Indignatie redactie 
Het voor de hand liggende punt waarvoor Brussel een oogje dichtknijpt, is dat er geen populair mandaat is om de lang gevestigde cultuur van Europa te annuleren .
Quos Deus vult perdere prius dementat – een gezegde van rond 450 voor Christus luidt: ‘Wie de goden willen vernietigen… maken ze eerst gek’. De woorden vatten op de een of andere manier de manier samen waarop de vroege Grieken, van Homerus tot de grote tragedieschrijvers, dachten over de relatie tussen ‘de goden’ (hier de onzichtbare psychische krachten die ons vormen), en de bredere menselijke sfeer.
Het drukt ook een bepaalde waarheid uit, voor zover het suggereert dat machtige mannen vaak verantwoordelijk worden voor hun eigen ondergang – in zoverre dat ze een zekere ‘waanzin’ omarmen; dat van blind zijn voor het voor de hand liggende. (Shakespeare’s Rape of Lucrece verwoordt precies hoe een machtig man ‘Heaven and Hell’ op zijn eigen hoofd kan laten neerstorten).
Het punt hier is om te suggereren dat de zonde van overmoed – zo diep verankerd als het is in de hele seculiere humanistische onderneming, en geïllustreerd in de EU – ertoe heeft geleid dat veel van Europa’s invloedrijke culturele en politieke leiders ‘gek’ zijn geworden in de zin van blind zijn voor de voor de hand liggende gevolgen van wat ze doen.
Ten eerste hebben ze veel Europeanen ertoe gebracht dement te worden – door te proberen mee te liften op de Covid-lockdown ‘oorlog’ met als doel een ethos van oorlogstijdelijke onderwerping aan een gecentraliseerd ‘oorlogs’-commando op te leggen. Als strategie zou het misschien wat dwingend zijn geweest – afgezien van de totale incompetentie waarmee het ‘bevel’ van de EU de campagne voor de uitrol van vaccins beheerde – en voor de grilligheid waarin lockdowns werden opgelegd, opgeheven en vervolgens willekeurig opnieuw werden opgelegd.
Dat dit allemaal deel uitmaakte van een heimelijk ‘pilootproject’ voor een bredere sociale en economische engineering (een reset) van de publieke sfeer, werd ten eerste verraden door het EU-commando ‘fetisjiseren’, zo duidelijk, zijn ‘Groene’ en LGBTQI ‘revoluties’.
En ten tweede, toen Christine Lagarde deze week de klimaat-noodsituatie centraal stelde in het ECB-beleid. Voortaan zullen de aankopen van obligaties door de ECB uitsluitend gericht zijn op in aanmerking komende activa: dat wil zeggen op groene obligaties die voldoen aan de ESG-doelstellingen van de EU. Corporate Bond QE heeft bewezen een enorm effectief controlemechanisme voor centrale banken te zijn, door de toegang tot kapitaal voor vermeende ‘slechte actoren’ te beperken.
Ambrose Evans-Pritchard merkt op dat zelfs nu het EU-‘commando’ niet in staat lijkt te zijn om zijn zaakjes op orde te krijgen:
“Europa heeft opnieuw de contouren, vertragingen en politiek van de pandemie verkeerd ingeschat. Grote delen van het continent zullen tegen het einde van deze maand in een onbetwistbare vierde golf zitten, voordat ze voldoende zijn gevaccineerd om de medische gevolgen te negeren. Dit zal moeilijk uit te leggen zijn. Covid-gevallen in Catalonië lopen momenteel per hoofd van de bevolking boven het VK, en het reproductiepercentage van R is meer dan 2,0. Portugal volgt het traject van het VK met slechts een kleine vertraging, terwijl de Franse minister van Volksgezondheid Olivier Veran zegt dat zijn land eind juli overweldigd kan zijn.
“Toch blijven de binnengrenzen van Europa wijd open. De noodzaak om het toeristenseizoen van dit jaar te redden heeft politieke leiders verlamd.
“We zijn getuige van een nieuwe weergave van de disfunctionele pathologieën van de EU. Europa heeft in Engeland al weken het laboratorium van de ultrabesmettelijke Delta-variant voor ogen; maar het collectieve systeem van de EU heeft geen acht geslagen op de les. De fout herhaalt wat er eerder dit jaar gebeurde toen politici de vanzelfsprekende gevaren van de Kentish Alpha-variant bagatelliseerden, toen de uitrol van het EU-vaccin nog maar net was begonnen … Het risico is een lange, rommelige vierde golf die in september aansleept en de Franse rentrée.
