Europa heeft zich op verschillende manieren voor het migratie karretje laten spannen

Europa heeft zich op verschillende manieren voor het migratie karretje laten spannen. Het begon met mensenstromen uit het Midden Oosten die via Turkije, Griekse eilanden en in een latere fase Lampedusa en Malta op weg gingen naar het Europese continent.

De ellende die door de media treffend in beeld werd gebracht, prikkelde in 2015 het Duitsland van Merkel de grenzen open te gooien en zonder enige controle op culturele achtergrond, antecedenten en toetsing aan arbeidsmarktcriteria in Duitsland toe te laten. Wir schaffen Daß werd het moderne Duitse leitmotiv en meer dan een miljoen migranten zijn sinds die Merkel uitspraak de grenzen van het Europese continent gepasseerd.

De gepassioneerde ‘Merkelkreet’ werd in 2018 gematerialiseerd door het Global Pact for migration of het UN Pact van Marakesh. Volgens de UN betreft het een niet-bindende overeenkomst die de samenwerking tussen nieuwe thuislanden en herkomstlanden moet coördineren en intensiveren. Bij nadere bestudering van de belangrijkste tekstdelen blijft van de gepropageerde vrijblijvendheid niet veel over. Criticasters zijn van mening dat de inhoud niet alleen een uitnodiging is om vooral Afrikaanse herkomstlanden te verlaten en op weg te gaan naar landen van melk en honing in Europa en Noord Amerika, maar ook een inbreuk betekent op de soevereiniteit van staten. Het Global Pact heeft een discriminerend karakter gericht tegen westerse samenlevingen die grote inspanningen moeten leveren om de in eeuwen bereikte en opgebouwde verworvenheden in stand te houden. In veel Europese landen gesymboliseerd door welvaart of verzorgingsstaat.

Die migrantenstroom wordt op de Middellandse Zee onder het mom van hulp aan wanhopige, ondervoede en ziekelijke personen, in stand wordt gehouden door FRONTEX en diverse NGO´s. Volgens de NGO´s draait het om zielige, wanhopige en ondervoede migranten; de beelden van fitte, hoofdzakelijk schreeuwende mannen, die vrijwel dagelijks geschoten worden, ondersteunen die NGO beeldvorming niet. Duidelijk is wel dat een eeuwenoud verdienmodel van de schappen is gehaald en afgestoft: mensenhandel.

Niet iedereen is een vluchteling

Niet alle binnenkomers zijn legaal en slechts een klein percentage beantwoordt aan kwaliteitscriteria van Europese arbeidsmarkten. Bovendien zijn veel migranten of afkomstig uit staten waar de islam het dagelijkse leven stuurt en/of uit herkomstlanden die staan opgenomen in de lijst van veilige staten. Europese politici zijn zoals gebruikelijk bij politieke besluiten die op emoties stoelen, in gebreke gebleven om die migrantenstromen te differentiëren en daarop hun beleid te baseren. De UN maakt wel een onderscheid en differentieert in vluchteling[1], Intern Displaced Person (IDP)[2] en een arbeid[3] en economischemigrant[4]. Ook maakt de UN een duidelijk onderscheid tussen mensenhandel[5] en mensensmokkel[6]. Vergeleken met de terminologieën zoals die in Nederlandse discussies en debatten over het migratie vraagstuk worden gevoerd, is dat een hele winst.

asielzoekers

In Nederland bedenken linkse, liberale politici en asiel bewegingen herhaaldelijk nieuwe termen om migranten die op een illegale manier grenzen overschrijden, toch een positief etiket te kunnen opplakken. In de loop der jaren is de identificatie een aantal keren gewijzigd om te voorkomen dat de overheid kan worden beschuldigd van xenofoob, discriminerend of erger nog racistisch beleid. De initiële benaming gastarbeider (jaren ´60 en ´70) veranderde via etnische minderheid (eind jaren´70, begin jaren ´80), allochtoon (1989), nieuwkomer (1998) naar asielzoeker, arbeid en economische migrant (2000 tot heden). Onlangs heeft een creatieve politieke activist de term klimaatvluchteling aan de lijst gevoegd. Een uitermate onjuiste identificatie en het product van een linkse geest die anderen een schuldgevoel wil aanpraten. Volgens de UN vocabulaire is geen sprake van een persoon die het land van herkomst om klimaat redenen verlaat en professor de Lange legt in zijn artikel “klimaatvluchtelingen bestaan niet” op de website opiniez.com uit waarom het voorvoegsel klimaat een uitermate misleidende term is. Het zal m.i. een kwestie van tijd zijn voordat de term omvolkingmigrant zijn weg binnen de migratie discussie zal vinden.

