Gaza – ‘Een kerkhof voor kinderen’

Gaza – ‘Een kerkhof voor kinderen’. Een authentieke democratie kan niet psychopathisch zijn, omdat de meeste mensen geen psychopaten zijn.

Gaza– De meeste mensen zouden niet stemmen voor het doden, verwonden en verdrijven van honderdduizenden onschuldige burgers uit machtsoverwegingen, winstbejag of territoriaal gewin. De meeste mensen aanvaarden de grote leugen van het ‘pragmatisme’ niet: dat ‘ de anarchistische samenleving ‘ van de internationale betrekkingen psychopathisch geweld verplicht stelt: als ‘wij’ ons niet als psychopaten gedragen, zal iemand anders dat wel doen.

De meeste mensen geloven niet dat de wereld verdeeld kan worden tussen de ‘kinderen van het licht’ en de ‘kinderen van de duisternis’ van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu . Je hoeft geen mysticus te zijn om te weten dat liefde, vriendelijkheid, mededogen – ‘licht’ – op natuurlijke wijze ontstaan ​​in alle mensen die in vrijheid en vrede mogen leven.

We weten uit eigen ervaring dat we wonderbaarlijk gelukkig zijn als we overlopen van liefde, en wanhopig ellendig als we overlopen van haat. We weten daarom dat liefde past bij de menselijke natuur en het welzijn op een manier waarop haat dat zeker niet is. We weten dat wanneer haat onder grote aantallen mensen ontstaat, deze voortkomt uit lijden, en niet uit een of andere ‘slechte’ instelling. We weten dat het echte antwoord op haat niet geweld is, maar rechtvaardigheid die lijden en haat verlicht.

Omdat we niet psychopathisch zijn, is het van groot belang dat we geloven dat we niet in een psychopathische samenleving leven. Wanneer deze menselijke behoefte botst met de politieke realiteit, zijn er talloze voorbeelden van cognitieve dissonantie – psychopathische cirkels moeten in het kwadraat worden gebracht, 2 + 2 moet 5 worden. Dit is de taak van het propagandasysteem dat bestaat uit de ‘respectabele’ politieke, media- en religieuze instellingen van de wereld. onze samenleving.

In een interview met Channel 4 News gaf de Eerwaarde en Hoogedelachtbare Justin Welby, de aartsbisschop van Canterbury, een bijzonder schril voorbeeld. Welby begon met het beïnvloeden van een transcendente spirituele onpartijdigheid, zoals je zou verwachten:

‘Ik wijs niet met de vingers’, zei hij.

Helaas, Welby kwam met een hobbel terug op aarde:

‘Ik wijs met de vingers naar Hamas en zeg dat dit terrorisme in zijn meest extreme en kwaadaardigste vorm is.’

Oké, maar wees hij dan ook met de vingers naar de Israëlische regering die het hellevuur over Gaza liet regenen? Welby zweeg, aarzelde:

‘Het is niet… Je kunt de… Je kunt iets zeggen dat onder verschillende omstandigheden nuttig kan zijn in een tijd die alles alleen maar erger maakt… Laten we niet meteen een oordeel vellen en de schuld geven.’

De machtsvriendelijke ethische dissonantie van de aartsbisschop wordt zelfs nog duidelijker als we bedenken dat Welby afgelopen december tegen de BBC zei dat ‘rechtvaardigheid vereist dat er een nederlaag’ is tegen ‘een kwade invasie’ in Oekraïne. Het was juist, zei hij, dat het Westen miljarden dollars aan wapens stuurde om een ​​‘slachtoffernatie’ te steunen die ‘overspoeld wordt door agressie’. De internationale gemeenschap had immers een ‘zorgplicht’ om zwakkere landen te beschermen.

Welby’s onvermogen om welk ‘kwaad’ dan ook door Israël begaan te veroordelen, kwam lang nadat duidelijk was geworden dat Israël zich op criminele wijze op de burgerbevolking van Gaza had gericht door middel van collectieve straffen waarbij water, voedsel en elektriciteit werden afgesloten. En natuurlijk door hele flatgebouwen, ja zelfs hele woonwijken, met de grond gelijk te maken.

Op basis van satellietbeelden schatte The Economist (30 oktober) dat ‘meer dan een tiende van de woningvoorraad in Gaza is verwoest, waardoor meer dan 280.000 mensen geen huis meer hebben waarnaar ze kunnen terugkeren’. Het tijdschrift merkte op:

‘Zelfs Rusland heeft tijdens de belegering van Mariupol in Oekraïne tussen februari en mei 2022 humanitaire pauzes onderhandeld waarin sommige burgers mochten vertrekken. Israël heeft tot nu toe de oproepen van de Europese Unie en anderen tot dergelijke pauzes afgewezen.’

