Indignatie redactie 
Onverkozen CEO’s misbruiken monopoliepositie om burgers het zwijgen op te leggen.
Mao Zedong was voorzitter van de Chinese communistische partij die tot vandaag China bestuurt in een eenpartijstaat. Tijdens zijn voorzitterschap wou hij China van een agrarische naar een industriële natie laten evolueren. Planmatig en zonder scrupules werd dit plan, getiteld De Grote Sprong Voorwaarts, uitgevoerd tussen 1958 en 1961. Het werd een totaal fiasco, leidde tot de hongerdood van tot wel 45 miljoen mensen.
Culturele revolutie
De schuldige voor dit fiasco bleek niet de elite van de communistische partij of de waanideeën van het communistisch systeem zelf, maar de Chinese samenleving zelf. Die was volgens Mao nog steeds doordrongen van contrarevolutionaire elementen, gedachten en gebruiken. Daarom startte Mao een culturele revolutie die de oude cultuur, de oude gebruiken, de oude gewoonten en de oude gedachten moest vernietigen. Net zoals de nazi’s ervoor en de islamistische IS of het racistische BLM decennia later, vernietigden de Rode Gardes eerst de monumenten, standbeelden en boeken om onvermijdelijk te eindigen bij het liquideren van de mensen zelf. Nogmaals werden acht miljoen mensen vermoord.
Deng Xiao Ping volgde Mao na diens overlijden op en prompt at de revolutie haar eigen kinderen zoals steeds op. Hij gaf zijn tegenstanders in de communistische elite (de bende van vier) de schuld voor de misdaden uit het verleden en liet ze executeren. Zo verwierf hij macht waarmee hij de economie opende voor het buitenland en democratische hervormingen doorvoerde in het binnenland. Op het Tien-an-Men-plein werd in 1978 toegelaten dat mensen vrij hun standpunt konden uiten via affiches die ze ophingen op de zogenaamde democracy wall.
Al vlug ontstonden zelfs onafhankelijke dagbladen. Daarin uitten mensen zich over de corruptie, machtsmisbruik, nepotisme en incompetentie die ze elke dag meemaakten. Vrije meningsuiting ondermijnde zo de autoriteit van de communistische staat. De waarheid zoals die werd voorgesteld door de Chinese communistische mainstream media bleek immers een complete leugen te zijn. Democracy wall werd gesloten en de leiders opgesloten. Het systeem nam zo de controle over de waarheid terug, maar daarom niet over de realiteit.
Het communisme beloofde het rijk van de vrijheid, maar eindigde zonder uitzondering in onderdrukking, terreur en massamoord. Omdat het op een leugen gebouwd is, moet de waarheid gemanipuleerd worden en de informatie gecontroleerd worden. Hoe groter de leugen, hoe sterker de repressie, hoe scherper de systemische interne tegenstelling, hoe sneller de implosie van deze totalitaire regimes. De wil naar vrijheid en de kracht van de waarheid vallen immers door geen enkele macht te onderdrukken.
Bijgevolg werden politieke grenzen afgebouwd ten voordele van economische vrijhandel. Nog belangrijker was de wereldwijde doorbraak van het internet waarlangs informatie vrij kon circuleren. De Chinese communistische partij werd geconfronteerd met een democracy wall overal waar een computer met het internet verbonden was. Geen wonder dat de Chinese staat reageerde met een Great Chinese Firewall, om het internet te reguleren en dus informatie te controleren.
Sociale media
Tegelijk met de bankencrisis braken de sociale media definitief door. Niet alleen de informatie en de handel speelden zich in cyberspace af, ook de sociale interactie en dus het leven zelf verplaatsten zich naar de virtuele wereld. En dus verplaatste de politiek zich ook naar de sociale media. Barack Obama gebruikte sociale media voor het eerst succesvol in zijn presidentscampagne van 2008 om kiezers te overtuigen. De Arabische lente van 2010 bewees dat sociale media ook burgers offline kunnen mobiliseren.
Het ene na het andere dictatoriale regime werd omver gegooid doordat burgers zich online in sociale media-netwerken konden organiseren en zich zo offline konden mobiliseren. Gewone mensen konden hun standpunt uiten, hun belangen verdedigen, informatie delen en dat bleek veel sterker dan de wapenstok of tanks. De Arabische lente (2010), Occupy Wall Street (2011), Euromaidan (2014), etc. De linkse en liberale elites in het Westen jubelden bij dergelijke manifestatie van empowerment van burgers en het ontstaan van burgerjournalistiek via sociale media.
