Indignatie redactie 
Terwijl Franse en Amerikaanse politici harder aandringen om de reeds uitgeslotenen uit te sluiten, zal het Amerikaanse leger in Afrika zich concentreren op het bestrijden van de dreiging van vreedzame toenadering.
In augustus verschijnt de speciale blogs in een enkele wekelijkse editie met meerdere items uit verschillende contexten.
Deze week springen we van het voorstel van de Franse president Emmanuel Macron voor een nieuwe wet die bedoeld is om electoraal momentum te creëren in de aanloop naar de presidentsverkiezingen naar de campagne van de Republikeinse senator Josh Hawley om te voorkomen dat de grote traditie van blanke suprematie wordt onteerd. Dan gaan we verder met het grotere loyaliteitsgevoel van de congresdemocraten aan het militair-industriële complex dan aan hun gekozen president en ook de militaire dreiging die China’s vreedzame toenadering in Afrika lijkt te vertegenwoordigen voor de VS. Ten slotte kijken we naar de realistische, maar onorthodoxe lezing van de wereldwijde schuldencrisis door de Financial Times.
Macron’s herziene motto: Liberté (verminderd) , Egalité (tweeledig) en Neutralité
Vroeger konden landen als Zwitserland aanspraak maken op het voorrecht van neutraliteit. Het begrip was van toepassing op politieke entiteiten. President Macron van Frankrijk heeft het uitgebreid naar mensen in naam van de bestrijding van ‘separatisme’, de nieuwste en dodelijkste zonde tegen wat hij verbeeldt als republikeinse integriteit. Het Parlement beraadt zich nu over een wetsvoorstel dat letterlijk is bedoeld om de Fransen te castreren door neutraliteit als gedragsnorm op te leggen. Macron ziet de inspanning om ‘republikeinse waarden’ in te prenten en af te dwingen als de sleutel tot het winnen van herverkiezing in 2022.
“Het wetsvoorstel, ingediend door de harde Franse minister van Binnenlandse Zaken, Gérald Darmanin, bevat een hele reeks maatregelen inzake de neutraliteit van het ambtenarenapparaat, de strijd tegen onlinehaat en de bescherming van ambtenaren zoals leraren”, informeert France 24 ons. The New York Times legt uit dat deze “wet ook de strikte religieuze neutraliteitsverplichtingen uitbreidt die verder gaan dan ambtenaren, tot iedereen die een particuliere aannemer is van een openbare dienst, zoals buschauffeurs.”
Neutraliteit :
Een juridisch concept dat een voorwendsel biedt om de moslimgemeenschap in Frankrijk aan te vallen omdat ze niet voldoen aan de republikeinse normen, een vereiste die niet alleen mensen beoordeelt op hun geschiktheid om zich te houden aan een modern geloof dat bekend staat als “republikeinse principes” (die alle andere vervangt geloofsovertuiging of filosofie waarmee een persoon zich kan identificeren), maar verkondigt ook dat die principes universeel zijn en door elke rationele persoon waar ook ter wereld gedeeld moeten worden
De context
De wet die op 23 juli door het parlement is gestemd, heeft tot doel het “separatisme” uit te bannen door een paar van de traditionele vrijheden die de Fransen vroeger genoten, weg te nemen. Het probeert ook een klimaat van wantrouwen op te wekken tegen iedereen die zich verzet tegen het ondertekenen van een gedragscode die is ontworpen om leden van de huidige seculiere orde te beschermen.
Om ervoor te zorgen dat sommige xenofobe, anti-immigrantenkiezers van Marine Le Pen in de verleiding komen om volgend jaar op Macron te stemmen, heeft de president een wet voorgesteld die duidelijk bedoeld is om zijn persoonlijke genoegen te tonen in het intimideren van moslims.