Meer recentelijk heeft het ministerie van Volksgezondheid van de Palestijnse Autoriteit geschat dat meer dan 50% van de woningen in Gaza is verwoest, dat bijna 70% van de bevolking ontheemd is geraakt, dat 16 van de 35 ziekenhuizen die patiënten kunnen opnemen, niet meer functioneren. 42 gebouwen van de VN-hulporganisatie zijn beschadigd, evenals minstens zeven kerken en 55 moskeeën. Volgens de Wereldgezondheidsorganisatie zijn er meer dan 100 aanvallen op gezondheidsfaciliteiten geweest . Sinds 7 oktober zijn in Gaza meer dan 200 scholen beschadigd – ongeveer 40% van het totale aantal – waarvan ongeveer veertig zeer ernstig, volgens gegevens van UNICEF.

Volgens alle normen is dit een geweldig niveau van vernietiging. In de eerste 563 dagen kwamen bij de Russische oorlog tegen Oekraïne 9.614 Oekraïense burgers om het leven, onder wie 554 kinderen. In de eerste 25 dagen doodde de Israëlische oorlog tegen Gaza 8.796 Palestijnse burgers, van wie 3.648 kinderen. Sinds de aanslagen van Hamas op 7 oktober zijn minstens 1.400 Israëliërs gedood, waaronder 1.033 burgers en 31 kinderen.

De secretaris-generaal van de VN, Antonio Guterres, plaatst de immensiteit van Israëls geweld in perspectief:

‘Gaza wordt een kerkhof voor kinderen. Naar verluidt worden elke dag honderden meisjes en jongens gedood of gewond . Naar verluidt worden in een periode van vier weken meer journalisten vermoord dan bij enig conflict in minstens dertig jaar. Er zijn meer VN-hulpverleners vermoord dan in enige vergelijkbare periode in de geschiedenis van onze organisatie.’

Op 28 oktober nam Craig Mokhiber, een van ’s werelds meest vooraanstaande internationale advocaten en directeur van het New Yorkse Bureau van de Hoge Commissaris voor de Mensenrechten, ontslag uit protest tegen de manier waarop de organisatie omging met wat hij een ‘schoolvoorbeeld van genocide’ noemde. In zijn ontslagbrief schreef Mokhiber :

‘Als mensenrechtenadvocaat met meer dan dertig jaar ervaring in dit veld weet ik heel goed dat het concept genocide vaak onderwerp is geweest van politiek misbruik. Maar de huidige massale slachting van het Palestijnse volk, geworteld in een etnisch-nationalistische koloniale ideologie van kolonisten, is een voortzetting van tientallen jaren van systematische vervolging en zuivering, volledig gebaseerd op hun status als Arabieren, en gekoppeld aan expliciete intentieverklaringen van leiders in de Palestijnse gebieden. De Israëlische regering en het leger laten geen ruimte voor twijfel of debat. In Gaza worden huizen, scholen, kerken, moskeeën en medische instellingen van burgers moedwillig aangevallen terwijl duizenden burgers worden afgeslacht. Op de Westelijke Jordaanoever, inclusief het bezette Jeruzalem, worden huizen in beslag genomen en opnieuw toegewezen, geheel op basis van ras, en worden gewelddadige pogroms van kolonisten begeleid door Israëlische militaire eenheden.

‘In het hele land heerst de Apartheid.

‘Dit is een schoolvoorbeeld van genocide. Het Europese, etnisch-nationalistische kolonistenproject in Palestina is zijn laatste fase ingegaan, richting de versnelde vernietiging van de laatste overblijfselen van het inheemse Palestijnse leven in Palestina. Bovendien zijn de regeringen van de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk en een groot deel van Europa volledig medeplichtig aan de gruwelijke aanval. Deze regeringen weigeren niet alleen hun verdragsverplichtingen na te komen “om respect te garanderen” voor de Geneefse Conventies, maar ze bewapenen in feite actief de aanval, bieden economische en inlichtingensteun, en bieden politieke en diplomatieke dekking voor de wreedheden van Israël.’

