Indignatie redactie 
Eurogroep 2015: de geboorte van postmodern totalitarisme
Als er in vredestijd een tribunaal zou bestaan dat vergelijkbaar is met dat van het Neurenberg-tribunaal, zou een van de eerste te beoordelen zaken de voorbeeldige vernietiging van Griekenland door de Europese Unie en de regeringen van haar lidstaten, door het Internationaal Monetair Fonds en door de Europese centrale bank.
Deze organisaties namen een land dat met ernstige problemen werd geconfronteerd (de verantwoordelijkheid daarvoor ligt zowel bij de eigen elites als bij die in Europa als geheel … de twee zijn nauw met elkaar verbonden, vooral wat betreft hun corruptie) en ‘redden’ het door het bijna te vernietigen . Deze krachten hebben Griekenland een “hervorming” opgelegd en een “bailout” -programma op gang gebracht, waardoor het land meer dan een kwart van zijn BBP verloor, zijn staatsschuld met 50% verhoogde in verhouding tot het BBP en een enorme particuliere schuld kreeg. Dit programma had een enorme sociale impact, vernietigde het leven van miljoenen Grieken en leidde duizenden van hen tot zelfmoord, terwijl de belangrijkste sociale rechten die Grieken in de 20e eeuw hadden verworven, bijna werden afgeschaft.
De daling van het Griekse BBP was een materieel verlies dat vergelijkbaar was met dat van de Amerikaanse of Duitse economie tijdens de Grote Depressie van 1929. Het was hoger in verhouding tot het BBP dan de materiële verliezen van Duitsland of Frankrijk tijdens de Eerste Wereldoorlog. Als gevolg van dit programma is de Griekse overheidsschuld gestegen van 110% tot 180% van het BBP, is er een grote zeepbel ontstaan en is het concurrentievermogen van het land drastisch verminderd, naast het menselijk kapitaal (als gevolg van de massale migratie van jonge wetenschappers naar het buitenland en demografische krimp). De meeste problemen van Griekenland zijn tegenwoordig erger dan tien jaar geleden.
Ondanks de propaganda van de Europese regeringen, de EU en de belangrijkste Griekse politieke partijen, blijft Griekenland volgens het IMF vastzitten in langdurige “uiterst onhoudbare schulden” en is het gebonden aan de ongekende, zelfs voor de derdewereldlanden, neo- koloniale voorwaarden van de overeenkomsten die haar werden opgelegd, ondanks de wil van de bevolking, zoals verwoord in het referendum van 2015. Dit betekent dat, tenzij deze schuld wordt geherstructureerd, Griekenland zelf op lange termijn niet houdbaar zal zijn. De onhoudbaarheid op lange termijn van de Griekse staat blijkt uit de demografische achteruitgang, de vergrijzing van de bevolking en de emigratie van de jongeren. Griekenland zal altijd bestaan als geografische locatie, maar als de dingen blijven gaan zoals ze nu gaan, zal het binnen enkele decennia een ‘Griekenland zonder Grieken’ worden. Dit trouwens is al lang de droom van verschillende westerse politici, waaronder Adolf Hitler zelf. Volgens wat Winston Churchill in zijn memoires schreef, was de Duitse bondskanselier van plan alle Grieken naar het Midden-Oosten te verplaatsen en hun land om te vormen tot een regio waar Ariërs op vakantie konden gaan. Hitler kon dit doel niet realiseren, maar het lijkt erop dat de alliantie van bankiers, Duitsland en de EU een serieuze kans krijgt. Het enige verschil met Hitler’s projecten is dat Grieken overal emigreren in plaats van alleen het Midden-Oosten. maar het lijkt erop dat de alliantie van bankiers, Duitsland en de EU een serieuze kans krijgt. Het enige verschil met Hitler’s projecten is dat Grieken overal emigreren in plaats van alleen het Midden-Oosten. maar het lijkt erop dat de alliantie van bankiers, Duitsland en de EU een serieuze kans krijgt. Het enige verschil met Hitler’s projecten is dat Grieken overal emigreren in plaats van alleen het Midden-Oosten.
Als we het Griekse “reddingsprogramma” onderzoeken als een programma om het land te “helpen redden”, is het duidelijk dat dit verreweg het slechtste programma voor economisch beleid is dat ooit is uitgevoerd. In de toekomst beginnen alle universiteitsboeken over economie met een hoofdstuk: ‘Het Griekse programma: wat een land nooit mag doen’.