Tribaal en democratie bijten elkaar

Veel Europese politici dachten en denken nog steeds dat leden van een tribale samenleving waarin de drie machten in een hand zijn en blijven, wel gevoelig zijn voor de goedheid van Europese samenlevingen en die goedheid willen vertalen in een geruisloze integratie. Die politici hebben vermoedelijk nooit enige moeite gedaan om de geschiedenis van de bewoners van het Arabische schiereiland, Midden Oosten en Noord – en Centraal-Afrika diepgaand te bestuderen. Anders waren ze wel voorzichtiger geweest met optimistische vooruitzichten op een geruisloze integratie en massale deelname aan de arbeidsmarkt.

Islamitisch georiënteerde personen wijzen herhaaldelijk naar de Koran die verbiedt dat een islamiet/moslim integreert in een kafir samenleving, zoals westerse samenlevingen worden aangeduid. Giovanni Sartori (1924-2017)[7] stelde in 2016 dat het streven van een multiculturele samenleving met een substantiële moslim gemeenschap, gedoemd is te mislukken. Een moslim gemeenschap die trouw is aan een theocratisch monotheïsme, accepteert geen politieke naast de religieuze macht en kan niet vreedzaam integreren met een westelijke democratische samenleving.

Van neergang naar ondergang

Uit Duitse overheidsdocumenten blijkt dat het overgrote deel van de migranten niet vlucht voor geweld en terreur, maar om financieel-economische redenen naar Europa komen. Een bepaald percentage begrijpt bovendien dat het verwerven van een verblijfstatus een kansloze zaak is en duikt na aankomst op het Europese continent al vrij snel het duistere criminele circuit in om zich in een parallelle economie een vooraanstaande en vooral financieel lucratieve positie te veroveren. Een ander percentage belijdt de islam en gebruikt teksten uit de Koran om niet te integreren en neemt dientengevolge geen deel aan een westers arbeidsproces. Dat heeft vanzelfsprekend consequenties voor de schatkist. Beide segmenten komen naar Europa om te kunnen genieten van de voordelen van de verzorging en welvaarstaat zonder de verplichting om een bijdrage te leveren aan het BNP.

In 2016 schatte de voormalige SPD voorzitter en minister van Werkgelegenheid Andrea Nahles nog dat slechts 30% van de migranten voldoende kwalificaties (diploma’s, intelligentie, mentaliteit) heeft om te kunnen werken. Het was toentertijd al onduidelijk waarop zij die inschatting baseerde. De realiteit blijkt echter nog veel erger. Schattingen lopen nu uit van 5% tot maximaal 15%. Het leeuwendeel van alle nieuwkomers verdwijnt dan ook rechtstreeks – en meestal permanent- in de sociale zekerheid. Degenen die wel kunnen en willen werken komen doorgaans enkel in de laagst betaalde banen terecht. Dat is een van de redenen dat Europese multinationals net als in de tijden van de gastarbeiders pro-immigratie en globalisering zijn. Het is puur winstbejag geconcentreerd op het drukken van de loonkosten door het creëren van een overaanbod aan goedkope arbeidskrachten.

