Extreemrechts Het spanningsveld tussen staat en bevolking neemt toe

In Nederland maakt ene Nikki Sterkenburg bliksemsnel carrière met haar boek over radicaal- en extreemrechts getiteld Maar dat mag je niet zeggen. Ze is een komeet die uit het niets omhoog lijkt te schieten, gesteund door institutioneel voorwerk bij mediaredacties. Blijkbaar zijn er mensen met macht heel blij met haar verhaal. Ongetwijfeld helpt het om de bestaande links-liberale hegemonie te legitimeren en de kritiek erop in de verdachte hoek te drukken.

De geschiedenis van extreemlinks

Het is opmerkelijk dat de media haar aangrijpen om hun pijlen te richten op extreemrechts. Alle rapporten van de Nederlandse inlichtingendiensten geven aan dat extreemrechts slecht georganiseerd is en nauwelijks bereid tot actie. Bij extreemlinks leert de recente Nederlandse geschiedenis ons iets anders. Een kleine opsomming: de aanslag op de vergadering van de Centrum Democraten in Kedichem, de brandstichtingen bij vestigingen van Makro, de bomaanslag op het huis van staatssecretaris Aad Kosto, uiteindelijk uitmondend in de moord op Pim Fortuyn door de extreemlinkse milieu- en dierenrechten activist, Volkert van der Graaf. Reeds in 1998 schreef de politicoloog Frank Buijs dat “het establishment sympathie koestert voor extreemlinks”.

Een wethouder greep razendsnel in toen bekend werd dat Van der Graaf was ingerekend, en hielp om alle sporen te vernietigen bij de betreffende gemeente. De man ontving zelfs een Koninklijke onderscheiding, waartegen Martin Bosma, PVV Kamerlid, tevergeefs bezwaar maakte.

Het is het zoveelste bewijs dat extreemlinks institutioneel gevestigd is en de hand boven het hoofd gehouden wordt, zoals eerder door veiligheidsexperts is bevestigd. “Delen van het establishment sympathiseren met extreemlinks”, aldus een rapport van het WODC. Inmiddels is het betreffende rapport van de pagina verwijderd, wat een politieke herprogrammering van het WODC suggereert. De nieuwe hetze tegen ‘extreemrechts’ sluit daarbij volledig aan. Op Elsevier zijn enige conclusies nog steeds na te lezen, zoals dat “extreemlinks niet volledig in kaart wordt gebracht”, omdat “de overheid besluit om er geen ruchtbaarheid aan te geven”.

In dicht licht bezien zijn de waarschuwingen van Sterkenburg tegen ‘extreemrechts’ een bliksemafleider, of wat filmcritici noemen een ‘red herring’. Maar ik heb nieuws voor haar, en voor de krachten van het bestel achter haar bliksemloopbaan. Dit nieuws heeft alles te maken met de ontwikkeling van West-Europa in de nabije toekomst – zet u schrap.

Cancel culture schept haar eigen vijanden

Het eerste punt is de opmars van woke, cancel culture en deplatforming. Precies wat in het WODC rapport al werd omschreven als “de tactieken van extreemlinks: vernielingen zoals in de vorm van brandstichting, het bekladden van de woning of leksteken van autobanden. Ook naming and shaming, waarbij privé-informatie van mensen publiek wordt gemaakt”. Dit is hoe in de VS bijvoorbeeld Paul Miller, ook bekend als ‘Gypsie Crusader’, zich bekeerde tot de rechterflank. Hij begon als professioneel thaibokser en kluste bij als correspondent voor het lokale nieuws. Miller bracht wat negatieve feiten omtrent Black Lives Matter in beeld en kreeg vervolgens extreemlinks over zich heen. De man verloor zijn inkomsten en werd maatschappelijk verstoten. Toen schminkte hij zijn gezicht als ‘the Joker’ om als activist door het leven te gaan.

Dit is slechts het begin, want ‘diversiteitsquota’ zijn in opkomst. Zowel moreel als wettelijk verplicht. Dat ondervond ik dagelijks bij mijn werk voor de Europese Parlementscommissie Rechten van de vrouw en gendergelijkheid, FEMM. Het gevolg zal zijn dat veel gedreven, ambitieuze blanke mannen achter het net vissen. Zij zullen geen kans krijgen om maatschappelijke status te verwerven, blijven hierdoor ook op de relatiemarkt perspectiefloos en hebben uiteindelijk nog weinig te verliezen.

Economische ‘vergezichten’

Het economische plaatje speelt ook een grote rol. Alle begrotingen van West-Europese staten zijn gebaseerd op het aangaan van schulden, gecombineerd met een lage rente en een geprognosticeerde economische groei. Die groei zal echter uitblijven. De bevolking vergrijst. Jonge en levenskrachtige mensen zullen veel bezig zijn met mantelzorg. Ook dat vermindert het aantal uren dat kan worden besteed aan belastbare arbeid. De bevolkingsgroei zit met name bij allochtonen. Gelet op het gebruik van uitkeringen in die hoek, kan je je afvragen of hier hetzelfde arbeidsethos heerst als die waarop de West-Europese welvaart is gebouwd. Ik wil hiermee uiteraard niet generaliseren, maar doen alsof dit geen factor is zou ook een leugen zijn.

Verder verplaatst de winstgevende innovatie zich vanuit Europa naar Amerika en Azië. De projecten waarin de overheid investeert, zoals inclusie en duurzaamheid, zijn onvoldoende economisch rendabel om de aangegane schulden te compenseren. Zulke projecten zijn vooral politiek en ideologisch gedreven. Het biedt kansen om bevriende bedrijven aan subsidies te helpen en om mooie sier te maken bij verkiezingen. Zuiver zakelijk gezien zetten die investeringen weinig zoden aan de dijk. Denk alleen al aan het biomassa debacle: gezonde bomen omkappen en verbranden ‘voor de planeet’ – volgt u het nog?

Zelfs Klaus Schwab van het World Economic Forum geeft inmiddels toe: veel mensen zullen kwaad worden. Bij de zogenaamde ‘Great Reset’ verdwijnen veel banen die niet meer passen in de nieuwe economie. Hoe de overheid die woede moet opvangen, is vooralsnog onduidelijk. Waarschijnlijk zullen overheden kiezen voor het Chinese model: surveillance en burgerschapspunten. Al die repressie zal weer tegenwerking veroorzaken. Het gevolg is een steeds groter spanningsveld tussen de staat en de bevolking.

De toekomst is rechts

Binnen een jaar of tien bestaan er in Europa zuilen, waarbinnen gedachten die vandaag worden bestempeld als ‘extreemrechts’ gemeengoed zullen zijn. Het uitgangspunt is simpelweg dat je als Europeaan mag opkomen voor je eigen cultuur, je eigen volk en je eigen belangen op het wereldtoneel. De gevestigde orde zal dit uitgangspunt nog lang proberen te demoniseren. Dat is een lucratieve industrie waarin miljarden aan belastinggeld omgaan, zoals ook Nikki Sterkenburg heeft gemerkt. Toch keert uiteindelijk de wal het schip.

Tot die tijd wordt het voor ‘realistische intellectuelen’ nog even op een houtje bijten.