Indignatie redactie 
Van het beschuldigen van ‘extreemrechts’ voor politiek geweld tot het opblazen van het ‘ Russiagate’-schandaal: de EU-elites zoeken in de aanloop naar de verkiezingen naar zondebokken.
Een Afghaanse mesman probeerde vrijdag een vooraanstaande anti-islamistische campagnevoerder te vermoorden tijdens een bijeenkomst in de Duitse stad Mannheim, en vermoordde daarbij een jonge politieagent. De steekpartij, uitgevoerd door een mislukte asielzoeker die jarenlang illegaal in Duitsland had gewoond, was een schrijnende aanklacht tegen het massale migratiebeleid van de opeenvolgende Duitse regeringen.
Een week voor de verkiezingen voor het Europees Parlement vormde deze poging tot moord op een criticus van de politieke islam een grafische illustratie van waarom de steun voor de rechtse, anti-migratie Alternative für Deutschland (AfD) de afgelopen tijd enorm is gestegen.
Als je echter naar de krantenkoppen in de Europese nieuwsmedia zou kijken, had je misschien gedacht dat het feitelijk ‘extreemrechtse’ betogingsdeelnemers waren die de politieagent hadden neergestoken. En als je de reguliere politieke reacties op de islamistische aanval had geloofd, had je kunnen concluderen dat de ‘verdeeldheid zaaiende’ AfD werkelijk verantwoordelijk was voor dergelijk politiek geweld, en dat de partij dus zou moeten worden afgezet, gecensureerd of zelfs verboden om te voorkomen dat Duitsers ervoor kiezen om stem ervoor.
Deze politieke omkering van de werkelijkheid is typerend voor wat we gewend zijn in een Europese Unie die gedomineerd wordt door centrumlinks onder voorzitter van de Europese Commissie, Ursula von der Leyen. We zouden het de politiek van ‘Ursula Through the Looking Glass’ kunnen noemen.
De campagne voor de verkiezingen voor het Europees Parlement van deze week werd gekenmerkt door de pogingen van de Brusselse elites om de waarheid op zijn kop te zetten. De partijen van centrum en links hebben benadrukt dat deze verkiezingen gaan over het ‘verdedigen van de Europese democratie’ tegen buitenlandse – vooral Russische – inmenging en ‘desinformatie’.
Om de versie van de ‘democratie’ van de EU-leiders te verdedigen, vallen ze vervolgens uiteraard de democratische rechten en de vrijheid van meningsuiting van Europese politici en kiezers aan – vooral de conservatieve.
Von der Leyen lanceerde haar bod voor een tweede termijn als Commissievoorzitter en zette vorige maand de toon op de Democratietop in Kopenhagen. Trots kondigde ze plannen aan voor een nieuw ‘EU-democratieschild’. Het doel van dit grandioos klinkende verdedigingssysteem zou niet zijn het tegenhouden van raketten die vanuit het oosten worden afgevuurd, maar het onderdrukken van gevaarlijke ideeën die online binnen de EU worden afgevuurd.
Het European Democracy Shield zal proberen online ‘desinformatie’ op te sporen en te verwijderen, met behulp van de uitgebreide censuurbevoegdheden die Brussel zichzelf al heeft toegekend via de Digital Services Act (DSA). Het verklaarde doel van de Commissie zou zijn om EU-burgers te ‘inenten’ tegen kwade invloeden, door hen te leren de dreiging van desinformatie te onderkennen. In een tijd waarin rechts-populisme in de EU vaak als een ‘virus’ wordt gebrandmerkt, bestaat er weinig twijfel over tegen welke ideeën zij de Europese burgers willen inenten.
