Indignatie redactie 
Zelfs het kleinste ministaatje in de wereld heeft wel een ‘sectie stiekem’ opgetuigd, belast met het verzamelen van informatie, en het uitvoeren van bepaalde clandestiene operaties.
Sterker nog, de meeste grote bedrijven hebben werknemers in dienst die een ‘dubbelleven’ leiden. En in onderhandelingen met andere bedrijven weten veel directies al meer van de concurrent, dan de directie van die concurrent weet over het eigen bedrijf. Gisteren liet ik mijn licht schijnen over de status en kwaliteit van het ‘plan’, en deze bijdrage gaat over het onzichtbare gedeelte. Het gedeelte dat in sommige kringen het meest tot de verbeelding spreekt, omdat het een ‘conspiracy’ is. Waar ik maar blijf herhalen dat ik niet geloof in een alomvattend ‘Groot Complot’, ben ik evident niet zo naïef om het bestaan van clandestiene operaties te ontkennen.
De ‘sectie stiekem’ staat, als het goed is, in dienst van het ‘plan’. Daarom zeg ik hier op mijn blog: ‘Kijk naar dat plan!’ Beoordeel dat ‘plan’, en als het u niet bevalt, maak dat dan kenbaar, en organiseer een tegenmacht die in alle openheid werkt, totdat de overheid besluit dat het tijd wordt om het fatsoen met geweld te bestrijden, en u geen keuze meer laat. Die tegenmacht hoeft niet homogeen te zijn. Liever niet zelfs. Maar die strijd wordt gestreden met ‘open vizier’, zonder ‘stiekem gedoe’. Met als enige doel het fatsoen en het vrije woord te verdedigen tegen een totalitaire macht. Hulp accepteren van de ‘sectie stiekem’ van een ander land, of ‘bondgenootschap’, maakt je een speelbal van machten waar je geen grip op hebt, en die jou onveranderlijk als een sluitpost zien.
Met die civiele weerbaarheid is het slecht gesteld in onze westerse samenleving. De belangrijkste oorzaak is niet gelegen in externe druk, of manipulatie door ‘geheime diensten’ van andere landen, maar door interne ontwrichting op golven van ‘Identity Politics’. Door mijn bril bekeken is dat deels een trend die werd gevoed door overstelpende welvaart, waardoor de gemeenschap haar corrigerende functie verloor en het individualisme de overhand kreeg, uitmondend is steeds scherpere conflicten ‘over niks’, en ‘wisselende loyaliteit’. Maar het past ook naadloos in het ideaal van het ‘globalisme’ in de ‘Davos-style’ zoals ik dat hier heb geschetst. ‘Verdeel-en-Heers’. ‘Brood-en-Spelen’. De ‘Metaverse’ als isolatiecel.
Evident is het grootste gevaar voor een bedrijf, of een land, dat de ‘sectie stiekem’ niet meer werkt voor het bedrijf, of het land, maar voor een ander bedrijf, of ander land, of dat die sectie voor zichzelf begint. Dat laatste zien we in het westen steeds meer, waarbij het in sommige gevallen ‘geheime types’ zijn die uit de organisatie stappen, omdat ze mooie mogelijkheden zien in ‘het bedrijfsleven’, maar daarnaast hebben de ‘diensten’ zelf een weelde aan ‘bedrijven’ opgericht, en ‘draaideuren’ tussen ‘het bedrijfsleven’ en de ‘dienst’, dat ‘going rogue’, zoals dat in die kringen wordt genoemd, de norm wordt. ‘Big Tech’, ‘Big Pharma’, ‘Big Media’, ‘Big Banks’, ‘Big Everything’ is een ‘globalistische duiventil’ afgevuld men mensen die helemaal geen begin van affiniteit meer over hebben met ‘eerlijk’ en ‘fatsoen’. Met, aan de andere kant van het spectrum, een weelde aan ‘klokkenluiders’ die waarschuwen voor de gevolgen, met als consequentie dat ze de ‘dienst’ moeten verlaten, om zich bij de civiele weerbaarheid aan te sluiten. Met altijd nog het risico dat ze een ‘dubbelrol’ spelen, omdat de ‘sectie stiekem’ wil weten wat er allemaal omgaat in die civiele massa.
Dus ja, geen gebrek aan ‘complotten’, en sommige clandestiene operaties zijn ronduit angstaanjagend. Maar de hamvraag is steeds: ‘Ten dienste van welke opdrachtgever? En wat is het ‘plan’?’ Werken die types voor een land? Voor een bedrijf? Voor machtige particulieren met ‘globalistische’ aspiraties? Voor andere criminelen? Of zijn ze te koop?
China heeft een geheime dienst. Rusland heeft een geheime dienst. Frankrijk heeft een geheime dienst. Israël heeft een geheime dienst. Syrië heeft een geheime dienst. Maar veel westerse landen hebben een ‘blik vol wormen’. Veelal een heel alfabet aan ‘stiekeme’ afdelingen en organisaties die betaald worden door de belastingbetaler, maar als ze niet druk zijn om elkaar te beconcurreren, dan weten ze niet wie ze nou eigenlijk ‘dienen’. Is dat ‘Den Haag’? En wie dan in ‘Den Haag’? Of is dat ‘Brussel’? En is dat dan de ‘EU’? Of de NAVO? Of zijn ze functioneel ondergeschikt aan de ‘Five Eyes’? En waar ‘Den Haag’ functioneel onder ‘Davos’ hangt, moeten ze dan oppassen dat ze niet op de lange tenen van Bill Gates, George Soros of Klaus Schwab gaan staan?