Het volk keert zich tegen de elite
De heersende elites in het Westen voeren reeds dertig jaar een agenda door van economische, politieke en culturele globalisering. Ze promoten economische vrijhandel, multiculturalisme en afbreken van nationale staten. Met de bijbel van de mensenrechten in de hand denken ze ons zo te leiden naar het paradijs van gelijkheid, vrijheid en broederlijkheid. Veel gewone mensen uit de diepe middenklasse in het Westen merken echter weinig van die glorierijke toekomst.
Voor hen betekent die globalisering onveiligheid, vervreemding en welvaartsverlies. In 2016 stemden ze niet alleen voor de brexit, maar verkozen ook nog eens Trump. Het heersende systeem in het Westen verkeerde in complete shock. Het kon immers niet zijn dat het volk gelijk had en de elite niet. Het kon immers niet zijn dat het volk de macht had en de elite niet.
Fake news fantasialand
Eerder dan te luisteren naar het signaal van de burger, zocht men een zondebok. En die werd gevonden in de sociale media. Er kwam de voorbije jaren een discours dat een verklaring moest bieden aan de weggestemde elites, maar dat in werkelijkheid vooral een fantasiewereld opbouwde die geruststelling moest bieden en in niets een verklaring geeft over de realiteit. De brexit zou het gevolg zijn van data-analyse door Cambridge Analytica (CA). Maar in 2019 veroverde Boris Johnson zonder CA kiesdistricten die al een eeuw Labour stemden, precies door zijn belofte ‘get Brexit done’. Trump zou zogezegd de verkiezingen gewonnen hebben in 2016 door Russische inmenging.
Als er iets fake news blijkt te zijn, is het echter deze insinuatie zelf waarvoor na grondig onderzoek geen enkel bewijs gevonden werd. Fact checkers moeten ons ondertussen van de enige Waarheid overtuigen, maar minder dan de helft van de Vlamingen vertrouwt nog wat de mainstream media ons vertellen. Ze waarschuwen voor de onafhankelijkheid van de media in Polen en Hongarije terwijl in België de staatsmedia een dominante positie in de markt hebben en de private media enkel maar leven dankzij de honderden miljoenen euro subsidies van het regime.
Chinees censuurvirus
Het Chinese censuurvirus is gemuteerd, heeft zich vervolgens verspreid via de globalisering en heeft nu onze westerse democratie geïnfecteerd. De planeconomie in China is getransformeerd tot staatskapitalisme, net zoals het liberaal-democratische model in het Westen getransformeerd is tot een autoritair model dat geen tegenspraak meer duldt. Vrije informatie op het internet wordt als een bedreiging voor de orde beschouwd.
Maar een waarheid die beschermd moet worden door censuur heeft een naam. Dat is een leugen. De gemobiliseerde burger via sociale media geldt als een bedreiging voor de stabiliteit van het systeem. Maar een regime van machthebbers die niet meer betwist mogen worden in hun positie heeft een naam. Dat is een dictatuur.
Vrije markten voor vrije burgers
Het internet vormt een belangrijke moderne marktplaats van ideeën. Die zijn echter in handen van monopolisten. Daarvoor bestaat er per definitie geen alternatief. Daarom moet er een toegangsrecht zijn voor elke burger. Daarnaast zijn het platformen. Niet meer dan doorgeefluiken van informatie. Dus zijn ze niet verantwoordelijk voor wat er gepubliceerd wordt op hun platform. Maar daar houden ze zich zelf niet aan. Onverkozen CEO’s misbruiken hun monopoliepositie om burgers het zwijgen op te leggen, te bepalen welke thema’s op welke wijze mogen bediscussieerd worden, welke afbeeldingen van tradities mogen en welke niet.
Geen overtreding van de wet is nodig, maar de arbitraire interpretatie van de gebruikersovereenkomst. Geen onafhankelijke rechtspraak is nodig, maar de totale willekeur volgens de wensen van de aandeelhouder. Als we dit toelaten omdat de gecensureerde mening de onze niet is, is het gevolg dat we toelaten dat deze CEO’s en aandeelhouders toelaten te bepalen wie zijn grondrechten kan uitoefenen en wie niet. En dus wie nog zijn belangen kan verdedigen en wie niet. Men kan het mensenrecht van de vrije meningsuiting immers niet enkel voor zichzelf verdedigen zonder dit meteen voor een ander ook te verdedigen. Enkele weken nadat links enthousiast applaudisseerde voor de twitter- en facebookban van Trump, bleken plots linkse activisten tot hun grote verbazing evenzeer gecensureerd te worden. Vroeg of laat eet de revolutie haar eigen kinderen op.