In Duitsland lopen de kosten van migranten progressief op van €20 miljard in 2016 naar €23 miljard in 2019 en experts verwachten dat m.n. door gezinsherenigingen de kosten tot boven de € 50 miljard zullen oplopen. Ook Nederland wordt met oplopende migratie kosten geconfronteerd van een kleine €2-3 miljard in 2015 lopen de kosten via € 4 miljard in 2019 in de komende jaren op naar € 7 miljard jaarlijks. De druk die migranten op de sociale zekerheid leggen is zó groot, dat Duitse autochtonen over een jaar of 10 kunnen fluiten naar pensioenen, toeslagen en uitkeringen. Economisch wetenschapper Bernd Raffelhüschen, woordvoerder van de INSM lobby van het Instituut van de Duitse Economie in Köln, waarschuwt dat ieder miljoen ongekwalificeerde en buiten het arbeidsproces bivakkerende jonge migrant met zekerheid tussen de 10% en 20% van het BNP kost. Het is inmiddels in Berlijn duidelijk geworden dat een steeds groter deel van de nationale sociale en economische kracht moet worden aangewend om miljoenen migranten en hun nakomelingen van geboorte tot dood door de staat te verzorgen. Dat resulteert in de ineenstorting van verzorging en welvaartstaat. Voor Nederland met een instroom van 100.000 per jaar (initiële instromers en volgers) zal als deze instroom zo hoog blijft, die instorting over een decennium een feit zijn.

Naast de ongewenste drukverhoging op de schatkist blijkt in Duitsland, Zweden en Nederland ook de criminaliteit tijdelijk en plaatselijk piekhoogten te bereiken. In sommige stadsdelen en regio´s maken moslimsstructuren en/of criminele bendes de dienst uit. Boris Novak van de Politievakbond in Berlijn bevestigt dat ‘vooral personen uit Noord Afrika weinig respect hebben voor westerse politie agenten, omdat hun rechtsbegrip botst met het onze. Dat is een van de redenen waarom juist Noord Afrikanen steeds weer opvallen door aanzienlijke strafbare feiten, en zich ook niet laten socialiseren. Dat is in Nederland en Zweden niet anders.

Maar er zijn naast een leger rakende schatkist en ongewenste criminele piekhoogten nog meer vervelende gevolgen. In de nieuwe thuislanden groeit door groene maatregelen en woningtekorten de huisvestingsdruk, de behoefte aan infrastructuur en daalt de kwaliteit van het onderwijs. In het land van herkomst en tussen herkomstland en Europese continent bloeit de mensenhandel, corruptie, orgaanhandel en slavernij. Erdogan bewijst herhaaldelijk dat migrantenstromen een effectief politiek pressiemiddel is. Door te dreigen opnieuw enorme migrantenstromen op Europa los te laten, kan hij politieke doelen bereiken. Het wegsturen van vooral jonge mannen kan de beurzen van corrupte politici in herkomstlanden enorm spekken. Enerzijds door de zakken geld die Europa bereid is te betalen om migranten in hun herkomstland te houden, anderzijds door de sommen geld die legale en illegale migranten naar hun herkomstland sturen.

In de discussie over de veronderstelde heerlijkheden die het open deur migratie beleid oplevert, wordt nooit een woord gerept over de effecten die grote aantallen migranten uit Midden Oosten – en Afrikaanse culturen hebben op klimaat en milieu. Dat is opmerkelijk gezien de vervuiling van diverse wijken in grote steden en de manier waarop vertegenwoordigers van die culturen hun dagelijkse bestaan invullen. Het zijn hoofdzakelijk moslims die zich niet aan geldende westerse normen en wetten willen houden en in het westen hun levenspatroon willen handhaven die ze in de oorspronkelijke thuislanden bezaten. Inherent betekent het dat bijvoorbeeld Groene maatregelen die westerse regeringen nemen, aan hun deur voorbij gaan en ze de vervuiling van het milieu en de uitstoot van CO 2 zullen blijven stimuleren.

Aan de ene kant worden miljarden euro´s uitgegeven om westerse samenlevingen te dwingen groen te leven en aan de andere kant worden er miljarden euro´s aan sociale voorzieningen verstrekt om die Groene maatregelen door migranten te laten ondergraven?

Het is stil in regeringsgebouwen

Die informatie in de bovenstaande tekst zou heren en dames politici de ogen geopend moeten hebben. Maar het blijft stil in de regeringsgebouwen. Linkse en liberale politici blijven dromen van een stabiele multiculturele samenleving en volharden in politiek correcte volzinnen om nieuwe medelanders te bejubelen als een nationale verrijking. Zij kijken weg voor de groeiende onvrede over de in gang gezette ontbinding van de welvaartsstaat door massale immigratie en toenemende werkloosheid.

