Gaza is vandaag een nachtmerrie, maar we zullen niet stoppen met dromen van vrijheid

Gaza – Deze oorlog vindt plaats om één reden: het langdurige lijden en de bezetting die de Palestijnen zeventig jaar lang hebben moeten doorstaan.

GAZA CITY— Het geluid van oorlog is overal om me heen terwijl ik dit schrijf. Voor de derde dag op rij heeft het Israëlische leger zijn bombardementen op de Gazastrook voortgezet als reactie op de verrassingsaanval van Hamas en andere Palestijnse groeperingen op Zuid-Israël afgelopen zaterdagochtend. Deze aanvallen omvatten artillerie-, marine- en luchtaanvallen.

Op het moment van schrijven zijn naar verluidt minstens 510 Palestijnen gedood in Gaza, terwijl nog eens 2.750 mensen gewond zijn geraakt. Naar verluidt zijn ook minstens 800 Israëli’s gedood.

Maandagmiddag kondigde Israël een ‘volledige belegering’ van Gaza aan, waarbij de toegang van de Gazastrook tot elektriciteit, brandstof, water en voedsel werd afgesloten. “We vechten tegen menselijke dieren en we handelen dienovereenkomstig”, zei minister van Defensie Yoav Gallant .

De elektriciteitsvoorziening was vóór deze aankondiging al met minstens 80 procent gedaald , wat onze toegang tot schoon water en het vermogen van ziekenhuizen om slachtoffers op te vangen negatief beïnvloedde . Israël bombardeerde ook de gebouwen waar de bedrijven waren gevestigd die een groot deel van de regio van internettoegang voorzagen, waardoor mensen nog meer van de buitenwereld werden afgesloten.

Nu de bemiddelingspogingen van regionale en internationale actoren blijven haperen, maken de inwoners van Gaza zich steeds meer zorgen over de mogelijkheid van een langdurige confrontatie met Israël op meerdere fronten. Er bestaat toenemende vrees voor een grondinvasie door Israëlische strijdkrachten in de strook, vooral omdat de gevechten geen tekenen van afname vertonen en het dodental stijgt. Terwijl het Israëlische leger beweert verzetsposten en zogenaamde ‘terreurlocaties’ in Gaza aan te vallen, is de realiteit dat burgers de dupe zijn geworden van de tragedie die zich tot nu toe heeft voltrokken.

Opnieuw bevinden gewone burgers zich midden in dood en oorlog. Dit is de vijfde keer in een tijdsbestek van slechts vijf jaar dat de inwoners van Gaza de verschrikkingen van het conflict en de vervlogen hoop op een vreedzaam en veilig leven in de nabije toekomst opnieuw beleven.

Proberen oorlog te overleven wordt nog nooit zo eenvoudig. Mijn familie en ik hebben geleden onder eerdere Israëlische oorlogen tegen Gaza, maar dat heeft de terreur die we nu voelen niet verminderd. Het heeft de scherpe pijn in onze borstkas die bij elke luchtaanval gepaard gaat, niet verzacht. 

Het heeft onze longen niet beter in staat gesteld om de verstikkende rook te verwerken die de voortdurende straalvliegtuigen in hun kielzog achterlaten. In plaats daarvan voelen we een ongekend niveau van angst. Er is meer horror en luidere explosies. De grond trilt als nooit tevoren. Het is een nieuwere, slechtere versie van dezelfde uitdaging waar we al jaren mee te maken hebben: fundamenteel overleven.

Vooral ’s nachts zijn de dingen gruwelijk. De hele strip doemt op in het donker zonder elektriciteit. Het geluid van explosies – en het licht dat daarmee gepaard gaat – zijn het enige gezelschap van de mensen. De Israëlische premier Benjamin Netanyahu adviseerde de Gazanen om te ‘vertrekken’ voordat de bomaanslagen zouden plaatsvinden – een dreiging die werd ondersteund door waarschuwingen van het leger die we de afgelopen dagen hebben ontvangen. 

Dit is bedoeld om Israël de rechtvaardiging te geven om hele wijken en openbare ruimtes te vernietigen. Maar de mensen in Gaza kunnen uiteraard nergens heen – en het Israëlische leger blijft zich richten op civiele gebouwen en complexen.

Zondag zei het Palestijnse ministerie van Volksgezondheid dat het Israëlische leger minstens acht bloedbaden tegen gezinnen in Gaza had gepleegd, resulterend in de dood van ongeveer 54 burgers. Bij één staking kwamen 19 leden van dezelfde familie om het leven. Maandag bombardeerde Israël het vluchtelingenkamp Jabalia, waarbij tientallen doden vielen. Enkele van de getroffen doelwitten waren ook banken, openbare ruimtes, zeehavens, landbouwgronden en wooncomplexen.

Er zijn mensen die alles zullen lezen wat ik zojuist heb beschreven en reageren met een variant van: “Dit is verschrikkelijk, maar zit jij niet alleen in deze situatie vanwege de aanval van Hamas?”

Op één niveau is het duidelijk dat het geweld van dit weekend begon met de verrassingsaanval van Hamas. Maar deze manier van denken veronderstelt dat alles in Gaza vreedzaam was totdat Hamas besloot die vrede te verstoren, of dat er de afgelopen twee dagen geen Palestijnen door Israëlische handen zijn omgekomen.