In de ontwerpfase was de gedachte dat die ‘geheime types’ die door een beschaafd land worden gerecruteerd dienstbaar waren aan het fatsoen. Ze waren niet het ‘eigendom’ van deze of gene gekozen volksvertegenwoordiger, maar ze dienden de burger, die immers hun salaris betaalde via de belastingen. Wat werd geborgd door wetten. Maar waar de wetgever naar de pijpen van de ‘Five Eyes’, van de NAVO, van de EU, of van ‘Davos’ dans, of met één been al in het bedrijfsleven staat terwijl men formeel nog landsbestuurder is, ontstaan er spanningen die de ‘diensten’ wegzuigen uit dat idee dat fatsoen en het ‘landsbelang’ de moeite waard zijn. En ineens vind je jezelf als ‘geheim agent’ terug terwijl je jaagt op mensen met een eigen mening. Of als iemand die moet zien ergens een oorlog tot ontbranding te laten komen, of de regering in een ander land omver moet zien te werpen, een heel continent moet destabiliseren middels terreur, of een kerncentrale in Iran onklaar moet zien te maken om de energievoorziening te ontwrichten, of Al Qaida/ISIS aan wapens en vechtjassen moet zien te helpen via een ‘gevangenisoproer‘.
Natuurlijk wemelt het van de ambitieuze lieden in onze sterk geïndividualiseerde samenleving die zich als een vis in het water voelen in zo’n giftige omgeving, of die zelfs menen dat het ‘globalistische’ perspectief een zegen voor de mensheid is. Maar er zijn ook mensen die op enig moment last krijgen van een geweten, en bedenken dat ze het niet uit kunnen leggen waarom ze druk zijn met het om zeep helpen van Julian Assange, of het jagen op ‘antivaxxers’, of ‘antiglobalisten’, of strijders tegen censuur.
Waar ik hier in het verleden de nodige bijdragen het levenslicht liet zien over clandestiene operaties tijdens de presidentsverkiezingen in de Verenigde Staten van 2016, liet ik u zien hoe twee ‘afgesplitste’ onderdelen van de Britse geheime dienst zowel Trump, als Hillary Clinton bedienden. Terwijl de media het over niets anders hadden dan ‘Russische Inmenging’, waarvoor nimmer ook maar een spoor van bewijs werd gevonden. De vraag die mij bezighield, en houdt, is: ‘Wie had daar baat bij?’ Of hadden we daar te maken met de linker hand die niet meer weet wat de rechter doet, en bevinden we ons inmiddels weer in de speeltuin van onze kleutertijd? Lekker ‘kleien’ zonder ‘plan’?
De alternatieve uitleg is dat de ‘geheime diensten’ van de ‘Five Eyes’ geen boodschap meer hebben aan hun politieke bazen, de wetgevers, of de burgers van welk land dan ook, en zichzelf ‘genoeg’ zijn. Dat scenario komt het dichtst bij een ‘Groot Complot’. De ‘Church Commission’ in de Verenigde Staten legde destijds een intens netwerk bloot van clandestiene activiteiten waar nooit toestemming voor was gevraagd, en dus ook niet verkregen. Dat beeld neemt nog aan zeggingskracht toe als we veronderstellen dat die ‘geheime diensten’ de landelijke entiteiten vaarwel hebben gezegd, en nu nauw samenwerken met de elite van ‘Davos’, iets waar Ron Unz en Robert Kennedy wel oren naar hebben voorzover ze niet onwelwillend staan over het idee van ‘bioterreur’ als de oorzaak van ‘Covid’, maar dan vormgegeven door ‘Rogue Elements’ in samenwerking met hooggeplaatste ambtenaren en extreem rijke ‘weldoeners’. Daar plaats ik dan de kanttekening bij dat een ‘geheime dienst’ die niet meer geworteld is in de samenleving in zijn geheel ‘Rogue’ en stuurloos is, in die zin dat het morele kompas ontbreekt waarop zo’n ‘dienst’ zou moeten navigeren. Noodzakelijk rest dan nog slechts de rauwe macht die uiteindelijk van elk levend wezen een vijand maakt. De middelpuntvliedende kracht die zich meester lijkt te hebben gemaakt van de Mossad zou wel eens kunnen betekenen dat ook Israël het binnenkort zonder een ‘geheime dienst’ moet stellen die het land en de bevolking dient, voorzover daar niet al langer sprake van was. De clandestiene oorlog tegen Syrië, en de zweem van betrokkenheid van die ‘dienst’ bij activiteiten die het neonazisme in Europa, de Verenigde Staten en Rusland, en Moslim-extremisme elders de wind in de zeilen heeft gegeven, met als enige formele focus Iran, komt op mij over als een fatale vergissing. Niet als een ‘conspiracy’, maar als een ‘plan’ dat onuitvoerbaar is.
