EU-leiders blijven op oorlogstrommels slaan en negeren wat Europeanen echt willen
Indignatie redactie
4 min. lezen
Brusselse opperheren en diverse EU-leiders, die om beurten op het podium van de Algemene Vergadering van de VN de westerse oorlogstrommels tegen Rusland slaan – allemaal in het belang van ‘vrede’, verzuimen vast te stellen wat de gemiddelde Europeaan eigenlijk wil.
In tegenstelling tot de wensen van hun leiders, is de gemiddelde Europeaan alleen bereid om persoonlijk zoveel ” voor Oekraïne ” op te geven – wat dat ook mag betekenen, aangezien het vrij duidelijk is dat de bevolking van Oekraïne niet profiteert van de huidige staat van eeuwigdurende conflict de EU en de VS maken het ook mogelijk.
Het is één ding voor de gemiddelde EU-burger om achter verheven waarden te staan, die van hoog boven de dagelijkse strijd worden geuit als het hen niets kost. Of tenminste als het water zo troebel is dat burgers de stippen uit hun portemonnee niet gemakkelijk kunnen koppelen aan de meedogenloze uitgaven van hun leiders. Het verkopen van dit schijnbaar eindeloze conflict in Oekraïne, een notoir corrupt land, als verdediging van ‘democratie’, werkt alleen totdat het betekent dat je moet kiezen tussen het betalen van je eigen rekeningen en het betalen van alle blanco cheques die je naar Kiev schrijft.
In zijn VN-toespraak deze week zei de Franse president Emmanuel Macron met betrekking tot landen die het conflict in Oekraïne buiten beschouwing laten dat “ degenen die vandaag zwijgen – tegen hun wil of in het geheim met een zekere medeplichtigheid – de zaak dienen van een nieuw imperialisme.” Macron bewees vervolgens lippendienst aan het “ gevoel van onrechtvaardigheid” dat werd gevoeld door degenen die de prijs betalen in stijgende voedsel-, energie- en inflatiekosten.
De boodschap is duidelijk: de gemiddelde burger moet deze eisen tolereren die de westerse elites hem opleggen, omdat het een morele verplichting is. Die burgers hebben dat allemaal al eerder gehoord, met Covid-beperkingen en regelgeving op het gebied van klimaatverandering. Nu is de cirkel rond, grenzen stellen aan verwarming en koeling in huis, maar deze keer ‘voor Oekraïne’.
Het is geen wonder dat Macron probeert het mondiale Zuiden te straffen, dat grotendeels heeft afgezien van het huidige fiasco en weigerde deel te nemen aan de westerse sancties tegen Rusland. Naties van het Zuiden doen eigenlijk wat zij denken dat het beste is voor hun eigen burgers, in tegenstelling tot de EU. Hun aanpak zal hun eigen land en volk waarschijnlijk welvarender maken, wat door Europeanen dreigt te worden opgemerkt naarmate hun rekeningen zich opstapelen en het dagelijks leven steeds zwaarder wordt.
Het is dus volkomen logisch dat Macron en zijn mede-EU-leiders iedereen in dezelfde zinkende boot willen hebben. Al was het maar omdat het moeilijk is om te beweren dat Oekraïne een wereldprobleem is dat meer imperialisme vereist, vermomd als door het Westen geleid mondiaal bestuur, terwijl een groot deel van de wereld het niet accepteert.
Tijdens een bezoek aan Mexico-Stad deze week probeerde de Duitse president Frank-Walter Steinmeier ook de Mexicaanse president Andres Manuel Lopez Obrador te overreden om zijn niet-gebonden positie op te geven en te weigeren om sancties op te leggen aan Rusland.
Het moet voor Duitsland een slechte indruk zijn dat Mexico, dat zich buiten de strijd heeft gehouden, nu in staat is Duitsland samenwerking op het gebied van gas aan te bieden (zelfs als het een paar jaar niet meer zal stromen), terwijl Duitsland wordt geconfronteerd met deïndustrialisatie , rantsoenering, en is zojuist gedwongen zijn eigen gasbedrijf, Uniper, te nationaliseren.
Ondertussen sprak de Duitse bondskanselier Olaf Scholz zijn ergernis uit over het feit dat NAVO-lid Turkije van plan was zich uit het westerse keurslijf te wurmen en zich aan te sluiten bij de door Rusland en China geleide Shanghai Cooperation Organization, waardoor het zijn belangen in feite buiten het Westen zou kunnen diversifiëren en daardoor minder zijn blootstelling aan enige druk.
” Ik ben erg geïrriteerd over deze ontwikkeling,” zei Scholz. “ Maar uiteindelijk is het belangrijk om het eens te worden over wat ons drijft om duidelijk te maken dat de Russische oorlog tegen Oekraïne misschien niet succesvol zal zijn. Met andere woorden: ik vind het niet leuk. Maar wat dan ook – zolang je het zinkende schip van onze westerse ideologie niet verlaat.”
Scholz zou zich meer moeten bezighouden met de doorsnee Duitsers die geïrriteerd zijn dat hij niet zo graag de eigen energiezekerheid van zijn land wil verzekeren, maar dat hij overhaaste bewegingen maakt om hun eigen bevoorrading af te sluiten.
De Spaanse premier Pedro Sánchez werkte deze week ook aan de schuldverschuivende retoriek van de EU aan de zijlijn van de VN-vergadering, en vertelde de pers dat de Russische president Vladimir Poetin energie gebruikt als een ” oorlogsinstrument ” tegen Europa.
In werkelijkheid zijn het de Europese elites, wier beleid ten aanzien van Rusland hun eigen burgers met de rekening heeft opgezadeld, en ze hebben de Europeanen nu hard nodig om te geloven dat het de schuld van Poetin is. Maar als populistische stijgingen bij de recente verkiezingen over het hele blok een indicatie zijn, groeit de wrok jegens het establishment van de EU. Als ze doorgaan met het negeren van de wil van het volk, dan zouden ze niet verbaasd moeten zijn als het op eigen politiek risico blijkt te zijn.
