Indignatie redactie 
Het is onvoorstelbaar hoe dit Israëls genocide- en eliminatiecampagne in Gaza escaleert, met maar liefst 800 Palestijnen die in 17 dagen worden gedood “in het volle zicht van de wereld.”
Gaza – Te midden van meedogenloze bombardementen, ontheemding, hongersnood, trauma’s en beschietingen die zo onophoudelijk zijn dat “hun lichamen niet stoppen met trillen,” vertellen inwoners van Gaza over apocalyptische taferelen: ledematen en lijken op straat, lichaamsdelen die “aan de muren hangen,” kinderen die worden neergeschoten terwijl ze waterkruiken vullen, honderden mensen die vastzitten in huizen en ziekenhuizen zonder stroom, water, voedsel of hulp: “Alles wat overblijft is de wil om te ademen.”
Israël, ongetwijfeld aangemoedigd door de onophoudelijke stroom wapens en bloedgeld van een medeplichtige VS, en een bijbehorende stilte van een groot deel van de wereld, heeft een reeks bloedbaden aangericht in centraal en noordelijk Gaza – Nuseirat, Jabalia, Beit Lahiya, Beit Hanoun – waar naar schatting 100.000 Palestijnen vastzitten zonder voedsel, water of “enige illusie van veiligheid.”
In Beit Lahiya heeft Israël een druk woongebouw van vijf verdiepingen met de grond gelijk gemaakt in een “verschrikkelijke” aanval waarbij 93 ontheemde Palestijnen omkwamen, waaronder minstens 20 kinderen. Nabil Al-Khatib, 57, en zijn familie schuilden in een UNRWA-school totdat Israël deze begon te bombarderen. Rondvliegende granaatscherven verwondden acht van zijn kinderen en kleinkinderen voordat ze konden vluchten tijdens een korte pauze.
“We pakten de kinderen op en renden weg,” zei hij. “We lieten alles achter, ons leven zoals we dat kenden. Maar we hadden elkaar.” Hij zag anderen die “alles al verloren hadden – hun huizen, families, ledematen… De verschrikkingen die we hebben meegemaakt zijn onbeschrijfelijk. Zelfs bergen kunnen het niet houden.”
Overlevenden beschrijven “een nachtmerrie die alle begrip te boven gaat”, met barbaarse luchtaanvallen die slachtoffers “verdampten”, lijken verpletterd onder puin, afgerukte ledematen, mensen die doodbloedden op straat door gebrek aan hulp. Een dichter in ballingschap rouwde om zijn 7-jarige neefje en 18 gevangen familieleden die omkwamen bij een aanval; de dag ervoor zei hij: “Ik vertelde iedereen dat tanks en soldaten hen belegerden, maar niemand hoorde het.”
Vaak vallen IDF-soldaten huizen of schuilplaatsen binnen, verdrijven bewoners en steken wat er nog over is in brand, zodat ze niet kunnen terugkeren. Ondanks “catastrofale” omstandigheden hebben Palestijnse burgerbeschermingsdiensten hun operaties moeten opschorten na aanvallen op hun teams: “Ons werk is volledig gestopt.” En hoewel Israël beweert dat het burgers toestaat om “op een veilige manier en via georganiseerde routes” naar het zuiden te vluchten, zegt de Palestijnse Autoriteit dat overlevenden voor een veel grimmiger keuze staan.
“Het bezettingsleger dwingt de inwoners om te vluchten voor het bombardement, of om te blijven en het risico te lopen om gedood te worden door een aanval, “in wat lijkt op een cirkel van zekere dood.”
Gewonde jongeman omhelst lichaam van kind dat is gedood bij Israëlische aanval op vluchtelingenkamp Jabalia(Foto door Dawoud Abo Alkas/Anadolu via Getty Images)
De bloedige nieuwe aanval van Israëlische militaire leiders volgde naar verluidt op de goedkeuring door politieke leiders van een extremistisch ” Generaalsplan “, dat een steeds barbaarsere aanpak van etnische zuiveringen inhoudt. Tot de doelen die gericht zijn op “het veranderen van de oorlogsdoctrine” behoren oproepen om “van het concept van afschrikking naar daadkracht te gaan”, meer “aanvallende” officieren in te huren en zich te richten op “een duidelijke (zij het waanvoorstelling) overwinning op de vijand”.
Onderweg, zo hoopt men, “zal heel Gaza verhongeren”. En zo is het. Op 28 oktober, in “een nieuwe manier om kinderen te doden”, nam de Knesset een wetsvoorstel aan dat het VN-hulp- en werkagentschap verbood , de belangrijkste bron van humanitaire hulp voor 2,9 miljoen mensen in ongeveer 30 vluchtelingenkampen.