Radicale ideologie volgens senator Josh Hawley
Republikeinen in de Verenigde Staten geloven in vrijheid van meningsuiting zolang het denken zelf wordt gecontroleerd. Missouri Senator Josh Hawley begrijpt dat blank uitzonderlijkheid de onbetwistbare basis is van de Amerikaanse manier van leven. “In het afgelopen jaar hebben Amerikanen met stomheid geslagen hoe een radicale ideologie zich verspreidde door de elite-instellingen van ons land – een die leert dat Amerika een onherstelbaar racistische natie is, gesticht door blanke supremacisten,” zei Hawley. “We kunnen het ons niet veroorloven dat onze kinderen het vertrouwen verliezen in de nobele idealen waarop dit land is gegrondvest.”
Radicale ideologie :
Het citeren van historische feiten die in tegenspraak zouden kunnen zijn met de zelfverklaarde normale en nobele ideologie van degenen die geloven dat de machtsstructuur waarvan zij deel uitmaken niet alleen voorbestemd is om de wereld te regeren, maar ook om nuttige, objectieve kennis van de wereld-
De context
Wanneer Hawley beweert dat we “ervoor moeten zorgen dat onze kinderen begrijpen wat dit land groot maakt, de idealen van hoop en belofte waar onze Founding Fathers voor hebben gevochten, en de liefde voor het land dat ons allemaal verenigt”, is het sleutelconcept “zorg ervoor dat .” Dit is niet de taal van onderwijs, maar van indoctrinatie, een kenmerk dat traditioneel wordt geassocieerd met totalitaire regimes die alle middelen mobiliseren die nodig zijn om “ervoor te zorgen” dat mensen zich aan de lijn houden.
Het idee van ‘ervoor zorgen’ dat kinderen ‘begrijpen’ moet worden gezien als een aporie, een simpele contradictie, omdat echt begrijpen betekent waarderen waar men niet zeker van is – met andere woorden, dingen in perspectief plaatsen. Hawley wil duidelijk wat hij de ‘idealen’ noemt uit hun context halen. Het gaat meer om ondermijning dan om begrip.
Er zijn overeenkomsten tussen de benadering van Macron en Hawley om begrip en loyaliteit te normaliseren.
Concurrerende prioriteiten van de Democraten
De Amerikaanse president Joe Biden heeft beweerd dat transformatieve hervormingen in FDR-stijl zijn prioriteit zijn en verzette zich tegen de race van Donald Trump om het defensiebudget verder op te blazen. De partij van Biden in het Congres implementeert haar eigen prioriteiten, vergelijkbaar met die van Trump.
“Je moet je afvragen wat het nut is van een Democratische meerderheid van de Senaat als ze niet alleen het beleid van Trump voortzetten, maar ook samenwerken met de Republikeinen van de Senaat om de prioriteiten van [Biden] te ondermijnen. Ronduit zielig’, tweette Stephen Miles, uitvoerend directeur van Win Without War.
Prioriteit :
Iets wat politieke leiders willen dat het publiek gelooft, is het eerste wat ze willen bereiken, zelfs als ze niet van plan zijn het genoemde beleid uit te voeren en ook verwachten dat het niet zal worden uitgevoerd
De context
Tijdens de presidentiële campagne van vorig jaar meldde Defense News dat Biden zei dat “als hij tot president wordt gekozen, hij geen grote verlagingen van het Amerikaanse defensiebudget verwacht, aangezien het leger zijn aandacht opnieuw richt op potentiële bedreigingen van ‘near-peer’-machten zoals China en Rusland.” De website vermoedde niettemin dat “interne druk van de progressieve vleugel van de Democratische Partij, in combinatie met pandemische economische druk, uiteindelijk kan leiden tot bezuinigingen in een Biden Pentagon.”
In een komische historische draai stelde Biden geen verlaging van het defensiebudget voor, maar in plaats daarvan een bescheiden verhoging, ondanks het terugdraaien van de Amerikaanse inzet in het Midden-Oosten. Het senaatscomité voor gewapende diensten, met een meerderheid van de democraten, oefende zijn druk uit om het budget niet te verlagen, maar om zelfs meer uit te geven dan Biden had geëist. De enige “interne druk” kwam van een geïsoleerde progressieve, overstemd door 25 democraten en republikeinen.
