Gates en Rockefeller Foundations financieren WHO-richtlijnen voor digitale vaccinatierecords

De Gates Foundation en Rockefeller Foundation, die via ID2020 en andere initiatieven streven naar bevolkingscontrole met een wereldwijd digitaal burgernummer, hebben het nieuwste beleid van de Wereldgezondheidsorganisatie inzake digitale vaccinatierecords gefinancierd. De defensie- en digitale beveiligingsgroep Thales beschreef het onlangs als een voorloper op het gebied van universeel mobiel-digitaal identiteitsbewijs.

Op 27 augustus heeft de Wereldgezondheidsorganisatie een richtlijn voor de lidstaten gepubliceerd over de invoering en technische specificatie van digitale vaccinatierecords (Digitale documentatie van COVID-19-certificaten: vaccinatiestatus: technische specificatie en implementatierichtlijnen).

De onderneming werd niet gefinancierd door de regeringen van de lidstaten, maar door de Bill & Melinda Gates Foundation, de Rockefeller Foundation, Estland, Koeweit en een andere stichting.

Interessant is ook de grote rol van de Wereldbank. In het dankwoord worden twaalf van hun medewerkers en adviseurs bedankt voor het beoordelen en becommentariëren van het document. De Wereldbank is belangrijk omdat zij de macht heeft om de armere landen van de wereld ertoe te bewegen deze richtlijnen te implementeren door middel van voorwaarden voor de gebruikelijke geldelijke bijdragen.

Ik pleit al lang voor de stelling dat de dwangmatige verdeling van mensen in gevaccineerde en niet-gevaccineerde mensen en de bijbehorende bewijsverplichtingen met voordelen of intimidatie ook dienen om de weg vrij te maken voor universeel digitaal identiteitsbewijs. Hiermee zult u zich bij elke beurt moeten identificeren en uw gegevens moeten verstrekken.

Onlangs schreef ik over het feit dat defensiebedrijf Thales – als bewijs van dit proefschrift – in berichten op haar website gericht op overheidsklanten naar digitale vaccinatierecords verwees als een voorloper voor universeel mobiel-digitaal identiteitsbewijs.

Alsof dat nog niet genoeg bevestiging was, wordt nu duidelijk dat de financiers en operators van het ID2020-initiatief de harmonisatie-inspanningen van de Wereldgezondheidsorganisatie op het gebied van digitale vaccinatierecords financieren. ID2020 heeft als doel om tegen 2030 alle mensen ter wereld uit te rusten met een digitaal, biometrisch identiteitsbewijs, dat voor veel verschillende publieke en private doeleinden kan worden gebruikt. Uiteindelijk zijn dit genetwerkte megadatabases waarin alle mensen duidelijk en machineleesbaar worden geïdentificeerd met een nummer en hun biometrische kenmerken, zodat alle informatie over deze mensen gemakkelijk centraal toegankelijk is.

De Wereldgezondheidsorganisatie schrijft achter de informatie over de financiers van de richtlijn eerlijk gezegd dat hun voorkeuren de inhoud niet zouden hebben beïnvloed. Sterker nog, er worden geen medewerkers van de financiers bedankt voor hun medewerking. Maar het zou nieuw zijn dat de voorkeuren van de Gates Foundation, immers de belangrijkste particuliere donor van de WHO, geen rol spelen wanneer de WHO een richtlijn publiceert. Vier vijfde van de WHO-financiën is afhankelijk van particuliere donoren.

Als kruiscontrole heb ik gekeken naar een andere WHO-richtlijn waarnaar in deze wordt verwezen. een richtlijn voor landelijke vaccinatiestrategieën vanaf november 2020 ( Richtsnoer voor het ontwikkelen van een landelijk inzet- en vaccinatieplan voor COVID-19-vaccins ). Daar worden geen financiers genoemd en de door Gates gefinancierde vaccinatiealliantie Gavi – ook lid van ID2020 – wordt prompt vermeld onder de auteurs van de richtlijn en medewerkers van de Gates Foundation worden bedankt voor hun beoordeling en commentaar. Het is duidelijk dat de WHO niet zo heilig is als het is als het gaat om het vermijden van belangenconflicten bij het werken met belangrijke donoren.

Ook wat betreft de inhoud van de richtlijn vaccinatiepaspoort zou de tekst van de Gates Foundation zelf kunnen zijn. Hier en daar wordt beschamend toegegeven dat er weinig bekend is over de veiligheid en duur van de bescherming van vaccins. Niettemin is de basisveronderstelling dat de enige legitieme reden om niet te worden gevaccineerd, alleen mogelijke intolerantie of iets dergelijks is.

Er wordt kunstzinnig rond gedanst over de verplichte vaccinatie

Dienovereenkomstig, van de mogelijke ethische problemen bij het gebruik van vaccinatiekaarten om deel te nemen aan activiteiten of voor toegangscontrole, is het enige aspect dat naar voren komt dat mensen die niet kunnen worden gevaccineerd, benadeeld kunnen worden. De mogelijkheid dat op deze manier indirecte verplichte vaccinatie zou kunnen worden ingevoerd, wordt niet eens expliciet besproken. (Het woord “expliciet” toegevoegd op 4 september.)