In een interview met Al Jazeera English maakte Mokhiber nog een belangrijk punt:

‘Meestal is het moeilijkste onderdeel bij het bewijzen van genocide de opzet, omdat er een intentie moet zijn om een ​​bepaalde groep geheel of gedeeltelijk te vernietigen. In dit geval is de intentie van de Israëlische leiders zo expliciet en publiekelijk verklaard, door de premier, door de president, door hoge ministers in het kabinet, door militaire leiders, dat dit gemakkelijk te beargumenteren is. Het staat openbaar.’

Onze zoekactie in de ProQuest-mediadatabase naar ‘Craig Mokhiber’ en ‘Gaza’ leverde vier vermeldingen op, allemaal in de Guardian. Een daarvan was een uitstrijkje , een andere was een vermelding van één zin die terloops in een nieuwsstuk was begraven, een derde substantieel stuk van 667 woorden, en een aanvullende vermelding die gisteren was begraven in de voorlaatste paragraaf van een opiniestuk. Er zijn geen vermeldingen gevonden in een andere krant en ook niet op de BBC-website.

Op Channel 4 News vroeg Matt Frei aan Welby:

‘Wat zegt u tegen de demonstranten in de straten van Londen die zeggen dat dit een Israëlische genocide tegen de Palestijnen is?’

Het wijze antwoord van Welby:

‘Ik zeg dat je niet begrijpt wat je zegt.’

Op de vraag of Israël binnen het internationale recht handelde, zei de ridderlijke ridder van Labour, Sir Keir Starmer :

‘Of elke handeling in overeenstemming is met de wet, dat zal te zijner tijd moeten worden beoordeeld. Ik denk dat het onverstandig is als politici op dit soort podia staan, of in televisiestudio’s zitten, en dag na dag uitspreken welke handelingen wel of niet in overeenstemming zijn met het internationaal recht.

‘Ik denk dat dit niet de rol van politici is. Ik denk niet dat het verstandig is om het te doen. Ik heb het voordeel van een advocaat dat ik in het verleden over dit soort kwesties heb geprocedeerd. En naar mijn ervaring duurde het vaak weken of maanden om het bewijsmateriaal te verwerken en vervolgens uit te zoeken of er al dan niet sprake was van een schending van het internationaal recht.

‘Dus ik denk dat de oproep aan politici om naar een half plaatje op het scherm te kijken zonder de volledige informatie en meteen een oordeel te vormen over de vraag of het aan deze kant van de lijn of aan de andere kant van de lijn ligt, uiterst onverstandig is. Ik ga me niet met dat soort oefeningen bemoeien.’

Als dit klinkt als een diepgaande, oprechte reactie, werd Starmer vorig jaar gevraagd :

‘Is Vladimir Poetin een oorlogsmisdadiger?’

Starmers antwoord:

‘Ja.’

Op 8 februari zei Starmer tegen het Lagerhuis:

‘Voordat ik dit Parlement binnenkwam, was ik verantwoordelijk voor de strijd voor gerechtigheid in Den Haag voor de slachtoffers van de Servische agressie. Is de premier het met mij eens dat wanneer de oorlog in Oekraïne voorbij is, Poetin en al zijn handlangers in Den Haag moeten verschijnen en voor de rechter moeten verschijnen?’

Opnieuw, volledig in tegenspraak met alles wat hij nu zegt, zei Starmer op 7 maart:

‘Vladimir Poetin en zijn criminele handlangers moeten ter verantwoording worden geroepen voor hun illegale invasie van Oekraïne. De Britse regering moet alles doen wat in haar vermogen ligt om de oprichting van een speciaal tribunaal voor onderzoek naar het misdrijf agressie te bewerkstelligen.

‘Het Oekraïense volk verdient gerechtigheid, evenals onze voortdurende militaire, economische, diplomatieke en humanitaire hulp.’

Merk op dat Starmer niet opriep tot een ‘no-fly zone’ of een staakt-het-vuren – volkomen ondenkbaar in relatie tot Gaza – hij steunde voortdurende interventie in de vorm van massale militaire steun aan de Oekraïense oorlogsinspanningen.

Op 17 maart zei Starmer :

‘Ik verwelkom het besluit van het Internationaal Strafhof om oorlogsmisdaden te openen tegen Vladimir Poetin en andere hoge Russische figuren vanwege hun barbaarse acties in Oekraïne.’

Er is niets willekeurigs of naïefs aan de hypocrisie en slaafsheid van Labour aan de macht. Gederubriceerde Britse rapporten :

‘Zo’n 13 van de 31 leden van het schaduwkabinet van Labour hebben donaties ontvangen van een prominente pro-Israëlische lobbygroep of individuele financier, zo kan worden onthuld.