Als we het programma echter beschouwen als een oefening in het plunderen en vernietigen van een heel land, is het misschien wel een van de meest effectieve ooit geïmplementeerd, met als enige uitzondering de ‘schoktherapieën’ en de snelle introductie van het kapitalisme in de voormalige Sovjet Unie en de Balkan.
Ik heb de heer Reichenbach, het hoofd van de Europese Task Force voor Griekenland, eens gevraagd waarom het Griekse BBP met 27% daalde, terwijl het in andere landen in Zuid-Europa met iets meer dan 8% daalde. Hij gaf me een tamelijk duidelijk antwoord: ‘We hebben drie keer zoveel afgetrokken van de Griekse economie als de Portugese. Daardoor hadden we in Griekenland een driemaal grotere depressie dan in Portugal. ”
Het Griekse programma was geen vergissing. De ECB, de EU, het IMF en de Europese regeringen maken gebruik van de diensten van enkele van de beste economen ter wereld. Hoe waren ze in staat om, allemaal en tegelijkertijd, zo’n enorme fout te maken? En toen ze de fout ontdekten, waarom hebben ze die dan niet opgelost?
Daarom hebben we vanaf het begin van de uitvoering van dit programma betoogd dat het geen vergissing was, het was een misdaad. Daarom zijn wij van mening dat degenen die dit programma aan Griekenland hebben opgedrongen het verdienen om te worden berecht door een rechtbank die vergelijkbaar is met die welke in de nasleep van de Tweede Wereldoorlog in Neurenberg is bijeengeroepen.
Van het rijk van Hitler tot de bankier
Natuurlijk is er geen rechtbank en zou er ook geen rechtbank kunnen zijn zoals die vandaag in Neurenberg plaatsvond, noch voor vredesmisdrijven, noch voor oorlogsmisdaden. De bestaande internationale rechtbanken functioneren niet zozeer als rechtbanken, maar eerder als handhavingsinstrumenten voor de nieuwe wereldorde. Internationale politieke omstandigheden zouden radicaal moeten veranderen om te kunnen spreken over het bereiken van echte internationale gerechtigheid.
Het tribunaal van Neurenberg werd bijeengeroepen in de nasleep van de nederlaag van het totalitaire naziproject, een enorme overwinning voor de hele democratische mensheid die alleen mogelijk werd gemaakt omdat de Sovjet-Unie bestond, alleen als gevolg van de opoffering van het leven van tientallen miljoenen mensen, van wie de overgrote meerderheid Sovjetburgers waren.
Integendeel, vandaag ervaren we de opkomst van het nieuwe financiële totalitarisme, een ‘Empire of Finance’. Dit rijk is veel minder zichtbaar dan de nazi- en fascistische totalitaire regimes, maar deze dictatuur van wereldbankiers is veel gevaarlijker en effectiever dan die van zowel Hitler als Mussolini.
In het geval van Griekenland traden Merkel, Schouble, Juncker, Lagarde, Daiselbloom, Strauss-Kahn, Triche en alle anderen die in 2010 en de daaropvolgende jaren over Griekenland hebben beslist, niet op als onafhankelijke politici, maar als agenten. van het rijk van de internationale financiële hoofdstad.
In Fyodor Dostojevsky’s meesterwerk “Misdaad en straf” is het voor Raskolnikov onmogelijk om de schuld te negeren die hem dwingt terug te keren naar het huis van de oude dame die hij heeft vermoord. Hetzelfde gebeurt nu met Triche, Juncker, Moskovici, Daiselbloom en de meeste andere “huurmoordenaars” die Griekenland hebben vernietigd (alleen Scheuble lijkt erg blij met de ravage die hij heeft veroorzaakt). Ze hebben allemaal interviews gegeven aan Griekse media en lezingen waarin ze uitlegden hoeveel ze van de Grieken houden, ondanks dat ze hen en hun land hebben vernietigd. Ze geven toe dat internationale organisaties een “fout” hebben gemaakt en onrechtvaardig waren jegens Griekenland, maar stellen nooit een “correctie” of enige vorm van herstel voor deze fouten en onrechtvaardigheden voor.
