Indignatie redactie 
Niemand durft karikaturen van Mohammed meer te publiceren. Zelfcensuur heerst. Haat is gericht tegen degenen die zich verzetten tegen het verbergen van informatie in plaats van degenen die het verbergen. Om nog maar te zwijgen over de psychiatrie van terrorisme om de islam beter te verlichten. Als ons in de vroege jaren 2000 was verteld dat ongeveer 20 Franse cartoonisten en intellectuelen in 2020 onder politiebescherming zouden staan, zou niemand ons hebben geloofd. Een gastbijdrage van Giulio Meotti
“Vijf jaar na de moorden op Charlie Hebdo en Hyper Cacher heeft Frankrijk geleerd te leven met de islamistische dreiging”, schreef Yves Thréard, adjunct-hoofdredacteur van de krant Le Figaro .
“Er gaat geen maand voorbij … zonder een moorddadige aanval met de roep van ‘Allahu Akbar’ op onze grond … Maar wat is het goed om de gevolgen van het islamisme te bestrijden als we niet vechten tegen de oorsprong van deze doodsideologie? Op dit vlak blijft ontkenning echter concurreren met naïviteit. Er is niets veranderd in de afgelopen vijf jaar. Integendeel.
“In naam van diversiteit, non-discriminatie en mensenrechten heeft Frankrijk verschillende slagen toegebracht aan zijn cultuur en geschiedenis … De islamisten zijn een hot iron. Ze zetten de strijd voort die de charme heeft van een burgeroorlog, zelfs zonder wapens. Is de beroemde ‘Charlie-geest’ waarvan sommigen dachten dat hij waaide na de aanvallen van januari 2015 gewoon een illusie? “
Frankrijk viert de vijfde verjaardag van de fatale jihadaanval op het satirische tijdschrift Charlie Hebdo op 7 januari 2015. Vorige maand waarschuwde de Franse senator Nathalie Goulet dat verdere aanvallen waarschijnlijk zijn. “We hebben een ernstig probleem in Frankrijk en we moeten meer doen om te voorkomen dat extremisten handelen. Het ziet ernaar uit dat er meer aanvallen zullen plaatsvinden, ‘ zei Goulet.
Er wordt aangenomen dat er 12.000 radicale islamisten op de Franse terreurwachtlijst staan, “maar slechts een dozijn van hen zouden de klok rond moeten worden gevolgd.”
Deze week werd gekenmerkt door een nieuwe reeks islamistische terroristische aanslagen: de politie verwondde een mes-zwaaiende man in een straat in de noordoostelijke stad Metz , twee dagen nadat een vermoedelijke radicale islamist een man neerstak in de Parijse buitenwijk Villejuif , een daad die het parket overwoog Behandeld met terroristische aanslagen. Bij beide incidenten riepen de aanvallers “Allahu Akbar”. Dit type aanval werd deze week in een redactioneel artikel in Le Figaro de ” normale jihad ” genoemd.
Op 7 januari 2015 vielen de cartoonisten en journalisten Cabu, Charb, Honoré, Tignous en Wolinski, de psychoanalyticus Elsa Cayat, de econoom Bernard Maris en de politieagent Franck Brinsolaro onder de ballen van de jihad-broers Chérif en Saïd Kouachi. Charlie Hebdo’s jubileumeditie 2020 herdenkt het bloedbad en versloeg de ‘nieuwe goeroes van het monolithische denken’ die probeerden politiek correcte censuur af te dwingen.
Het uitbreken van verontwaardiging door het Franse volk, dat op 11 januari 2015 in Parijs bijeenkwam voor een massale demonstratie, was niet genoeg om de geest van verzet onder Franse leiders en elites tegen het islamisme en zijn medewerkers op te wekken. “De ernst van het islamitische politieke feit in Frankrijk wordt sterk onderschat”, zegt advocaat Thibault de Montbrial, president van het Centre for Internal Security Studies in Frankrijk.