‘Op de lijst van ontvangers staan ​​partijleider Keir Starmer, zijn plaatsvervanger Angela Rayner, schaduwminister van Buitenlandse Zaken David Lammy, en zelfs de voormalige vicevoorzitter van Labour Friends of Palestine, Lisa Nandy, die nu schaduwminister van Internationale Ontwikkeling is.’

Britse oorlogsstokers staan ​​in de rij om het publiek te overtuigen van de juistheid van Starmers medeplichtigheid aan genocide. Arch-Blairitisch voormalig Labour-parlementslid Peter Mandelson zei :

‘Wat Keir Starmer betreft, ik zou dit gewoon willen zeggen: ik denk dat wat hij doet het Britse volk demonstreert van het soort taaiheid en moed dat hij aan de dag zou leggen als hij premier van dit land zou worden. Hij is heel stoer geweest, heel realistisch…’

In een afzonderlijk interview, alsof hij uit hetzelfde script las, meende voormalig Tory-parlementslid en Thatcherite Michael Portillo :

‘Ik behoor tot degenen die denken dat Keir Starmer precies het juiste heeft gedaan en veel moed heeft getoond, wat volgens mij door iedereen zal worden bewonderd. En dat is belangrijk, denk ik, voor een binnenlands publiek dat zich afvraagt ​​of hij het wel aankan om premier te worden.’

Dissidenten worden heel anders bekeken en behandeld. In reactie op de suggestie van minister van Binnenlandse Zaken Suella Braverman op X (voorheen Twitter) dat ‘het volstrekt onaanvaardbaar is om Wapenstilstandsdag te ontheiligen met een haatmars door Londen’, schreef BBC-sportcommentator Gary Lineker :

‘Marcheren en oproepen tot een staakt-het-vuren en vrede, zodat niet meer onschuldige kinderen worden gedood, is niet echt de definitie van een haatmars.’

Nile Gardiner, een analist op het gebied van het buitenlands beleid, voormalig assistent van Margaret Thatcher en medewerker aan de Telegraph, antwoordde :

‘Gary Linekers kennis van het buitenlands en nationaal veiligheidsbeleid is vrijwel nul. Zijn enorme narcisme en ego als voetbalexpert van de BBC worden alleen geëvenaard door zijn pure onwetendheid.’

In werkelijkheid zou narcisme natuurlijk betekenen dat Lineker zijn hoofd gebogen houdt, zijn enorme salaris op de bank zet, de onvermijdelijke stortvloed van misbruik vermijdt en zo zijn reputatie veilig houdt, zoals zoveel mensen doen.

De verdwijnende ‘verantwoordelijkheid om te beschermen’ van het Westen

Het is nogal verbazingwekkend om te bedenken dat de NAVO in 2011 260 vliegtuigen en 21 schepen heeft ingezet en 26.500 missies heeft uitgevoerd waarbij ‘meer dan 5.900 militaire doelen, waaronder meer dan 400 artillerie- of raketwerpers en meer dan 600 tanks of gepantserde voertuigen’ zijn vernietigd als reactie op de massale aanval. moord op burgers, maar ook op een louter vermeende dreiging van massamoord door de Libische Muammar Gaddafi.

Niet dat er een oproep was geweest voor een humanitaire ‘pauze’, of een staakt-het-vuren, of de introductie van VN-vredeshandhavers; de wijdverbreide vraag was om massale militaire interventie. In werkelijkheid was de ‘no-fly zone’ van de NAVO, die onmiddellijk een bombardementscampagne werd die het leger van Gaddafi vernietigde, gebaseerd op een leugen. In een rapport van 9 september 2016 over de oorlog van de commissie buitenlandse zaken van het Lagerhuis stond :

‘Ondanks zijn retoriek werd de stelling dat Muammar Gaddafi opdracht zou hebben gegeven tot het afslachten van burgers in Benghazi niet ondersteund door het beschikbare bewijsmateriaal. Muammar Gaddafi’s 40-jarige staat van dienst van weerzinwekkende mensenrechtenschendingen omvatte geen grootschalige aanvallen op Libische burgers.’