“[Strategisch] Ik vermoed dat de pandemie de houding van het Duitse publiek ten opzichte van de EU fundamenteel heeft veranderd. Het heeft dit gedaan op een delicaat moment waarop Duitsland ook grote fiscale overdrachten heeft gekregen via het herstelfonds van 800 miljard euro, aanvankelijk gepresenteerd als een Covid-hulpplan, maar in werkelijkheid een mecenaatfonds voor een Europese Commissie met onverzadigbare ambities .
Wat wel duidelijk is, is dat de grote heropening van de Europese economie en de zomer in de problemen zitten . Jacob Nell van Morgan Stanley zegt dat de klap voor het BBP 1,5% zou kunnen zijn voor Italië, 1,7% voor Portugal, 2,3% voor Griekenland en 2,5% voor Spanje in een “ernstig scenario”.
Dit betekent op zichzelf misschien geen einde aan de wereld, maar het vertegenwoordigt niettemin een verdere asymmetrische schok voor de toch al gehavende en vermoeide kiezers. Meer relevant, het zal bestaande scheidslijnen verergeren – met name via Europa’s ‘keuzeoorlog’: het omarmen van een volledige culturele revolutie.
Met haar cultureel wakkere ‘democratie’ , LGBTQI, ‘Mensenrechten’ en ‘klimaatnood’-revoluties, heeft de EU zowel Rusland als China (wat het nodig heeft om zijn economie te redden) gratis van zich vervreemd en heeft ze ervoor gekozen om de interne cultuur te lanceren oorlog tegen Hongarije en verschillende andere EU-staten vanwege hun onwil om de wakkere cultuur goed te keuren, maar meer in het bijzonder hun afwijzing van het EU Open Society- project omdat het immigratie gebruikt om etnische homogeniteit af te zwakken.
Politico (EU) meldt : “De liberalen willen er een krachtmeting van maken in de strijd tegen discriminatie van homo’s in Hongarije. Ze zullen een oproep doen om echte consequenties te formaliseren: “De Raad moet artikel 7 activeren tegen deze Hongaarse regering””.
Helaas zullen escalerende cultuurvetes de Europese politiek waarschijnlijk net zo domineren als in de VS. De breuken zullen niet blijven zoals tussen staten zoals de EU-oorlog tegen Orbán, maar zullen binnen staten zijn, evenals tussen hen.
Frank Luntz, een lange tijd werkzaam bij de Republikeinse Partij, citeert de diepe verdeeldheid in de houding van de kiezers in het VK als bewijs van de besmetting die uit Amerika komt. Hoewel de Britse politiek nu wordt bepaald door de Brexit, is het onwaarschijnlijk dat Europese kiezers, vooral in het meer cultureel conservatieve Oosten, aan een soortgelijk proces van breuk zullen ontsnappen.
Het punt van Luntz is dat Groot-Brittannië in toenemende mate wordt verdeeld langs ‘woke’ versus ‘non-woke’ lijnen, in plaats van door traditionele sociale en culturele spanningen, zoals tussen noord en zuid; steden versus plattelandsgebieden; en zelfs mannen versus vrouwen.
“In zijn studie, die voor het eerst werd gerapporteerd in The Times, onder de kop, Woke Culture War is de grootste scheidslijn onder kiezers , was ongeveer 81% van de Tory-stemmers het eens met de veronderstelling dat het VK een natie was die gelijkheid en vrijheid weerspiegelt; terwijl slechts 19% zei dat de natie “institutioneel racistisch en discriminerend” was. Onder Labour-aanhangers zag echter slechts 52% het VK als een bastion van vrijheid, terwijl 48% zei dat het land te lijden had onder systemisch racisme.
Toen specifiek werd gevraagd naar annulatiecultuur, zei 40% van de respondenten dat ze geloofden dat het sociale fenomeen diende als een vorm van “gedachte- en spraakpolitie”, terwijl 25% het steunde, met het argument dat degenen die iets seksistisch of racistisch zeggen, “de gevolgen moeten ondervinden” .
