Frankrijk in paniek: Onderschat de ‘Franse Trump’ Éric Zemmour niet

Ik geloof niet in assimilatie maar in inburgering met gedeelde waarden, gebaseerd op de principes van de Verlichting. De Fransman Éric Zemmour gelooft eerder in assimilatie en wet de messen voor een eventuele kandidatuur als president. Onderschat deze zelfverklaarde redder van het traditionele Frankrijk niet.

Het ene bitse debat volgt het andere tegenwoordig naadloos op, maar één doet me vijf jaar later nog altijd huiveren. Rachida Dati, voormalig Europees Parlementslid en ex-minister van Justitie in Frankrijk, werd in 2016 op de korrel genomen door een vlammende Éric Zemmour, columnist van de krant Le Figaro. De aanleiding was niet politiek, maar puur persoonlijk: de naam van haar pasgeboren dochter.

Dati, in Frankrijk geboren en kind Maghrebijnse, islamitische ouders, noemde haar dochter naar haar overleden moeder en koos de naam Zohra. Niets waarover iemand zich normaal druk zou maken, maar toch kreeg Dati een spreekwoordelijke oorveeg van Zemmour, die pleit voor Franse voornamen als blijk van respect voor de Franse identiteit. Met andere woorden: noem je kind Zohra, Zuhal of Jasmine en jij en je kinderen zijn terecht gedoemd om er nooit bij te horen. De gevolgen dragen van je eigen keuzes, heet dat dan. Walgelijk toch?

Zemmour trekt in Frankrijk weer alle aandacht naar zich toe. De aanleiding is zijn mogelijke kandidatuur voor de Franse presidentsverkiezingen van april volgend jaar. Velen leiden dat af uit de cover van zijn nieuwe boek ‘La France n’a pas dit son dernier mot’, waarop hij heel presidentieel poseert met de Franse vlag, en uit de bijbehorende tournee waarmee hij dat boek tot in alle uithoeken van Frankrijk wil promoten.

‘Omvolking’

Zemmour, van Joods-Algerijnse afkomst, is een radicale stem in het identitaire debat in Frankrijk en doet soms Marine Le Pen verbleken als het gaat over migratie en de islam. Hij wil een migratiestop, maakt geen onderscheid tussen islam en islamisme, pleit voor volledige assimilatie van nieuwkomers en is overtuigd van de ‘omvolking’. Zelfverklaard redder van het traditionele Frankrijk en dus de baarlijke duivel voor de linkerzijde. Zelfs zonder officiële kandidatuur haalt Zemmour al 13 procent in de peilingen (cijfers van 28 september). Die stemmen snoept hij, weinig verrassend, vooral af van Le Pen (16%) die hij geen schijn van kans toeschrijft bij de volgende verkiezingen.

De internationale pers is unaniem. Zemmour zou de Franse Donald Trump zijn, maar over de inhoud van het debat – identiteit – hoor en lees ik te weinig. Dat maakt iemand als Zemmour juist sterker. Hij was twee jaar vaste commentator op de Franse zender CNews, maar door zijn opruiend en radicaal discours en de vele klachten van kijkers kwam daar onlangs een eind aan. In 2019 werd hij al veroordeeld voor het aanzetten tot rassenhaat. Of hij daarom ook op weinig sympathie kan rekenen van het Franse publiek – of van de Franse kiezers – is nog maar de vraag. Zijn palmares biedt genoeg elementen voor electoraal succes.

Want wat is de basis van het succes van rechts-radicale figuren? Het simplistische antwoord kennen we: het racisme en de onverdraagzaamheid van een groot deel van de samenleving. Mensen die zogezegd gefrustreerd zijn, ‘makkelijke’ oplossingen verkiezen en dus vatbaar zijn voor populistisch rechts. Die redenering onderschat het intellect van de gemiddelde kiezer. Het basisingrediënt van electoraal succes ligt zo voor de hand dat weinig politici eraan denken: iets te zeggen hebben. In de dagelijkse brij van clichés, algemeenheden en mooie woorden van het gros van de politici tegenwoordig valt een duidelijke, niet mis te verstane, controversiële mening op. Voor of tegen, je schouders ophalen zal je niet snel doen.

Slinger

Maar naast die wolligheid, die het gros van onze politici zo typeert, is er nog een groep die een niet te ontkennen bijdrage levert aan het succes van ‘ultrarechts’. De ultraprogressieven, de ‘wokies’, spreiden met hun moralistisch en extremistisch discours het bedje voor Zemmour, Trump en consorten. Hoe meer onzin er over de ‘witte, heteroseksuele man’ en onzinnige concepten als ‘white privilege’ gespuid wordt, hoe meer de gewone man de andere kant van het spectrum zal opzoeken. Als de slinger doorslaat aan de ene kant, doet hij dat ook aan de andere. Dat is perfect te voorspellen.