In februari 2011 benadrukte The Times dat ‘er onweerlegbaar bewijs is’ dat demonstranten in Benghazi ‘uit elkaar worden geblazen door mortiervuur’. Zelfs als het juist was, zou dit een speldenprik zijn geweest vergeleken met de Israëlische acties nu. Dit was het door The Times voorgestelde antwoord op de Libische regering:

‘Britse functionarissen en particuliere burgers moeten alles doen wat ze kunnen om het land uit de macht te lokken, onder druk te zetten en aan te sporen.’ (Hoofdartikel, ‘Door zijn eigen burgers te bombarderen, wordt Libië ontmaskerd als een vogelvrij regime’, The Times, 23 februari 2011)

Daarentegen prees The Times op 25 oktober de ‘aanvankelijk verzekerde reactie van Starmer op de uitbraak van geweld die volgde op de terreuraanslagen van Hamas op Israël op 7 oktober’, die ‘terecht de onvoorwaardelijke steun van zijn partij voor het recht op zelfverdediging van de Joodse staat benadrukte’. .

Dit was een verwijzing naar de weerzinwekkende verklaring van Starmer dat Israël ‘het recht heeft’ om collectieve straffen op te leggen aan Palestijnse burgers door het afsluiten van water, voedsel en elektriciteit.

Op 22 maart 2011, terwijl de NAVO-bombardementen op Libië aan de gang waren, publiceerde Jonathan Freedland van de Guardian een stuk met de titel: ‘Hoewel de risico’s zeer reëel zijn, blijft het pleidooi voor interventie sterk’. Hij bedoelde natuurlijk militaire interventie – oorlog – en benadrukte dat ‘we in een mondiale, onderling afhankelijke wereld de “verantwoordelijkheid hebben om elkaar te beschermen”. Freedland waarschuwt nu voor dergelijk ‘binair denken’, terwijl hij zelfs aarzelt bij het idee van een staakt-het-vuren:

‘Het lijkt zo’n simpel, voor de hand liggend middel. Totdat je je afvraagt ​​hoe Hamas, als het niet wordt verslagen, precies kan worden verhinderd zich te hergroeperen en zich voor te bereiden op een nieuwe aanval op de tieners, festivalgangers en kibboetsfamilies in het zuiden van Israël.’ 

Het artikel van Freedland was getiteld: ‘De tragedie van het Israëlisch-Palestijnse conflict is dit: onder alle verschrikkingen schuilt een botsing van twee rechtvaardige oorzaken’. In ‘Manufacturing Consent’ gaven Edward Herman en Noam Chomsky commentaar op hun analyse van de mediabehandeling van slachtoffers die door het Westen ‘waardig’ en ‘onwaardig’ worden geacht:

‘Hoewel de berichtgeving over het waardige slachtoffer genereus was met bloederige details en geciteerde uitingen van verontwaardiging en eisen voor gerechtigheid, was de berichtgeving over de onwaardige slachtoffers ingetogen, bedoeld om emoties onder controle te houden en spijtige en filosofische algemeenheden over de alomtegenwoordigheid op te roepen. van geweld en de inherente tragedie van het menselijk leven.’ (Edward Herman en Noam Chomsky, ‘Manufacturing Consent’, Pantheon Books, 1988, p.39)

Polly Toynbee van The Guardian verwierp ook de oproepen tot een staakt-het-vuren, verdoezeld met een ingewikkeld web van Welby-achtige woordenstroom:

‘Dat woord ‘wapenstilstand’ is een symbool en een semantische wegversperring geworden, omdat de gebeurtenissen zich voortbewegen en woorden achterblijven. Het ‘wapenstilstand’ is eerder een ideologie dan een praktijk geworden.’

Als het gaat om Gaza in november 2023, is de beroemde ‘verantwoordelijkheid om te beschermen’ uit het denkbare denken verdwenen. Tegenwoordig wordt zelfs de verantwoordelijkheid om te protesteren juridisch bedreigd . Wat betreft de reactie van de Britse regering beschrijft Peter Oborne de schokkende waarheid:

‘Ondertussen heeft geen enkele minister, voor zover ik kan zien, de willekeurige slachting van burgers in Gaza veroordeeld, of een woord van veroordeling uitgesproken over de golf van aanvallen van kolonisten, waaronder de ontheemding van Palestijnse gemeenschappen – oorlogsmisdaden – over de Westelijke Jordaanoever. . Noch de genocidale taal die door te veel Israëlische leiders wordt gebruikt.’

Bij het beschrijven van het conflict neemt de BBC genoegen met het gebruik van de pro-Israëlische propagandaconstructie ‘Israël-Hamas Oorlog’.

Israëls moorddadige bombardement op Gaza werd door Jeremy Bowen van de BBC omschreven als Israël ‘nog steeds voortgaand’. Bowen merkte op: ‘De Palestijnen noemen dit genocide’.

Het zijn echter niet alleen de Palestijnen, zoals Bowen heel goed weet.