Indignatie redactie 
Als het aan het de EU ligt moeten we dan straks straatnamen zoals bijvoorbeeld de Karl-Marx-straat veranderen? Een T-shirt dragen met de beeltenis van Che Guevara – kan dat nog? Nee, beide zaken zijn uit den boze. Die enge EU-kliek in Straatsburg heeft anderhalve week geleden een resolutie aangenomen die de Europese geschiedenis herschrijft. Propaganda op EU-niveau.
Besluiten van het Europees nepparlement veroorzaken zelden grote opwinding – dat komt omdat het weinig echte invloed op het beleid van de EU kan uitoefenen, en omdat het niveau van de parlementsleden ook weinig voorstelt. Daarom duurde het een paar dagen voor er reacties kwamen op een resolutie die onlangs door die *proest* “volksvertegenwoordigers” in Straatsburg was aangenomen.
Het Europees nepparlement heeft namelijk een schandalig document aangenomen in de “Resolutie van het Europees Parlement van 19 september 2019 over het belang van Europese herinnering voor de toekomst van Europa (2019/2819(RSP))”.
In het document wordt bijvoorbeeld beweerd dat de Tweede Wereldoorlog uitbrak als een direct gevolg van het beruchte niet-aanvalsverdrag tussen het Nationaal Socialistische Duitse Rijk en de Sovjetunie, ook bekend als het “Hitler-Stalin-pact” (terwijl dat verdrag de Duitse invasie in de USSR uitstelde, hoewel dat twee jaar later toch gebeurde). De Sovjetunie en nazi-Duitsland zouden dan ook ook twee “gelijke totalitaire regimes” zijn geweest met het “doel de wereldverovering na te streven”.
Sterk uiteenlopende systemen worden elders in het document op niet-wetenschappelijke basis samengeperst in de term “totalitarisme”, onder meer door te pleiten voor een “Europese herdenkingsdag voor slachtoffers van totalitaire regimes”. Het is een serieus bedoeld document, maar we kunnen een lach niet onderdrukken als we de paragraaf (14) lezen waarin staat “…..wijst erop dat de Oost- en Midden-Europese landen door hun toetreding tot de EU en de NAVO niet alleen zijn teruggekeerd naar de Europese familie van vrije democratische landen, maar ook, met de steun van de EU, hebben blijk gegeven van successen wat betreft hervormingen en sociaal-economische ontwikkeling”.
Onhoudbaar is de bewering (15) “dat Rusland het grootste slachtoffer blijft van het communistische totalitarisme en dat zijn ontwikkeling tot een democratische staat wordt belemmerd zolang de regering, de politieke elite en de politieke propaganda de communistische misdaden blijven goedpraten en het totalitaire regime van de Sovjet-Unie blijven verheerlijken”
Het document roept ook op (17 en volgend) tot een verbod op communistische symbolen en de verwijdering van gedenktekens die doen denken aan de bevrijding van Europa door het Rode Leger – hoewel de EU het natuurlijk wat anders formuleert. Er zijn veel meer uitspraken over de geschiedenis en het heden in het document die ons inziens het document vooral tot grof ideologisch pamflet maken. Rechts een weergave van de EU waar ze in Brussel en Straatsburg zo van dromen….
De kritiek die op het document gegeven kan worden is onuitputtelijk, gezien de slechte inhoud. De International Federation of Resistance Fighters (FIR) noemde het document volgens de mainstream media een “ideologische terugval in de ergste tijden van de Koude Oorlog”. De reconstructie in de resolutie van de gebeurtenissen die leidden tot de Tweede Wereldoorlog wordt betiteld als “koppig, bevooroordeeld, instrumenteel” en heeft geen “geen wetenschappelijke basis”. De tekst plaatst “de onderdrukkers en onderdrukten, slachtoffers en slachters, indringers en bevrijders op één lijn”.
Over de Anschluss, waarmee waarmee nazi-Duitsland in 1938 Oostenrijk inlijfde en die het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk zonder problemen hebben aanvaard, wordt in de resolutie gezwegen. De resolutie zwijgt ook over de onverschilligheid of de passieve instemming van de westerse landen toen de falangisten van Franco na een bloedige burgeroorlog (1936-1939) de Spaanse republiek omverwierpen, waarbij (opnieuw) het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk het fascistische regime van Franco hebben erkend.