Het besluit om UNRWA te verbieden, dat 147 medische voorzieningen en scholen voor 660.000 kinderen beheert en daarnaast voedsel en water levert, volgde op maandenlange pogingen van Israël om het werk van de groep in diskrediet te brengen door verschillende werknemers – waarvan er 230 door Israël zijn vermoord – te beschuldigen van deelname aan de aanslagen van 7 oktober. Deze bewering wordt door zowel de VN als de EU ontkend wegens gebrek aan bewijs.
Toch, na een jaar waarin meer dan 80% van de humanitaire hulp op alle mogelijke manieren werd geblokkeerd en ontkend, en de inwoners van Gaza slechts 10% van het voedsel kregen dat ze nodig hadden, heeft de laatste zet van Israël volgens critici “de ineenstorting van het humanitaire systeem” versneld . Met hun invallen in het noorden, waarbij de meeste toegang tot voedsel en water vrijwel werd geblokkeerd, zeggen hulporganisaties dat bijna alle inwoners van Gaza te maken krijgen met “een straf voedseltekort”.
De meesten hebben geluk als ze één karige maaltijd per dag eten, negen van de tien kinderen missen de voeding die ze nodig hebben om te groeien, gezond geboren baby’s sterven te vaak als hun slecht gevoede moeders geen borstvoeding kunnen geven, ongeveer 50.000 kinderen onder de vijf hebben dringend behandeling nodig of zullen binnenkort dringend behandeling nodig hebben voor ondervoeding, brandstoftekorten en hoge prijzen hebben geleid tot een ” verlammend” gebrek aan vitaal brood, en minstens 37 kinderen zijn gestorven aan ondervoeding.
“Er is niets,” zegt Mahmoud Alsaqqa van Oxfam, “Je hebt het over tientallen dagen dat ze geen voorraden krijgen.” Een andere arbeider zegt: “In essentie, als mensen niet sterven door de oorlog, lopen ze het zeer reële risico om te sterven door honger.”
Het meest schrijnend is dat honger, net als bommen, vooral kinderen treft. Meer dan 16.700 kinderen zijn omgekomen bij Israëlische luchtaanvallen, waaronder minstens 710 baby’s jonger dan 1 jaar, hun leeftijd staat vermeld als “nul”; vele duizenden anderen zijn verminkt en gewond. Een hulpverlener rouwt om “een hele generatie die is opgeofferd” en waarschuwt dat de kinderen die tot nu toe hebben overleefd “de tijd dringt.”
Het meest schrijnend – in ieder geval voor degenen die de morele helderheid behouden om erop te staan dat je, wat er ook gebeurt, geen kinderen doodt – “Kinderen zijn geen terroristen.” Velen waarschuwen dat de oorlog het risico loopt om voor een generatie van bezette, getraumatiseerde, ouderloze, begrijpelijkerwijs woedende Palestijnen een “terrorisme-creatiefabriek” te worden voor de komende decennia.
Bilal Salem, eenfotojournalist die het bloedbad in Gaza documenteert, breekt als hij beschrijft hoe kinderen “zich vastklampen aan hun ouders, wanhopig op zoek naar bescherming die hun ouders niet kunnen geven.” “We bewegen ons als geesten door de ruïnes, in een poging vast te leggen wat er nog over is van het leven van mensen,” zegt hij, “maar de waarheid is dat er niet veel meer over is.”
Nabestaanden van Palestijnen die omkwamen bij Israëlische aanval rouwen in al-Awda-ziekenhuis(Foto door Ashraf Amra/Anadolu via Getty Images)
Ondertussen, na een jaar van systematische aanvallen en verlammende acties van Israël op het gezondheidssysteem van Gaza – een oorlogsmisdaad onder vele – zijn de meeste van de 36 ziekenhuizen nauwelijks functioneel, waardoor honderdduizenden oorlogsslachtoffers zonder zorg achterblijven. Volgens gegevens van het ministerie van Volksgezondheid van Gaza hebben Israëlische troepen 1.151 Palestijnse gezondheidswerkers gedood , waaronder minstens 165 artsen, 260 verpleegkundigen, 300 ondersteunend personeel, 184 gezondheidsmedewerkers en 76 apothekers.
Meer dan 300 gezondheidswerkers zijn vastgehouden en minstens twee vooraanstaande artsen zijn gestorven door marteling in Israëlische hechtenis. Onlangs was Artsen zonder Grenzen-medewerker Hasan Suboh een van degenen die werden gedood bij een van Israëls aanvallen op huizen in het noorden; zijn gescheurde MSF-vest werd onder het puin gevonden. “Dat het vernietigd is,” aldus MSF in een verklaring , “is typerend voor de manier waarop Israël, de Amerikaanse regering en de andere bondgenoten van Israël in deze oorlog de bescherming van zorgpersoneel negeren en de regels van de oorlog aan flarden scheuren.”
