Gespannen situatie in Griekenland Willekeurige arrestaties: hoe de politie in Griekenland houdt zich bezig met journalisten
Indignatie redactie
3 min. lezen
De situatie in Griekenland is gespannen. Niet alleen aan de grens met Turkije, waar migranten de grens niet kunnen overschrijden. Ook in de overvolle vluchtelingenkampen, waar vaak onaanvaardbare omstandigheden heersen. Journalisten die erover willen rapporteren, worden steeds vaker verhinderd – ook door de Griekse politie.
“Ze trokken, schopten en duwden me bij het haar. De Spanjaard werd op de grond gegooid, doe iets! ”, Schreeuwt een persfotograaf op Lesbos vrijdagmiddag hysterisch aan de telefoon. Het beschrijft hoe een andere collega werd omringd door twee mannen en een hoofdslot in het slot zette, hoe ze de camera’s van de fotografen probeerden te pakken. “Stap uit of we gooien je in zee,” echoden de fotojournalisten.
De daders waren geen burgers of rechtse oproertoeristen. Volgens de betrokkenen waren het havenpolitieagenten in uniform. Ze houden er niet van dat journalisten kijken of zelfs foto’s maken van hoe ze handelen tegen afgemeerde vluchtelingenboten.
Een dag later, op zaterdagochtend, is de fotograaf rustiger. Ze wacht op haar vertrek van het eiland, “wanneer ik zit en de machine start, voel ik me veilig”.
Moeilijke situatie voor journalisten
Amper een week eerder was de Duitse fotograaf Michael Trammert het slachtoffer geworden van een haatdragend publiek in het zicht van de politie. Kamers van journalisten in Griekenland klagen over een toenemende dreiging. ESIEA, de grootste kamer voor journalisten uit Athene, veroordeelt in een verklaring dat steeds meer journalisten worden bedreigd.
Een ander geval: een internationale groep journalisten bestaande uit een Griek, een Amerikaan en een Tsjech, alle drie officieel geaccrediteerd in Griekenland, vertrok vrijdag naar het grensgebied vanuit Feres bij de Turkse grens. De journalisten waren voorzichtig, vroegen op elk politiebureau langs de straat beleefd of ze mochten doorgaan en wat de huidige verbodssituatie was, beschreven ze de gebeurtenissen. Net zo beleefd mochten ze aanvankelijk dichter bij de grens komen.
Kort voor 16.00 uur zeiden de journalisten dat ze de weinig resterende tijd met daglicht wilden gebruiken, maar ze werden ongeveer 200 meter achter de laatste paal teruggebeld. De politieman zei dat de ordersituatie was veranderd en dat hij hen iets moest vertellen. Minuten zijn verstreken. Toen werd gezegd: “Onze officier wil de situatie voor hen verduidelijken.”
De journalisten bedankten het aanbod, maar wezen erop dat ze er later van zouden willen profiteren. De politiepatrouille zou beleefd maar zeker een van de drie in de patrouillewagen hebben genomen, de andere twee zouden met hun voertuig zijn gevolgd. In een odyssee over verschillende politiecontroleposten landden ze uiteindelijk in het politiebureau in Alexandroupolis, 30 kilometer verderop. Hier zouden ze terloops hebben gemerkt dat ze geen politie-informatie van de officier moesten krijgen, maar zonder reden werden gearresteerd. Ze kregen in eerste instantie zelfs geen toegang tot het toilet.
Plots weer vrij
Ze werden kort na 19.00 uur vrijgelaten, opnieuw zonder opgaaf van reden. Ver van de beoogde locatie, en de werkdag was voorbij voor hen in de avond duisternis. De politie had het gevoel dat ze hun werk niet konden doen.
Dergelijke scènes zijn het dagelijkse leven voor meer en meer journalisten in de huidige crisis. Het is opvallend dat in de strijd van de Griekse en Turkse regeringen om soevereiniteit over rapportage de waarheid het eerste slachtoffer is. Want zonder de toegang van journalisten en fotografen tot de scène, zonder bescherming tegen bedreigingen en geweld, zelfs door politieagenten, zijn journalistieke normen uiterst moeilijk te handhaven.
Ik, de auteur van deze tekst, werd ook vrijdag gearresteerd in Chios. In vergelijking met de ervaringen van collega’s was dit echter eerder hinderlijk dan bedreigend. Buiten het Vial-kamp in de buurt van Chalkio hebben twee politieagenten me vrijdag opgehaald om me uit te leggen, na mijn persoonlijke gegevens kort na het donker te hebben gecontroleerd, dat het nemen van foto’s buiten het kamp overal is toegestaan, maar dat toegang tot het kamp wordt gevraagd in een bureaucratisch proces moet zijn. Ik kende de voorschriften en was niet van plan om de afgesloten opslagruimte te betreden.
“Blijf veilig” – “blijf veilig – zorg goed voor jezelf” is de groet omdat veel rapporteurs afscheid van elkaar nemen. De meesten zijn bang.