De moraal van het verhaal is duidelijk. De president kan het land niet besturen, want zelfs het beleid dat hij verkiest (oprecht of onoprecht) zal worden omvergeworpen door het almachtige militair-industriële complex dat het Congres controleert. Defensie gaat niet langer over het verdedigen van de natie, die al buitengewoon goed wordt verdedigd. Het gaat over het ondersteunen van de defensie-industrieën die de kern van de economie vormen en de aandacht van politici. Vrij besteden aan defensie is de norm, zelfs in een land dat een hekel heeft aan andere uitgaven dan consumentenuitgaven. De belastingbetalers zullen nooit klagen, omdat hen is geleerd dat het produceren van arsenalen die nooit nodig zullen zijn, consistent is met het geloof in de “idealen van hoop en belofte waar onze Founding Fathers voor hebben gevochten”, om Hawley opnieuw te citeren.
Terwijl de welvaartskloof blijft groeien en de effecten van zowel de COVID-19-pandemie als een groeiende klimaatcrisis meer ellende over het land hebben verspreid, lijken de Republikeinen en Democraten in het Armed Services Committee de observatie van een voormalige Republikeinse president zalig te negeren , Dwight Eisenhower: “Elk kanon dat wordt gemaakt, elk oorlogsschip dat wordt gelanceerd, elke raket die wordt afgevuurd, betekent in de laatste zin een diefstal van degenen die hongeren en niet worden gevoed, degenen die het koud hebben en niet gekleed zijn.”
De VS gaan een wereldwijde ouverture-dreiging tegen
Het spreekt voor zich dat, gezien de veelheid aan bedreigingen voor de ‘nationale veiligheid’, de VS verondersteld wordt overal ter wereld militair aanwezig te zijn. Twee decennia lang was terrorisme het belangrijkste voorwendsel, maar de aantrekkingskracht ervan is vervaagd, waardoor andere missies konden ontstaan, vooral in Afrika.
“Nu moeten ze niet alleen gewelddadige extremistische groeperingen bestrijden, maar ook Chinese en Russische toenaderingen tegengaan in een regio waar grote mogendheden steeds meer strijden om toegang, invloed en middelen”, schrijft Stavros Atlamazoglou in Business Insider.
Ouverture:
Elk initiatief van een rivaliserende macht in gebieden die momenteel worden gedomineerd door westerse koloniale en neokoloniale machten, met name in regio’s waar al Amerikaanse troepen aanwezig zijn, herinnert eraan dat dit de particuliere jachtgebieden van het Westen zijn
De context
Amerika’s harde macht, zijn beroemde militaire macht, lijkt een nieuwe uitdaging te hebben. Deze keer is het geen buitenlands leger, opstandelingen of terroristische cellen. Het is, zoals Atlamazoglou uitlegt, iets veel angstaanjagender: “Chinese hulp, in de vorm van leningen of infrastructuurontwikkeling”, onderdeel van “Beijing’s zoektocht naar natuurlijke hulpbronnen en wereldwijde legitimiteit.” Hoe durft de dichtstbevolkte natie op aarde “natuurlijke hulpbronnen en wereldwijde legitimiteit” te zoeken? Niemand heeft ze van de bank geroepen om hetzelfde spel te spelen waar westerse mogendheden de afgelopen 500 jaar in uitblonken.
Dan is er de Russische variant, die meer respect heeft voor het gevestigde Amerikaanse model. “Rusland verkoopt wapens en levert politieke adviseurs naast het jagen op lucratieve contracten voor natuurlijke hulpbronnen en andere geopolitieke voordelen”, schrijft Atlamazoglou. De twee voormalige rivalen zijn trouw gebleven aan de methoden die zijn ontwikkeld in die gouden eeuw die politici zich herinneren als de Koude Oorlog.
