Greta Thunberg Het falen van de volwassenen

Greta Thunberg, een 16-jarige klimaatactivist, heeft de wereld geboeid. De Zweedse tiener, die iets meer dan een jaar geleden een eenzame, solo-schoolstaking uitvoerde voor het parlement van haar land, inspireert nu een wereldwijde beweging van miljoenen.

Wetenschappers van het Natural History Museum in Londen hebben zelfs een kleine kever naar Thunberg genoemd – bewijs, zeiden ze, dat “je nooit te klein bent om het verschil te maken.” Als ze controversieel is, komt dat vooral omdat het oplossen van klimaatverandering radicale economische verandering vereist. Maar het is ook omdat de symbolische kracht van Thunberg is geworteld in haar status als kind, en de westerse samenleving een acuut conflict heeft over kinderen.

Thunberg is klein en kleedt zich strak. Voor haar volwassen bewonderaars geeft het feit dat ze een kind is – en presenteert als – haar morele autoriteit. We gaan ervan uit dat kinderen zuiverder van hart zijn dan volwassenen, misschien beter in staat om de waarheid te zien en te vertellen.

In 2012 veroverde Malala Yousafzai het hart van de wereld – en vestigde de aandacht op haar zaak – op de leeftijd van 15, toen een Taliban-schutter haar schoot en verwondde als vergelding voor haar uitgesproken pleidooi voor meisjeseducatie in Pakistan. En in 2018, nadat 17 mensen werden vermoord (ook door een schutter) op de Marjory Stoneman Douglas High School in Parkland, Florida, werden verschillende studenten daar prominente nationale pleitbezorgers voor wapenbeheersing. Een wereld om te lunchen op het klimaat en omringd door geweld wordt wakker wanneer kwetsbare kinderen gevaar lopen.

Maar met name Thunberg heeft conservatieven (en een paar critici links) doen ontploffen van woede. Velen hebben haar ontslagen om dezelfde reden dat anderen haar vereren: ze is nog maar een kind! Wat weet ze over iets? In een essay getiteld ‘Luister niet naar Greta Thunberg’, schreef Rich Lowry van de National Review: ‘Er is een reden dat we niet naar tieners kijken voor advies over beladen kwesties van openbaar beleid. Met zeer zeldzame uitzonderingen – denk aan … John Stuart Mill, die een wonderkind was – kinderen … herhaal gewoon wat volwassenen hebben verteld, met minder nuance en volwassenheid. ‘De critici van Thunberg hebben beweerd dat ze wordt beheerst door de Ford Foundation, ‘elites’, groene kapitalisten – of haar moeder. The Daily Mail heeft Thunberg’s ‘glammummie ‘, een voormalige operazanger, als een sinistere toneelmoeder die haar kind ‘ uitbuitte ‘om haar eigen boek te promoten .

Liberalen hebben natuurlijk met afgrijzen gereageerd: toen Michael Knowles haar ‘geestesziek’ noemde op Fox News en zei dat ze ‘werd uitgebuit door haar ouders en door internationale links’, schoot de democratische commentator Chris Hahn terug: ‘Jij bent een volwassen man en je valt een kind aan. Je moet je schamen.”

Zelfs als mensen het op deze manier oneens zijn over Thunberg, zijn ze het echter over één ding eens: politiek is een verdorven, grof volwassen rijk, en als volwassenen het beter zouden doen, zouden kinderen als Thunberg niet hoeven in te waden.

Volwassenen met enorm variërende agenda’s gebruiken kinderen al lang om hun eigen politieke belangen te dienen. “Denk aan de kinderen!” Is een uitroepende roep voor iedereen, van anti-nucleaire activisten tot kruisvaarders tegen het homohuwelijk of abortus. Als een politieke strategie is dit logisch; wat hun politiek ook is, de meeste volwassenen zijn van streek wanneer ‘kinderen’, als een amorfe groep, in moeilijkheden lijken te verkeren. Hillary Clinton gebruikte kinderen beroemd als haar belangrijkste oorzaak toen ze first lady was en publiceerde It Takes a Village in 1996, toen haar publieke imago in schandaal verwikkeld was. Deze abstracte fetisjisering van kinderen kan aanvoelen als een oneerlijke, manipulatieve truc, gebaseerd op de ethisch onrechtvaardige veronderstelling dat kinderen zorg en bescherming verdienen, terwijl volwassenen, als onderdeel van het kwaad ( politieke) volwassen wereld, niet.

