Geldpersen FED ten dienste van Wall Street

Op de rol van de Federal Reserve en het Amerikaanse Congres valt heel wat aan te merken. De geldpersen die de New York Fed weer heeft aangezet zijn vooral aan het werk ten faveure van Wall Street. Waar blijft de toezichthouder die eens eindelijk haar taak gaat uitoefenen, namelijk toezicht houden? En wanneer wordt dat Congres er eens wakker?

Op 19 januari 2011 heeft de Federal Reserve een video op YouTube uitgebracht om het publiek te kalmeren over zijn onverantwoordelijke geldcreatie. De woordvoerder van de Fed in de video was (destijds hun Senior Adviseur) Steve Meyer, nu een adjunct professor in Finance aan The Wharton School.

Destijds zat de Federal Reserve midden in zijn tweede ronde van Quantitative Easing, kwantitatieve versoepeling (QE2) en Meyer verklaart in de video het volgende: “De Fed zal niet continu grote hoeveelheden effecten blijven kopen.” De Fed wilde op deze manier de “tijdelijke” aard van zijn ongekende acties benadrukken, vandaar dat het deze verklaring van Meyer op het scherm zette (zie screenshot). Meyer meldt vervolgens het volgende over de Fed: “De aankopen zijn een tijdelijke maatregel om de economie te helpen herstellen.”

Maar de aankopen van de Fed waren niet tijdelijk. Op 13 september 2012 kondigde de Fed QE3 aan, waarmee de Amerikaanse centrale bank aangaf dat het “door een hypotheek gedekte effecten zou kopen met een tempo van $ 40 miljard per maand.” En op 12 december 2012 breidde de Fed QE3 uit met de aankondiging dat het “door zou gaan extra hypotheekobligaties op te kopen met een tempo van $ 40 miljard per maand” en zou ook “langerlopende schatkisteffecten kopen … aanvankelijk met een tempo van $ 45 miljard per maand”.

Tegen 2015 had de Federal Reserve zijn balans verhoogd tot $ 4,5 biljoen, van de $ 800 miljard die het was geweest vóór de financiële crisis. Ondanks alle beloften van de Fed om zijn balans te “normaliseren”, staat zijn balans vandaag op een duizelingwekkende $ 4 biljoen, terwijl op 17 september van dit jaar de Fed ten faveure van Wall Street een nieuwe, massale geldpompende operatie begon.

Officieel bevindt de VS zich nog steeds in een economische expansie met een werkloosheidspercentage van 3,5% (PDF hier), een van de laagste percentages in de afgelopen halve eeuw, en toch heeft de Fed de massale geldpomptransacties naar Wall Street “in ere” hersteld.

De kwantitatieve versoepelingsprogramma’s van de Fed hadden iets gemeen met het door het Amerikaanse Congres goedgekeurde Troubled Asset Relief Program (TARP). Beide waren glimmende instrumenten om het publiek af te leiden van de obsceen gigantische geldtrechter die de Fed in het geheim aan Wall Street bood via een mengelmoes van te veel acroniemen die niemand kon bijhouden.
Toen het Levy Economics Institute alles bij elkaar optelde, kwam de eindscore uit op $ 29 biljoen aan cumulatieve leningen en andere vormen van opluchting om Wall Street te redden. Zie grafiek 16 op deze link – PDF. (De $ 29 biljoen omvat $ 1,85 biljoen aan aankopen van door hypotheken gedekte effecten van een agentschap die een overlap vertonen met een deel van de kwantitatieve versoepelingsoperaties van de Fed.)

In de Fed-video confronteert Steve Meyer de kijkers ook met de olifant in de kamer: hoe komt de Fed aan al dit geld om Wall Street te redden voor zijn hebzuchtige excessen die ertoe leidden dat het zichzelf opblies.
Meyer zegt dit om 3:42 minuten op de video:

You may wonder how the Fed pays for the bonds and other securities it buys. The Fed does not pay with paper money. Instead, the Fed pays the sellers’ bank using newly created electronic funds, and the bank adds those funds to the sellers’ account. The seller can spend the funds or can simply leave them in the bank. If the funds stay in the bank, then the bank can increase its lending, purchase more assets, or build up the reserves it holds on deposit at the Fed. More broadly, the Fed’s securities purchases increase the total amount of reserves that the banking system keeps at the Fed.
…
Whether the Fed’s purchases lead to an increase in the amount of money circulating in the economy depends on what banks do with the new reserves and on what sellers do with the funds they receive.

