Indignatie redactie 
De zelfverklaarde ontwikkelde landen van de Group of Seven (G7) ontmoeten elkaar dit weekend in Frankrijk voor hun 45e jaarlijkse top. De Amerikaanse president Donald Trump zorgde voor opschudding voor de bijeenkomst in Biarritz toen hij opmerkte dat Rusland in het format moest worden opgenomen, waardoor het een G8-top werd.
“Rusland zou aan de onderhandelingstafel moeten zitten”, zei Trump in een zeldzaam moment van helderheid.
Zijn mening over het opnemen van Moskou lijkt te worden gedeeld door de Franse president Emmanuel Macron, die eerder deze week de Russische tegenhanger Vladimir Poetin hostte , slechts enkele dagen vóór de G7-top.
Rusland moet natuurlijk aan de tafel zitten om het oplossen van mondiale economische problemen te bespreken. Niet alleen Rusland, maar ook China, India en enkele anderen.
Sinds de G7-club in 1975 werd opgericht tijdens de regering van Gerald Ford, heeft de wereld transformerende veranderingen ondergaan vanaf de dagen dat de VS, (West) Duitsland, Groot-Brittannië, Frankrijk, Italië, Canada en Japan toen werden beschouwd als de machtigste nationale economieën .
Vandaag staat China op de tweede plaats van de VS in termen van economische omvang. De top 10 nationale economieën hebben verschillende rangorde-iteraties, afhankelijk van welke maatstaf wordt gebruikt om te vergelijken.
Bij de meting van het nominale bruto binnenlands product (BBP) zijn de top 10 landen volgens het Internationaal Monetair Fonds: VS, China, Japan, Duitsland, India, Frankrijk, Groot-Brittannië, Italië, Brazilië, Canada. In deze ranglijst staat Rusland op de 12e plaats na Zuid-Korea.
Maar als nationale economieën worden beoordeeld door Purchasing Power Parity (PPP), waarbij rekening wordt gehouden met wisselkoersfactoren, dan zijn de top 10 nationale economieën: China, VS, India, Japan, Duitsland, Rusland, Indonesië, Brazilië, Groot-Brittannië, Frankrijk.
Met andere woorden, de huidige G7-opstelling is een willekeurige lijst. De exclusiviteit ervan is inderdaad iets van een anachronisme in de wereld van vandaag. Het is een terugkeer naar een vervlogen tijdperk toen westerse landen dominanter waren (behalve voor de opname van Japan in de oorspronkelijke club). De contouren van de wereld zijn meer multilateraal en multipolair geworden. De uitsluiting van China van de G7 is misschien de meest opvallende anomalie.
In een stilzwijgende erkenning van de veranderde wereldrealiteit is er de grotere indeling van de G20 (gevormd in 1999) die naast de G7 China, India, Rusland, Brazilië, Zuid-Afrika, Zuid-Korea, Turkije, Saoedi-Arabië omvat, en anderen.
De zogenaamde BRICS (Brazilië, Rusland, India, China, Zuid-Afrika) is een ander teken van veranderde tijden, net als tal van andere economische fora zoals de Association of Southeast Asian Nations (ASEAN), de Asia Pacific Economic Cooperation (APEC) , de Euraziatische Economische Unie (EER) en het Latijns-Amerikaanse blok Mercosur.
Gezien het feit dat de G7 een forum zou moeten zijn voor het coördineren van macro-economisch beleid om de wereldwijde economische groei te bevorderen, zou men denken dat het logische vereiste zou zijn om meer landen op te nemen om het schijnbare doel effectiever aan te pakken.
Zoals het er nu uitziet, is de beperkte G7-club een nogal uitgeklapte auto. Het is een beetje zoals een kapotte auto met lekke banden, een opgeblazen pakking en krukas ontbreekt. Denkt iemand serieus dat Italië in zijn huidige politieke crisis de wereldeconomie kan stimuleren?
Het is ook vreemd dat het grootste lid van de club, de Verenigde Staten, er geen belang bij heeft het beleid met iemand anders te coördineren. De handelsoorlog van president Trump met China, de Europeanen en de rest van de wereld is meer verwant aan de jaren dertig-praktijk van alleenstaand mercantilisme en roofzuchtig kapitalisme. We weten hoe rampzalig dat is gebleken met wereldwijde depressie en wereldoorlog.
Trump’s roekeloze gung-ho “America First” -beleid (en naar de hel met alle anderen) werpt een donkere wolk op de wereldeconomie door de afnemende Chinese productie en de Duitse export daalt. Ironisch genoeg lijkt ‘business genius’ Trump zich vaag te realiseren dat de onvermijdelijke gevolgen weerklinken als een boemerang met schadelijke gevolgen voor de Amerikaanse economie. Toch zegt hij dat hij zijn America First-rit naar de afgrond niet heeft laten liggen.
Dus, zeker, als er een oprechte toezegging was om de wereldwijde economische vooruitzichten te verbeteren en het welzijn van gewone mensen over de hele wereld te verbeteren, dan zouden de leidende naties op een collegiaal geplande manier moeten samenwerken, en met zoveel mogelijk bereikbaarheid voor anderen.
Dus zonder twijfel zouden de leiders van China, Rusland, India en anderen dit weekend aanwezig moeten zijn op de top in Frankrijk. Dan zou het zogenaamd een forum worden, niet anders dan de G20. Dat maakt het punt: waarom blijft de G7 bestaan?
Er is een analogie met de door de VS geleide militaire NAVO-alliantie. Die organisatie is gevormd in een heel andere geopolitieke wereld dan nu. Waarom blijft de NAVO bestaan? De vermeende beveiligingsfunctie is overbodig.
Men zou dus ook kunnen stellen dat de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties overbodig is met zijn vijf permanente leden van de VS, Rusland, China, Frankrijk en Groot-Brittannië. Dat forum zou beslist moeten worden herzien om ook een hedendaagse multipolaire wereld te weerspiegelen. Kortom, de wereld, zoals geschiedenis verandert, en zo ook mechanismen van governance.
Ongetwijfeld is de G7 echter geen economisch forum, ondanks zijn publieke imago. Het is een willekeurige politieke kliek gericht op het versterken van een veronderstelde westerse dominantie. Een teken van deze grilligheid was toen de Russische Federatie in 1997 werd toegelaten tot de G7, die vervolgens werd omgedoopt tot de G8. De toelating van voormalig president Boris Jeltsin was toegestaan omdat hij feckless was naar westerse strategische eisen. Rusland bleef 17 jaar lid van de G8 totdat het conflict in Oekraïne uitbrak en president Vladimir Poetin ervan werd beschuldigd dat land te “binnenvallen” en de Krim te “annexeren”. Die westerse beschuldigingen worden gemakkelijk tegengegaan met bewijs van NAVO-ondermijning van de gekozen regering in Kiev om de voormalige Sovjetrepubliek weg te prijzen uit de baan van Moskou.
De uitsluiting van Rusland van de G8, die vervolgens terugkeerde naar de G7, was een politieke straf om een propaganda-verhaal te ondersteunen voor het internationaal ondermijnen en isoleren van Rusland. Dit is opnieuw de reden waarom de G7 niet langer een levensvatbaar forum is voor zijn verklaarde doel om de wereldeconomie te bevorderen. Het is een nutteloze praatwinkel in een totaal veranderde wereld.