De realiteit is dat Israël de afgelopen zestien jaar langzaam alle 2,3 miljoen mensen in Gaza heeft vermoord, waardoor de inwoners van Gaza systematisch zijn onderworpen aan een reeks apartheidsbeleid die de meest fundamentele details van ons leven hebben beïnvloed. Ook de Palestijnen op de bezette Westelijke Jordaanoever worden dagelijks blootgesteld aan geweld en degradatie. Het doel is om de Palestijnen te onteigenen tot het punt waarop het volk achterblijft met niets anders dan louter oproepen aan de buitenwereld om een ​​einde te maken aan wat zo velen een vorm van ‘collectieve bestraffing’ hebben genoemd.

Israël doet er alles aan om het leven in Gaza ondraaglijk te maken. Het controleert alle waterbronnen van Gaza. Het legt illegale barrières op aan alle toegangspunten tot de Gazastrook, waardoor inwoners van Gaza feitelijk in de Gazastrook worden opgesloten (hoewel sommige van deze barrières de afgelopen twee dagen zijn doorbroken ). Het controleert de stroom van goederen en diensten in en uit de strip, waardoor het de eenzijdige macht heeft om die diensten af ​​te sluiten, zoals ze nu doet. Het beperkt doelbewust de economie van Gaza.

Palestijnen die buiten Gaza medische hulp nodig hebben, worden vaak geconfronteerd met onoverkomelijke obstakels bij het verkrijgen van de noodzakelijke zorg. Op dezelfde manier worden jonge Palestijnen routinematig verhinderd om hun academische dromen na te streven aan internationale hogescholen, simpelweg omdat ze de pech hadden om als Palestijnen in Gaza geboren te zijn.

De bevolking van Gaza verdraagt ​​dagelijks ontberingen en onrecht, en verlangt naar een oplossing die hen in staat zal stellen een waardig leven te leiden, vrij van de last van bezetting en blokkade. En wanneer zij proberen vreedzaam tegen deze omstandigheden te protesteren, slacht Israël hen in koelen bloede af .

De echte vraag zou dus niet moeten zijn: “Waarom gebeurt dit nu?” Het zou moeten zijn: “Hoe is dit niet eerder gebeurd?” Van geen enkel volk kan worden verwacht dat het voor altijd het soort onderdrukking en discriminatie zal doorstaan ​​waarmee de Palestijnen door de Israëlische regering worden geconfronteerd, zonder enige vorm van reactie. Terwijl Israël beweert oorlog te voeren tegen Hamas en andere Palestijnse verzetsgroepen, probeert het zijn oorlogsmisdaden te rechtvaardigen en houdt het zich bezig met collectieve bestraffing van het Palestijnse volk.

Zelfs als Israël deze oorlog zou winnen, mag dit niet als een overwinning worden gezien. Hamas en andere groepen genieten steun van de bevolking om dezelfde reden dat gekoloniseerde mensen overal ter wereld door de eeuwen heen de gewapende strijd hebben gesteund. Het huidige conflict begon niet pas twee dagen geleden; het begon toen Israël besloot de Palestijnen als minder dan gelijkwaardige mensen te behandelen en hen met geweld verdreef uit hun voorouderlijke landen en steden, hetzelfde land waar ze vandaag de dag graag naar terug verlangen.

Als de mensen op dit moment niet achter Hamas zouden staan, zouden ze iedereen steunen die welke middelen dan ook gebruikt om hun land en volk te verdedigen, om het langdurige lijden en de bezetting te trotseren die ze zeventig jaar lang hebben doorstaan ​​te midden van de stilte en medeplichtigheid van de wereld.

Het huidige conflict kan tot een einde komen als de Palestijnen erin slagen tijdelijke omstandigheden te creëren die aan hun strategische behoeften voldoen, zoals het opheffen van de blokkade van Gaza, het verlichten van de levens van Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever en het stoppen van de agressie tegen Palestijnen in de Al-Aqsa- moskee . Maar het onderliggende conflict zal pas eindigen als de bezetting eindigt, als de apartheid eindigt en als heel Palestina vrij is.

Het is de moeite waard om je af te vragen waarom de Palestijnen geen oproepen tot vrede horen als ze worden gedwongen dagelijkse ellende in Gaza te doorstaan, als hun het recht wordt ontzegd om zich te verzetten tegen ongerechtvaardigde moorden in Jenin, als ze uit hun huizen in Jeruzalem worden verdreven, of als ze worden verdreven uit hun huizen in Gaza. gevangengezet wegens het roepen van “nee tegen apartheid” op de Westelijke Jordaanoever. 

De wereld blijft vaak stil in het licht van deze aanhoudende onrechtvaardigheden, en spreekt alleen wanneer de Palestijnen hun legitieme en geldige recht op zelfbeschikking en zelfverdediging uitoefenen tegen een wrede bezetting. Alleen dan kunnen we luide veroordelingen horen.

Het leven in Palestina en Gaza is nooit iets geweest wat de meesten als ‘normaal’ zouden beschouwen. Het kan lang duren voordat de onmiddellijke oorlog is afgenomen, maar de realiteit is dat zelfs in tijden van zogenaamde “vrede” de onderdrukkende ideologie die Palestijnse levens ondermijnt, voortduurt. De Gaza-blokkade wordt opnieuw ingesteld en de aanhoudende aanvallen op inheemse Palestijnen in Jeruzalem en de Westelijke Jordaanoever gaan door.

Het is in zulke tijden, waarin Israël ernaar streeft het volk te terroriseren, te doden en uiteindelijk te fragmenteren, dat we van binnenuit sterker worden. We weten dat ons bestaan ​​een vorm van verzet is. De vraag is dus niet waarom de Palestijnen vechten. Het is veeleer de manier waarop zij zich zullen blijven verzetten tegen de bezetting totdat zij hun uiteindelijke doel van bevrijding hebben bereikt.