U vraagt zich misschien af hoe de Fed betaalt voor de obligaties en andere effecten die zij koopt. De Fed betaalt niet met papiergeld. In plaats daarvan betaalt de Fed de bank van de verkoper met behulp van nieuw gecreëerde elektronische fondsen, en de bank voegt die fondsen toe aan de account van de verkoper. De verkoper kan het geld uitgeven of gewoon bij de bank laten. Als de fondsen bij de bank blijven, kan de bank haar kredietverlening verhogen, meer activa kopen of de reserves opbouwen die ze bij de Fed in deposito houdt. Meer in het algemeen verhogen de aankopen van effecten van de Fed de totale hoeveelheid reserves die het banksysteem bij de Fed aanhoudt.
…
Of de aankopen van de Fed leiden tot een toename van de hoeveelheid geld die in de economie circuleert, hangt af van wat banken doen met de nieuwe reserves en van wat verkopers doen met de fondsen die ze ontvangen.

Het grote probleem met deze verklaring is het gebruik van het woord “bank”. Vóór 1999 waren banken traditionele deposito-instellingen die federaal verzekerde deposito’s van de doorsnee Amerikaan binnenhaalden en dat geld leenden aan kredietwaardige bedrijven en consumenten om zó de Amerikaanse economie te laten groeien en de VS concurrerend te houden op het wereldtoneel.
Maar in 1999, nadat de Clinton-regering de Glass-Steagall Act, die het Amerikaanse financiële systeem 66 jaar lang veilig had gehouden door de combinatie van federaal verzekerde deposito-banken met de risicovolle casino’s op Wall Street te blokkeren,  had ingetrokken, verloor het woord “bank” had zijn traditionele betekenis als het gaat om de nieuwe conglomeraten op Wall Street.

Het meest opvallende voorbeeld van wat deze megabanken zijn geworden, werd onthuld in 2012 toen bekend werd dat JPMorgan Chase, de grootste “bank” in de Verenigde Staten, honderden miljarden dollars van zijn federaal verzekerde “bank” had gebruikt om te gokken in exotische derivaten in Londen, waardoor uiteindelijk ten minste $ 6,2 miljard van het geld van de cliënten verloren ging.

Wat dit nieuwe bankmodel ook heeft gedaan, is deze megabanken op Wall Street in staat te stellen de grootste inkomens- en rijkdomongelijkheid in de VS te creëren sinds eind jaren 1920 (vóór de aanname van de Glass-Steagall Act in 1933) door super goedkoop geld van de Federal Reserve te gebruiken om hun eigen aandelen terug te kopen, hun aandelenkoersen op te pompen en hun topmanagers vervolgens te belonen met miljoenen aandelen waarvan de koersen werden gemanipuleerd.

Om deze situatie nog meer een slapstickfilm van de Keystone Cops te laten lijken, moet het Congres nog steeds een hoorzitting houden over de laatste interventies van de Fed om Wall Street te redden. Dit volgt op de beslissing van het Congres in de Dodd-Frank-wetgeving voor financiële hervorming van 2010, die de ergste financiële ineenstorting sinds de Grote Depressie (vanwege hebzucht en corruptie op Wall Street) moest aanpakken, om de Federal Reserve de belangrijkste taak te geven om toezicht te houden op de grootste bank houdstermaatschappijen op Wall Street.
Dat werk staat nu onder toezicht van de New York Fed, dezelfde regionale Fed-bank die het grootste deel van die $ 29 biljoen naar Wall Street heeft geleid tijdens de financiële crisis en dezelfde Fed-bank die vandaag de dag de geldpersen heeft aangezet.

Regelmatig krijgen wij mails over het Amerikaanse Federal Reserve systeem. Om die reden zullen we hier wat meer informatie over geven.

Het Federal Reserve-systeem dat belast is met het bepalen van het monetaire beleid in de Verenigde Staten bestaat uit een raad van bestuur in Washington DC en 12 regionale Federal Reserve-banken. De Raad van Gouverneurs functioneert als een onafhankelijke overheidsinstantie – de Raad wordt benoemd door de president van de Verenigde Staten, maar de financiering komt van de regionale Federal Reserve banken.

Langzaam, als een kleine goudvis in een grote tank met water die in de loop van de tijd uitgroeit tot een monstervis die in staat is om iets anders in de tank op te vreten, heeft één van de 12 regionale Federal Reserve-banken unieke bevoegdheden gekregen die niet worden gedeeld door de 11 andere regionale Federal Reserve banken.

Dit is slechts een gedeeltelijke lijst van hoe de New York Fed uniek is onder zijn collega’s:
# De president van de New York Fed zit permanent in het Federal Open Market Committee (FOMC). De presidenten van de andere 11 regionale banken roteren in de FOMC.
# Hoewel er geen wet is die vereist dat de Fed in New York de enige regionale Fed Bank moet zijn om de open-markttransacties van de FOMC uit te voeren, heeft het sinds 1935 deze unieke functie.
# Het is de enige regionale Fed Bank met een eigen handelsvloer en doorkiesnummers naar de grootste bedrijven op Wall Street.
# Het is de enige regionale Fed Bank die mag ingrijpen op valutamarkten.
# De Fed in New York, uniek onder de regionale Fed-banken, slaat goud op van en voor buitenlandse centrale banken, overheden en internationale agentschappen.
# De Fed in New York speelde een unieke controlerende rol bij de uitbetaling van biljoenen dollars aan leningen aan buitenlandse en binnenlandse banken tijdens de ineenstorting van Wall Street in de periode 2007 – 2010.
# En, problematisch, terwijl het de goede wil van Wall Street-bedrijven nodig heeft om zijn open-markttransactiesmandaat uit te voeren, functioneert het tegelijkertijd als een primaire toezichthouder voor enkele van de grootste bedrijven.