Men komt echter in de buurt van dit probleem als er staat:

“De individuele vaccinatiestatus is een van de persoonsgegevens en er moet voor worden gezorgd dat niemand wordt gedwongen zijn vaccinatiestatus bekend te maken of een vaccinatiebewijs publiekelijk te tonen om toegang te krijgen tot een openbare ruimte of een openbare activiteit. Een dergelijke praktijk en/of het ontbreken van een vaccinatiebewijs zelf zou kunnen leiden tot stigmatisering van mensen zonder vaccinatiebewijs en het risico op achterstanden vergroten.”

(Het citaat en de drie volgende alinea’s zijn op 4 september toegevoegd.)

Wat de federale overheid en de deelstaten momenteel doen en van plan zijn te doen met het gebruik van vaccinatieboekjes, staat lijnrecht tegenover deze WHO-richtlijn. De federale regering kan er echter op vertrouwen dat de WHO of andere belangrijke organisaties hen hiervoor niet zullen berispen. Want de enigszins verborgen waarschuwing is voor alle lezers van het document slechts herkenbaar als een vijgenblad waarmee de WHO nauwelijks haar naaktheid op het gebied van mensenrechten en menselijke waardigheid bedekt in relatie tot het mogelijk ongeplande publiek dat dit document leest.

Een groot deel van het document zou zinloos zijn als de waarschuwing serieus zou worden genomen, omdat de helft gaat over het (gedwongen) bewijs van vaccinatie met als argument gezondheidsbescherming voor anderen. (De andere gebruiksklasse waar de richtlijn over gaat, is documentatie van de vaccinatiestatus om een ​​correcte medische behandeling van de getroffenen te garanderen.)

Het blijft bij deze twee zinnen. Het woord verplichte vaccinatie of een vergelijkbare komt niet voor. De WHO lijkt geen eigen richtlijn of iets dergelijks te hebben. Gates en Rockefeller zouden daar zeker geen geld voor hebben gehad. In plaats daarvan verwijst een voetnoot naar een paper van de Zwitserse National COVID-19 Science Task Force. Voor andere landen dan Zwitserland is dit niet bindend.

Er is nog een punt waarop de kwestie van de verplichte vaccinatie indirect wordt aangepakt. Want als het ontbreken van een digitaal vaccinatiebewijs grote nadelen met zich meebrengt, kunnen mensen zich laten vaccineren voor wie het – ook naar de mening van gezondheidsautoriteiten – niet goed is. Volgens deze richtlijn mag wat mensen zelf denken, wat goed voor hen is, geen rol spelen. Dit probleem is geen zin waard.

Uitbreiding naar andere ziekten

Een van het goede nieuws van de richtlijn voor alle ID2020-operators zoals de Gates Foundation en Rockefeller Foundation is dat het digitale bewijs van immuniteit later ook kan worden uitgebreid om de vaccinatiestatus voor andere ziekten te bewijzen.

Het lijkt bijna bizar dat het opnemen van informatie over immuniteit tegen overlevende Covid-infectie uitdrukkelijk niet in het document wordt behandeld, met als argument dat men niet genoeg weet over de duur van immuniteit na het overleven van ziekte. Elders wordt toegegeven dat dit ook niet bekend is over vaccins. Inmiddels is zelfs wetenschappelijk bewezen dat de vaccinatiebescherming veel sneller afslijt dan de bescherming van een natuurlijke infectie die is overwonnen.

Maar als je iedereen die al een besmetting heeft meegemaakt op gelijke voet zet met de gevaccineerden, zou de hele campagne met de vaccinatiekaarten al snel zijn aantrekkingskracht kunnen verliezen, want dan zou relatief snel bijna iedereen als beschermd beschouwd kunnen worden. De verplichting tot het overleggen van een vaccinatiebewijs zou zijn betekenis verliezen.

Dit past bij de absurde manier waarop de regering in Duitsland omgaat met herstelden. Officieel worden alleen degenen die hun infectie met een PCR-test vanaf het moment van infectie kunnen aantonen, geacht te zijn hersteld. Er zijn betrouwbare tests waarmee een eerdere infectie achteraf kan worden opgespoord. Daarnaast zijn er sterke aanwijzingen dat de immuniteit langer aanhoudt na het overleven van een infectie dan na vaccinatie. Desalniettemin worden degenen die daarna hersteld zijn niet geaccepteerd als hersteld op grond van de Wet bescherming besmettingen. En toch is de status van degenen met PCR-detectie van de infectie beperkt tot zes maanden, terwijl het tot nu toe onbeperkt was voor degenen die zijn gevaccineerd.

Dit zijn meer van de vele schijnbare gekte over vaccinatie en testen, die mooi kan worden gesorteerd onder de kop: logisch gezien het aspect handhaving van digitale vaccinatiepaspoorten en implementatie van ID2020, anders niet.