Europa – Zelfs het verhaal van de EU als geostrategische speler barst nu los

Europa is voorbestemd om een ​​economisch achtergebleven gebied te worden. Het heeft Rusland ‘verloren’ – en binnenkort ook China. En merkt dat het ook zijn status in de wereld heeft verloren , schrijft Alastair Crooke.

Er is iets vreemds aan de hand in Europa. Groot- Brittannië is onlangs ‘ regime-washed’ geweest , met een sterk pro-EU-minister van Financiën (Hunt) die de doorgang effende naar een verkiezingsvrij premierschap door ‘globalist’ Rishi Sunak. Waarom? Welnu, om drastische bezuinigingen op openbare diensten op te leggen, om de immigratie van 500.000 per jaar te normaliseren en om de belastingen te verhogen tot de hoogste niveaus sinds de jaren veertig. En om kanalen te openen over een nieuwe relatieovereenkomst met Brussel.

Is een Britse Tory-partij daar tevreden mee? Maatschappelijke steun afschaffen en belastingen verhogen in een reeds bestaande wereldwijde recessie? Op het eerste gezicht lijkt het niet logisch. Tinten van Griekenland 2008? Griekse bezuinigingen voor Groot-Brittannië: missen we iets? Is dit het toneel voor het Remainer Establishment om te wijzen op een economie in crisis (de schuld van het falen van de Brexit), en om te zeggen dat er geen alternatief is (TINA) dan een terugkeer naar de EU in een of andere vorm, (Britse ‘cap in hand’ , en met gebogen hoofd)?

Simpel gezegd, de krachten achter de schermen lijken te willen dat het VK zijn vroegere rol als gevolmachtigde van de VS in Brussel hervat – waardoor de Amerikaanse primaatagenda wordt doorgedrukt (terwijl Europa in zelftwijfel wegzinkt).

Even vreemd – en veelbetekenend – was dat op 15 september de voormalige Duitse bondskanselier Schröder onaangekondigd het kantoor van Scholtz binnenkwam, waar alleen de kanselier en de vice-kanselier, Robert Habeck, aanwezig waren. Schroeder legde een voorstel voor gaslevering op lange termijn van Gazprom op het bureau, recht onder de ogen van Scholtz.

Een minuut lang hielden de kanselier en zijn voorganger elkaars blik vast – zonder dat er een woord voorbijging. Toen stak Schroeder zijn hand uit, nam het ongelezen document terug, draaide zich om en verliet het kantoor. Er werd niets gezegd.

Op 26 september (11 dagen later) werd de Nordstream-pijpleiding gesaboteerd. Verrassing (ja of nee)?

Veel onbeantwoorde vragen. Het resultaat: geen gas voor Duitsland. Eén Nordstream-trein (2B) overleefde echter de sabotage en blijft onder druk en functioneel. Toch komt er nog steeds geen gas aan in Duitsland (behalve vloeibaar gas met een hoge prijs). Er zijn momenteel geen EU-sancties op gas uit Rusland. Voor het landen van het Nordstream-gas is alleen toestemming van de regelgeving vereist.

Dus: Europa krijgt te maken met bezuinigingen , verlies van concurrentievermogen, prijs- en belastingverhogingen? Ja, maar Scholtz keek niet eens naar het gasaanbod.

De Groene Partij van Habeck en Baerbock (en de EU-Commissie) sluit nauw aan bij degenen in het Biden-team die erop aandringen de Amerikaanse hegemonie te handhaven , koste wat het kost. Deze Euro-coalitie is expliciet en visceraal kwaadaardig jegens Rusland; en is daarentegen net zo visceraal toegeeflijk tegenover Oekraïne.

De grote afbeelding? De Duitse minister van Buitenlandse Zaken Baerbock schetste in een toespraak in New York op 2 augustus 2022 een visie op een door de VS en Duitsland gedomineerde wereld. In 1989 had George Bush Duitsland een beroemd “partnerschap in leiderschap” aangeboden, beweerde Baerbock. “Nu is het moment aangebroken dat we het moeten creëren: een gezamenlijk partnerschap in leiderschap”. Een Duits bod op het expliciete primaatschap van de EU, waarmee de steun van de VS werd gestrikt. (Dat zullen de Anglos niet leuk vinden!)

Ervoor zorgen dat de sancties tegen Rusland niet worden teruggedraaid en dat de financiële steun van de EU voor de oorlog in Oekraïne wordt voortgezet, is een duidelijke ‘rode lijn’ voor juist degenen in het Biden-team die waarschijnlijk aandachtig zullen luisteren naar Baerbock’s Atlanticistische bod – en die begrijpen dat Oekraïne de spin in het middelpunt is van een web. De Groenen spelen hier nadrukkelijk op in.