De afgelopen jaren hebben we een reeks belangenconflicten bij de Fed in New York aan onze lezers gemeld, belangenverstrengelingen die door geen enkele andere financiële toezichthouder zou worden getolereerd. DIn de Board of Directors zijn bijvoorbeeld routinematig de CEO’s van dezelfde Wall Street-bedrijven opgenomen die zij reguleert.

Sandy Weill, de voormalige voorzitter en CEO van Citigroup, diende twee ambtstermijnen in de raad, van 2000 tot 2006, toen Citigroup een giftige tijdbom opbouwde van “Structured Investment Vehicles” – gestructureerde beleggingsvehikels (buiten de balans opgenomen schulden) en subprime hypotheekblootstellingen. Die vonden vanaf 2008 tot 2010 plaats en vereisen een redding door de belastingbetaler van in totaal $ 45 miljard aan eigen vermogen, meer dan $ 300 miljard aan activagaranties en meer dan $ 2 biljoen aan goedkope leningen van (u raadt het al) – zijn eigen toezichthouder, de New York Fed.

Timothy Geithner, president van de Fed in New York vanaf 2003 tot aan de crash van 2008, was ook de voorzitter van de Fed in New York toen dit giftige brouwsel bij Citigroup gemaakt werd. Geithner werd na zijn vijf jaar bij de Fed in New York de Amerikaanse minister van Financiën. Meerdere insiders hebben boeken geschreven over wat zij beschouwden als het voorkeursbeleid van Geithner voor Citigroup als minister van Financiën.

In Confidence Men zegt Ron Suskind dat Geithner een opdracht van toenmalig president Obama had genegeerd om Citigroup kleiner te maken. Sheila Bair, voormalig hoofd van de FDIC tijdens de crisis, portretteert Geithner in Bull By the Horns als de loopjongen van Citigroup.

Mensen zou met recht moeten verwachten dat een toezichthouder, die de grootste instorting van Wall Street sinds de Grote Depressie regisseerde, door het Congres vleugellam zou zijn gemaakt. In plaats daarvan heeft de Fed in New York manieren gevonden om overmoediger te worden.

Begin 2012, toen JPMorgan een onhandelbare positie opbouwde in illiquide, giftige derivaten in een donkere hoek van haar handelsimperium in Londen, met behulp van de verzekerde deposito’s van haar bankklanten, zat haar voorzitter en CEO, Jamie Dimon, in de raad van Board of Directors van de New York Fed. Terwijl zijn bank werd onderzocht door de Fed van New York, bleef Jamie Dimon in de Board zitten en diende hij zijn twee termijnen uit die eind 2012 eindigden.
Dit debacle werd bekend als de London Whale-affaire. JPMorgan heeft tot $ 6,2 miljard aan verliezen geleden uit die derivaten.

In maart 2013 vertelde senator Carl Levin aan de permanente subcommissie voor onderzoek van de senaat dat JPMorgan bij de uitvoering van de London Whale-transacties “risico’s heeft opgestapeld, verliezen heeft veronachtzaamd, risicogrenzen heeft gemanipuleerd, net als risicomodellen, het toezicht heeft ontweken en het publiek verkeerd heeft ingelicht.”
Klinkt dat als een onderneming van Wall Street dat bang is voor zijn toezichthouders?

Terwijl dit allemaal gebeurde bij JPMorgan, was Bill Dudley werkzaam als president van de Fed in New York en ontving zijn vrouw, Ann Darby, een voormalige vice-president bij JPMorgan, ongeveer $ 190.000 per jaar aan uitgestelde compensatie van JPMorgan – een bedrag dat zij tegemoet kan zien tot 2021, volgens de financiële openbaarmakingsformulieren.

Volgens de website van de New York Fed zijn de werknemers onderworpen aan hetzelfde statuut van belangenconflicten dat van toepassing is op werknemers van de federale overheid (18 U.S.C. artikel 208). Volgens dat statuut worden de conflicten van een echtgenoot het conflict van de werknemer. Analyses door de advocaten van de New York Fed toondn aan dat de vaste uitgestelde vergoeding van mevrouw Darby van haar vorige werkgever noch een conflict vormde noch een ontheffing vereiste.

Het is voor iedereen die de tijd neemt om het bedrijfsmodel van de New York Fed te bestuderen overduidelijk dat het deel uitmaakt van het Wall Street-probleem en in deze structuur geen deel kan uitmaken van de oplossing. De vraag is, hoe lang het duurt voordat het Congres zijn oogkleppen voor dit gevaarlijke toezichtmonster af doet.