problemen te brengen, alsof hun grootste klant plotseling wordt gedwongen om tarieven op dergelijke producten te heffen, dan is het banenverlies alleen al in die twee landen moeilijk voor die leiders om rond te navigeren, terwijl ze bonzen op een anti-Brexit-handelstrommel. Weinig Europhiles in Brussel weten zelfs dat de grootste consument van champagne ter wereld Britten zijn; op dezelfde manier is Groot-Brittannië verantwoordelijk voor de hoogste verkoop van BMW-auto’s in de EU28 en daarom is het weinig zinvol om een ​​petulant uit te voeren,

Toch is de timing interessant. Veel analisten die dit argument om de bluf van de EU op te roepen om een ​​betere handelsovereenkomst te sluiten, hebben aanvaard, waaronder de auteur, geloofden dat het het grootste deel van dit jaar zou duren voordat een paniek enkele weken zou duren voordat een termijn van een jaar zou gelden.

Maar in feite ziet de EU er al uit en praat ze als een verliezer en Groot-Brittannië, nu met een sterker pond en veel meer vertrouwen in de markten, ziet eruit als een winnaar met een handelsovereenkomst tussen de VK en de VS die wordt verondersteld eindelijk de wijzen Brussel naar huis dat vervreemding van het VK in feite een zelfmoordpil zou zijn. Het is dezelfde vraag die beide partijen in de kernwapenwedloop zouden stellen voordat de Berlijnse Muur in 1989 neerkwam: “Vraag jezelf af of je bereid bent een nucleaire oorlog te verliezen, niet of je er een kunt winnen”.

Wat de EU nu moet doen, is eraan werken Boris Johnson een vrijhandelsovereenkomst en Britse visrechten terug te geven en de rest van zijn 27 leden laten zien dat het groot, moedig en zelfverzekerd is.

In werkelijkheid begraven mensen als Guy Verhofstadt, een ongebreidelde eurofederalist die de onderhandelaar is die de EU-commissie heeft ingeleid om Londen te verzachten, zichzelf in ontkenning en rangstommiteit. Verhofstadt, een Belgische liberaal die Tony Blair nooit echt heeft overkomen die zijn poging om EU-president te worden in 2004 blokkeerde (wat hij sowieso niet zou hebben gekregen omdat het krachtige christen-democratische blok in het Europees Parlement hem ook had afgewezen), moet zich tevreden stellen met zijn remediërende MEP-baan in Brussel. Een voormalige Belgische premier, hij is nu bezig met deze krankzinnige campagne om de Britten te bashen, maar overtuigt niemand.

Een recent radio-interview met de pro-EU BBC-journalist Justin Webb (die vroeger in Brussel was gevestigd) was het bewijs dat Verhofstadt niet alleen in toenemende mate geïsoleerd is in zijn opvattingen, maar dat de kracht van Groot-Brittannië aan de onderhandelingstafel enorm is toegenomen sinds de verkiezing van Boris Johnson en de vertrekdatum die nu op 31 januari is gepland. Bovendien groeien de “scheuren” waarover Webb spreekt onder de 27 lidstaten die het moeilijk zullen hebben om met Groot-Brittannië te onderhandelen, al aan het groeien, waardoor het moeilijk te zien is hoe de Belgische liberaal zal zelfs blijven bij dit idiote verhaal, dat zelf binnenkort zal botsen met Merkel en Macron.

Brussel is in paniek. De hoogste echelons, zelfs degenen die niet zulke diehard federalisten zijn als Verhofstadt, weten dat voor de EU om een ​​echte vertrouwenscrisis te hebben, het enige dat nodig is is voor Groot-Brittannië om te overleven na een harde Brexit. Alleen al het omgaan met WTO-regels zou het startpistool zijn voor andere wiebelige EU-lidstaten om door te gaan met hun plannen om de Brexit te volgen. En hoewel de EU een lid van de niet-eurozone zou kunnen overleven dat vertrekt – met aanzienlijke kneuzingen – zou het zeker geen lid van de eurozone ondersteunen dat wil vertrekken. In dit laatste scenario zou de EU, zoals wij die kennen, volledig instorten. Het oude gezegde in Brussel van EU-topambtenaren dat hun echte angst dat de EU haar momentum verliest – zoals een oude man die van een fiets valt en niet terug kan komen – is heel reëel. De zwak belachelijke heer Verhofstadt moet worden vervangen door iemand met een schuldgevoelige achtergrond en ervaring uit de eerste hand in de privésector en hoe markten werken, omdat zijn toegeeflijkheid dat de EU nog steeds de baas is over Brexit belachelijk is. De EU is een antidemocratisch beest waarvan de enige modus operandi is haar ideeën en wil op te leggen aan EU-lidstaten. Mensen worden wakker en beseffen dat economieën en markten regeren door consumentisme, niet regulering opgelegd door technocraten die geobsedeerd zijn met het bouwen van een federale superstaat. De EU is een antidemocratisch beest waarvan de enige modus operandi is haar ideeën en wil op te leggen aan EU-lidstaten. Mensen worden wakker en beseffen dat economieën en markten regeren door consumentisme, niet regulering opgelegd door technocraten die geobsedeerd zijn met het bouwen van een federale superstaat. De EU is een antidemocratisch beest waarvan de enige modus operandi is haar ideeën en wil op te leggen aan EU-lidstaten. Mensen worden wakker en beseffen dat economieën en markten regeren door consumentisme, niet regulering opgelegd door technocraten die geobsedeerd zijn met het bouwen van een federale superstaat.

Zelfs een van de leidende lidstaten van de EU (economisch), die hilarisch niet in de eurozone – Polen – is, wordt het zat om verteld te worden wat te doen en een staande ovatie van een EP-lid in het Europees Parlement geeft onlangs een idee wie de vervolgens, na de Brexit, het bewind nemen.