Ze leggen uit hoe hard ze hebben gevochten om Griekenland binnen de eurozone en de EU te houden zonder zelfs maar te beseffen dat ze daarmee deze zone erkennen en dat deze Unie eigendom is van iemand anders, niet van haar leden, of, in ieder geval niet van allemaal van hen. Ze besluiten meestal met de suggestie dat Griekenland standvastig blijft op het “hervormingstraject” dat met de schuldeisers is overeengekomen, dat wil zeggen op het pad van vernietiging naar het “Griekenland zonder Grieken” dat ik eerder heb beschreven.
Waarom ze Griekenland willen vernietigen
Griekenland werd gebruikt als zondebok, als proefkonijn en als boeman, voor doeleinden die veel belangrijker waren dan het belang van het land zelf. Het strategische doel van deze onderneming was en blijft de vernietiging van de democratische elementen die nog steeds in het functioneren van de Europese staten en de EU aanwezig zijn, en ook de vernietiging van de Europese sociale welvaartsstaat. In het Griekse “bail-out” -programma kunnen we ook gemakkelijk geopolitieke doelen onderscheiden (zoals westerse en Israëlische controle over een strategisch zeer belangrijk gebied in het oostelijke Middellandse Zeegebied). Er is ook een belangrijke cultureel – ideologische vector.
Het oude Griekenland is tenslotte het symbool van vrijheid en de ‘moeder’ van logo’s en democratie. In de moderne tijd werd het Griekse nationale project opgevat na de bezetting van Constantinopel door de kruisvaarders in 1204 als een project van verzet, van ‘ongehoorzaamheid’ tegen autoritarisme. De Griekse nationale revolutie (1821) was ook een revolutie tegen de heerschappij van de Heilige Alliantie in Europa na de nederlaag van Napoleon, wat de reden is waarom mensen als Victor Hugo, Pushkin, Delacroix of Lord Byron er door werden geïnspireerd. In de 20e eeuw, en onder de Duitse nazi-bezetting van Europa, ontwikkelden de Grieken verreweg de meest massale (in vergelijking met de grootte van het land) beweging van gewapend verzet, die tweederde van hun land controleerde voordat de Duitse troepen het moesten evacueren.
Het is daarom volkomen normaal dat de vertegenwoordigers van de nieuwe totalitaire orde de Grieken beschouwen als een van hun grootste en meest gehate vijanden! De duidelijk sadistische minachting die door bijna alle Duitse media in de periode 2009-2010 jegens Griekenland en Grieken, met inbegrip van het erfgoed van het oude Griekenland, werd uitgedrukt, was een duidelijke weerspiegeling van deze psychologie. Hetzelfde geldt voor het feit dat de benaming PIGS door westerse media wordt gebruikt om de landen van Zuid-Europa te beschrijven.
Op symbolisch, ideologisch niveau is er geen belangrijkere overwinning voor de krachten van het postmoderne financiële totalitarisme dan die ze kunnen behalen in hetzelfde land waar Protagoras onderwees en waar Pericles regeerde, in dezelfde stad waar, gedurende vijftig jaar, we hadden het meest geavanceerde en authentieke democratische experiment in de hele geschiedenis van de mensheid.
In werkelijkheid zijn de Griekse “bail-out” -programma’s een experiment van Europees en wereldbelang geweest, een experiment in de vernietiging van een historische natie, van de sociale welvaartsstaat en democratie in Europa. De Griekse staat werd ontvoerd door internationale financiën, een alliantie van de “Duitse Faust” met de “Duivel van Financiën”.
De eerste handeling van deze moderne Griekse tragedie was de ondertekening van de eerste leningsovereenkomst en de eerste MOU in 2010. De tweede handeling was de “schuldherstructurering” van de Griekse schuld in 2011-12 (PSI), de eerste schuldherstructurering in de wereldgeschiedenis tegen de belangen van de schuldenaar! De derde was de “executie” van Griekenland en zijn gekozen SYRIZA in de eerste helft van 2015.
Voor het laatste geval hebben we nu twee documenten van enorm belang. De eerste is Kostas Gavras ‘film’ Adults in the Room ‘en ten tweede de opnames van de vergaderingen van Eurogroep, de raad van ministers van Financiën van de eurozone, gemaakt in 2015 door Yianis Varoufakis. Deze documenten belichten niet alleen wat er in 2015 in Griekenland is gebeurd, ze stellen ons in staat de structuur en de werking van het moderne opkomende totalitarisme grondig te begrijpen. In ons volgende artikel zullen we de belangrijkste conclusies presenteren die we uit deze documenten kunnen trekken.