Waarom? Omdat Oekraïne nog steeds de mondiale ‘spil’ is: Geopolitiek; geo-economie; toeleveringsketens voor grondstoffen en energie – ze draaien allemaal om waar deze spil van Oekraïne zich uiteindelijk vestigt. Een Russisch succes in Oekraïne zou een nieuw politiek blok en een nieuw monetair systeem tot stand brengen, via zijn bondgenoten in de BRICS+, de Shanghai Cooperation Organization en de Euraziatische Economische Unie.

Gaan deze Europese bezuinigingen dan alleen maar over de Duitse Groene Partij die EU-russofobie aan de kaak stelt? Of bereiden Washington en zijn Atlanticistische bondgenoten zich nu voor op iets meer? Bereid je je voor op China om de ‘Rusland-behandeling’ van Europa te krijgen?

Eerder deze week veranderde premier Sunak in Mansion House van versnelling. Hij gaf Washington een ‘hat-tip’ met de belofte Oekraïne bij te staan ​​’zolang het nodig is’, maar zijn voornaamste buitenlandse beleidsfocus lag resoluut op China. Het oude ‘gouden’ tijdperk van de Chinees-Britse betrekkingen ‘is voorbij’: “Het autoritaire regime [van China] vormt een systematische uitdaging voor onze waarden en belangen”, zei hij – daarbij verwijzend naar de onderdrukking van anti-zero-COVID-protesten en de arrestatie en mishandeling van een BBC-journalist op zondag.

In de EU – laat in paniek over de wijdverspreide de-industrialisatie – heeft president Macron gesignaleerd dat de EU een hardere houding ten opzichte van China zou kunnen aannemen, hoewel de VS alleen zouden terugvallen op de subsidies in de Inflation Reduction Act , die EU-bedrijven verleiden om voor anker te gaan en naar Amerika te varen .

Toch zal het ‘spel’ van Macron waarschijnlijk op een doodlopende weg eindigen, of op zijn best een cosmetisch gebaar – want de wet is al in de VS goedgekeurd. En het is niet verwonderlijk dat de Brusselse politieke klasse al met de witte vlag zwaait: Europa heeft de Russische energie verloren en staat nu op het punt de technologie, financiën en markt van China te verliezen. Het is een ‘drievoudige whammy’ – samen met de Europese de-industrialisatie.

Daar heb je het – bezuinigingen zijn altijd het eerste instrument in de Amerikaanse gereedschapskist om politieke druk uit te oefenen op Amerikaanse gevolmachtigden: Washington bereidt de heersende elites van de EU voor om zich los te maken van China, zoals Europa fundamenteel al heeft gedaan van Rusland. De grootste economieën van Europa treden nu al harder op tegen Peking. Washington zal het VK en de EU onder druk zetten tot de pitten piepen om volledige naleving van een Chinese grens te krijgen.

De protesten in China over de Covid-regelgeving hadden vanuit het perspectief van de ‘China haviken’ van de VS niet op een toevalliger moment kunnen komen: Washington zette de EU in volledige propagandamodus voor Iraanse ‘demonstraties’ – en nu bieden de protesten in China de kans voor Washington om voor de volle rechtbank te gaan over demonisering van China:

De ‘lijn’ die tegen Rusland wordt gebruikt (Poetin maakt fout na fout; het systeem wankelt; de Russische economie staat gevaarlijk op het scherp van de snee en de onvrede onder de bevolking neemt toe) – zal worden ‘geknipt en geplakt’ naar Xi en China.

Alleen zal de onvermijdelijke morele preek van de EU China nog verder tegen zich in het harnas jagen: de hoop om voet aan de grond te houden in China zal verdwijnen, en in feite zal China zijn handen van Europa afwassen, in plaats van andersom . Europese leiders hebben deze blinde vlek – nogal wat Chinezen betreuren de Covid-lockdown-praktijk, maar zullen nog steeds diep Chinees en nationalistisch van aard blijven. Ze zullen een hekel hebben aan EU-lezingen: ‘Europese waarden spreken alleen voor zichzelf – wij hebben onze eigen’.

Het is duidelijk dat Europa zich in een diep gat heeft gegraven. Zijn tegenstanders worden verbitterd door het moraliseren van de EU. Maar wat is er precies aan de hand?

Ten eerste is de EU enorm overgeïnvesteerd in haar verhaal over Oekraïne. Het lijkt niet in staat om de richting van de gebeurtenissen in het oorlogsgebied te lezen . Of, als het het correct leest (waarvan weinig teken is), lijkt het niet in staat een koerscorrectie te beïnvloeden.

Bedenk dat de oorlog in het begin door Washington nooit als waarschijnlijk ‘beslissend’ werd gezien. Het militaire aspect werd gezien als een aanvulling – een drukvermenigvuldiger – op de politieke crisis in Moskou die naar verwachting door sancties zou worden ontketend. Het vroege concept was dat financiële oorlog de frontlinie vertegenwoordigde – en het militaire conflict het secundaire aanvalsfront.

