“European Green Deal”: ernstige gevolgen voor boeren en consumenten

In december vorig jaar leidde de Europese Commissie de » Europese Green Deal met haar Duitse president Ursula von der Leyen (CDU)“gepresenteerd. Het concept is om van Europa in 2050 het eerste klimaatneutrale continent ter wereld te maken. Deze formulering van doelen is triomfantelijk simpelweg omdat de catalogus van maatregelen zich alleen uitstrekt tot de EU, die slechts een deel van Europa uitmaakt. Landen als Noorwegen, Zwitserland en de Westelijke Balkan zijn net zo min lid van de Gemeenschap als Groot-Brittannië, dat net de Unie heeft verlaten. Tegen 2030 moet de CO2-uitstoot in de EU met 55 procent worden verminderd in vergelijking met 1990. Een zeer ambitieus project, waarvan de kosten alleen al door de verantwoordelijke partijen in Brussel de komende tien jaar zullen worden geschat op een biljoen euro. Mede daarom is de Duitse EU-bijdrage tussen 2021 en 2027 met maar liefst 42 procent gestegen naar 44 miljard eurozou jaarlijks moeten toenemen !

Om de Europese Green Deal uit te voeren, zal een aantal maatregelen moeten worden genomen, waarvan sommige drastisch zijn, die naast vervoer, handel en industrie ook gevolgen hebben voor de landbouw. Het is de bedoeling om het gebruik van antibiotica bij het vetmesten van dieren en de introductie van pesticiden in de voedselproductie tegen 2030 te halveren.

Daarnaast worden de gebieden voor biologische landbouw uitgebreid tot 25 procent en wordt het gebruik van kunstmest met 20 procent verminderd . Dit zijn de hoekstenen van de “Farm to Fork” -strategie en het EU-concept voor biodiversiteit, dat in mei van dit jaar aan het publiek werd gepresenteerd, dat grotendeels verloren was gegaan tijdens de Corona-crisis.

Critici betwijfelen echter of de ambitieuze doelstellingen van de Europese Green Deal daadwerkelijk gehaald kunnen worden. Dit geldt niet in het minst voor de landbouwsector. Als politici ze toch proberen door en door te duwen, heeft dit waarschijnlijk ernstige gevolgen voor de consument. Omdat de EU-richtlijnen betekenen dat men afstand neemt van de intensieve, zeer productieve landbouw en dat de voedselproductie in de EU zal afnemen.

Dit leidt niet tot voedseltekorten of zelfs geen hongersnood – zoals in de afgelopen eeuwen. Het aanbodtekort kan echter leiden tot merkbaar hogere prijzen in de detailhandel en tot verdere brandstofinflatie. Een nog ingrijpender gevolg: de EU, nog steeds een netto-exporteur van landbouwproducten, zou meer voedsel uit derde landen moeten importeren om de productieverlies als gevolg van haar green deal te compenseren en de prijsverhoging te temperen. Veel van deze handelspartners – vooral die in de derde wereld – hebben echter aanzienlijk lagere ecologische normen dan ze al in de EU toepassen. Klimaatbescherming, die door de Europese Green Deal moet worden bevorderd, zou ook het gevolg zijn van verplaatsing van de voedselproductie buiten Europa,

Maar niet alleen de consumenten, maar ook de boeren zullen serieuze verliezers zijn van het programma, dat grotendeels gebaseerd is op de linkse ideologie. Omdat ze rekening moeten houden met beduidend lagere verkopen en dus netto-inkomsten door de door politici gewenste daling van de productievolumes. Als boeren niet meer kunnen leven van landbouw en veeteelt, zullen ze gedwongen worden hun bedrijf op te geven en andere banen te zoeken.

Om dezelfde reden is het waarschijnlijk moeilijker om jongeren te interesseren voor landbouw of de overname van bestaande boerderijen. Steeds meer landbouwgebieden, die vandaag de dag nog steeds worden bebouwd en die dus bijdragen aan de voedselvoorziening van de Europeanen, zullen in de toekomst ongebruikt blijven, wat de totale productie verlaagt en dus leidt tot een verdere vermindering van de voedselvoorziening in Europa.

En dit tegen de achtergrond van een snel groeiende wereldbevolking, die volgens de VN tegen het midden van de eeuw met nog eens twee miljard mensen zal groeien, waardoor ook de behoefte aan voedsel voor voeding zal toenemen. Zullen landen in Afrika en Azië hun landbouwproducten in toenemende mate tegen harde valuta aan Europa leveren terwijl hun eigen bevolking honger lijdt? En dat allemaal zodat de EU haar ambitieuze klimaatdoelstellingen kan bereiken en een modelstudent in de wereld kan zijn?

Ter herinnering: de Europese Unie draagt ​​minder dan 10 procent bij aan de wereldwijde CO2-uitstoot . Dit aandeel zal de komende decennia geleidelijk afnemen omdat de opkomende en opkomende economieën hun productie met toenemende welvaart zullen verhogen. Zelfs als men de stelling van door de mens veroorzaakte klimaatverandering ondersteunt, zou een klimaatneutraal Europees continent nauwelijks invloed hebben op de temperatuurontwikkeling op aarde. Desalniettemin moeten miljarden euro’s worden uitgegeven om deze visie te realiseren, ook omdat Brussel van mening is dat Europa moet optreden als klimaatbeleid voor de rest van de wereld.

Burgers moeten deze grootheidswaan financieren – als belastingbetalers en consumenten! En talloze boeren door hun levensonderhoud te verliezen!