In een land dat voorheen stond voor vrijheid van meningsuiting, is zelfcensuur in volle gang. “Het is altijd gemakkelijk voor de humoristen in Frankrijk om de paus en de katholieken voor de gek te houden, het is altijd gemakkelijk om de joden voor de gek te houden, het is altijd gemakkelijk om de protestanten voor de gek te houden,” geeft toe oude Charlie Hebdo- columnist Patrick Pelloux. Het is echter niet gemakkelijk met de islam. “Wij denken dat deze religie eng is. Het woord islam is eng, en als gevolg daarvan hebben de terroristen gewonnen. ‘De inzending wint.
Terwijl Franse gevangenissen een broedplaats voor jihadisten zijn geworden , verloopt de islamisering van de buitenwijken, de banlieues , op volle snelheid. Het weekblad Le Point wijdde onlangs een coververhaal aan de “gebieden veroverd door de islamisten”. Geweld woedt op veel van deze gebieden; 1.500 auto’s werden daar in brand gestoken op oudejaarsavond . In het recente boek “Les Territoires de l’conquis islamisme” ( “The veroverd door het islamisme gebieden”) door Bernard Rougier, een professor aan de Universiteit van Sorbonne-Nouvelle en directeur van het Centrum voor Arabische en Oosterse Studies, legt hij dat het islamisme een ‘hegemonisch project’ is dat de arbeidersbuurten splint. Deze ” ecosystemen ” werkten aan een “break-logica” van de Franse samenleving, haar waarden en instellingen en werden gebouwd op moskeeën, boekhandels, sportclubs en halal restaurants.
Hugo Micheron, een onderzoeker aan de Ecole Normale Supérieure, vermoedde dat de jihadisten zich op hun gemak voelden in “territoriale en gemeenschapsisolatie”. “Vandaag,” zei de voorzitter van de Conseil Supérieur van het programma van het ministerie van Onderwijs, Souâd Ayada, “is de zichtbaarheid van de islam in Frankrijk verzadigd door de sluier en de jihad”.
Terwijl islamitische predikers en rekruteerders op straat zijn, op zoek naar de zwakke geesten die de frontlinie van hun heilige oorlog zullen vormen, vormt de politieke islam ook kieslijsten in de buitenwijken van Frankrijk. De Franse president Emmanuel Macron heeft zich uitgesproken tegen een verbod op deze fracties. “Frankrijk is een opkomende islamitische republiek”, presenteerde de Algerijnse schrijver Boualem Şansal stevig. Deze “gebieden”, zei hij , zijn de thuisbasis van veel van de terroristen die Frankrijk aanvallen, van de Kouachi-broers van Charlie Hebdo tot de jihadisten die in de Bataclan werken hebben talloze mensen vermoord.
Twee groepen mensen die “zij aan zij” leven, zouden spoedig “oog in oog” staan, zei Gérard Collomb, een voormalige minister van Binnenlandse Zaken. Hij had gelijk. Islamisten zijn ook gehuisvest in openbare voorzieningen .
De islamisten hebben ook tientallen Franse soldaten en voormalige dienstmedewerkers aangeworven die zich tot de islam hebben bekeerd. Velen komen uit commando-eenheden en hebben ervaring met wapens en explosieven. Frankrijk transformeert zichzelf in een “samenleving van waakzaamheid” in zijn strijd tegen de “hydra” van islamitische militantie, zoals Macron zei .
In de vijf jaar sinds het bloedbad van Charlie Hebdo gericht op vrijheid van meningsuiting, zijn islamisten wreedheden geweest tegen doelen zoals een priester in een katholieke kerk in Rouen , een nationale seculiere feestdag (de aanval op de Bastille in Nice ), Joodse gemeenschappen ( van Parijs tot Toulouse ) en eenvoudige mensen . Afgelopen oktober trof een islamist een van de veiligste gebouwen in Frankrijk: het monumentale politiebureau van Parijs bij de Notre Dame, waar hij vier van zijn collega’s vermoordde. “Dit is een belangrijk keerpunt in islamistisch terrorisme,” zei Gilles Kepel, een expert op het gebied van het Midden-Oosten en jihadisme.