Volgens Luntz zijn deze bevindingen een voor de hand liggende ‘rode vlag’: “Als je hebt besloten dat je land institutioneel racistisch en discriminerend is, ga je normaal gesproken niet terug”, voorspellend dat de kloof tussen kiezers alleen maar groter zou worden met de tijd. Hij zei dat het waarschijnlijk is dat over zes maanden tot een jaar de “schade” die wordt veroorzaakt door zulke radicaal verschillende opvattingen over waar het VK voor staat, zal leiden tot dezelfde enorme sociale omwenteling die zich al in de Verenigde Staten voordoet.
“Het probleem met wakker worden en met annulatiecultuur is dat het nooit wordt gedaan. Het conflict en de verdeeldheid eindigen nooit”, zei Luntz . “Dit is niet wat de mensen van het VK willen – maar het komt toch”.
Het zeer voor de hand liggende punt waarop Brussel een hubristiek oog dichtknijpt, is dat er geen populair mandaat of enthousiasme is om de lang gevestigde cultuur van Europa te annuleren. Zelfs in de VS wijst de helft van de bevolking het af; en kan bereid zijn om het te bestrijden – misschien letterlijk.
Dit vertegenwoordigt de Brusselse managementklassen die ‘gek worden’ – in de zin van blind zijn voor de voor de hand liggende gevolgen van wat ze doen. Europa heeft eerder een ‘oorlog’ tegen de cultuur gehad – toen de Frankische indringers van Rome, doordrenkt van oudtestamentisch uitzonderlijkheid, ten strijde trokken tegen iedereen, of iets ‘heidens’ – alles wat niet in overeenstemming was met de nieuwe christelijke doctrine.
Het punt hier is dat toen het christendom werd opgelegd aan de hele Romeinse ‘wereld’ (in 323 n.Chr.), christenen een minderheid waren, die tegenover een oude metafysica stonden, oude manieren van zijn, die al duizenden jaren bestonden. Het kostte vier eeuwen van totale onderdrukking – zoals het levend verbranden van dissidenten om de arena van het Colosseum te verlichten – om het oude begrip uit te wissen. Toch werd het oude inzicht nooit definitief vernietigd. Het ging ‘ondergronds’ en het is er nog steeds.
De bibliotheek in Alexandrië, gevuld met de enige overgebleven teksten van de oude theosofie, werd op bevel van de christelijke bisschop in brand gestoken. De filosoof-bewaarder, de mooie Hypatia, werd levend gevild door de menigte; heidense boeken in het hele rijk werden ‘uitgeroepen’, veroordeeld en verbrand; leraren ‘geannuleerd’, en hun onderwijs aan de kaak gesteld; ‘heidense’ tempels en eigendommen werden onteigend; Griekse beelden waren beklad met christelijke kruisen erin gekerfd.
Onder Justinianus (527 tot 565) werd een einde gemaakt aan de tolerantie van elke andere religie dan het christendom. De laatste Egyptische tempel – gewijd aan de godin Isis, op een eiland in het zuiden van Egypte – werd in 526 gesloten. De legendarische Plato’s Academie – met niet minder dan 900 jaar onderwijs in het curriculum – werd in 529 in Athene gesloten.
Voor alle duidelijkheid, terwijl de acceptatie van christelijke waarden in die eerste eeuwen toenam, werd het omgekeerde facet – het christendom (als onliberale autoriteit en als een machtsproject) – het politieke instrument dat werd gebruikt om het pausdom met het rijk te versmelten, en het instrument om het feodalisme te vestigen.
Veel hedendaagse Europese liberalen hebben duidelijk goede bedoelingen in hun verlangen om sociale rechtvaardigheid na te streven. Het is een bewonderenswaardig streven. Maar wat uiteindelijk begint als ‘liberaal’, eindigt als onliberaal als we een cultuuroorlog beginnen zonder volksmandaat. Dat is de aard van culturele oorlog. Uiteindelijk wordt culturele strijd een utilitaire ‘dekmantel’, die een politiek project verbergt.
Zijn de heersende klassen van de EU echt blind voor deze gevolgen, of verwelkomen ze in het geheim het inherente illiberalisme van de oorlog, als het instrument waarmee ze hun gecentraliseerde EU-rijk zouden kunnen stichten – net zoals de Franken het autoritarisme van het Oude Testament gebruikten om de Karolingische dynastie te stichten?