Mocht Zemmour zich kandidaat stellen, ben ik vooral benieuwd naar de repliek en de alternatieven van de tegenstanders. Ze zullen hun best mogen doen om overeind te blijven en op de inhoud te focussen. Aan boeiende presidentiële debatten zal het niet ontbreken.

Zemmour is controversieel, heeft een ruime intellectuele bagage en de gave van het woord. Een unicum. Ga ik akkoord met zijn provocaties? Nee. Kan ik begrijpen dat mensen voor hem zouden stemmen? Ja. Spannend wordt het zeker. Maar ik kijk er niet naar uit.

Controversieel zijn mag. Maar proberen via de inhoud iets voor elkaar te krijgen is nog beter. Met empathie en compassie maar zonder toegevingen wat onze waarden en normen betreft. Dat heet nuance.

Eric Zemmour over de grote vervanging: “De Fransen worden onteigend van hun land” (video)

Auteur, polemist, anti-liberaal filosoof, en potentiële 2022 presidentskandidaat Eric Zemmour luidt opnieuw de alarmbel over de ongekende demografische verschuiving die in Frankrijk plaatsvindt. Hij gaat zelfs zover te beweren dat de Fransen “onteigend” worden uit hun land.

In een recent televisiesegment op de Franse nieuwszender CNews onderzocht Zemmour, die een nachtelijke vaste waarde is geworden in de politieke talkshow vanwege zijn scherpe commentaar en vurige retoriek, de kenmerken van Frankrijks “grote vervanging”, waarbij hij zich baseerde op een recente studie waarin de snel veranderende sociaal-demografische samenstelling van Franse steden onder de loep werd genomen.

In de studie, die vorig jaar werd gepubliceerd door het door de staat geleide onderzoeksinstituut France Stratégie, werd onder meer gekeken naar het aantal kinderen onder de 18 jaar met ten minste één buitenlandse, niet-Europese ouder in 55 steden.

De studie “laat zien dat gebieden met Maghrebijnse en Afrikaanse immigratie, waar sinds de jaren ’60 en ’70 een aanzienlijke migratie heeft plaatsgevonden, uniform Maghrebijns en Afrikaans zijn geworden of zullen worden, met de grote islamitische meerderheid,” begon Zemmour, erop wijzend dat in het departement Seine-Sant-Denis – waar 1,6 miljoen mensen wonen – 55 procent van de kinderen wordt geboren uit buitenlandse, niet-Europese ouders, die in de meeste gevallen islamitisch zijn.

“En als je dieper graaft, heb je steden als Aubervilliers, met 75 procent,” vervolgde Zemmour, die eraan toevoegde dat “regio’s met een zeer hoog immigratieniveau in de afgelopen veertig jaar nu uniform het product zijn geworden van deze niet-Europese immigratie.”

“Als we op 75 procent zitten, dan betekent dat dat dit de definitie is van de Grote Vervanging.

Op de vraag van de presentator of de vervanging slechts een demografische omwenteling is, antwoordde Zemmour:

Nee, want het is meer dan een omwenteling. Het is een echte vervanging. Dat wil zeggen, je hebt een bevolking die Frans is, blank, christelijk, van de Grieks-Romeinse cultuur, de beroemde terminologie van generaal De Gaulle leenend, en na veertig jaar wordt die vervangen door een bevolking die Maghrebijn is, Afrikaans, en voor het grootste deel moslim.

“Dat is wat je noemt een vervanging. Een bevolking wordt uitgeroeid uit de beschaving en vervangen door een andere beschaving,” zei hij.

Later in het interview vroeg een van de presentatoren Zemmour waarom volgens hem kwesties rond ‘De Grote Vervanging’ tot zo’n scherpe politieke kloof hebben geleid. Hij antwoordde met:

Weet je, het is normaal dat dit onderwerp niet op een rustige manier wordt benaderd, want het gaat over het lot van het volk, het lot van de natie, het Franse volk wordt onteigend van dit grondgebied en van hun land. Dat is veelbetekenend, dus het is heel normaal dat niemand kalm is over dit fenomeen.

De term “De Grote Vervanging” werd voor het eerst gebruikt door de Franse auteur Renaud Camus in zijn boek “De Grote Vervanging” uit 2010. Hij betoogt dat mensen uit beschavingen die Europa vreemd zijn, demografisch de inheemse Franse bevolking aan het vervangen zijn.

Deze trend, die door ruwe demografische gegevens wordt ondersteund, vindt niet alleen in Frankrijk plaats, maar is in het grootste deel van de westerse wereld te zien.

In de Verenigde Staten, waar demografische gegevens in verband met etniciteit worden bijgehouden, heeft massale immigratie in combinatie met dalende geboorte- en sterftecijfers onder de Europees-Amerikaanse bevolking geleid tot een drastische verschuiving in de demografische samenstelling van het land. In 1960 maakten zij die zichzelf als Europees-Amerikanen beschouwden bijna 90 procent van de bevolking uit. Nu maken zij minder dan 60% van de totale bevolking van de Verenigde Staten uit en is hun aantal alleen al in de laatste tien jaar met 8,6% gedaald.