Atlamazoglou vertrouwt sterk op de getuigenis van John Black, een gepensioneerde onderofficier van de Special Forces, die opmerkt dat Amerikaanse ambassadeurs “naar het land als geheel moeten kijken en meer risico’s moeten nemen, [de Amerikaanse] militaire arm moeten gebruiken om echte verandering teweeg te brengen binnen een land.” De aangrijpende voorbeelden van Vietnam, Afghanistan, Irak en Libië laten zien hoe ‘echte verandering’ kan plaatsvinden als je accepteert ‘meer risico’s te nemen’.
Black begrijpt het risico, blijkbaar diepgeworteld: “China of Rusland aarzelen misschien niet om samen te werken met een dictator met een abdominaal [sic] mensenrechtenrecord om hun geopolitieke doelen te bevorderen.” Zou hij misschien “afschuwelijk” hebben bedoeld? Of beschrijft dit een brutaal regime dat diarree bewapent? Onder verwijzing naar de Amerikaanse toewijding aan de rechtsstaat, impliceert Black dat de VS nooit zou spelen met een dictator met een afschuwelijke staat van dienst op het gebied van mensenrechten.
Hoe heeft de doorgaans serieuze Business Insider zo’n “buik” artikel laten verschijnen?
De grote reset: het effect van coördinatie of chaos?
De magnaten van Davos kwamen onlangs overeen om hun krachten te mobiliseren om wat zij noemen de ‘Grote Reset ‘ te implementeren, waarmee een nieuwe gouden eeuw van maatschappelijk verantwoord kapitalisme wordt ingeluid. Het enige dat nodig is, is een gezamenlijke actie onder hun leiding.
Gillian Tett, die schrijft voor de Financial Times , lijkt zich een ander scenario voor te stellen: “De totale wereldwijde schuld is nu meer dan drie keer zo groot als de wereldeconomie, aangezien schulden – en geld – sinds 1971 onverbiddelijk zijn toegenomen. Het lijkt zeer onwaarschijnlijk dit kan ooit worden terugbetaald door alleen maar te groeien; vroeg of laat – en het kan veel later zijn – zal dit waarschijnlijk leiden tot een directe of indirecte herstructurering of een sociale of financiële implosie.”
Herstructurering:
Het proces waarbij de traagheidswetten mensen met politieke en economische macht leren, die geloven dat ze de intelligentie bezitten die in staat is om problemen op te lossen, dat een dergelijk geloof alleen maar een illusie kan zijn
De context
De mensheid worstelt met een eenvoudige situatie: meerdere crises met betrekking tot gezondheid, klimaat en een economie die volgens steeds absurdere principes werkt. Theoretisch kunnen ze allemaal worden aangepakt door een harmonieuze wereldwijde focus op rationeel beheer van hulpbronnen, gevolgd door intelligente besluitvorming. Maar de geschiedenis toont dagelijks aan dat de samenleving besluitvorming heeft gedelegeerd aan: ten eerste individuen binnen landen (consumenten en kiezers); ten tweede, naties (die elk met elkaar concurreren); en ten derde, degenen die de naties regeren (theoretisch, politici wiens enige doel het is om de macht vast te houden zodra ze die hebben verworven en die verplicht zijn aan iedereen die hen helpt om dat doel te bereiken).
Met andere woorden, hoe universeler het probleem, hoe kleiner de kans dat het kan worden opgelost. Lokale en nationale crises blijven bestaan, maar worden nu gedomineerd door universele crises. De consumenteneconomie en de quasi-democratische natiestaten zijn qua besluitvorming zo gestructureerd dat elke vrijwillige poging tot herstructurering onmogelijk is.
Niet alleen onze economieën en politieke systemen hebben herstructurering nodig. Ons denken over wie we zijn en hoe we als samenleving functioneren, heeft een serieuze herziening nodig.