In de resolutie wordt met geen woord gerept over de houding destijds van de liberale regeringsleiders tegenover nazi-Duitsland. Het Verdrag van München, bijvoorbeeld, dat vóór het anti-aanvalsverdrag tussen Duitsland en de Sovjet-Unie werd gesloten tussen Frankrijk en Groot-Brittannië enerzijds en nazi-Duitsland en het fascistische Italië anderzijds en waarin Tsjecho-Slowakije aan de nazi’s cadeau werd gedaan, wordt uit de Europese geschiedenis vakkundig weggepoetst.
Gezwegen wordt ook over het feit dat dankzij de steun van tal van grote Duitse (en Amerikaanse) bedrijven en dito banken de nazipartij aan de macht kon komen.
Ook het Russische ministerie van Buitenlandse Zaken heeft het EU-nepparlement beschuldigd van het proberen de geschiedenis te herschrijven middels de resolutie. “Wij vinden dit een onaanvaardbare vervorming”, aldus het ministerie van Buitenlandse Zaken. In het bijzonder bekritiseerde Moskou dat de resolutie het niet-aanvalsverdrag tussen de Sovjet-Unie en nazi-Duitsland noemde als de aanleiding voor de Tweede Wereldoorlog. Als gevolg hiervan wordt de politiek van de agressor gelijkgesteld aan dat van de Sovjetunie, wiens volk door immense verliezen van mensenlevens Europa bevrijdde van het fascisme, zo werd gezegd.
Volgens de media is een twijfelachtige coalitie ontstaan die zich achter het door de christen-democraten (PPE), de Nationalistische conservatieven (ECR), de sociaal-democraten (S&D) en de Liberalen (Renew) ingebrachte besluit hebben geschaard. Walter Baier, bestuurslid van de Communistische Partij van Oostenrijk (KPÖ), bekritiseert bijvoorbeeld alle Oostenrijkse leden van het Europees nepparlement die “samen met de rechtsextremisten en neonazi’s” vóór de resolutie hadden gestemd “waarin de hoofdschuld voor de Tweede Wereldoorlog aan de Sovjetunie wordt toegeschreven en het verbod op communistische partijen wordt onderschreven”.
De Nederlandse inbreng voor deze ontwerpresolutie kwam van de PvdA, Kati Piri.
Al met al schuift de resolutie de verantwoordelijkheid voor de Tweede Wereldoorlog in de schoenen van zowel Duitsland als de USSR en zeggen de nepparlementariërs dat dzee twee landen evenveel schuld hebben. Maar nagenoeg alle serieuze historici laten er geen twijfel over bestaan: in de Tweede Wereldoorlog waren nazi-Duitsland, Italië en het fascistische Japan de aanvallende partijen.
De nepparlementariërs vergeten gemakshalve het gruwelijke offer van de Sovjet-Unie voor het mede bevrijden van Europa– het kostte de USSR meer dan 22 miljoen doden – en ook symbolische gebeurtenissen zoals de bevrijding van Auschwitz door het Rode Leger wordt verzwegen. De resolutie is een klap in het gezicht van allen (communisten, partizanen en verzetsstrijders) die overal in Europa hun leven hebben gegeven in de strijd tegen het fascisme.
De resolutie herschrijft niet alleen de geschiedenis, ze roept ook op om elk spoor van de echte geschiedenis uit te wissen. Ze roept op om historische monumenten te vernielen, wil uit de geschiedenisboeken alle elementen schrappen die iets positief zeggen over de oude communistische regimes, straatnamen veranderen, een verbod instellen op de verkoop van voorwerpen waarin communistische symbolen zijn verwerkt, om maar wat zaken te noemen. Ook formuleert de resolutie een nieuwe maatschappelijke missie voor de Europese Unie: die moet de democratie “beschermen en steunen”, óók buiten het eigen grondgebied. Precies op basis van die redenering is het Westen zowat overal in de wereld militair actief, bijvoorbeeld Mali en het Midden-Oosten.
De Europese parlementsleden die deze tekst steunen zijn eigenlijk enge mensen. Ze lappen niet alleen de conclusies van het Proces van Nürnberg aan hun laars, deze verzameling grootgraaiers geeft onbewust aan zèlf deel uit te maken van het grootste totalitaire regime ter wereld, dat geen (propaganda)middel schuwt om de burgers (u weet wel: de mensen die hen hebben “gekozen”) een rad voor ogen te draaien.