Pas toen de onverwachte schok van de sancties in Moskou niet tot ‘shock and awe’ leidde, verschoof de prioriteit van de financiële naar de militaire arena. De reden dat het ‘leger’ niet in de eerste plaats als ‘frontlinie’ werd gezien, was omdat Rusland duidelijk het potentieel had voor escalerende dominantie (een factor die nu zo duidelijk is).

Hier zijn we dan: het Westen is vernederd in de financiële oorlog, en tenzij er iets verandert (d.w.z. dramatische escalatie door de VS) – zal het ook militair verliezen – met de duidelijke mogelijkheid dat Oekraïne op een gegeven moment gewoon implodeert als een staat.

De feitelijke situatie op het slagveld van vandaag staat bijna volledig haaks op het verhaal. Toch heeft de EU zo zwaar geïnvesteerd in haar verhaal over Oekraïne dat ze gewoon dubbelt, in plaats van terugdeinst, om de werkelijke situatie opnieuw te beoordelen.

En zo doende – door verhalend te verdubbelen (Oekraïne ‘zolang het duurt’) – draait de strategische inhoud van de ‘Oekraïne’-spil 180 graden: Rump ‘Oekraïne’ zal niet ‘Ruslands Afghaanse moeras’ zijn. Integendeel, zijn achterwerk verandert in Europa’s financiële en militaire ‘moeras’ op de lange termijn.

‘Zolang het duurt’ geeft het conflict een onbepaalde horizon, maar laat Rusland de controle over het tijdschema. En ‘zolang het duurt’ impliceert steeds meer blootstelling aan de blinde vlekken van de NAVO. De inlichtingendiensten van de rest van de wereld zullen de luchtverdediging en de militair-industriële lacunes van de NAVO hebben waargenomen. De spil zal laten zien wie de echte ‘papieren tijger’ is.

‘Zo lang het duurt’ — heeft de EU hier goed over nagedacht?

Als Brussel zich ook voorstelt dat zo’n hardnekkig vasthouden aan het verhaal indruk zal maken op de rest van de wereld en deze andere staten dichter bij het ‘ideaal’ van de EU zal binden, dan hebben ze het bij het verkeerde eind. Er bestaat al een brede vijandigheid tegen het idee dat de ‘waarden’ of het gekibbel van Europa een bredere relevantie hebben, buiten de grenzen van Europa. ‘Anderen’ zullen de inflexibiliteit zien als een of andere bizarre dwang van Europa tot zelfdoding – precies op het moment dat het einde van ‘alles-zeepbel’ al een grote recessie dreigt.

Waarom zou Europa zijn ‘Oekraïne’-project verdubbelen, ten koste van het verliezen van zijn positie in het buitenland?

Misschien omdat de politieke klasse van de EU nog meer vreest haar binnenlandse narratief te verliezen. Het moet daarvan afleiden – het is een tactiek die ‘overleven’ wordt genoemd.

De EU was, net als de NAVO, altijd een politiek project van de VS voor de onderwerping van Europa. Dat is het nog steeds.

Toch stelt het meta-EU-verhaal — voor interne EU-doeleinden — iets diametraal anders: dat Europa een strategische speler is; een politieke macht op zich; een marktkolos, een monopsonie met de macht om zijn wil op te leggen aan iedereen die ermee handelt.

Simpel gezegd, het EU-verhaal is dat het een betekenisvolle politieke keuzevrijheid heeft . Maar Washington heeft zojuist aangetoond dat het er geen heeft. Het heeft dat verhaal vernield. Europa is dus voorbestemd om een ​​economisch achtergebleven gebied te worden. Het heeft Rusland ‘verloren’ – en binnenkort ook China. En ontdekt dat het ook zijn positie in de wereld heeft verloren.

Nogmaals, de feitelijke situatie op het geopolitieke ‘slagveld’ staat bijna geheel haaks op het EU-verhaal van zichzelf als geostrategische speler.

Zijn ‘vriend’, de regering-Biden, is verdwenen – terwijl machtige vijanden elders zich ophopen. De politieke klasse van de EU heeft haar beperkingen nooit goed begrepen – het was ‘ketterij’ om zelfs maar te suggereren dat er beperkingen waren aan de macht van de EU. Bijgevolg heeft de EU ook enorm veel geïnvesteerd in dit verhaal van haar bureau .

Het ophangen van EU-vlaggen aan elk officieel gebouw zal geen vijgenblad werpen over de naaktheid, noch de kloof tussen de Brusselse ‘bubbel’ en zijn verachte Europese proletariaat verbergen. Franse politici vragen nu openlijk wat Europa kan redden van volledige vazalschap. Goede vraag. Wat doe je als een hyperopgeblazen machtsverhaal losbarst, tegelijkertijd met een gefinancialiseerd verhaal?