Kinderen hebben natuurlijk een rijke traditie om zelf politieke actie te ondernemen. Net zoals kinderen seksualiteit hebben (of volwassenen het leuk vinden of niet), hebben ze ook politiek (of volwassenen het leuk vinden of niet). In de vroege twintigste eeuw organiseerden Amerikaanse kinderen zich tegen hun eigen arbeidsuitbuiting. Tijdens de burgerrechtenbeweging trokken zwarte kinderen dapper genoeg om blanke scholen te integreren, bewondering en sympathie, vaak veel meer dan de volwassenen die hun lichaam op het spel zetten om lunchbalies en openbaar vervoer te integreren. Op televisie, het zicht van deze kinderen, geconfronteerd met extreem racisme, gekleed in hun beste zondag, met zulke ernstige gezichten, die verslaggevers op een feitelijke manier uitlegden dat ze van plan waren naar school te gaan, had een diepgaand effect op het blanke Amerikaanse bewustzijn.

We bewonderen dergelijke kinderen, tenminste als we hun zaak steunen. Toch begroeten we hun politieke betrokkenheid met een gevoel van onbehagen. Hoe meer we sympathiseren, hoe meer we hun activisme zien als een teken van hoe slechte dingen zijn. Het geeft ons het gevoel dat we als volwassenen hebben gefaald. Kinderen zouden geen politieke actie moeten ondernemen om massale uitsterving van mensen te stoppen of gewapende gekken uit hun school te houden. Degenen die dat wel zijn, zijn net als de kinderen van alcoholisten die voor de ouders moeten zorgen, eten op het fornuis en het kleine broertje naar bed brengen.

Westerse samenlevingen – hoewel niet alleen het Westen zich aan dit construct vastklampt – geloven dat de kindertijd verondersteld wordt een apart, speels, veilig rijk te zijn, beschermd tegen een smerige volwassen onderneming. Kinderen worden verondersteld kinderen te zijn, dingen voor kinderen te doen. Zelfs de politieke theoreticus John Stuart Mill, het favoriete vroegrijpe kind van Rich Lowry, raakte als een jonge man in een diepe depressie, zich realiserend dat hij zijn jeugd had gemist. Thunberg erkent dat zelf ook, en ze wil dat we het weten. Ze vertelde de wereldleiders bij de Verenigde Naties in september: “Dit is helemaal verkeerd. Ik zou hier niet moeten zijn. Ik zou weer op school aan de andere kant van de oceaan moeten zijn. Je hebt … mijn jeugd gestolen met je lege woorden. ‘

Een reden om te vechten voor een betere wereld is om alle kinderen een echte kindertijd te bieden, niet alleen van klimaatverandering en gewapend geweld, maar ook van armoede en oorlog – zodat ze diepgaande onbeduidende dingen kunnen doen. Tegenwoordig is het moeilijk om je een samenleving voor te stellen waarin kinderen het gevoel hebben dat volwassenen dingen verstandig beheren. We kunnen het ze niet vertellen: geen zorgen, we hebben dit, ga gewoon naar het park en speel stickball. Dat komt omdat het met elke dag die voorbijgaat gewoon is dat we dit niet hebben .

Maar we kunnen proberen het beter te doen, niet door ons te verwonderen over de voorbestemdheid van Thunberg en haar mede-klimaatstakers – of Yousafzai en de Parkland-kinderen – maar door hun bewegingen samen te voegen en macht naast zich op te bouwen. Als we dat nu doen, hebben de kinderen van de toekomst misschien niet zo veel werk voor volwassenen te doen.