“Het is moeilijk te geloven dat de politie waarop we vertrouwen om ons te beschermen en waarvan wordt verondersteld dat ze onze laatste verdedigingslinie tegen terrorisme is, zelf slachtoffers van terrorisme kan zijn met hun kelen doorgesneden in het heiligdom van de politie.”
Na de aanval werden zeven politieagenten “verdacht van radicalisering” in beslag genomen uit hun wapens .
“Ik heb de indruk dat ons immuunsysteem is ingestort en het islamisme aan het winnen is”, zegt de Franse schrijver Pascal Bruckner.
“Zijn belangrijkste eisen zijn vervuld: niemand durft karikaturen van Mohammed meer te publiceren. Zelfcensuur heerst … Haat is gericht op degenen die zich verdedigen tegen het verbergen van informatie, in plaats van op degenen die het verbergen. Om nog maar te zwijgen over de psychiatrie van terrorisme om de islam beter te verlichten. Als ons in de vroege jaren 2000 was verteld dat ongeveer 20 Franse cartoonisten en intellectuelen in 2020 onder politiebescherming zouden staan, zou niemand ons hebben geloofd. De drempel van slavernij is gestegen. “
Vijf jaar na de terroristische moorden door Charlie Hebdo is de vrijheid van meningsuiting minder vrij in Frankrijk. “Niemand zou vandaag de cartoons van Mohammed publiceren”, zei Philippe Val, de voormalige hoofdredacteur van Charlie Hebdo .
“De afgelopen vijf jaar ben ik elke maand naar het politiebureau gegaan om doodsbedreigingen te melden, geen beledigingen, maar doodsbedreigingen,” zei Marika Bret, vandaag journaliste bij Charlie Hebdo .
In Parijs, vijf jaar na de moorden op Charlie Hebdo , was er een grote mars om te protesteren tegen ‘islamofobie’ in plaats van terrorisme. “Voltaire vervaagt vóór Mohammed en de verlichting vóór indiening”, schreef de auteur Éric Zemmour. En Qatar financiert nog steeds probleemloos de bouw van Franse moskeeën.
In 2017, twee jaar na de moord op een terroristische aanslag in een koosjere supermarkt in Parijs, werd een jood, Sarah Halimi , gemarteld en vermoord in haar appartement in Parijs door haar buurvrouw Kobili Traoré, die “Allahu Akbar” riep. Een hof van beroep oordeelde onlangs dat Traoré, omdat hij cannabis rookte, “niet strafrechtelijk verantwoordelijk” was voor zijn acties. Zoals de Franse rabbijn Haim Corsia zei , is dit een “vergunning om Joden te doden”.
“Antisemitisme is tegenwoordig zo flagrant dat het moeilijk zou zijn om het te verbergen zonder belachelijk te zijn”, zegt historicus Georges Bensoussan. “Wat taboe is, zijn de antisemieten” – dat wil zeggen, het is vandaag in Frankrijk taboe om te zeggen dat het islamisme de belangrijkste bron van antisemitisme is.
Een week na de terroristische aanslag op Charlie Hebdo , waarbij negen van zijn werknemers werden gedood en vier anderen gewond raakten, publiceerde het tijdschrift een cover waarop de profeet van de islam werd afgebeeld met een traan op zijn wang en waarop hij zei : “Tout est Pardonné “(” Alles is vergeven “). Vijf jaar later lijkt alles te zijn vergeven. In die tijd zeiden velen trots: “Ik ben Charlie”. De meeste bewezen dat ze dat niet waren.
Giulio Meotti, cultureel editor voor Il Foglio, is een Italiaanse journalist en auteur. Zijn bijdrage verscheen voor het eerst op het Gatestone Institute. Daniel Heiniger in het Roemeens.
