Fuck de EU

Het kloppende hart van de EU-instellingen is hebzucht en zelfbevrediging.

Hoe belangrijk zou u zeggen dat het Europees Parlement is, zowel op lokaal (Europees) niveau als internationaal? Ik herinner me dat ik rond 2001 in een pro-Europese Belgische krant de resultaten las van een enquête onder Europeanen waarbij meer dan 70 procent het ermee eens was dat de instelling een belangrijk orgaan was, terwijl bijna 80 procent toegaf niet echt te weten wat het deed.

De rol van het Europees Parlement wordt vaak in twijfel getrokken, zowel door de fervente voorstanders van de EU als door degenen die het vertrouwen in de EU als geheel hebben verloren. Onlangs was het interessant om te zien dat MoroccoGate of QatarGate veel EU-media-zuurstof in beslag nam toen een omkopingsschandaal de grondvesten van het parlement op zijn grondvesten deed schudden en de president dwong snel te handelen en de EP-leden die hun standpunten en de EU aan het uitmelken waren te schorsen voor alles wat ze kan krijgen. Met name waren deze leden van het Europees Parlement allemaal fel pro-EU, althans in theorie een blik werpend op hun politieke strepen (socialisten), maar in werkelijkheid zou je gemakkelijk kunnen beweren dat ze geen geloof hadden in het project als geheel, gezien het feit dat ze maar al te graag meepikten zijn soep.

Wat niet alleen uit het parlement maar uit de EU als geheel naar voren kwam, waren waarschuwingen dat dergelijke schandalen het hele EU-project op de knieën kunnen krijgen en dat corruptie op alle niveaus hard moet worden aangepakt. Maar net zoals Neil Kinnock in 1999 werd binnengehaald als vice-president om zogenaamd corruptie op te ruimen, betekent dit dat in werkelijkheid, net als de rol van Kinnock, het nieuwe initiatief zal zijn om het beter te verdoezelen? Kinnock’s nalatenschap als vice-president was het opstellen van nieuwe interne EU-rollen, waarvan het grootste deel van de Britse pro-EU-pers oprecht geloofde dat het ging om het behoud van de onschendbaarheid van de EU. In werkelijkheid waren zijn eerste jaren bezig met het omgaan met klokkenluiders – wat grotendeels inhield dat hij briefings had met journalisten waarin hij hen belasterde en beweerde dat ze geestelijk niet in orde waren. Ik zou moeten weten. Ik was bij een van die briefings in zijn enorme kantoor in Brussel. Al snel stelde hij nieuwe regels op die het voor klokkenluiders praktisch onmogelijk maakten om corruptie aan de kaak te stellen en hun baan en rechten te behouden. Kinnock zelf – en zijn gezin, die allemaal een baan in de EU hadden – keerden terug naar het VK na bijna tien jaar op de justrein van de EU te hebben gereden met ten minste 6 miljoen pond aan activa en contanten die de inmiddels ter ziele gegane News of the World  wilde claimen dat het in werkelijkheid dichter bij de 10 miljoen pond lag door vrienden en familie te gebruiken om namens hem onroerend goed te kopen, dat wil zeggen, hij dreigde hen uren voor publicatie aan te klagen.

Corruptie is echt de kern van waar het in de EU om gaat. Het kloppende hart van de EU-instellingen is hebzucht en zelfbevrediging, hetzij door de haak of door de boef. En met bijna geen echte verantwoording, verder kijkend dan de falanx van valse waakhonden of corruptieonderzoeksautoriteiten, is het niet verwonderlijk dat socialistische EP-leden – die tot dezelfde pan-EU-groep in het Europees parlement behoorden als de Kinnocks – zouden worden gevonden met miljoenen euro’s van contant geld in koffers onder hun bedden in hun Brusselse appartementen zoals Kaili en Panzeri.

Maar nu krijgen we de indruk dat het Europees Parlement zelf iets doet aan dit omkopingsschandaal, om te voorkomen dat er nog een komt. Sommige vooraanstaande EP-leden denken blijkbaar dat het nooit zou zijn gebeurd als Panzeri niet als lobbyist had mogen optreden toen hij zijn EP-zetel verloor en in het parlement bleef werken in de duistere wereld van consultancy.

Opmerkelijk genoeg is dit de focus van aandacht. We mogen natuurlijk niet vergeten dat de nepdemocratie die de EU is, een paar jaar nadat het hele grandioze project van start was gegaan, een parlement heeft voortgebracht. Het is in het gunstigste geval een orgaan dat voornamelijk is opgericht om de EU enige geloofwaardigheid te geven als iets vaags democratisch. Als dat het geval zou zijn, zouden de leden van het Europees Parlement natuurlijk daadwerkelijk nieuwe EU-wetten mogen voorstellen. Aangezien dit buiten hun bereik ligt, kunnen we op zijn minst aannemen dat deze instelling op zijn best slechts windowdressing is.

En binnen deze mentaliteit is het niet verwonderlijk dat dergelijke schandalen überhaupt bestaan, waarbij EP-leden worden omgekocht om invloed te verwerven of, in het geval van Marokko en Qatar, hun erbarmelijke staat van dienst op het gebied van mensenrechten wordt vergoelijkt. Ik zou willen beweren dat het laatste schandaal waarschijnlijk alleen maar aan de oppervlakte komt en dat er veel meer van deze ‘pay-as-you-go’-omkoping voor invloed plaatsvindt en dat de europress, telkens wanneer ze erover struikelen, het als hun plicht voelen – als ook onderdeel van de corruptie – om het te verdoezelen. Journalisten in Brussel zijn pro-establishment en geloven zelfs dat ze zichzelf schade berokkenen als ze erudiete verslaggeving doen over de duistere kant van de EU.

Het echte verhaal hier is dat de leden van het Europees Parlement zelf – zelfs degenen die geen steekpenningen aannemen – van deze duistere wereld op de hoogte zijn en niet in de verste verte geïnteresseerd zijn in het opruimen ervan, wat hun recente scherpe voogdij die ze aan de Marokkanen gaven over hun menselijke staat van dienst en hun gestoorde journalisten belachelijk, zo niet hilarisch.

Europarlementariërs denken eerst aan zichzelf en hun carrière, daarna aan hun politieke partij, op de derde plaats aan hun eigen land en als laatste aan de onschendbaarheid van de EU. Toen ze onlangs suggereerden dat de regels over EP-leden die lobbyisten worden wanneer ze hun ambt verlaten, gewijzigd moesten worden, wat ze werkelijk aan het doen waren, is nadenken over zichzelf en hoe moeilijk het zou zijn om de betalingen op peil te houden, om nog maar te zwijgen van de geldstroom om hun minnaressen in het leven te houden ze zijn het niet gewend – en dus kwamen ze met dit plan waardoor ze nog steeds de melk uit de EU-speen konden zuigen terwijl ze deden alsof ze om sleaze gaven. Zes maanden pauze? Lachen ze? Als ze serieus waren, zouden ze een volledig gat van vijf jaar voorstellen, maar dit zou ze natuurlijk erg onpopulair maken bij hun oudere bazen die op zoek zijn naar een sleutel. goedbetaalde afspraak met Weber Shandwhick of Hill and Knowlton of een van de andere sleaze-operaties die de belangen vertegenwoordigen van aandeelhouders van de grootste en machtigste bedrijven ter wereld. Fuck de EU.