De aanhoudende aanvallen in het noorden van Gaza hebben de toch al overbelaste ziekenhuizen nog meer overweldigd en letterlijk belegerd. Israëlische troepen hebben de Wereldgezondheidsorganisatie verboden om voorraden te leveren of patiënten te evacueren, terwijl ze tegelijkertijd degenen die binnen vastzaten hebben aangevallen. In het Kamal Adwan-ziekenhuis zegt chirurg Dr. Mohammed Obeid dat er minstens 30 mensen dood zijn; nog eens 130 patiënten hebben dringend zorg nodig: “Er is dood in alle soorten en maten. Het bombardement houdt niet op. De artillerie houdt niet op.
De vliegtuigen houden niet op.” Dr. Mohammed Salha, directeur van het Al-Awda-ziekenhuis in Jabalia, zegt dat ongeveer 180 mensen – personeel, patiënten, ontheemde families – binnen vastzitten terwijl Israëlische tanks de wacht houden en raketten het gebied bombarderen. Eerder beschoten troepen de bovenste verdiepingen van het ziekenhuis, waarbij meer dan 40 patiënten en personeel werden gedood of gewond; de bommen veroorzaakten een brand in een nabijgelegen school die de stroom van het ziekenhuis uitschakelde. Israël gaf artsen opdracht te evacueren; ze weigerden. “We wachten alleen maar op de dood”, zei Obeid. “Of op een wonder.”
Jongen die gewond raakte bij Israëlische aanval op vluchtelingenkamp Jabalia wordt behandeld in al-Ahli Baptist Hospital(Foto door Dawoud Abo Alkas/Anadolu via Getty Images)
Te midden van de enorme verwoesting van de Israëlische genocide, blijven overlevenden vaak achter met niet alleen woede en verdriet, maar ook een krachtig verlangen om degenen die ze verloren hebben te eren, om te hameren op hun menselijkheid en hun verhalen te vertellen zodat “hun dood voor het nageslacht wordt vastgelegd.” Zo schreef Dr. Areej Hijazi, een gynaecoloog uit Gaza, ontroerende overlijdensberichten voor drie collega’s met wie hij studeerde aan de Al-Azhar Universiteit, wiens dood de diepe en brede omvang van de verliezen van zijn gemeenschap weerspiegelt.
“Deze drie toegewijde artsen zijn ons ontnomen,” schrijft hij. “Maar hun herinneringen leven voort in onze harten en hun werk zal ons blijven inspireren.” Dr. Inas Mahmoud Yousef, 29, was een huisarts, moeder van de 3-jarige zoon Hassan en zwanger van haar tweede kind toen een Israëlische raket haar huis in oktober vorig jaar raakte. Het doodde haar, Hassan, haar ongeboren kind; het doodde ook de ouders van haar man, zijn broer, zijn vrouw en hun twee kinderen. De enige overlevende was Inas’ echtgenoot, Dr. Ali al-Nweiry, een orthopedisch chirurg. Hij had een verwonding aan het ruggenmerg en is nu paraplegisch.
Dr. Maisara Alrayyes, 28, was lid van Médecins du Monde, met een masterdiplomagraad in vrouwen- en kindergezondheid van King’s College London. Hij werd gedood bij een luchtaanval in november met 11 familieleden, waaronder zijn ouders en zijn vrouw, zwanger van hun eerste kind. De volgende dag konden de twee broers van Dr. Maisara het niet verdragen om hun familie onder het puin achter te laten en gingen ze de lichamen ophalen; een andere Israëlische raket doodde hen .
Tot slot was Dr. Nahed al-Harazin hoofd van de afdeling verloskunde en gynaecologie in het Al-Shifa ziekenhuis. Ze werd vorig jaar december gedood bij een Israëlische aanval, samen met haar moeder, twee broers en hun vrouwen en kinderen. Dr. Nahed en haar familie hadden de Israëlische bevelen om te evacueren geweigerd; ze was zo toegewijd aan haar werk dat ze tijdens bombardementen soms de vier kilometer naar Al-Shifa liep als dat moest. Hijazi herinnerde zich dat ze hem ooit geruststelde toen er hevig werd beschoten bij Al-Shifa. “Wees niet bang,” zei ze tegen hem. “Ga hier naast me staan.” “Let op de stilte”, schrijft dichter Emily De Ferrari. “Let op de schreeuw.”
Lichaam van Palestijn die omkwam bij Israëlische aanval op Jabalia ligt op straat(Foto door Hamza ZH Qraiqea/Anadolu via Getty Images)