Racisme is het moderne stopwoord om migratie discussies in de kiem te smoren,tegenstanders te beschadigen en het eigen gelijk te cementeren. Racisme is niet meer wat het betekent, maar hoe, wanneer en waar het gebruikt wordt.Waar dat toe kan leiden, kan men in verschillende Europese landen vaststellen, waar de dreiging met racisme de discussie over migratie en klimaat vertroebelt; het westerse normen en waardestelsel doet verwateren en in het verlengde de veiligheid voor de doorsnee burger aantast. In het Engelse Telford en Rotherham bijvoorbeeld. In die twee steden is de jarenlange uitbuiting van jonge kinderen en vrouwen door islamitische bendes, stil gehouden uit angst te worden beschuldigd van racisme. Liever jonge mensen laten traumatiseren, voor het leven laten beschadigen, tot prostituee, drugsgebruiker laten omvormen, dan krachtdadig ingrijpen tegen criminele levensverwoestende moslims dan van racisme te worden beschuldigd. Het zijn niet alleen politici die de samenleving met de term racisme een rad voor de ogen draaien. Bij de asiel en hulpverlening industrie weten ze ook van wanten. Die vertalen racisme op uiteenlopende manieren. Overigens met hetzelfde resultaat.

De Frans-Marokkaanse Zineb Al Rhazoui, die de aanslag op Charlie Hebdo overleefde en sindsdien zwaar moet worden bewaakt, sloeg in de Volkskrant wel de spijker op de kop met haar uitspraak “linkse politici geven universele mensenrechten op en komen liever op voor islamieten.”. Die ineffectieve behandeling van de migrantenproblematiek resulteert in terugkerende vrijlopende Jihadisten; in aantal en lengte groeiende no-go gebieden; ondergrondse toepassing van de sharia; salafisten patrouilles op straat; politie die uit allochtone wijken wordt geweerd of niet durven binnen te gaan en een groeiende criminele infiltratie in Veiligheids- en Justitieel apparaat

[1] “Any person who owing to well founded fear of being persecuted for reasons of race, religion, nationality, membership of a particular social group or political opinion, is outside the country of his nationality and is unable or, owing to such fear, is unwilling to avail himself of the protection of that country; or who, not having a nationality and being outside the country of his former habitual residence as a result of such events, is unable or, owing to such fear, is unwilling to return to it”

[2] “persons or groups of persons who have been forced or obliged to flee or to leave their homes or places of habitual residence, in particular as a result of or in order to avoid the effects of armed conflict, situations of generalized violence, violations of human rights or natural or human-made disasters, and who have not crossed an internationally recognized State border”

[3] “a person who is to be engaged, is engaged, or has been engaged in a remunerated activity in a State of which he or she is not a national”

[4] “any person who changes his or her country of usual residence, that is in which the person has a place to live where he or she normally spends the daily period of rest… people travelling abroad temporarily for purposes of recreation, holiday, business, medical treatment or religious pilgrimage3 should not be included in the international migrant group, as these cases do not imply a change in the country of usual residence” Er wordt door de UN onderscheid gemaakt in korte termijn (3 maanden tot een jaar en lange termijn migranten (langer dan 12 maanden)

[5] “the recruitment, transportation, transfer, harbouring or receipt of persons, by means of the threat or use of force or other forms of coercion, of abduction, of fraud, of deception, of the abuse of power or of a position of vulnerability or of the giving or receiving of payments or benefits to achieve the consent of a person having control over another person, for the purpose of exploitation. Exploitation shall include, at a minimum, the exploitation of the prostitution of others or other forms of sexual exploitation, forced labour or services, slavery or practices similar to slavery, servitude or the removal of organs”

[6] “the procurement, in order to obtain, directly or indirectly, a financial or other material benefit, of the illegal entry of a person into a State Party of which the person is not a national or a permanent resident… “Illegal entry” shall mean crossing borders without complying with the necessary requirements for legal entry into the receiving State”

[7] Een der grootste experts van de internationale politieke wetenschap.