De DSA – ingevoerd ter gelegenheid van de verkiezingscampagne – verleent de Commissie buitengewone bevoegdheden. Onder het voorwendsel van het bestrijden van ‘haatzaaiende uitlatingen’ en ‘desinformatie’ kan het de standpunten onderdrukken van populistische en rechtse partijen die niet in overeenstemming zijn met het Brusselse wereldbeeld, en controleren wat kiezers online mogen zeggen, zien of horen. Zoals we vorig jaar in Democracy Watch betoogden, betekent dit dat “ Big Brussels is Watching You .”
Von der Leyens ‘European Democracy Shield’ zal dat systeem van censuur en controle in praktijk brengen. Hoe kunnen ze proberen een dergelijke aanval te rechtvaardigen op basis van democratische vrijheden, in naam van het verdedigen van de democratie? Door met de vinger naar de Russen te wijzen en hen de schuld te geven van de opkomst van rechtse populisten.
Voor het geval iemand het punt gemist had, hamerde president Ursula er nog eens op. “We hebben extreemrechtse politici en leidende kandidaten van de AfD in Duitsland in de zakken van Rusland gezien”, verklaarde ze in Kopenhagen. “Ze verkopen hun ziel aan Russische propaganda en video’s.” Dit wordt dan het excuus voor Brussel om de democratie en de vrijheid van meningsuiting in Europa uit te verkopen, ter bestrijding van ‘desinformatie’.
Nu de EU-verkiezingen naderen, zijn de Brusselse elites nog een stap verder gegaan in hun zwarte propagandacampagne tegen de populisten, door te proberen de aandacht te vestigen op het ‘ Russiagate’-schandaal. Ze zijn in paniek en zoeken zondebokken om het blikje te dragen.
De Commissie heeft het mediaplatform Voice of Europe gesanctioneerd , dat ervan wordt beschuldigd conservatieve leden van het Europees Parlement te betalen om als spreekbuis voor de Russische propaganda op te treden. Ondertussen is de Brusselse politie een strafrechtelijk onderzoek gestart naar de assistent van een AfD-lid van het EP, beschuldigd van spionage voor het Chinese communistische regime. De politie deed vervolgens een inval in de parlementaire kantoren van een rechtse Nederlandse parlementslid die eerder voor de AfD had gewerkt, en koppelde de invallen aan hun onderzoek naar vermeende Russische inmenging.
We kunnen de waarheid achter deze specifieke beschuldigingen niet achterhalen, omdat de autoriteiten ondanks alle luidruchtige krantenkoppen in het openbaar weinig of geen bewijs hebben geleverd. Voice of Europe heeft heftig ontkend dat het als een Russische agent heeft opgetreden – en alle beschuldigde Europarlementariërs hebben de beweringen absurd genoemd. Maar zelfs nu zouden drie dingen over de gepolitiseerde ‘Ruslandgate’-angst duidelijk genoeg moeten zijn.
Ten eerste is de timing van de repressieve acties en invallen, dagen vóór de verkiezingen voor het Europees Parlement, ongetwijfeld te veel toeval om door een detective die de moeite waard is te negeren.
De Europese Conservatieven uitten immers ruim een jaar geleden voor het eerst hun zorgen over de Chinese connecties van de assistent van dat EP-lid. Dus waarom zouden we ze nu officieel maken, en ze verwarren met allerlei vage beschuldigingen rond andere conservatieve media en leden van het Europees Parlement? Het lijkt op een gezamenlijke poging om heel rechts in Brussel zwart te maken, aan de vooravond van verkiezingen waarvan wordt voorspeld dat soevereinistische partijen het goed zullen doen.
Intussen zijn andere, veel grotere potentiële Brusselse corruptieschandalen waarbij Von der Leyens bondgenoten en links betrokken zijn, van Pfizergate tot Qatargate, feitelijk opgeschort tot enige tijd nadat het electorale stof veilig is neergedaald.
Ten tweede moeten uiteraard ernstige beschuldigingen van politieke corruptie en van leden van het Europees Parlement die als betaalde agenten van buitenlandse mogendheden optreden, worden onderzocht. Maar laten we duidelijk zijn over wat dat betekent.
Het in twijfel trekken van de openlijke steun van de EU aan Oekraïne in zijn oorlog tegen de Russische indringers, en het bekritiseren van Europese leiders die de betrokkenheid van de EU bij de oorlog willen laten escaleren, maakt van niemand automatisch een ‘Russische spreekbuis’ of een megafoon voor ‘Poetins propaganda’.
Wat iemand van ons ook van de oorlog denkt (en ik blijf een voorstander van het recht van Oekraïne op nationale zelfbeschikking), het moet volkomen legitiem zijn voor elke Europese politicus om nu het EU-beleid te bekritiseren en te pleiten voor vredesonderhandelingen. Het is bijzonder belangrijk dat een gekozen nationale leider, zoals de Hongaarse premier Victor Orbán, de vrijheid heeft om af te zien van de EU-oorlogsfinanciering voor Oekraïne, en aan te dringen op het recht van zijn soevereine natie om een onafhankelijk buitenlands beleid te voeren, zonder te worden belasterd als “Poetins marionet.”
Deze vrijheid is van cruciaal belang voor de echte toekomst van de Europese democratie. Vooral in verkiezingstijd moet democratie de vrijheid inhouden om een echte keuze te maken tussen concurrerende politieke visies. Maar waar is de democratische keuze als kandidaten alleen als legitiem worden beschouwd als ze allemaal hetzelfde zeggen?
Ten derde, en het allerbelangrijkste. Rusland probeert ongetwijfeld zijn invloed naar het buitenland te verspreiden; dat is waar alle grote mogendheden mee bezig zijn. Maar als miljoenen Europeanen bij de EU-verkiezingen van deze week op rechtse, soevereinistische en populistische partijen stemmen, kunnen we er zeker van zijn dat dit niet zal gebeuren omdat ze zijn misleid door door Rusland gesteunde ‘desinformatie’!
Het gemanipuleerde ‘ Russiagate’-schandaal lijkt op een flagrante poging van het Brusselse establishment om preventief de schuld af te schuiven, voor het geval de verkiezingsresultaten niet naar wens zijn. Het is niet de schade die het EU-beleid heeft aangericht op allerlei gebieden, van landbouw tot migratie, die de kiezers richting populisten heeft gemaakt, begrijpt u. Nee, nee, het is de manipulatie van de Europese publieke opinie door door Rusland gesteunde ‘misinformatie’ die de kiezers op een dwaalspoor heeft gebracht.
Zoals altijd bij dergelijke trucjes is wat een aanval op buitenlandse inmenging lijkt, in werkelijkheid een aanval op de Europese kiezers, die gezien worden als zulke eenvoudige en goedgelovige kinderen dat ze kunnen worden misleid door de betaalde rattenvangers van Poetin. Dit komt rechtstreeks uit het draaiboek van links; van Brexit tot Trump, de Russen zijn de schuldige. Het kan onmogelijk zo zijn dat veel kiezers een rationeel, redelijk besluit zouden nemen om in opstand te komen tegen de oude orde en op rechts-populistische partijen te stemmen. Iemand anders moet de schuldige zijn! De angst in hun ogen is onmiskenbaar.
Helaas voor het EU-establishment zijn de Europese kiezers echt niet dom genoeg om zich te laten misleiden door hun flagrante zwarte propagandacampagne, zoals blijkt uit de veerkracht van de AfD bij de recente Duitse verkiezingen, ondanks alle laster.
Natuurlijk is er nog niets zeker over de EU-verkiezingen, vooral omdat het centrum zijn best heeft gedaan om mensen überhaupt van het stemmen af te schrikken door de campagne terug te brengen tot een saai debat over de toekomst van Von der Leyen. Maar wat de resultaten ook zullen zijn, de strijd voor democratie en vrijheid van meningsuiting tegen de centraliserende controlefreaks van de EU-elites zal doorgaan. En niet vanwege iets wat de Russen zouden kunnen doen of zeggen.
